นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 319

เธอกุมขมับ แต่ก็หากุญแจสำคัญไม่ได้จนกระทั่งฉินหยู่มาถึง

ฉินหยู่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเธอด้วยใบหน้าที่โกรธ "สือฮว่า คุณมานี่เลยนะ! เก้าอี้คุณควรนั่งหรือไง?!"

คนเดียวที่ฉินหยู่เคารพคือฮ่อฉวนสือ

ในความเห็นของเธอ ฮ่อฉวนสือสร้างตี้เซิ่งมากับมือ ทำไมถึงมอบให้ผู้หญิงคนนี้ได้

อีกทั้งผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับเขาแค่เพียงสองปี จะมาคู่ควรกับตำแหน่งนี้ได้ยังไง!

ดวงตาของสือฮว่านิ่วเรียบแล้วมองไปทางฉินหยู่ "ช่วงเวลาสั้นๆนี่คุณไปอยู่ที่ไหน?"

ใบหน้าของฉินหยู่เต็มไปด้วยการเสียดสี สองมือกอดอก "ฉันไปไหนต้องรายงานให้คุณรู้หรือไง?"

สือฮว่าเอนหลังและหรี่ตาเล็กน้อย "แล้วคุณมายืนคุยกับฉันตอนนี้ในฐานะอะไรล่ะ ที่นี่คือห้องทำงานตี้เซิ่ง ตอนนี้ฉันคือประธานชั่วคราวขอตี้เซิ่ง คนที่ไม่เกี่ยวก็ออกไปซะ"

ตอนแรกฉินหยู่เข้ามาทำงานรับช่วงต่อจากชวีหยิง จัดการเรื่องอื่นของฮ่อฉวนสือ หน้าที่พวกนี้ไม่ถึงตี้เซิ่ง เพราะงั้นเธอจึงไม่มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการในตี้เซิ่ง ถูกสือฮว่าพูดแบบนี้ เธอเองก็ไม่มีสิทธิ์ยืนอยู่ที่นี่จริงๆ

เธอโกรธจนหน้าแดง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "ฉันได้ยินมาว่าสมองท่านประธานมีปัญหา สือฮว่า คุณอยากจะครอบครองทุกอย่างของตี้เซิ่งใช่ไหม ถึงทำร้ายท่านประธานขนาดนี้ แถมยังเกลี้ยกล่อมเขาให้เซ็นหนังสือโอนหุ้นด้วย คุณนี่มันใจร้ายจริงๆ!!"

"ถ้ามีหลักฐานก็ฟ้องศาลได้เลย แต่ถ้าไม่มีหลักฐานก็หวังว่าคุณฉินจะหุบปาก ระวังปากด้วย ถงหาง ถงเหยียน ส่งแขกที!"

ฝีมือของฉินหยู่ดีก็จริง แต่ถ้าเธอมาลงมือทำอะไรที่นี่ คนที่เสียเปรียบก็มีแต่เธอคนเดียว

เธอกัดฟันและจากไปอย่างไม่พอใจ แล้วกลับไปที่เฉียนสุ่ยวานทันที

ทันทีที่เธอเข้าประตูใหญ่ เธอก็เห็นฮ่อฉวนสือนั่งอยู่บนม้านั่งหินที่อาบแดด ดวงตาของเธอเป็นประกายในทันที แล้วรีบเดินเข้าไป

"ท่านประธาน สุขภาพของท่านดีขึ้นไหมคะ? ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง? ขอโทษนะคะ ถ้าฉันอยู่ที่จิงตู ท่านอาจไม่ทรมานขนาดนี้"

ฮ่อฉวนสือเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน "ไปให้พ้น"

ใบหน้าของฉินหยู่แข็งทื่อขึ้นทันที ถ้าเป็นแต่ก่อน ท่านประธานไม่มีทางพูดแบบนี้กับเธอแน่ "ท่านประธานคะ ฉันจะตรวจร่างกายท่านให้ค่ะ"

พูดไปเธอก็จะเดินเข้าไป

แต่ฮ่อฉวนสือหยิบแก้วจากด้านข้างแล้วปาไปทางเธอ

แรงของเขาไม่ใช่น้อยๆเลย แถวขว้างของก็ยังมีทักษะด้วย แก้วนั้นโดนหน้าผากของฉินหยูอย่างจังจนเลือดออกทันที

ฮ่อฉวนสือหัวเราะเบาๆ แต่มันทำให้อีกคนรู้สึกหนาวสั่น "ถ้าคุณกล้าเอื้อมมือมาหาฉัน ฉันจะหักมือคุณ"

ในพจนานุกรมของเขา ไม่เคยมีคำว่าอ่อนโยน ไม่ว่าใครมายั่วจุเขาก็ต้องชดใช้ทั้งนั้น

ก่อนที่จะเจอกับสือฮว่า ผู้หญิงคนไหนเขาก็ไม่ไว้หน้า แต่หลังจากที่สือฮว่าปรากฏตัว หัวใจที่เย็นชาและโหดเหี้ยมของเขาก็อบอุ่นขึ้น

สือฮว่า สือฮว่า...

เธอนี่มันอันตรายจริงๆ

ใบหน้าของฉินหยู่ซีด และไม่กล้าก้าวเข้ามาอยากที่คิด ในใจก็เกิดน้อยใจ

ต้องเป็นสือฮว่าที่ไปพูดอะไรให้ท่านประธานฟังแน่ จนทำให้ท่านประธานตอนี้ไม่เข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นเลย และเข้าใกล้เธอคนเดียว เธอเลยรับมือได้ยากมาก!

ฉินหยู่ไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่เพื่อให้อีกคนรำคาญ ไม่ต้องพูดถึงว่าหน้าผากของเธอก็จำเป็นต้องทำแผล ดังนั้นเธอจึงโค้งคำนับและจากไป

ฮ่อฉวนสือจ้องทางประตูอย่างใจจดใจจ่อ โดยหวังว่าคนๆนั้นจะปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อพระอาทิตย์กำลังจะลับฟ้า ในที่สุดเธอก็กลับมาในยามพระอาทิตย์ตกดิน

ดวงตาของฮ่อฉวนสือเป็นประกาย ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปทางเธอ

แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร แสงวาววับจากและเล็งมาทางหัวใจของเขาอย่างไม่ลังเล

เขาก้มหน้าลงอย่างตกตะลึง และยังไม่ทันเปิดปากเรียกฮว่าเอ๋อร์

สีสันทั้งหมดหายไป ท้องฟ้ามืดครึ้ม และความเจ็บปวดในใจเขาทำให้เขารู้สึกทรมาน

ทำไมถึงจะฆ่าเขา เธอเพิ่งบอกว่าให้เขารอเธอกลับมา เธอบอกว่าจะพาเขาไปดูวิวกลางคืนบนภูเขา

ฮว่าเอ๋อร์ เธอพูดอะไรที่เป็นความจริงบ้าง...

"คุณสามี คุณสามี?"

มีเสียงหนึ่งดังขึ้น และมีคนกำลังเขย่าร่างเขา เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นสือฮว่ายืนอยู่ข้างเขา

"ทำไมคุณถึงมานอนตรงนี้ล่ะ? ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง? ทำไมไม่เอาผ้าห่มมาล่ะ?"

สือฮว่าน่าจะเพิ่งเลิกงาน เอกสารก็ยังวางอยู่บนโต๊ะหิน

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นยืน มองไปที่พระอาทิตย์ที่อยู่ขอบฟ้า ตอนนี้ก็เย็นแล้ว

ที่แท้เขาก็หลับไป ที่แท้เมื่อกี้ก็เป็นแค่ฝัน

ทันใดนั้นเขาก็ไม่สามารถระงับความเศร้าในใจได้ ราวกับว่าหัวใจถูกบีบด้วยมืออันทรงพลัง

ความสุขทั้งหมดตอนนี้เป็นการขโมยมา เป็นเพียงภาพลวง ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องหายไป แต่เขาก็ขอร้องทุกวัน ขอให้วันเวลาแบบนี้มันยืดออกไปหน่อย

เขายินดีที่จะเป็นฮ่อฉวนสือไปตลอดชีวิต ยอมเป็นคนไม่สมประกอบไปตลอดชีวิต

"เมื่อกี้ฉันฝันน่ะ ฝันร้ายมาก ฉันหวังว่าสิ่งที่อยู่ในความฝันจะไม่เกิดขึ้น คุณภรรยา ฉันกลัว"

สือฮว่าถอนหายใจ สองมือลูบหัวของเขา

"เข้าไปกันก่อนเถอะ คราวหน้าอย่ามารอตรงนี้เลยนะ"

"ฉันรอตรงนี้ เธอกลับมาฉันจะได้เห็นทันทีไง"

สือฮว่าชะงักฝีเท้า ดวงตาแดงก่ำแล้วหันกลับไปกอดเขาแน่น "คราวหน้าอย่าทำอะไรโง่ๆ แบบนี้อีกนะ"

ฮ่อฉวนสือเองก็กอดเธอ ราวกับคนสองคนที่สิ้นหวัง ต่างให้โอกาสกันและกัน พึ่งพากัน

สือฮว่าวันนี้สวมชุดทางการ แต่อีกเดี๋ยวจะไปภูเขากับเขา เพราะงั้นจะสวมชุดทางการไม่ได้

เธอให้ฮ่อฉวนสือรอที่ชั้นล่าง ขณะที่เธอขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

แต่ฮ่อฉวนสือดันไม่เชื่อฟังและตามติดเธอไป

ทันทีที่สือฮว่าถอดเสื้อคลุม ดวงตาของอีกคนก็สว่างไสวขึ้นทันที และโยนเธอขึ้นเตียง

สือฮว่าตำหนิเขาไม่ทันก็โดนเขาปิดปากเข้าให้

เธอโกรธจนหยิกเขาที่เอว คนธรรมดาก็คงจะทำหน้าเบี้ยวเพราะเจ็บแล้ว แต่เขากลับไม่เลยสักนิด

สือฮว่าที่ถูกเขากดจูบ ก็แก้มแดงขึ้นทันที

ดูเหมือนช่วงนี้เขาจะเสพติดเรื่องพวกนี้ แทบอยากให้สือฮว่าอยู่บนเตียงตลอดเวลา

สือฮว่ารีบร้อนจนทิ้งรอยเล็บไว้บนหลังของเขา แต่เขากลับรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก

"สือฮว่า ฉันรักเธอ"

จู่ๆเขาก็กระซิบบอก แล้วกดจูบริมฝีปากของเธออย่างรักใคร

สือฮว่ารู้สึกเหมือนแสงอาทิตย์จู่ๆ ก็ทะลุผ่านเมฆหมอกอันมืดมิดแล้วส่องสว่างมายังโลก

แดดที่ร้อนจัด ร้อนจนเธอได้สติ

"สือฮว่า ฉันรักเธอนะ"

เขาพูดอีกครั้งก่อนจะกอดเธอแน่น "เธออย่าฆ่า อย่าไล่ฉันไปเลยนะ ฉันจะเชื่อฟังเป็นอย่างดี"

ราวกับกลัวเธอจะไม่เชื่อ แรงของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมาก "ฉันจะเชื่อฟังจริงๆนะ"