นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 322

เธอนั่งตรงข้ามเขา แสร้งทำเป็นไม่เห็นสายตาที่แผดเผาของเขา

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ไหล่ของเธอตลอดเวลาและเห็นว่าเลือดมันเปื้อนเสื้อผ้าของเธอ

เหมือนว่าเลือดนั่นไม่ได้ไหลบนตัวเธอ ในใจเขารู้สึกเจ็บปวดกว่าเป็นพันเท่า

เขาทนไม่ได้ที่เธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

เมื่อรถมาหยุดที่เฉียนสุ่ยวาน สือฮว่าก็เดินลงไปเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร

ฮ่อหมิงถูกมัดมือและร่างกายส่วนบนก็มัดด้วยเชือก แต่ขาของเขาเป็นอิสระ

หลังจากที่รถหยุด เขาก็กำลังจะลงจากรถ แต่กลับมีบอดี้การ์ดเข้ามาขวางไว้

สือฮว่ายืนอยู่ไม่ไกล มองเขาอย่างเย็นชา

เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วยิ้ม "ฮว่าเอ๋อร์ นี่หมายความว่ายังไงน่ะ?"

"เฉียนสุ่ยวานเป็นของฮ่อฉวนสือ คุณคู่ควรเข้าไปหรือไง?"

เธอสามารถพ่นคำที่ทำร้ายจิตใจออกมาได้เสมอเหมือนดาบที่คมกริบตรงเข้าไปในหัวใจของเขา

เขาเจ็บปวด เขาเจ็บปวดขนาดนี้แต่เธอกลับคิดถึงแต่ฮ่อฉวนสือได้ยังไง

"ฮ่อฉวนสือตายไปแล้ว เธอหาเขาไม่เจอหรอก ขี้เถ้าก็ไม่มี เข้าใจไหม?"

เขาทนความรู้สึกเจ็บแปลบในใจ ทำร้ายเธอเช่นนี้ ไม่ว่าใครยอมแพ้ได้

สือฮว่ารู้สึกในใจนั้นเจ็บกว่าแผลกระสุนปืนบนไหล่เสียอีก เธอยกมือขึ้นกุมไหล่เอาไว้ราวกับว่าสิ่งนี้จะสามารถเบี่ยงเบนความสนใจของเธอได้

เมื่อฮ่อหมิงเห็นการเคลื่อนไหวของเธอ ก็กระตุกมุมปาก "ฉันไม่เข้าไปก็ได้ เธอเข้าไปทำแผลเถอะ"

เขาเหมือนจะประนีประนอม หลุบตาต่ำลง ไม่รู้ว่าใจกำลังคิดอะไรอยู่

สือฮว่ารู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่เห็นเขาประนีประนอมแบบนี้ ความเจ็บปวดในใจก็เบาลงอย่างอัศจรรย์

แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ความสุขที่ต้องแบ่งปันกับผู้อื่น ความเจ็บปวดเองก็เช่นกัน

"หนานสือ หาคนมาดูเขา เขาเจ้าเล่ห์มาก อย่าปล่อยให้หนีไปได้"

สือฮว่าทิ้งคำพูดเอาไว้แล้วหันหลังเข้าเฉียนสุ่ยวานไป

หนานสือหันไปมองฮ่อหมิงอย่างไม่เชื่อสานตา คนที่อยู่กับเขาในทุกวันนี้คือฮ่อหมิง ไม่ใช่ท่านประธานฮ่อฉวนสือของเขา

แปลกจริงๆ คนนี้ทั้งรู้สึกคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย ถ้าให้ลงมือจริงๆ เขาเองก็ไม่มีความกล้า

ฮ่อหมิงมองไปรอบๆ ที่ตรงนี้ไม่มีแม้แต่ที่นั่ง จะให้เขารออยู่ตรงนี้งั้นเหรอ?

เขาก้าวเท้าจะเข้าเฉียนสุ่ยวาน แต่หนานสือกลับขวางเขาไว้ "ท่าน...ฮ่อหมิง คุณเข้าไปไม่ได้"

เขาเกือบจะเรียกท่านประธานไปแล้ว

แต่ฮ่อหมิงก็ไม่ฟังเขา และหลังจากนั้นไม่นานก็เดินเข้าประตูเฉียนสุ่ยวานไป

มีเก้าอี้หินสองสามตัวอยู่ไม่ไกลจากประตู บ่ายวันนี้ เขาก็นั่งรอเธอกลับมาอยู่ตรงนี้

เขาตั้งหน้าตั้งตารอเธอพาเขาออกไปดูวิวกลางคืน แต่ไม่คิดว่าเธอจะทำร้ายเขาถึงตาย

หนานสือเดินตามหลังเขาด้วยความหงุดหงิด เห็นว่าเขาไม่ได้เดินไปที่วิลล่าก็โล่งใจ

แค่นั่งตรงนี้เฉยๆ และไม่ได้เข้าไปในวิลล่า คุณสือไม่น่าตำหนิหรอกมั้ง?

ไม่รู้ทำไม เจอคนนี้แล้วเขากลับไม่แข็งข้อได้

"ฉันจะอยู่นี่ ไม่ไปไหนหรอก นายไปดูแผลเธอหน่อยว่าตั้งใจทำแผลหรือเปล่า"

นี่ก็ดึกแล้ว แล้วถ้าสือฮว่าไปพักเฉยๆ ไม่คิดรักษาแผลที่ไหล่ล่ะ? มันจะอักเสบได้

หนานสือชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินไปทางวิลล่า หลังจากเดินไปไม่เท่าไร เขาก็นิ่งค้างแล้วค่อยๆหยุด คนๆนี้คิดว่าเขาเป็นใครกัน?!

เขาหน้าเสียไปเล็กน้อย แล้วเดินกลับไปหยุดด้วยใบหน้าที่เย็นชา

สายตาของฮ่อหมิงจ้องมาที่เขาครู่หนึ่งและไม่พูดอะไร

หนานสือขมวดคิ้ว อาจเป็นเพราะใบหน้าที่เหมือนกันมาก แถมผมเขาก็สีดำ ทำให้คนคิดว่าเขาคือท่านประธาน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ถงเหยียนวิ่งมาอย่างรีบร้อน "หนานสือ คุณสือไม่ยอมทำแผล บอกว่าเหนื่อย ตอนนี้ขึ้นไปนอนชั้นบนแล้วด้วย ทำยังไงดีล่ะ ท่านประธานก็ไม่อยู่ คุณสือไม่ฟังพวกเราแน่"

ทันทีที่เธอพูดจบ ก็เห็นร่างหนึ่งอยู่ตรงหน้า ฮ่อหมิงได้หายตัวไปแล้ว

ที่ที่เขานั่งมีเชือกและกุญแจมือ เขาหลุดไปได้ยังไง?

ตัวคนๆนั้นมีแต่เงื่อนงำ!

ทันทีที่สือฮว่าล้มตัวนอนลงก็ได้ยินเสียงที่หน้าต่าง แต่เธอเหนื่อยมากเลยลืมตาไม่ขึ้น

มีคนวางมือบนหน้าผากของเธอเพื่อทดสอบจากนั้นก็พยุงตัวเธอขึ้น

เธอคิดว่าตัวเองกำลังฝัน เลยไม่ได้ลืมตา

นี่คือความฝันที่ผสมกับอดีต เธอไม่สามารถทนต่อการทรมานของผู้ชายได้ แล้วก็วางแผนที่จะหลบหนี

เธอตั้งท้องแต่กระโดดลงจากหน้าต่างบานนั้นอย่างไม่ลังเล

หมอหลายคนยืนอยู่ข้างเตียงของเธอ เธอได้ยินเสียทุ้มต่ำคำราม "ถ้าเด็กไม่รอด พวกคุณก็ไม่รอด!"

มีบางสิ่งที่ร้อนๆไหลลงคอของเธอและไหลเข้าสู่หัวใจ

"ฉันขอโทษ ฮว่าเอ๋อร์ ฉันขอโทษ ฉันจะไม่บังคับเธออีก"

ใครกันที่กอดเธอร้องไห้? น่าสงสารจัง

เขาบอกจะปล่อยเธอไปเหมือนตัดสินใจแล้ว เธอไม่อยากแม้แต่จะคลอดลูกด้วยซ้ำ ไม่อยากรอสักวินาทีเดียว อาจเป็นเพราะความสุขบนใบหน้าถูกเขาทิ่มแทง

เขาอยากจะโกรธ แต่สุดท้ายก็มองเธอเงียบๆ เป็นท่าทางที่เศร้าที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น

เขาขับรถพาเธอกลับจิงตูด้วยตัวเอง ระหว่างทางกลับจากสนามบิน มีรถมากมาย เขาคิดว่าหลงทางแล้วก็ไปชนกับรถคันอื่น

มีไฟจากทุกที่ และแม้แต่โลกก็กลายเป็นสีแดงเพลิง

สือฮว่ารู้สึกว่าผู้หญิงในฝันคือเธอ แต่ก็ไม่ใช่เธอ มันเหมือนเธอกำลังดูหนังอยู่

แค่ความรู้สึกในความฝันนั้นมันชัดเจนมากจนทำให้เธอถึงกับขมวดคิ้ว

ฮ่อหมิงมองที่ใบหน้าของเธอ แล้วจ้องไปที่หมออย่างเย็นชา "ทำไมไข้ถึงยังไม่ลด?"

หมอตัวสั่นไปทั้งตัว นอกจากจะเอากระสุนออกมาแล้ว กระสุนนี้ถูกสร้างมาเป็นพิเศษด้วย ข้างบนมีตะขอเกี่ยวเล็กๆ เลยไปเกี่ยวเนื้อ นับว่าโชคดีที่ผู้หญิงคนนี้ทนได้นานขนาดนี้

"คุณสือมีอาการเครียดสะสมและมีอาการทางจิตเมื่อไม่นานมานี้ คาดว่าตอนนี้เธอยังติดอยู่ในโลกของตัวเอง แต่ถ้าพัผ่อนดีๆก็ไม่เป็นไรแล้วครับ"

"คุณพูดไร้สาระอะไร? ฉันจะให้ไช้เธอลด!!"

ฮ่อหมิงไม่มีความอดทนมากนัก และตอนนี้กำลังวิตกกังวล

ใบหน้าของหมอซีดทันที กลางดึกโดนเรียกจากโรงพยาบาล พอมาก็ยังโดนมองด้วยสายตาน่าสยดสยองนี่อีก เมื่อกี้มือของเขาที่เอากระสุนปืนออกก็สั่น จนทำให้คุณสือขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาของชายคนนั้นก็คมกริบทันที เหมือนต้องการที่จะถลกหนังเขาทั้งเป็น

เขาไม่มีความมั่นใจในการพูดเลย เพราะอย่างไรไข้บางอย่างก็พึ่งยาลดไข้ไม่ได้ "คุณฮ่อครับ ถ้าพักผ่อนดีๆไข้ก็จะลดครับ ตอนนี้ก็ตามอาการคุณสือไปก่อนครับ"

ฮ่อหมิงเม้มริมฝีปากและโบกมืออย่างไม่อดทนสบอารมณ์ "ออกไป"

หมอที่รอดพ้นก็รีบติดปีกออกไปอย่างรวดเร็ว!