นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 318

ดวงตาสือฮว่าพร่ามัวก่อนจะโอบแขนรอบคอเขา "คุณสามี"

ร่างกายของอีกคนหยุดชะงัก ราวกับตรงหน้าคือดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน ถึงตายไปก็ไม่เสียดาย

เขาไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น ตราบใดที่มีเธออยู่ในอ้อมแขน ทุกอย่างก็เพียงพอแล้ว

สุดท้ายสือฮว่าก็ผล็อยหลับไป ฮ่อฉวนสือผละออกมาก่อนจะลุกขึ้นไปห้องน้ำ

เขาลูบผมตัวเองด้วยดวงตาของเขามืดมน ผมสีดำนี่ช่างดูขัดตาจริงๆ

เขาหยิบกรรไกรด้านข้าง อยากจะตัดมัน แต่พอนึกถึงสือฮว่า เขาก็ลังเลอีกครั้ง

"คุณสามี คุณทำอะไรน่ะ"

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากตรงประตู เขาตกใจจนกรรไกรในมือล่วงลงไปที่พื้น

สือฮว่าขมวดคิ้ว ก้มลงหยิบกรรไกรแล้ววางกลับบนชั้น "ของแบบนี่อย่าหยิบมั่วซั่วนะ"

ทันใดนั้นสองมือก็โอบรอบเอวของเธอ และลมหายใจของชายคนนั้นก็พ่นรอบคอของเธอ "คุณภรรยา จู่ๆฉันก็อยากย้อมสีผมน่ะ ได้หรือเปล่า?"

สือฮว่าคิดเพียงว่าเขาดูซีรีส์มากแล้วก็อยากเลียนแบบคนอื่นเขา

เธอยิ้มและตบมือเขาเบาๆ "ย้อมผมเหรอ? สีอะไรล่ะ?"

"สีขาวได้ไหม?"

เสียงของเขาทุ้มๆแต่ตัวสือฮว่ากลับแข็งทื่อ แม้แต่ลมหายใจยังสั่นสะท้าน "ทำไม...จู่ๆ ฉันถึงอยากย้อมผมสีขาวล่ะ?"

ฮ่อฉวนสือหลุบตาลงและกอดเธอแน่นด้วยดวงตาแดงก่ำ "ฉันล้อเล่น เธออย่าคิดจริงจังเลย"

ริมฝีปากของสือฮว่าไร้สีไปแล้ว ร่างกายก็อ่อนแรง แม้แต่โลกตรงหน้าเธอก็เริ่มกลายเป็นภาพลวงตา

"คุณภรรยา เธอเป็นอะไรไป? ไม่ต้องกลัว ขอโทษนะ ฉันพูดไปอย่างนั้นเอง ฉันแค่เพิ่งอ่านนิตยสารข้างเตียง คิดว่าผมสีขาวสวยดีเท่านั้นเอง"

สือฮว่าหันมองเขาอย่างว่างเปล่า จู่ๆก็ผลักเขาออกและเดินไปที่ข้างเตียง

ตรงนั้นมีนิตยสารอยู่ ไม่รู้ว่ามันถูกวางไว้ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร และพวกนายแบบก็มีแต่ผมสีขาว

เธอถอนหายใจและความตื่นตระหนกในหัวใจก็จางหายไปในทันที

"นี่ก็ดึกแล้ว นอนกันเถอะ"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮ่อฉวนสือและอุ้มเธอวางบนเตียง "โอเค นอนกัน คุณภรรยาก็อย่าโกรธเลยนะ"

"ฉันไม่ได้โกรธ"

สือฮว่าหันหลังให้กับเขา แต่ดวงตาของเธอกลับมืดมน

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอลงไปวิ่งชั้นล่างและเรียกหนานสือออกมา

"หนานสือ บอกความจริงกับฉันหน่อย ช่วงนี้ฮ่อฉวนสือมีพฤติกรรมอะไรผิดปกติไหม?"

หนานสือไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงถามแบบนี้ หลังจากที่ท่านประธานกลายเป็นคนไม่สมประกอบ ทุกการเคลื่อนไหวก็ไม่ปกติไม่ใช่เหรอ?

"คุณสือครับ ตั้งแต่ท่านประธานได้รับบาดเจ็บที่ศรีษะ พฤติกรรมทั้งหมดก็ผิดปกติไปหมดเลยครับ"

"ฉันหมายความว่า คุณคิดว่าบางครั้งเขาแปลกๆไปไหม"

ฮ่อฉวนสือยืนอยู่ตรงหัวมุมไม่ไกลและได้ยินการสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน

เขารู้ว่าสือฮว่าฉลาดมาก เพียงสองประโยคสั้นๆเมื่อคืน เธอก็เริ่มสงสัยในตัวตนของเขาแล้ว

เขาก้มศีรษะลงและหัวเราะ เป็นสมกับเป็นผู้หญิงที่เขาชอบจริงๆ

"คุณสือครับ เรื่องนี้ผมเองก็ไม่แน่ใจ เพราะสำหรับผมตอนนี้ ท่านประธานคนปัจจุบันก็ดูแปลกไปหมดเลยครับ"

เขาไม่เคยเห็นท่าทางของท่านประธานแบบนี้มาก่อน "แต่ตั้งแต่ไปโรงพยาบาลในวันนั้น ท่านประธานก็ดูจะเงียบกว่าเดิมนะครับ"

ความเงียบนี้ทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจและวิตกกังวล