นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 316

ตอนรุ่งสาง สือฮว่าก็ได้ยินเสียงหมอจากด้านนอก

เธอตื่นขึ้นทันทีและเมื่อสวมรองเท้า ขาของเธอก็คุมไม่ได้จนขาอ่อน เมื่อคืนหมอนั่นก็ทำเกินไปแล้ว

เธอจัดเตียงแล้วเปิดประตูให้หมอเข้ามา

เธอจัดเตียง แต่กลับลืมไปว่าฮ่อฉวนสือไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เพราะอย่างนั้นตอนที่หมอเข้ามาก็เห็นฮ่อฉวนสือที่เปลือยอยู่

รอยข่วนยังหลงเหลืออยู่บนแผ่นอกของฮ่อฉวนสือ ทำให้ผู้คนต่างหน้าแดงและหัวใจเต้นแรง

ใบหน้าของหมอแดงเถือกพร้อมกับชะงักฝีเท้า

สือฮว่าตบหน้าผากอย่างรำคาญ เมื่อกี้รีบเกินไปเลยลืมสังเกตฮ่อฉวนสือไปเลย

เมื่อคืนทั้งสองคนทำตามอำเภอใจ แถมหมอนั่นก็ไม่รู้จักพอ แล้วก็ไม่เคยคิดใส่เสื้อผ้าด้วย

สือฮว่ารู้สึกเหใอนตัวเองหน้าแตกละเอียดแล้วสวมเสื้อผ้าให้ฮ่อฉวนสือ

"หมอคะ ลองตรวจดูเถอะค่ะ"

หมอยิ้มพร้อมทั้งทำสีหน้า "ฉันเข้าใจหมดแล้ว" ก่อนจะตรวจสอบร่างกายทั้งบนทั้งล่างของฮ่อฉวนสือ

"ร่างกายของคุณฮ่อไม่มีปัญหาอะไรมาก ส่วนลิ่มเลือดในสมองตอนนี้ก็อย่าเพิ่งไปสนใจมัน แต่ไม่ควรได้รับการกระตุ้นเหมือนเมื่อวาน ไม่อย่างนั้นอาจเกิดเรื่องได้ง่ายๆนะครับ"

"เข้าใจแล้ว ยังต้องอยู่โรงพยาบาลต่ออีกไหม?"

"รอดูอาการอีกหน่อยเป็นการดีที่สุด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น จะได้สะดวกในการรักษา"

สือฮว่าพยักหน้าและมองไปที่ฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือมองเธอนิ่งๆแล้วตบที่ด้านข้างตัวเอง "คุณภรรยา มานั่งนี่สิ"

หลังจากที่หมอจากไป สือฮว่าถึงเดินไปหาเขา "ได้ยินหรือยัง? กลางวันยังต้องอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องเชื่อฟังนะ อย่าไปไหนมาไหนล่ะ"

ฮ่อฉวนสือกอดเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความผูกพัน "ได้สิ เธออยู่กับฉันนะ"

จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเป็นติดอีกคนมาก การเกาะติดระดับนี้น่ากลัวมาก ไม่เห็นแค่นาทีเดียวเขาก็เริ่มมองหาแล้ว

กลางวัน หวังอี้หวนก็มา ที่แท้หวังฉั่งเองก็อยู่โรงพยาบาลนี้ด้วย

แวบแรกที่เห็นฮ่อฉวนสือ หวังอี้หวนก็ลืมสือฮว่าที่อยู่ด้านข้างไปชั่วขณะแล้ววิ่งไปหาฮ่อฉวนสือ

"ฉวนซี ได้ยินมาว่าคุณหมดสติไป ร้ายแรงมากไหม?"

ฮ่อฉวนสือไม่พูดอะไร สายตามีเพียงสือฮว่า

โทรศัพท์ของสือฮว่าดังขึ้นพอดี เป็นฉีเยี่ยนที่โทรมา บอกว่าวันนั้นที่ทานข้าวเธอได้ลืมกระเป๋าสตางค์ไว้บนเก้าอี้แล้วให้เธอหาเวลาไปเอา

เพราะฉีเยี่ยนกำลังจะกลับไปที่นินเฉินแล้วและกำลังยุ่งเรื่องงาน ไม่มีเวลามาส่งให้เธอ ดังนั้นเธอเลยต้องไปเอง

สือฮว่าเหลือบมองเวลา ก่อนจะนัดเวลาสี่โมงเย็น

ตอนที่เธอออกไปรับโทรศัพท์ หวังอี้หวนก็ดีใจมากแล้วรีบพุ่งเข้าไปหาฮ่อฉวนสือ "ฉวนสือ ฉันคิดถึงคุณมากเลย"

แต่ฮ่อฉวนสือก็ไม่ได้สนใจเธอเหมือนเมื่อก่อน แต่ก้าวเท้าไปด้านข้าง จนเธอเกือบล้มลงกับพื้น

หลังจากที่หวังอี้หวนยั้งร่างกายตัวเองไว้ได้ก็มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา "ฉวนซี คุณ..."

แต่เมื่อสบตาเขา ทุกคำพูดก็ได้แต่กลืนลงไป

สายตาแบบนั้นมันคืออะไรน่ะ สายตาที่ทำลายโลกจนทำให้คนสั่นสะท้าน

หัวใจของเธอจมดิ่งลงทันที ราวกับว่ามีคนเอาออกซิเจนไปจนหมด แม้แต่การหายใจก็กลายเป็นเรื่องที่ยากลำบาก

แต่เมื่อสือฮว่ากลับมา ดวงตาของเขาก็กลับมาบริสุทธิ์เหมือนเดิม

หวังอี้หวนคิดว่าตัวเองตาฝาดไป เธอขยี้ตา ก็เห็นว่าสายคาของฮ่อฉวนสือยังคงสับสน เธอถึงโล่งใจ

เมื่อกี้คงตาฝาดไปใช่ไหม?

ฮ่อฉวนสือมองสือฮว่าแล้วเข้าไปกอดเอวเธอทันที "คุณภรรยา ฉันหิวแล้ว"