นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 320

จากนั้นสือฮว่าก็ได้ยินเพียงประโยคเดียวว่า "ฉันรักเธอ" จนไม่ได้ยินส่วนที่เหลือเลย

ฮ่อฉวนสือไม่เคยบอกรักเธอ ความรักของเขานั้นแสนจะอดกลั้น เขายอมลำบากเทนที่จะพูดว่ารัก

เขาเก่งมากในด้านทรมานคนอื่น ทุกอย่างจบลงก็ป่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว

สือฮว่าไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ สวมชุดลำลองแล้วออกมา

ฮ่อฉวนสือก็รีบไปอาบน้ำก่อนจะดึงเธอเพื่อออกไป

ถงเหยียนกับถงหางที่เดิมทีจะตามไปด้วย เพราะสถานะของทั้งสองยังละเอียดอ่อน แต่สือฮว่าก็อธิบายว่าเธออยากอยู่กับฮ่อฉวนสือสองคน ไม่ต้องให้ใครตามไปทั้งนั้น

เธอขับรถพาฮ่อฉวนสือไปที่ชานเมืองด้วยตัวเอง

ที่ตรงนี้เป็นพื้นที่ภูเขาที่เพิ่งพัฒนาไม่นานมานี้ สองข้างทางก็มีโคมสีแดงที่ซึ่งได้กลิ่นไอค่อนข้างโบราณ

พวกเขามาถึงก็ดึกแล้ว บนท้องถนนเลยไม่มีค่อยมีคนแล้ว

สือฮว่าจอดรถไว้ที่เชิงเขา คิดอยากจะเดินไปตามทางกับเขา

ฮ่อฉวนสือจับมือเธอ ความหวานในใจของเขากำลังจะล้นออกมาอยู่แล้ว เขาและเธอจู่ๆก็มีเวลาร่วมกัน

เขาชะงักฝีเท้า มองแผ่นหลังเธออย่างเหม่อลอย

สือฮว่าเดินไปไม่เท่าไรก็หันกลับมาแล้วมองเขาด้วยรอยยิ้ม "ทำไมไม่ตามมาล่ะ? เหนื่อยแล้วเหรอ?"

แสงไฟโดยรอบสลัวและเงียบ และรอยยิ้มของเธอก็ทำให้ตาของเขาพร่ามัว

ฮ่อฉวนสือก้าวไปหาเธอ หยุดอยู่ตรงหน้าเธอก่อนจะหลับตาลง

เห็นได้ชัดว่าเขาอยากให้เธอจูบเขา

สือฮว่ามองใบหน้านี้ด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน แต่สุดท้ายก็ประทับริมฝีปากบนแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา

"คุณภรรยา จูบตรงนี้"

เขาชี้นิ้วไปที่ปากของเขาทั้งที่ยังไม่ลืมตา

แต่สือฮว่ากลับหันกลับแล้วเร่งฝีเท้า "รีบไปกันเถอะ ข้างหน้ามีร้านขายขนม ได้ยินมาว่ามีขนมอร่อยๆ อยู่ด้วยนะ แถมยังเปิดให้บริการจนถึงสี่ทุ่ม ฉันจะไปซื้อกลับมาให้นะ"

เขินเหรอ?

ฮ่อฉวนสือหัวเราะแล้วรีบตามไป

เขาคงจะไม่มีวันลืมฉากในคืนนี้ไปตลอดชีวิต เธอช่างน่าสัมผัสและขี้อายเหมือนเด็กหญิงตัวเล็กๆ

แต่ต่อมาเขาถึงนึกได้ ที่ลืมคืนนี้ไม่ลง ไม่ใช่เพราะเหตุนี้ แต่เป็นเพราะความดุดันและความเด็ดขาดของเธอ

เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มตัวเองแล้วยกยิ้ม

เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว เขาก็ได้ยินเสียงปืนจากด้านหน้า

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสีทันที ก่อนจะรีบเงยหน้ามองไปที่ข้างหน้า

สือฮว่าถูกยิงเข้าที่ไหล่แล้วล้มลงไป

ฮ่อฉวนสือใจสั่นอย่างรุนแรง และก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะกอดเธอขึ้นมา "ฮว่าเอ๋อร์?"

ใบหน้าของสือฮว่าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หน้าผากก็มีเหงื่อซึม

มีเสียงกรอบแกรบจากรอบๆ ดูเหมือนจะมีคนมาซุ่มโจมตีที่นี่มานานแล้ว และรอให้พวกเขามาถึง

สีหน้าฮ่อฉวนสือดิ่งลงทันที อุ้มเธอขึ้นแล้วรีบเข้าไปในป่าข้างๆ

"ตามไป! อย่าให้พวกมันหนีไปได้!!"

คนข้างหลังไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว ฮ่อฉวนสือกอดเธอแน่น เขาไม่มีปืนในมือ เลยไม่กล้าที่จะประมาทเลย

พื้นที่ภูเขานี้เพิ่งได้รับการพัฒนา เลยยังมีหลายที่ที่ยังคงเก่าแก่มาก ออกจากทางพิเศษ พื้นที่อื่นก็ไม่มีแสงไฟแล้วและเป็นที่ที่ดีในการหลบซ่อน

"ฮว่าเอ๋อร์ เธอเป็นยังไงบ้าง?"

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล กอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างสั่นเทา

เขาอยากให้เป็นตัวเองที่ถูกยิง!

ดูเหมือนสือฮว่าจะหมดสติไป นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่พูดอะไร

ดวงตาของฮ่อฉวนสือแดงและสายตาเย็นชาจ้องไปไม่ไกล

มีคนไล่ตามมา ถือไฟฉายมาพอดี ค่อยๆหาอย่างไม่ยอมแพ้!

เขาวางสือฮว่าลงบนพื้น ซ่อมไว้อย่างระมัดระวังก่อนที่จะรีบไปที่อื่น

ฝีมือของเขาดีมาก ถึงจะเผชิญหน้าสามคน เขาก็ล้มอีกฝ่ายแล้วเก็บปืนพวกมันมาได้อย่างง่ายดาย

แต่คืนนี้เห็นได้ชัดว่ามีมากกว่าสามคนที่มาจัดการกับพวกเขา เป็นกองกำลังของหลายฝ่าย ศัตรูนับไม่ถ้วน

ผืนป่าเงียบงันก็ดูคึกคักขึ้นมา ไปทางไหนก็มีแสงจากไฟฉายอยู่ทุกที่

ฮ่อฉวนสือเหมือนปีศาจที่ถูกปลดปล่อยจากขุมนรก ทุกครั้งที่กระสุนเขาเล็งไปที่ใครก็ต้องมีคนถูกกำจัดไป

เขาฆ่าอย่างไม่ไว้หน้า ความกระหายเลือดที่หายไปนานก็เดือดขึ้น ตอนนี้เขากระหายเลือดสุดๆ

"รีบไป! รีบไป! ผู้ชายคนนี้มันบ้าไปแล้ว!"

ผู้ชายบ้าๆจะน่ากลัวขนาดไหน ตอนไปต่างแดน ขนาดโดนปิดล้อมเขาก็ยังออกมาได้ เลือดในมือเขามันล้างไม่ได้แล้ว

ผู้คนรอบๆเหมือนจะหวาดกลัวรัศมีของเขา พวกเขามาเพื่อจัดการกับคนไม่สมประกอบที่ไหนกัน พวกเขามาจัดการราชาปีศาจชัดๆ

ทุกคนต่างวิ่งออกไป ไม่กล้าหันกลับมามองเขาด้วยซ้ำ

ในป่ามีเสียงวิ่งพร้อมกับเสียงโอกครวญไปทุกที่

ดวงตาของฮ่อฉวนสือแดงก่ำก่อนจะยกยิ้มมุมปาก และมุมปากของเขาโค้ง ฆ่าคนง่ายมากและเขาก็ได้ฟื้นความรู้สึกที่เขาห่างหายไปนาน

บริเวณโดยรอบเงียบลง นอกจากกลิ่นเลือดและซากศพที่มีกลิ่นแรง ก็ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่

ฮ่อฉวนสือถือปืนไว้ในมือทั้งสองข้าง ใบหน้ามีหยดเลือดซึ่งเป็นของคนอื่น

หลังจากที่ทุกอย่างเงียบลง นัยน์ตาแดงก่ำก็ค่อยๆ จางลง

ทันใดนั้นกองหญ้าที่อยู่ไม่ไกลก็มีเสียงดังขึ้น เขาเล็งปืนไปทางนั้นแต่กลับเห็นยวี่ป๋ายเยี่ยนรีบวิ่งออกมา

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเองก็ถือปืน และเมื่อเห็นเขา ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ "อาหมิง!!"

ฮ่อฉวนสือตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่

คนนี้ต้องใช่อาหมิงอย่างแน่นอน มีเพียงเขาเท่านั้นที่มีออร่าสังหารแบบนี้!

ยวี่ป๋ายเยี่ยนมายืนตรงหน้าเขา แล้วเก็บปืนสอดเข้าที่เอว "อาหมิง จัดการคนได้แล้วเหรอ?"

ใช่แล้ว ผู้ชายคนนี้คืออาหมิง ไม่ใช่ฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสืออาศัยอยู่ด้วยความรักของสือฮว่า หลังจากที่รู้ว่าสือฮว่าทรยศเขาและร่วมกับคนอื่นเพื่อจัดการเขา เขาก็ผิดหวัง

และเมื่อได้ยินเทปบันทึกเสียงของสือฮว่ากับฮ่อซือหนาน เขาก็ไม่คิดกลับจิงตูอีก

เพราะคนรักในหัวใจของเขาได้ตายไปแล้ว

หลังจากถูกยิง แถมตกลงไปในแม่น้ำ วิญญาณของเขาก็พังทลาย จิตวิญญาณก็ถูกตัดขาด

สือฮว่าเป็นเหมือนแหล่งน้ำแห่งเดียวในทะเลทรายอันแห้งแล้งของเขา เมื่อแหล่งน้ำหมดไป เขาก็ถูกทำลายไปด้วย

ฮ่อหมิงทิ้งปืนทั้งสองและมองไปที่ยวี่ป๋ายเยี่ยนนิ่งๆ "ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?"

ทำไมถึงบังเอิญที่ยวี่ป๋ายเยี่ยนมาปรากฏตัวที่นี่

ยวี่ป๋ายเยี่ยนก็ไม่ได้สงสัยมากนัก "ฉันไม่ชินกับนายแบบนี้จริงๆ แล้วผมของนายเป็นอะไรน่ะ? ผมสีขาวของนายล่ะ?"

แม้ว่ายวี่ป๋ายเยี่ยนจะสนิทกับฮ่อหมิง แต่จำนวนครั้งที่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาก็นับครั้งได้ ยิ่งเป็นตอนที่ผมดำอีกด้วย

ใบหน้าของอาหมิงเหมือนฮ่อฉวนสือทุกประการ แต่เขาเกลียดฮ่อฉวนสือดังนั้นเพื่อแยกแยะ เขาเลยไว้ผมสีขาว

เมื่อเวลาผ่านไป ผมสีขาวนั้นก็กลายเป็นสัญลักษณ์ของเขา

หัวใจของฮ่อหมิงค่อยดิ่งลง ดวงตาแดงก่ำก็ค่อยๆ โผล่ออกมา "ป๋ายเยี่ยน ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?"

เสียงของเขามืดมนมากราวกับว่ามันมาจากชั้นที่สิบแปดของนรก ทำให้ยวี่ป๋ายเยี่ยนตัวสั่น

"อาหมิง ไม่ใช่ว่านายโทรเรียกให้ฉันมางั้นเหรอ? บอกว่านายกำลังมีปัญหา แต่ตอนนี้นายก็เหมือนแก้ปัญหาได้แล้ว"