นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 317

หนานสือรู้ได้ทันทีว่าเขาพูดถึงใครก็รีบตอบ "คาดว่าใกล้แล้วครับ คุณสือบอกไปไม่นานก็กลับมาแล้ว"

แต่วันนี้ฟ้าฝนไม่เป็นใจ ทันทีที่เขาพูดจบ ข้างนอกก็มีฝนเทลงมา

นี่คือฝนฤดูใบไม้ผลิที่ใหญ่ที่สุดในปีนี้ แถมมาพร้อมกับฟ้าร้อง

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นทันทีด้วยใบหน้าที่เป็นกังวลเล็กน้อย "เธอไม่ได้เอาร่มไปใช่ไหม?"

หนานสือรู้สึกงงเล็กน้อย รู้สึกเหมือนท่านประธานตอนนี้ไม่ได้ไม่สมประกอบเลยแม้แต่น้อย ตาฝาดไปหรือเปล่า?

"ท่านประธาน ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวมีคนไปรับคุณสือครับ"

"ฉันไปไม่ได้เหรอ?"

"ท่านรอที่นี่ดีกว่าครับ ไม่อย่างนั้นคุณสือกลับมาจะบ่นเอาได้ครับ"

ฮ่อฉวนสือถึงได้นั่งลง แต่สายตากลับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกังวล

ทางฝั่งของสือฮว่า เธอเพิ่งเอากระเป๋าสตางค์มาจากฉีเยี่ยน พายุฝนก็มา เธอเลยต้องหลบฝนอยู่ที่นี่ชั่วคราว

สถานที่ที่ฉีเยี่ยนนัดเธอคือร้านอาหาร ยังไงก็ติดอยู่ที่นี่แล้ว เขาเลยสั่งอาหารสำหรับสองคน

"ไปครั้งนี้ก็ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไร เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ฝนตกหนักมาก เธอก็ยังไปไม่ได้ นั่งทานข้าวก่อนเถอะ"

ในเมื่อคนเขาพูดขนาดนี้แล้ว สือฮว่าก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ เลยทำได้เพียงนั่งลง

ไม่มีวี่แววว่าฝนจะหยุดตก สือฮว่าทานข้าวเสร็จก็รู้สึกเป็นห่วงฮ่อฉวนสือที่อยู่ที่โรงพยาบาล

ฮ่อฉวนสือตอนนี้ติดคนมาก และถ้าเขาไม่ได้เจอเธอนานๆ ก็อาจจะอารมณ์เสียได้

"เธอกังวลเรื่องฮ่อฉวนสือเหรอ? สถานการณ์เขาตอนนี้แย่มากเลยเหรอ?"

ฉีเยี่ยนมองความคิดของเธอออกแล้วถามอย่างนิ่งๆ

สือฮว่าถอนหายใจ "อืม ตั้งแต่เขากลับมาครั้งล่าสุด เขาได้รับบาดเจ็บตรงนี้เลยสมองเสื่อมน่ะ"

เธอชี้ไปที่หัวตัวเองด้วยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้า

ดวงตาฉีเยี่ยนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ "เธอหมายถึงฮ่อฉวนสือไม่สมประกอบเหรอ?"

สือฮว่าพยักหน้า คนกาแฟในมือเบาๆ "ครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาแบบนี้ เลยไม่สบายใจมาก"

"ในเธอกังวล รอฝนซาแล้วฉันจะไปส่งแล้วกันนะ"

เสียงฟ้าร้องดังจากข้างนอก ร่มเพียงคันเดียวคงไม่พอ น้ำบนพื้นก็คงทำกางเกงเปียกไปด้วย

โดยพื้นฐานแล้วคงไม่มีคนไปเดินถนน ทุกคนต่างหลบฝนในร้านค้ารอบๆ

พอตกกลางคืน ฝนถึงได้ซาลง

สือฮว่าถอนหายใจ และทันทีที่เธอลุกขึ้น ฉีเยี่ยนก็เดินตามเธอไป "ฉันจะไปส่งเธอเอง"

สือฮว่าอยากจะปฏิเสธ แต่นึกถึงนิสัยของเขา สุดท้ายก็พยักหน้า

รถจอดที่โรงพยาบาล เธอเปิดประตูและจะโน้มตัวไปพูดว่า "ขอบคุณ" กับเขา

แต่ฉีเยียนเองก็เปิดประตูและลงจากรถด้วย "ไหนๆก็มาแล้ว ฉันไปเยี่ยมฮ่อฉวนสือสักหน่อยดีกว่า"

ปกติแล้วเขาไม่ได้ใจดีถึงขั้นไปเยี่ยมฮ่อฉวนสือหรอก อาจเพราะไปดูอะไรสนุกๆ

แต่ทันทีที่เขาลงจากรถก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล และนั่นคือฮ่อฉวนสือ

ฉีเยี่ยนเลิกคิ้วและจงใจยืนใกล้สือฮว่า ให้ภาพดูเหมือนทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก

ความสนใจของสือฮว่าอยู่ที่ฮ่อฉวนสือและไม่ได้สังเกตการเคลื่อนไหวของเขาเลย

ทันทีที่เธอกำลังจะเรียก ก็เห็นฮ่อฉวนสือรีบวิ่งเข้ามา แล้วปล่อยหมัดเข้าที่ใบหน้าของฉีเยี่ยน

ฉีเยี่ยนเองก็ไม่ชอบฮ่อฉวนสือมาตั้งนานแล้ว ตอนที่อยู่บ่อน้ำพุร้อนก่อนหน้านี้เขาก็อยากสู้กับอีกคน

หลังจากโดนหมัดนี้ แน่นอนว่าเขาไม่พอใจแล้วจะชกกลับ

แต่ก่อนที่มือของเขาจะไปถึงชายเสื้อของฮ่อฉวนสือ อีกฝ่ายก็โอนเอน ถอยหลังล้มลงไปก่อนหมดสติไปในที่สุด

ฉีเยี่ยนชะงักแล้วมองสือฮว่าอย่างประหม่า "ฉัน..."

เขาอยากจะบอกว่าฉันยังไม่ทันได้แตะเลย แต่สือฮว่าก็นั่งลงไปอย่างกังวลก่อนจะเงยหน้าพูดกับเขา: "ยืนเหม่ออะไรล่ะ รีบพาเขาเข้าไปสิ!"

ฉีเยี่ยนกลืนสิ่งที่เขาต้องการจะอธิบาย ยืนเป็นใบ้ เพราะถึงแม้เขาจะอธิบายมันก็คาดว่าสือฮว่าก็คงไม่เชื่อ

เหอเหอ โดนเล่นเข้าให้แล้ว

ไม่นานฮ่อฉวนสือก็ถูกพยุงไปนอนบนเตียง สือฮว่าให้หมอเข้ามาตรวจ รู้ว่าไม่เป็นอะไรมากก็โล่งใจ

ฉีเยี่ยนรู้สึกปากหนักก่อนจะแอบกัดฟัน "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ เมื่อกี้ฉันยังไม่ทันแตกต้องเขาเลย ฉันว่าเขาแกล้งทำแน่!"

สือฮว่ากุมขมับ "ฉันก็หวังว่าเขาจะแกล้งทำ หมอบอกว่าเขาไม่สามารถทนต่อการกระตุ้นได้"

หัวใจของฉีเยี่ยนเริ่มหนักอึ้ง นี่ไม่ใช่เป็นการยืนยันว่าเขาคือคนกระทำผิดเหรอ?

"ฉีเยี่ยน ขอโทษนะ มันไม่ใช่ปัญหาของคุณ ฉันจะให้หมอจ่ายยาให้คุณเอง"

หมัดของฮ่อฉวนสือไม่มีความปราณีเลย แก้มของฉีเยี่ยนม่วงและบวมขึ้นอย่างรวดเร็ว

ไม่พูดถึงก็ไม่เป็นไร แต่พอได้พูดก็เสียใจมาก

เดิมทีเขาแค่อยากจะเห็นว่าฮ่อฉวนสือเอ๋อขนาดไหน และปล่อยความชั่วร้ายในใจออกมา สุดท้ายกลับโดนหมัดแทน โชคไม่ดีเลย!

เมื่อหมอมาจ่ายยาให้ฉีเยี่ยน ฮ่อฉวนสือผู้อ่อนแอก็ตื่นขึ้นแล้วมองไปรอบๆ สุดท้ายก็มาหยุดที่สือฮว่า

"คุณภรรยา มากอดหน่อย"

เขาอ้าแขนและมองเธออย่างแน่วแน่

สือฮว่าไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติอะไรก็รีบเดินเข้าไป เขาที่นั่งบนเตียงก้โอบแขนรอบเอวของเธอ

ใบหน้าฮ่อฉวนสือพอใจเป็นอย่างมาก แล้วรีบหรี่ตาลง

ฉีเยี่ยนที่รู้สึกหนักใจ โดนต่อยไม่เท่าไรแต่ยังกลายเป็นกว้างขวางคออีก

เขาดันหมอออกไปและจากไปพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชา

สือฮว่าอยากจะตามไปขอโทษ เพราะยังไงหมัดของฮ่อฉวนสือก็ค่อนข้างหนัก

แต่ฮ่อฉวนสือโอบแขนรอบเอวเธอและไม่ยอมปล่อย

เธอทำอะไรไม่ถูกก่อนจะก้มมองเขา "เมื่อกี้ไปต่อยเขาทำไม? แบบนี้มันผิดนะ"

ฮ่อฉวนสือถูกหน้ากับหน้าอกของเธอ แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

สือฮว่าเองก็รู้ว่าไปพูดเหตุผลกับคนไม่สมประกอบไม่ได้ เลยทำได้เพียงถอนหายใจ "อีกเดี๋ยวกลับบ้านเถอะ คืนนี้ไม่ต้องพักที่นี่หรอก"

"ได้เลยคุณภรรยา"

เขาตอบอย่างรวดเร็ว ทั้งยังจับเอวเธอไม่ยอมปล่อย

สือฮว่าทั้งโกรธทั้งตลก ทำได้เพียงลากเขาและขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน

ทันทีที่รถแล่นไปครึ่งทาง ฮ่อฉวนสือก็ทนไม่ได้แล้วเริ่มขยับไม้ขยับมือ

สือฮว่าขมวดคิ้วและปัดมือเขาออก

มือของเขาที่ถูกตบแดง แต่เขากลับก็ยังไม่หยุด

สือฮว่ารู้สึกว่าคนไม่สมประกอบคนนี้เหมือนจะมีฝีมือมากขึ้นเรื่อยๆ ขยับนิดหน่อยก็ทำให้เธอมีอารมณ์แล้ว

หน้าเธอแดงก่อนจะเธอจับมือเขา "เงียบหน่อย"

หลังจากที่รถหยุด ฮ่อแวนสือก็อุ้มเธอและเดินไปที่ห้องนอนอย่างรีบร้อบ ไม่มีใครเห็นความกระตือรือร้นของเขา

หลังจากที่สือฮว่าถูกวางลงบนเตียง ก็ม้วนตัวไปด้านข้าง หลบร่างกายที่ตามมากดทับของเขา

ฮ่อฉวนสือกลับคว้าข้อเท้าของเธออย่างรวดเร็วและดึงอีกคนกลับมา

ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เคยเป็นมา สือฮง่ารู้สึกว่าตัวเองต้องตายคาเตียงไม่ช้าก็เร็วแน่

"คุณภรรยา ฉันอยากได้ยินเธอเรียกฉัน"

"ฮ่อฉวนสือ คุณ... อ่ะ อ่ะ อื้อ"

เสียงของเธอติดขัดและตามมาด้วยรสจูบที่ยาวนานที่มาพร้อมการลงโทษ "ไม่ใช่แบบนี้ ฉันไม่อยากให้เธอเรียกฉันแบบนี้"