นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 318

ดวงตาสือฮว่าพร่ามัวก่อนจะโอบแขนรอบคอเขา "คุณสามี"

ร่างกายของอีกคนหยุดชะงัก ราวกับตรงหน้าคือดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน ถึงตายไปก็ไม่เสียดาย

เขาไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น ตราบใดที่มีเธออยู่ในอ้อมแขน ทุกอย่างก็เพียงพอแล้ว

สุดท้ายสือฮว่าก็ผล็อยหลับไป ฮ่อฉวนสือผละออกมาก่อนจะลุกขึ้นไปห้องน้ำ

เขาลูบผมตัวเองด้วยดวงตาของเขามืดมน ผมสีดำนี่ช่างดูขัดตาจริงๆ

เขาหยิบกรรไกรด้านข้าง อยากจะตัดมัน แต่พอนึกถึงสือฮว่า เขาก็ลังเลอีกครั้ง

"คุณสามี คุณทำอะไรน่ะ"

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากตรงประตู เขาตกใจจนกรรไกรในมือล่วงลงไปที่พื้น

สือฮว่าขมวดคิ้ว ก้มลงหยิบกรรไกรแล้ววางกลับบนชั้น "ของแบบนี่อย่าหยิบมั่วซั่วนะ"

ทันใดนั้นสองมือก็โอบรอบเอวของเธอ และลมหายใจของชายคนนั้นก็พ่นรอบคอของเธอ "คุณภรรยา จู่ๆฉันก็อยากย้อมสีผมน่ะ ได้หรือเปล่า?"

สือฮว่าคิดเพียงว่าเขาดูซีรีส์มากแล้วก็อยากเลียนแบบคนอื่นเขา

เธอยิ้มและตบมือเขาเบาๆ "ย้อมผมเหรอ? สีอะไรล่ะ?"

"สีขาวได้ไหม?"

เสียงของเขาทุ้มๆแต่ตัวสือฮว่ากลับแข็งทื่อ แม้แต่ลมหายใจยังสั่นสะท้าน "ทำไม...จู่ๆ ฉันถึงอยากย้อมผมสีขาวล่ะ?"

ฮ่อฉวนสือหลุบตาลงและกอดเธอแน่นด้วยดวงตาแดงก่ำ "ฉันล้อเล่น เธออย่าคิดจริงจังเลย"

ริมฝีปากของสือฮว่าไร้สีไปแล้ว ร่างกายก็อ่อนแรง แม้แต่โลกตรงหน้าเธอก็เริ่มกลายเป็นภาพลวงตา

"คุณภรรยา เธอเป็นอะไรไป? ไม่ต้องกลัว ขอโทษนะ ฉันพูดไปอย่างนั้นเอง ฉันแค่เพิ่งอ่านนิตยสารข้างเตียง คิดว่าผมสีขาวสวยดีเท่านั้นเอง"

สือฮว่าหันมองเขาอย่างว่างเปล่า จู่ๆก็ผลักเขาออกและเดินไปที่ข้างเตียง

ตรงนั้นมีนิตยสารอยู่ ไม่รู้ว่ามันถูกวางไว้ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร และพวกนายแบบก็มีแต่ผมสีขาว

เธอถอนหายใจและความตื่นตระหนกในหัวใจก็จางหายไปในทันที

"นี่ก็ดึกแล้ว นอนกันเถอะ"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮ่อฉวนสือและอุ้มเธอวางบนเตียง "โอเค นอนกัน คุณภรรยาก็อย่าโกรธเลยนะ"

"ฉันไม่ได้โกรธ"

สือฮว่าหันหลังให้กับเขา แต่ดวงตาของเธอกลับมืดมน

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอลงไปวิ่งชั้นล่างและเรียกหนานสือออกมา

"หนานสือ บอกความจริงกับฉันหน่อย ช่วงนี้ฮ่อฉวนสือมีพฤติกรรมอะไรผิดปกติไหม?"

หนานสือไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงถามแบบนี้ หลังจากที่ท่านประธานกลายเป็นคนไม่สมประกอบ ทุกการเคลื่อนไหวก็ไม่ปกติไม่ใช่เหรอ?

"คุณสือครับ ตั้งแต่ท่านประธานได้รับบาดเจ็บที่ศรีษะ พฤติกรรมทั้งหมดก็ผิดปกติไปหมดเลยครับ"

"ฉันหมายความว่า คุณคิดว่าบางครั้งเขาแปลกๆไปไหม"

ฮ่อฉวนสือยืนอยู่ตรงหัวมุมไม่ไกลและได้ยินการสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน

เขารู้ว่าสือฮว่าฉลาดมาก เพียงสองประโยคสั้นๆเมื่อคืน เธอก็เริ่มสงสัยในตัวตนของเขาแล้ว

เขาก้มศีรษะลงและหัวเราะ เป็นสมกับเป็นผู้หญิงที่เขาชอบจริงๆ

"คุณสือครับ เรื่องนี้ผมเองก็ไม่แน่ใจ เพราะสำหรับผมตอนนี้ ท่านประธานคนปัจจุบันก็ดูแปลกไปหมดเลยครับ"

เขาไม่เคยเห็นท่าทางของท่านประธานแบบนี้มาก่อน "แต่ตั้งแต่ไปโรงพยาบาลในวันนั้น ท่านประธานก็ดูจะเงียบกว่าเดิมนะครับ"

ความเงียบนี้ทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจและวิตกกังวล

"หนานสือ หากเขามีพฤติกรรมผิดปกติอื่นอีก ต้องมาบอกฉันนะ"

หนานสือพยักหน้าและจากไป

ฮ่อฉวนสือยืนอยู่ตรงหัวมุม ไม่ได้จากไปไหน ดวงตาของเขาจับจ้องไปสือฮว่า

เธอก้มหน้าคิดหนัก ผมของเธอปลิวไสวเล็กน้อยไปตามสายลมยามเช้า และแสงยามเช้าส่องสว่างบนท้องฟ้า ทุกอย่างดูสวยงามไปหมด

ถ้าเธอไม่สงสัยเยอะขนาดนี้คงจะดีกว่านี้

เขาต้องการที่จะอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดชีวิต

"คุณภรรยา"

เขาตะโกนเรียกทันที แล้วเดินออกจากมุม ก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

อาจเป็นเพราะความสงสัยในใจ สือฮว่าเลยไม่ได้ดีใจ เธอขมวดคิ้ว มือที่โอบเอวเขาก็นิ่งๆ

"คุณภรรยา ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า?"

น้ำเสียงของเขาแหบแห้งราวกับกำลังจะร้องไห้ทันที

สือฮว่าเงยหน้ามองเขา สีหน้าของเขาดูน้อยใจมาก ดวงตาก็ดูจะร้องไห้

เขาที่เป็นแบบนี้ จะเป็นคนนั้นได้ยังไงกัน? เป็นไปไม่ได้หรอก

ความสงสัยของเธอหายไปได้เยอะ และพาเขาเข้าห้องนั่งเล่น "ทานข้าวก่อน วันนี้คุณอยู่บ้านดีๆล่ะ ไปไหนไม่ได้ทันนั้นนะ"

เขาหมดสติไปสองครั้ง ยังไงก็จะประมาทไม่ได้

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือดิ่งลงทันที ดันชามตรงหน้าออก ราวกับกำลังประท้วง

ความสงสัยของสือฮว่ายิ่งจางลงไปอีก ใบหน้าฉายแววจะขำแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวเขา

"ถ้าคุณเชื่อฟัง เมื่อฉันกลับมา ฉันจะพาคุณเล่นบนภูเขา ภูเขาที่ชานเมืองตอนกลางคืนสวยมากนะ ฉันให้หนานสือจองห้องพักที่นั่นแล้ว เดี๋ยวเลิกงานกลับมาแล้วจะพาไป ดีไหม?"

ดวงตาของอีกคนเป็นประกายในทันทีแล้วกดจูบที่แก้มเธอ "ก็ได้ จะเชื่อฟังคุณภรรยานะ"

ทันทีที่เขากดจูบเสร็จ สือฮว่าก็จับใบหน้าด้วยมือทั้งสองพร้อมทั้งสายตาจริงจัง "ฮ่อฉวนสือ ฉันอยากให้คุณมีความสุขนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเอง ฉันมีคุณในอนาคตนะ"

รอยยิ้มบนใบหน้าของอีกคนนิ่งครั้ง แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ไม่ได้พูดอะไร

ดูเหมือนสือฮว่าจะไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเขา หันหน้ามากัดคอของเขา ทิ้งรอยฟันเล็กๆเอาไว้ "อยู่บ้านรอฉันดีๆล่ะ"

"อื้อ"

เสียงของฮ่อฉวนสือดูทื่อๆ ไร้ซึ่งความดีใจที่เมื่อกี้ยังมีอยู่ ความมัวหมองนี่ปกปิดอะไรไม่ได้

ไม่นานสือฮว่าก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ฮ่อฉวนสือจู่ๆก็กำหัวใจของตัวเอง เจ็บตยหายใจไม่ออก ราวกับว่ามีเข็มนับพันทิ่งแทง

คนรับใช้ที่อยู่รอบๆไม่มีใครก้าวเข้ามา เพราะท่าทางของเขาคนนี้น่ากลัวมาก พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเลยนอกจากซ่อน

ชายคนนั้นสงบลงบนโซฟาอยู่ครู่หนึ่งราวกับว่าพายุกำลังจะมา

ทำไมถึงเป็นฮ่อฉวนสือล่ะ คนที่ไม่ควรปรากฏตัวบนโลกนี้ คนที่อาศัยอยู่ในโลกแห่งการโกหก คนที่น่าสงสารและน่าสมเพช ทำไมถึงได้รับความรักจากเธอ?

เขาทำอะไรไม่ได้ เป็นบ้าเพื่อผู้หญิง ทำไมถึงชอบผู้ชายแบบนั้น

เขาอยากล้มของตรงหน้า ไม่ว่าจะโซฟาหรือโต๊ะกาแฟ เขาอยากล้มมันทุกอย่าง

แต่เมื่อนึกถึงบทสนทนาของสือฮว่ากับหนานสือเมื่อเช้านี้ เขาก็อดกลั้น ผู้หญิงฉลาดคนนั้นเริ่มสงสัยเขาแล้ว

เขาทำได้แค่อดทน เขาต้องการปัดเป่าความสงสัยในใจของเธอ

สือฮว่าเข้าไปในตี้เซิ่ง ไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ในหัวมีแต่คำพูดเมื่อคืนนี้ของฮ่อฉวนสือ ที่เขาบอกว่าอยากย้อมผมสีขาว

คนไม่สมประกอบคนหนึ่ง แม้แต่ความชอบของตัวเองยังเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ?

คนที่ฮ่อฉวนสือเกลียดที่สุดคือผมสีขาวนั่น ตัวเขาน่าจะห้ามสิถึงจะถูก