นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 321

ฮ่อหมิงตาแดงขึ้น ทันใดนั้นเขาก็เดินไปทางสือฮว่าอย่างบ้าคลั่ง และที่ตรงนั้นไม่มีใครอยู่แล้ว

ทันใดนั้นแสงไฟรอบๆก็สว่างขึ้น และคนในความมืดก็เข้ามา โดยมีสือฮว่าเป็นคนนำ

ใบหน้าของสือฮว่ายังคงซีดเล็กน้อย เธอจับไหล่ตัวเองแล้วยิ้มนิ่งๆ "สนใจแต่ข้างหน้า ไม่รู้จักมองข้างหลังเลยนะ"

ฮ่อหมิงมองเธอ ดวงตาก็แดงก่ำ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกอับอายจนไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรี

ยวี่ป๋ายเยี่ยนไม่เข้าใจว่าทั้งสองคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่ แต่เมื่อเขาเห็นว่าสือฮว่าเอาคนมามากมาย ก็รู้ถึงลางไม่ดีแล้วรีบไปยืนตรงหน้าฮ่อหมิง

"สือฮว่า นี่เธอหมายความว่ายังไง?"

พาคนมาเยอะขนาดนี้ อยากหาเรื่องพวกเขางั้นเหรอ?

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็เดินออกมา จ้องไปที่สือฮว่าอย่างเศร้าสร้อย "เธอรู้เมื่อไร?"

เสียงของเขาแหบแห้ง หัวใจเหมือนถูกเข็มนับพันแทงเข้ามาพร้อมกัน

เขาคิดว่าคืนนี้จะเป็นความทรงจำอันแสนหวานระหว่างเขากับเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าในความหวานนี้จะมีเข็มเหล็กมากมายคอยห่อหุ้มไว้และแทงเขาจนได้เลือด

"หลังจากที่คุณบอกว่าคุณอยากย้อมผมเป็นสีขาว ฉันก็เริ่มสงสัยแล้ว"

ฮ่อหมิงหัวเราะแล้วมองที่ไหล่ของเธอ

กระสุนที่โดนเธอเป็นของจริง ตอนนี้ก็ยังมีเลือดออกอยู่ แต่เธอกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงที่โหดร้ายกับตัวเองขนาดนี้ ก็คงจะโหดร้ายกับเขามากขึ้น

จู่ๆ เขาก็อยากจะร้องไห้ และไม่สามารถระงับความเศร้าในใจไว้ได้ "เพราะอย่างนั้นเธอถึงบอกว่าจะพาฉันขึ้นมาบนเขา? ก็เพื่อยืนยันสิ่งที่เธอคาดเดาไว้สินะ"

"ใช่ ฉันให้คนไปปล่อยข่าวว่าคุณไม่สมประกอบ และบอกให้พวกเขารู้ว่าเราจะมาที่นี่ คนในจิงตูมากมายที่ไม่ชอบฮ่อฉวนสือก็เลยอยากมาเข้าร่วมด้วย"

"เธอเรียกป๋ายเยี่ยนมาด้วยงั้นเหรอ?"

"ถ้าไม่เรียกเขามาแล้วจะระบุตัวตนของคุณได้ยังไงล่ะ? ฉันไม่อยากทำผิกับฮ่อฉวนสือ"

การทดสอบฝีมือของเขาเป็นขั้นตอนแรก แล้วให้ยวี่ป๋ายเยี่ยนมาบอกตัวตนของเขา นี่ถึงเป็นกุญแจหลัก

"ฮว่าเอ๋อร์ อยู่กับเธอนี่หละหลวมไม่ได้จริงๆ"

ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ไหล่ของเธอ แล้วค่อยๆหลับตาลง "ทำให้คุณลำบากใจ วางแผนตั้งมากมายแถมยังพาคนมาเยอะขนาดนี้ เธออยากให้ฉันตายเร็วๆนี่ ฮว่าเอ๋อร์ เธอเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"

สือฮว่าอดทนต่อความเจ็บปวดที่ไหล่ก่อนจะบรรจุกระสุนและเล็งไปทางเขา "คุณคิดว่าไงล่ะ?"

ฮ่อหมิงหัวเราะแล้วขวางยวี่ป๋ายเยี่ยนที่อยู่ด้านข้าง "ปล่อยป๋ายเยี่ยนไปเถอะ นี่เป็นความแค้นระหว่างฉันกับเธอ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนจะปฏิเสธ นี่มันเรื่องอะไรกัน?

แต่เขาก็รู้ด้วยว่าหากคืนนี้พวกเขาประมาท พวกเขาต้องได้ชดใช้อยู่ที่นี่แน่ สือฮว่าคนนี้เจ้าเล่ห์นัก!

สือฮว่ามองไปที่ยวี่ป๋ายเยี่ยน แม้ว่าเธอจะไม่ชอบยวี่ป๋ายเยี่ยนแต่ก็ไม่ได้คิดจะฆ่าเขา

"ได้สิ"

ทันทีที่เธอตกลง ฮ่อหมิงก็เดินไปหาเธอ

ใบหน้าของเธอนิ่งค้างก่อนหรี่ตาลงเล็กน้อย

เขาเข้ามาใกล้และไม่สนใจปืนของเธอ แต่มองที่ไหล่ของเธอแทน "ไหล่ของเธอบาดเจ็บ ต้องรีบเอากระสุนออก กลับไปที่เฉียนสุ่ยวานก่อนเถอะนะ"

เหมือนเขาจะไม่เป็นไรราวกับว่าเขาไม่สนใจว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น

สือฮว่าเม้มริมฝีปากก่อนจะยิ้มอย่างเย็นชา "ฮ่อหมิง คุณอย่ามาทำเสแสร้งแกล้วเป็นเห็นใจเลย"

"ฮว่าเอ๋อร์ ฉันฝันตอนบ่าย ฉันฝันว่าเธอเอามีดแทงที่หัวใจฉัน ฉันรู้สึกสิ้นหวังไปแล้ว ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรมากแล้ว เธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้ แต่ช่วยจัดการกับอาการบาดเจ็บของตัวเองก่อนได้ไหม?"

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก และความเศร้าในดวงตาก็กำลังจะล้นออกมา

สือฮว่ากลับไม่ใยดี ใบหน้ายังดูมืดมนไปหมด "อย่าเลียนน้ำเสียงของฮ่อฉวนสือแล้วมาพูดกับฉัน"

ฮ่อหมิงมองไปที่เธอและยิ้ม "ฮ่อฉวนสือน่ะเหรอ เขาตายไปแล้ว"

ใบหน้าของสือฮว่าซีดในทันที มือที่ถือปืนเองก็สั่นเล็กน้อย

ยวี่ป๋ายเยี่ยนที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาก็ร้อนใจ เวลาแบบนี้ทำไมอาหมิงยังไปพูดกระตุ้นสือฮว่าอีก ไม่กลัวสือฮว่าฆ่าหรือไงกัน?

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความเมตตาต่อเขาเลยแม้แต่น้อย หากตั้งใจให้พวกเขาตายที่นี่คืนนี้ พวกเขาก็หนีไม่พ้น

ฮ่อหมิงโน้มตัวลง เห็นความเจ็บปวดและความหวาดกลัวในดวงตาของเธอ ก็กระตุกมุมปากยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น

"ฮว่าเอ๋อร์น่าจะได้ลิ้มรสความรู้สึกของฉันตอนนี้ จะบอกความจริงให้ว่าฮ่อฉวนสือตายไปแล้วจริงๆ ไม่มีวันกลับมาได้อีกทั้งเธอยังเป็นคนฆ่าเขาเองกับมือ เขาหมดหวังสุดๆก่อนที่เขาจะตาย แล้วก็ละทิ้งตัวเองไป เพราะโดนคนที่ตัวเองรักที่สุดทอดทิ้งไงล่ะ"

"ตอนนี้ฮว่าเอ๋อร์เจ็บปวดแค่ไหน ฉันก็เจ็บปวดเท่านั้น เราต่างก็เหมือนกัน"

ความรักเป็นเหมือนเกมและสะท้อนให้เห็นตัวตนของคนสองคน

เธอทำร้ายฉัน ฉันก็จะหาทางให้คุณได้ลิ้มราถึงความเจ็บปวดที่ฉันเคยได้รับ หาเธอแทงฉัน ฉันจะก็จะให้เธอได้สัมผัสความเจ็บปวดนั้นด้วย

ในเกมนี้ไม่มีผู้ชนะหรอก

มือของสือฮว่าสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอรับรู้ได้ว่าเธอไม่มีอำนาจอะไรต่อหน้าฮ่อหมิงทั้งนั้น

เหมือนเขไม่กลัวความตายเลยสักนิด แม้ว่าเธอจะเอาปืนจ่อที่หน้าอก เขาก็ยังนิ่ง

เขาจับมือเธอและเล็งปากกระบอกปืนไปที่หัวใจของเขาให้แม่นยำยิ่งขึ้น "ยิงสิ"

เขาพูดอย่างโหดร้าย ยิงสิ ตราบใดที่เธอยิง ฮ่อหมิงก็ตายแน่ ฮ่อฉวนสือก็จะตายไปตลอดกาลตายอย่างสมบูรณ์

แต่เธอไม่เข้าใจอะไรเลย ช่างน่าสมเพชและน่าสงสาร

มุมปากของเขากระตุกยิ้ม หวังว่าเธอจะเหนี่ยวไกเพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่ต้องมาสงสัยกันอีกต่อไป

ใช่แล้ว เขาไม่พอใจที่เธอวางแผน เขารอคอยที่จะออกมาแต่สิ่งที่ได้กลับเป็นหัวใจที่สิ้นหวังแสนเย็นชา

สือฮว่าเก็ยปืนและกลั้นเสียงที่สั่น "มัดเขาไว้"

คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอรีบไปข้างหน้าและมัดฮ่อหมิงเอาไว้

ฮ่อหมิงหันไปมองยวี่ป๋ายเยี่ยน "นายกลับไปที่เมืองหลวงแห่งบาป ช่วงนี้อย่ามาหาฉัน แล้วก็ไม่ต้องมาช่วยฉัน ฉันไม่มีทางไปกับนาย ฉันจะเล่นสนุกไม่พอ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนกระตุกมุมปาก เมื่อกี้เขาฟังผิดไปหรือเปล่า? คนๆนี้บอกว่าเล่นสนุก?

สือฮว่าไม่ได้เล่นกับเขานี่ เธอเคลื่อนไหวจริงๆ ไม่สนในระสุนในมือของเธอเลยหรือไง!

"อาหมิง นาย..."

เขาไม่สามารถหาคำบรรยายเขาได้ เขามันบ้า บ้าไปแล้วจริงๆ!!

ฮ่อหมิงถูกมัดด้วยเชือก มือของเขาก็ถูกใส่กุญแจมือไว้ด้วย

หลังจากถูกผลักขึ้นรถ สายตาของเขายังคงอยู่ที่ไหล่ของสือฮว่า "กลับไปอย่าลืมจัดการแผลด้วย"

สือฮว่าเกลียดน้ำเสียงของเขา เธอยังรู้สึกกังวล ให้เขากังวล ร้อนใจ แบบนี้ถึงเป็นการทำร้ายเขา!

เอาชีวิตเขามาขู่มันไม่มีประโยชน์ ต้องเอาชีวิตของเธอมาขู่สิ!!