นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 310

สือฮว่ายื่นนิ้วออกมาเช็ดแก้มของเขา

ผิวของฮ่อฉวนสือดีมาก ถึงจะมองใกล้ๆก็ไม่เห็นรูขุมขนเลย ตอนนี้เขาร้องไห้ เหมือนเด็กแรกเกิดที่ไม่เป็นภัย

เมื่อเห็นว่าสือฮว่าเช็ดน้ำตาให้เขา เสียงร้องของเขาก็หยุดลงทันที จ้องมองเธออย่างเหม่อลอยราวกับว่ากำลังดูสมบัติที่ไม่สามารถหวงแหนได้

"คุณภรรยา จู่ๆฉันก็เห็นเธออ่อนโยนมากเลย"

สือฮว่าที่โกรธ พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น ความโกรธทั้งหมดก็หายไปในทันที

เธอเป็นหนี้เขา เธอไม่น่าถูกคนอื่นควบคุมแล้วหักหลังเขา จนทำให้เขาเป็นอย่างนี้

"กลับกันเถอะ"

เธอจับมือเขาและไม่ไม่ได้สนใจหวังอี้หวนอีกต่อไป

ฮ่อฉวนสือเองก็ไม่สนใจอีกฝ่าย ตราบใดที่สือฮว่าปรากฏตัว โลกของเขาก็มีแต่เธอเท่านั้น

หวังอี้หวนยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าซีด แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ตั้งแต่สือฮว่าปรากฏตัว เธอก็แพ้แล้ว

เธอไม่พอใจ ชายคนนั้นพูดเมื่อไม่นานมานี้ว่าเขาอยากอยู่กับเธอตลอดไป เธอรีบโทรออกและน้ำตาก็ไหลลงมา

ฮ่อฉวนสือที่ถูกสือฮว่าจับมือ ร่างกายของเขาก็อบอุ่น

ทันทีที่เดินออกจากประตูซูเปอร์มาร์เก็ต ก็บังเอิญเจอพวกนักเลงที่ขัดขวางหวังอี้หวนเมื่อกี้

พวกนักเลงจำฮ่อฉวนสือได้อย่างรวดเร็ว นี่ไม่ใช่คนที่ไม่สมประกอบเมื่อกี้เหรอ? ตอนนี้มีเพียงผู้หญิงคนเดียวอยู่ข้างเขา ดูซิว่าใครจะมาช่วยเขาได้!!

พวกนักเลงหลายคนมองหน้ากันแล้วรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขากับสือฮว่า

"โย่ โย่ โย่ นี่มันช่างบังเอิญจริง ฉันก็ว่าใคร ไม่ใช่ไอ้ไม่สมประกอบคนนั้นเหรอ?"

"หน้าตาก็ดี แต่น่าเสียดายที่ไม่สมประกอบ"

สือฮว่ากำลังจะให้หนานสือกับถงหางมาหยุดพวกเขา แต่ใครจะรู้ว่ามีเสียงหมัดดังข้างๆ

"นายนั่นแหละที่ไม่สมประกอบ ทั้งครอบครัวนายก็ไม่สมประกอบ ไอ้เชี่ยเอ๊ย!"

หมักของฮ่อฉวนสือไม่เมตตาเลยแม้แต่น้อย จนทำให้อีกฝ่านล้มไปจากบันได

ตอนนี้คำว่า "ไม่สมประกอบ" ทำให้ใจเขาเจ็บปวด หวังอี้หวนเคยพูดว่า พวกเขาต่างคิดว่าเขาเป็นคนไม่สมประกอบ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่!

สือฮว่าอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ไม่กล้ายอมรับว่าชายที่กำลังโมโหเป็นฟืนเป็นไฟคือฮ่อฉวนสือ

เธอทั้งโกรธทั้งตลกมาก และก่อนที่พวกนักเลงจะตอบโต้ได้ ก็ดึงอีกคนวิ่งไปที่รถ

แก้มของไอ้สารเลวที่โดนอักจนบวม เขาอ้าปากคายฟันออกมาหลายซี่ ใครจะคิดล่ะว่าคนไม่สมประกอบจะมีแรงมหาศาลขนาดนี้?

พวกนักเลงที่เหลือคิดจะไล่ตามไปแต่กลับโดนหนานสือห้ามเอาไว้

สือฮว่ากับฮ่อฉวนสือขึ้นไปรถบนรถแล้ว เธอจับมือเขามาดู "เจ็บไหม?"

หมัดนั่นไม่ปราณี ชายร่างใหญ่โดนหมัดจนกระเด็นเลย

ฝ่ามือของฮ่อฉวนสือเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาก็ส่ายหัวอย่างไม่มีความสุข

สือฮว่ารู้ว่าเขากำลังสนใจสิ่งที่พวกนักเลงพูด ตอนนี้จิตใจฮ่อฉวนสือยังเหมือนเด็ก

เด็กคือคนที่มีความภาคภูมิใจในตัวเองมากที่สุด

"เป็นอะไรไป ไม่พอใจเหรอ?"

ทันทีที่เธอพูดจบ ฮ่อฉวนสือก็หันกลับมากอดเธอและพูดอย่างน้อยใจ "คุณภรรยาก็คิดว่าฉันเป็นคนไม่สมประกอบเหรอ?"

ถ้าเป็นปกติก็ต้องปฏิเสธ แต่สือฮว่ากลับไม่ทำอย่างนั้น

"ก็นิดหน่อยนะ"

ทันทีที่เธอพูดจบ ฮ่อฉวนสือก็แทบร้องไห้ออกมา

"แต่ก็น่ารักดีนะ น่ารักกว่าแต่ก่อนเยอะเลย"

เธอพูดด้วยความจริงใจ ยังไงแต่ก่อนเธอกับฮ่อฉวนสือก็เคยปกปิดกันและกัน เลยทำให้พวกเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่

แต่ฮ่อฉวนสือตอนนี้มีทุกอย่างเขียนไว้บนใบหน้า บริสุทธิ์เหมือนกับกระดาษเปล่า

แต่ความคิดนี้หายไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเขากลับมาถึงเฉียนสุ่ยวาน