นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 308

สือฮว่าไม่ได้มีเจตนาที่จะทะเลาะกับพวกเขา ฮ่อฉวนสือตอนนี้ก็เหมือนเด็กที่อายุแค่ไม่กี่ขวบ เลยให้ความสำคัญกับความรักมาก

แต่หวังอี้หวนก็จับประเด็นนี้แล้วกล้าที่จะมาแย่งถึงที่ตี้เซิ่ง

หวังอี้หวนได้ยินฮ่อฉวนสือเรียกสือฮว่าว่าภรรยา ก็รู้สึกไม่สบายใจ

เธอนึกว่านี่คือผู้ชายที่พระเจ้าส่งมาให้เธอ แต่ทั้งสองมีช่วงเวลาอันแสนหวาน ภาพลวงตานี้ก็ถูกคนอื่นทำลาย เธอเลยไม่พอใจ

เมื่อเห็นใบหน้าดูเย่อหยิ่งของสือฮว่า เธอก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น

ครอบครัวของเธอไม่ได้ร่ำรวย เธอไปเรียนต่อต่างประเทศและชำระเงินกู้หลายแสนบาท พ่อของเธอก็ป่วย ครอบครัวเหลือเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

เธอไม่มีทางเลือกเลยต้องพาพ่อของเธอไปด้วย

ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว แล้วก็ได้เวลาหางานทำพอดี พอได้ยินว่าฮ่อฉวนสือถูกพากลับจิงตู เธอเลยรีบตามกลับมา

"ฉวนสือ นี่คือภรรยาของคุณจริงๆ เหรอ? พวกคุณมีทะเบียนสมรสหรือเปล่า? คุณระวังนะ คุณบริสุทธิ์ขนาดนี้จะโดนคนอื่นหลอกเอาได้ง่ายๆ"

หวังอี้หวนไม่เว้นความพยายามที่จะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน สายตามองฮ่อฉวนสืออย่างน่าสงสาร

ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปากแล้วคว้ามือของสือฮว่า "คุณภรรยา ให้อี้หวนอยู่ได้ไหม? เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลย"

สือฮว่าตบมือเขาเบาๆ "หนานสือจะหาโรงแรมดีๆให้คุณหวัง คงไม่เหมาะที่จะอยู่ที่เฉียนสุ่ยวานหรอก"

ฮ่อฉวนสือถอนหายใจ ตราบเท่าที่อี้หวนอยู่ได้ก็พอ

หวังอี้หวนกัดริมฝีปากและมองไปที่ฮ่อฉวนสืออย่างขอความช่วยเหลือ "ผู้หญิงไปอยู่โรงแรมไม่ปลอดภัย ฉวนสือ คุณอยู่กับฉันได้ไหม?"

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ สือฮว่าก็พูดขึ้นว่า "จะให้ฉันเน้นอีกครั้งไหม? ฮ่อฉวนสือคือสามีในนามของฉัน เธอยังตั้งใจพูดแบบนี้กับสามีของฉัน?"

หวังอี้หวนยิ่งอายขึ้นไปอีก เธอชินกับการอ้อนฮ่อฉวนสือ

ถ้าเธออ้อน ฮ่อฉวนสือก็จะตกลงทุกอย่าง

เขาเป็นคนที่บริสุทธิ์มากและใจดีที่สุดด้วย

เธอไม่พอใจ แต่เพราะอำนาจของสือฮว่า เลยไม่สามารถพูดอะไรได้

ก่อนที่หนานสือจะพาเธอไป เธอก็ไม่ลืมที่จะหันไปบอกฮ่อฉวนสือ: "ฉวนสือ คุณมีเบอร์มือถือของฉัน ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็โทรหาฉันนะ จำไว้ดีๆนะ"

ฮ่อฉวนสือพยักหน้าและมองเธอจากไป

จนกระทั่งประตูห้องทำงานปิดลง ถึงได้มองไปที่สือฮว่า

แต่สือฮว่าไม่แม้แต่จะมองเขา เขาเลยไม่กล้าพูดอะไร

สัญชาตญาณบอกเขาว่าสือฮว่าดูเหมือนจะโกรธ

อุตส่าห์บอกว่ากลางวันจะพาเขาไปทานอาหาร แต่ก็เลยเวลาไปมากแล้ว สือฮว่าก็ไม่มีวี่แววจะทานข้าวเลย

ฮ่อฉวนสือหิวมาก แต่เขาก็ไม่กล้าพูด

จนกระทั่งถึงตอนย็น สือฮส่าลุกขึ้นและคิดจะกลับเฉียนสุ่ยวาน

ฮ่อฉวนสือเดินตามเธอไปติดๆด้วยใบหน้าที่น่าสงสาร

หลังจากขึ้นรถ เขาอยากเข้าใกล้สือฮว่ามากขึ้น แต่กลับเห็นว่าเธอหลับตาลง

กลับมาถึงเฉียนสุ่ยวาน สือฮว่าก็ทานข้าวไปไม่กี่คำก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว

ฮ่อฉวนสือเห็นเธอวางชามลง ก็รีบตักข้าวกินอีกไม่กี่คำแล้วเดินตามไปชั้นบน

แต่ทันทีที่เขามาถึงหน้าห้องนอน ประตูข้างหน้าเขาก็ปิดลงทันทีจนเกือบจะชนจมูกของเขา

เขาก้าวถอยหลังและเคาะประตูอย่างน้อยใจ "คุณภรรยา ฉันไม่ได้เข้าไปเลย เธอลืมฉันแล้วเหรอ"

สือฮว่าที่โกรธมากในตอนแรก แต่พอได้ยินเสียงของเขา ก็รู้สึกตลก

สือฮว่าให้เขาจำให้ได้ ไม่ใช่ให้ผู้หญิงคนไหนจะมาเฉียนสุ่ยวานได้

ฮ่อฉวนสือรอตรงประตูเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แต่ประตูยังไม่เปิด