นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 309

ฮ่อฉวนสือจับเธอเอา นึกถึงสือฮว่าก็รีบดันออกอย่างรวดเร็ว

แต่หวังอี้หวนกอดเอวของเขาไว้แน่น จนเขาดันออกไม่ได้

หนานสือที่อยู่ข้างๆ มองแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น

"ฉวนสือ ฉันบอกแล้วว่าผู้หญิงอยู่โรงแรมมันไม่ปลอดภัย ตอนนี้คุณพักที่ไหน ฉันอยากอยู่กับคุณ"

ทันทีที่ฮ่อฉวนสือจะตอบอย่างตรงไปตรงมา หนานสือก็พูดว่า "คุณหวัง ดึกขนาดนี้คุณก็ยังออกมาเดินเล่นคนเดียวอีกเหรอครับ ที่นี่อยู่ไกลจากโรงแรมที่คุณอยู่มาก คุณมาทำอะไรที่นี่คนเดียวกันครับ?"

หวังอี้หวนถูกสะกิด ใบหน้าก็ดูไม่ดีขึ้นมา "ฉันหิวน่ะสิ อยากออกมาซื้อของกิน"

หลังจากพูดจบ เธอก็มองฮ่อฉวนสือ "ฉวนสือ คุณช่วยพาฉันไปซื้อของหน่อยได้ไหม? ไม่อย่างนั้นฉันเจอพวกนักเลงอีกจะยังไง?"

ฮ่อฉวนสือกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขายังกังวลถึงสือฮว่าที่อยู่ที่เฉียนสุ่ยวาน แต่พอนึกถึงสือฮว่าที่ไม่ยอมเปิดประตูให้เขา เขาก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง

เธอไม่แคร์ ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เธอไม่ได้ชอบเขาเลย

พอนึกถึงดวงตาเขาก็แดงอีกครั้งก่อนจะเบะปาก "ได้ ฉันจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตกับเธอเอง"

ดวงตาของหวังอี้หวนเป็นประกาย และคว้าแขนของเขาทันที

ฮ่อฉวนสืออยากหลุดพ้น สัญชาตญาณบอกว่านี่มันไม่ดี ภรรยาจะต้องโกรธแน่

หวังอี้หวนเริ่มสะอึกสะอื้น "ฉวนสือ ตอนนี้คุณไม่สนใจฉันแล้วเหรอ? คุณเคยบอกว่าคุณจะอยู่กับฉันและพ่อตลอดไปไง"

ความรู้สึกผิดพุ่งเข้าใส่หัวใจฮ่อฉวนสือ ไม่รู้ว่าต้องทำดี เลยทำได้เพียงปล่อยให้เธอจับแขนไว้

"ท่านประธาน ท่านทำแบบนี้ คุณสือต้องโมโหแน่ครับ"

พูดถึงสือฮว่า ฮ่อฉวนสือก็ยิ่งเบื่อมากขึ้นก่อนจะก้มหน้าพูดอย่างน้อยใจ: "ยังไงเธอก็ไม่สนใจฉันอยู่แล้ว วันหลังฉันก็จะไม่สนใจเธอแล้ว"

หวังอี้หวนเบิกตากว้างและดึงแขนของเขาให้แน่นขึ้น "สือฮว่าทำเกินไปแล้วนะ ทำอย่างนี้กับคุณได้ยังไงกัน คุณดีขนาดนี้ เธอก็ยังเมิน ผู้หญิงคนนั้นต้องจงใจแน่!"

เด็กต้องการคือการให้คุณค่า ถ้าคุณเห็นค่าเขา เขาก็จะปฏิบัติกับคุณเหมือนเพื่อน

ยิ่งไปกว่านั้นหวังอี้หวนกับฮ่อฉวนสือก็เคยอยู่ด้วยกันมาก่อน ก็คงครองตำแหน่งหนึ่งในหัวใจของฮ่อฉวนสือ ตอนนี้เธอยังเห็นด้วยกับเขาทำให้ฮ่อฉวนสือเชื่อใจเธอมากยิ่งขึ้น!

หนานสือจะโทรหาสือฮว่า แต่หวังอี้หวนห้ามเขาไว้ "คุณเรียกฉวนสือว่าท่านประธาน แสดงว่าคุณเป็นคนของฉวนสือ หรือพวกคุณเห็นว่าเขาเป็นคนไม่สมประกอบกัน? ตอนนี้พวกคุณฟังสือฮว่า แล้วเอาฉวนสือไปไว้ตรงไหนล่ะ"

หลังจากพูดจบ เขามองฮ่อฉวนสืออย่างเห็นอกเห็นใจ "ฉวนสือ พวกเขาปฏิบัติต่อคุณเหมือนคนไม่สมประกอบน่ะ"

คนไม่สมประกอบไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนไม่สมประกอบ เหมือนคนเมาที่จะไม่ยอมรับว่าตัวเองเมา

ฮ่อฉวนสือโกรธขึ้นมาทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้าง "ฉวนสือไม่ใช่คนไม่สมประกอบนะ!"

หวังอี้หวนรีบยิ้มแล้วลูบหัวของเขา "ฉวนซีจะเป็นคนไม่สมประกอบได้ยังไง คุณเป็นผู้ชายที่กล้าหาญที่สุดเลยนะ"

หนานสือเห็นคำเยินยอที่หวังอี้หวนพูดกับฮ่อฉวนสือ ก็เข้าใจทันทีว่าทำไมท่านประธานถึงไว้วางใจเธอมาก

คำพูดที่เธอพูดคือสิ่งที่ท่านประธานชอบฟัง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือท่านประธานเจอคุณค่าในตัวเธอ

แต่คุณสือไม่มีทางทำแบบนี้ คุณสือเหมือนจะไม่ชอบเด็กเท่าไร เพราะอย่างนั้นเลยเป็นผู้ใหญ่มาก

ฮ่อฉวนสือมองไปทางหนานือก็โกรธมาก "นายไม่ได้รับอนุญาตให้โทรหาเธอ ฉวนสือไม่ใช่คนไม่สมประกอบนะ!!"

หนานสือวางโทรศัพท์มือถือลงอย่างเงียบๆ และไม่คิดจะโทรอีก

หวังอี้หวนรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย ฉวนสือก่อนหน้านี้เชื่อฟังเธอมากที่สุด ถึงสือฮว่าจะเป็นภรรยาเขาแล้วยังไงล่ะ เธอก็เป็นคนสำคัญที่สุดของเรา อีกทั้งเธอมั่นใจว่าจะทำให้ฉวนสือหย่ากับสือฮว่าได้

หลังจากช้อปปิ้งในซูเปอร์มาร์เก็ตเป็นเวลานาน ฮ่อฉวนสือก็จ้องที่โทรศัพท์มือถือของเขาอย่างเหม่อลอยเป็นครั้งคราว

ทำไมภรรยาถึงไม่โทรมาอีกล่ะ หรือเธอไม่สนใจเขาจริงๆงั้นเหรอ?