นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 316

ตอนรุ่งสาง สือฮว่าก็ได้ยินเสียงหมอจากด้านนอก

เธอตื่นขึ้นทันทีและเมื่อสวมรองเท้า ขาของเธอก็คุมไม่ได้จนขาอ่อน เมื่อคืนหมอนั่นก็ทำเกินไปแล้ว

เธอจัดเตียงแล้วเปิดประตูให้หมอเข้ามา

เธอจัดเตียง แต่กลับลืมไปว่าฮ่อฉวนสือไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เพราะอย่างนั้นตอนที่หมอเข้ามาก็เห็นฮ่อฉวนสือที่เปลือยอยู่

รอยข่วนยังหลงเหลืออยู่บนแผ่นอกของฮ่อฉวนสือ ทำให้ผู้คนต่างหน้าแดงและหัวใจเต้นแรง

ใบหน้าของหมอแดงเถือกพร้อมกับชะงักฝีเท้า

สือฮว่าตบหน้าผากอย่างรำคาญ เมื่อกี้รีบเกินไปเลยลืมสังเกตฮ่อฉวนสือไปเลย

เมื่อคืนทั้งสองคนทำตามอำเภอใจ แถมหมอนั่นก็ไม่รู้จักพอ แล้วก็ไม่เคยคิดใส่เสื้อผ้าด้วย

สือฮว่ารู้สึกเหใอนตัวเองหน้าแตกละเอียดแล้วสวมเสื้อผ้าให้ฮ่อฉวนสือ

"หมอคะ ลองตรวจดูเถอะค่ะ"

หมอยิ้มพร้อมทั้งทำสีหน้า "ฉันเข้าใจหมดแล้ว" ก่อนจะตรวจสอบร่างกายทั้งบนทั้งล่างของฮ่อฉวนสือ

"ร่างกายของคุณฮ่อไม่มีปัญหาอะไรมาก ส่วนลิ่มเลือดในสมองตอนนี้ก็อย่าเพิ่งไปสนใจมัน แต่ไม่ควรได้รับการกระตุ้นเหมือนเมื่อวาน ไม่อย่างนั้นอาจเกิดเรื่องได้ง่ายๆนะครับ"

"เข้าใจแล้ว ยังต้องอยู่โรงพยาบาลต่ออีกไหม?"

"รอดูอาการอีกหน่อยเป็นการดีที่สุด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น จะได้สะดวกในการรักษา"

สือฮว่าพยักหน้าและมองไปที่ฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือมองเธอนิ่งๆแล้วตบที่ด้านข้างตัวเอง "คุณภรรยา มานั่งนี่สิ"

หลังจากที่หมอจากไป สือฮว่าถึงเดินไปหาเขา "ได้ยินหรือยัง? กลางวันยังต้องอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องเชื่อฟังนะ อย่าไปไหนมาไหนล่ะ"

ฮ่อฉวนสือกอดเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความผูกพัน "ได้สิ เธออยู่กับฉันนะ"

จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเป็นติดอีกคนมาก การเกาะติดระดับนี้น่ากลัวมาก ไม่เห็นแค่นาทีเดียวเขาก็เริ่มมองหาแล้ว

กลางวัน หวังอี้หวนก็มา ที่แท้หวังฉั่งเองก็อยู่โรงพยาบาลนี้ด้วย

แวบแรกที่เห็นฮ่อฉวนสือ หวังอี้หวนก็ลืมสือฮว่าที่อยู่ด้านข้างไปชั่วขณะแล้ววิ่งไปหาฮ่อฉวนสือ

"ฉวนซี ได้ยินมาว่าคุณหมดสติไป ร้ายแรงมากไหม?"

ฮ่อฉวนสือไม่พูดอะไร สายตามีเพียงสือฮว่า

โทรศัพท์ของสือฮว่าดังขึ้นพอดี เป็นฉีเยี่ยนที่โทรมา บอกว่าวันนั้นที่ทานข้าวเธอได้ลืมกระเป๋าสตางค์ไว้บนเก้าอี้แล้วให้เธอหาเวลาไปเอา

เพราะฉีเยี่ยนกำลังจะกลับไปที่นินเฉินแล้วและกำลังยุ่งเรื่องงาน ไม่มีเวลามาส่งให้เธอ ดังนั้นเธอเลยต้องไปเอง

สือฮว่าเหลือบมองเวลา ก่อนจะนัดเวลาสี่โมงเย็น

ตอนที่เธอออกไปรับโทรศัพท์ หวังอี้หวนก็ดีใจมากแล้วรีบพุ่งเข้าไปหาฮ่อฉวนสือ "ฉวนสือ ฉันคิดถึงคุณมากเลย"

แต่ฮ่อฉวนสือก็ไม่ได้สนใจเธอเหมือนเมื่อก่อน แต่ก้าวเท้าไปด้านข้าง จนเธอเกือบล้มลงกับพื้น

หลังจากที่หวังอี้หวนยั้งร่างกายตัวเองไว้ได้ก็มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา "ฉวนซี คุณ..."

แต่เมื่อสบตาเขา ทุกคำพูดก็ได้แต่กลืนลงไป

สายตาแบบนั้นมันคืออะไรน่ะ สายตาที่ทำลายโลกจนทำให้คนสั่นสะท้าน

หัวใจของเธอจมดิ่งลงทันที ราวกับว่ามีคนเอาออกซิเจนไปจนหมด แม้แต่การหายใจก็กลายเป็นเรื่องที่ยากลำบาก

แต่เมื่อสือฮว่ากลับมา ดวงตาของเขาก็กลับมาบริสุทธิ์เหมือนเดิม

หวังอี้หวนคิดว่าตัวเองตาฝาดไป เธอขยี้ตา ก็เห็นว่าสายคาของฮ่อฉวนสือยังคงสับสน เธอถึงโล่งใจ

เมื่อกี้คงตาฝาดไปใช่ไหม?

ฮ่อฉวนสือมองสือฮว่าแล้วเข้าไปกอดเอวเธอทันที "คุณภรรยา ฉันหิวแล้ว"

"อีกเดี๋ยวหนานสือจะเอาอาหารมาให้แล้ว ฉันมูระต้องออกไปข้างนอกหน่อย อาจจะทานข้าวเป็นเพื่อนคุณไม่ได้แล้ว"

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือทรุดลงทันที แรงแขนที่โอบเธอก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น "ไปทำอะไร? จะไปนานแค่ไหน? กลับมาแล้วยังจะรักฉันอยู่ไหม?"

สือฮว่าจู่ๆก็ปวดขมับทันที "ไปไม่นาน ของของฉันตกอยู่ทางนั้น รักคุณตลอดนั่นแหละ เด็กดีนะ"

ทั้งสองแสดงความรักต่อหน้าหวังอี้หวนอย่างไม่ลังเล จนทำให้หัวใจของหวังอี้หวนเจ็บปวด

ไม่พอใจ โกรธ ขุ่นเคือง.

ทำไมฮ่อฉวนสือถึงทำกับเธอแบบนั้น! เขาบอกว่าจะอยู่กับเธอตลอดไปไง! เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสาบานกันไว้แล้ว!

ไม่นานสือฮว่าก็จากไป มีหนานสืออยู่ เธอเลยไม่กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างฮ่อฉวนสือกับหวังอี้หวน

อีกทั้งถึงตอนนี้ฮ่อฉวนสือจะไม่สมประกอบ แต่ก็ยังเชื่อฟังเธอ

ทันทีที่เธอจากไป น้ำตาของหวังอี้หวนก็ไหลออกมา "ฉวนสือ แต่ก่อนคุณไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ ฮือฮือ ทำไมคุณถึงทำกับฉันปบบนี้ สือฮว่าเอาอะไรให้คุณกินกันแน่"

แต่ก่อนตราบใดที่เธอร้องไห้ ฮ่อฉวนสือก็จะเข้ามาปลอบเธอ

แต่ตอนนี้ เธอร้องไห้มาตั้งนานก็ยังไม่ได้ยินเสียงของชายคนนั้นเลย

มีความร้อนที่ข้อมือของเธอ ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเธอ

ดวงตาของหวังอี้หวนสว่างขึ้นทันที คิดว่าเขาจะกอดเธอ

แต่ในวินาทีต่อมา ฮ่อฉวนสือกับลากเธอไปที่ประตูแล้วพูดด้ยวน้ำเสียงเย็นชา "ใสหัวออกไป!"

ตัวหวังอี้หวนเย็นวาบ เธอคิดว่าหลังจากที่สือฮว่าจากไป คนๆนี้ก็จะพูดคำหวานกับเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะเฉยเมยแบบนี้

อาจจะไม่เรียกว่าเฉยเมย ต้องเป็นเลือดเย็น!

เธอดึงขอบประตูอย่างดื้อรั้นไม่ยอมออกไป "ฉวนสือ สือฮว่าพูดไม่ดีเกี่ยวกับฉันต่อหน้าคุณใช่ไหม ฉันอธิบายได้นะ ฉันสามารถอธิบายทุกอย่างเลย!"

"ปัง!"

ประตูปิดลงทันที และความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็แล่นเข้ามา นิ้วของเธอก็บวมขึ้น

เธอโอดครวญแล้วล้มตัวลง ทั้งยังมองดูเขาอย่างตื่นตระหนก

ฮ่อฉวนสือพิงประตู ยกริมฝีปากยิ้มอย่างเย็นชาทั้งยังกอดอก "อยากอ่อยฉันงั้นเหรอ เธอคู่ควรหรือไง?"

เสียงเย็นชาดังขึ้นจนทำให้หวังอี้หวนตัวสั่นเทา

ภายใต้แรงกดดันจากสายตานี้ เธอไม่กล้าทั้งร้องไห้หรือเรียกให้คนมา

ขาของเธออ่อนแรงราวกับว่าถูกสายตาของเขาล็อคเอาไว้

นี่คือฮ่อฉวนสือหลังจากที่ไม่ได้ไม่สมประกอบงั้นเหรอ? น่ากลัวเกินไป โหดร้ายกับเธอในฐานะผู้หญิง เขามันไม่มีหัวใจเลย!!

แต่ยิ่งเขาโหดเหี้ยมมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งชอบเขามากเท่านั้น!

นี่เป็นความชอบแบบหวาดระแวง และเธอหวังว่าเขาจะโหดเหี้ยมกับคนอื่น แต่รักใคร่เธอเพียงคนเดียว

"ฉวนสือ คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ"

ดวงตาของเธอกระพริบและน้ำตาก็ไหลลงมา

แต่เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นไม่ต้องจะมองเธอเล่นละครอยู่ตรงนี้ แล้วปิดประตูอย่างไร้ความปราณี กั้นทุกอย่างจากโลกภายนอกทันที

หวังอี้หวนปาดน้ำตา จากไปอย่างไม่พอใจ และไปหาหมอเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บที่มือ

ตรวจดูถึงได้รู้ว่านิ้วเกือบหัก ผู้ชายคนนั้นช่างโหดจริงๆ!

หนานสือถือกล่องอาหารกลางวันเข้าไปในห้องคนไข้ก็รู้สึกว่าวันนี้ท่านประธานแตกต่างออกไป แต่เขาก็พูดไม่ออกว่าต่างไปยังไง

ยังไงก็ไม่คุ้นเคยมากนัก ทำให้ท่าทางของเขาระมัดระวังมากขึ้น

"เธอจะกลับมาเมื่อไรเหรอ?"

สายตาเห็นว่าผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ฮ่อฉวนสือก็เริ่มร้อนใจ