นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 323

ฮ่อหมิงนั่งบนหัวเตียงและหยิบทิชชู่จากด้านข้างมาเช็ดเหงื่อให้สือฮว่า

สือฮว่าลืมตาขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน ยิ้มให้เขาก่อนจะหลับไปอีกครั้ง

รอยยิ้มเวลาสั้นๆ นี้เหมือนกับธารน้ำใสที่ไหลลงสู่ทะเลทราย หล่อเลี้ยงหัวใจที่เจ็บปวดของฮ่อหมิง

เขาจับมือเธอมากดจูบ

เหมือนเขาจะลืมอะไรไปมากมาย และแม้จะไม่มีใครเตือนเขา แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองน่าจะสูญเสียความทรงจำจากอุบัติเหตุ

เขาฝันเห็นตัวเองได้รับการช่วยเหลือ ฝันเห็นตัวเองตื่นขึ้นมาในระยะเวลาสั้นๆ และฝันถึงว่าเขาให้คนไปสะกดจิตสือฮว่า

เธอบอกว่าการปรากฏตัวของเขาทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง ทำให้เธอรู้สึกว่าโลกนี้ทั้งมืดมนและสกปรก ดังนั้นเขาเลยให้คนลบความทรงจำของเธอที่มีต่อเขา

พระเจ้าเห็นใจขนาดไหน ทำให้คนสองคนที่ทำร้ายกันลืมอดีตที่มืดมนไป

และเมื่อพบกันอีกครั้ง เธอเป็นสือฮว่าที่หยิ่งผยอง และเขาก็เป็นฮ่อฉวนสือที่ทำการชะล้างแล้ว

ฮ่อหมิงปวดหัวมาก ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวมาก

ในความเห็นของเขา ฮ่อฉวนสือเป็นคนน่าสงสาร

เป็นฮ่อหมิงที่สิ้นหวัง หวาดกลัว เลยออกมาเป็นแบบนั้น

ฮ่อฉวนสือหนีจากความมืดมิด ความนองเลือดของฮ่อหมิง และคงไว้ซึ่งความรักของฮ่อหมิงที่มีต่อสือฮว่าเท่านั้น ความรักที่หวาดระแวงและน่ากลัว แต่เขาก็เพิ่งได้รับความโปรดปรานจากสือฮว่า

แล้วทำไม...

ฮ่อหมิงค่อยๆหลับตาลง คนที่ไม่ควรปรากฏบนโลกใบนี้ คนที่ไม่มีแม้แต่ร่างกาย ทำไมถึงได้รับความรักจากสือฮว่า

เขากุมหัว และรู้สึกเพียงว่าไม่สามารถรับได้

เขาไม่เคยยอมรับว่าเขาคือฮ่อฉวนสือ เขาอิจฉาฮั่วฉวนซี ยิ่งอิจฉามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องการขะลบคนนั้นออกไป!

อาจเป็นเพราะจิตใต้สำนึกไม่ชอบความสดใส ตอนที่ผู้นำตระกูลฮ่อบอกเขาว่าฮ่อฉวนสือคือน้องชายฝาแฝดของเขา เขาก็ต้องการฆ่าอีกฝ่าย

แต่เขาพยายามมากเท่าไรก็เห็นได้ว่าทำอะไรฮ่อฉวนสือไม่ได้

ต่อมาในที่สุดเขาก็เจอเบาะแส เขารู้ความจริงที่น่าทึ่ง ฮ่อฉวนสือกับเจาคือคนๆเดียวกัน!

ในที่สุดเขาก็เข้าใจ อยากจะฆ่าฮ่อฉวนสือ เขาต้องทำลายทางจิตใจ ดังนั้นเขาเลยไปหาสือฮว่า

แต่ครั้งแรกที่เขาเจอกับสือฮว่า เขารู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายมาก คุ้นเคยกับดวงตาของเธอ จนใจเขาสั่นไปเล็กน้อย

ความคุ้นเคยนี้กลายเป็นความอิจฉาฮ่อฉวนสือใน และเขาเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ

ฮ่อฉวนสือนั่งอยู่บนหัวเตียง จับมือสือฮว่าเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

เขาตื่นขึ้นในโรงพยาบาลก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาระหว่างสือฮว่ากับหมอ เลยรู้ว่าตอนนี้เขาสมองเสื่อม

เธอกระโดดลงทะเลจากสวนจื่อ เขาเองก็กระโดดลงตามมาด้วย เธอมักจะมีหลายวิธีมาทรมานเขา

เขาต้องการโต้กลับ แต่เมื่อเธอเห็นเธอยิ้มและคุยกับเขา จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าสมองเสื่อมก็ดี เขาอยากจะสมองเสื่อมไปตลอดชีวิต

เขาแค่แสร้งทำเป็นสมองเสื่อม แต่เขาไม่คิดว่าจะถูกเธอรู้เข้าเร็วขนาดนี้

ช่วงเวลาแห่งความสุขเป็นการขโมยมาแล้วก็จะถูกเธอเอาคืนไป

ดวงตาของฮ่อหมิงแดง เขาลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงแล้วโทรออก

มีเสียงแก่ๆดังมา "ฮวนสือ?"

ฮ่อหมิงหลับตาลงและถอนหายใจ "ผู้เฒ่าฮ่อ ผมเอง"

ฮ่อเซิ่งกั๋วตะลึงและรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี

"ผมรู้แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแล้ว" เสียงของฮ่อหมิงนิ่งแต่แฝงด้วยความเศร้าที่อธิบายไม่ได้

ฮ่อเซิ่งกั๋วขมวดคิ้ว สุดท้ายก็จะประนีประนอม "อาหมิง ขอโทษ ฉันโกหกเอง"

"ผู้เฒ่าฮ่อ ผมไม่โทษคุณหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงตายไปตั้งแต่ยังเด็กแล้ว"

"จำได้แล้วเหรอ?"

นึกถึงเรื่องได้ หรือว่ามีความทรงจำของฮ่อฉวนสือเลยพูดออกมาแบบนี้?

ฮ่อหมิงมองไปที่แสงไฟข้างนอกด้วยดวงตาเป็นประกาย

"เปล่าครับ แต่ผมไปตรวจสอบเรื่องของฮ่อฉวนสือแล้ว ผู้เฒ่าฮ่อ ผมไม่ได้โง่ ตอนที่มาตามหาสือฮว่าที่จิงตู ผมเองก็รู้สึกแปลกๆแล้ว ผมรู้สึกคุ้นเคยจิงตูมาก รวมถึงเฉียนสุ่ยวานแล้วก็ตี้เซิ่งด้วย สำหรับผม ถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วจะรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง"

"อาหมิง อย่างนายน่ะดื้อเกินไป ยี่สิบปีที่แล้วฉันพานายกลับมาที่จิงตู เดิมทีอยากให้อยู่ห่างจากต่างประเทศหน่อย แล้วก็เป็นหลานฉันดีๆ แต่นายก็อยากมีส่วนร่วม คอนนายเด็กๆน่ะฉลาดมาก และพรสวรรค์ในการทำธุรกิจก็ไม่มีที่เทียบได้ ถ้าบริหารตี้เซิ่งได้ อย่างน้อยฉันก็ไม่กังวล แต่นายจะกลับไปสำนักใหญ่ จะเป็นทายาทอะไรนั่น"

"ผู้เฒ่าฮ่อ ผมไม่เสียใจกับที่ตัวเองได้ตัดสินใจไป เรื่องฮว่าเอ๋อร์ ขอบคุณคุณมากครับ"

พูดถึงสือฮว่า น้ำเสียงเขาก็อ่อนโยนขึ้น และเสียงของชายชราก็อ่อนลง

"ชีวิตนี้ฉันไม่เคยทำอะไรไม่ดี แต่เรื่องสือฮว่า ฉันรู้สึกเสียใจมาก อาหมิง เลือดนายมันชั่ว ฟ้าลิขิตให้ชีวิตไม่มั่นคง เรื่องของชายหญิงก็ควรปล่อย แต่นายก็ไม่ฟังฉัน อยากจะได้ให้ได้ สุดท้ายทั้งสองคนก็มาถึงจุดที่ไม่อาจย้อนกลับได้ สุดท้ายนายอยากจะปล่อยสือฮว่าไป แต่พระเจ้ากลับเล่นตลก วิญญาณนายมีปัญหา จนความทรงจำก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ตอนที่ฉันเจอนายอีกครั้ง นายกลายเป็นคนสองคนไปแล้ว ความทรงจำของนายในจิงตูถูกถ่ายโอนไปยังร่างกายของฉวนสือ และความทรงจำในต่างประเทศยังคงอยู่ในตัวนายเองอาหมิง ความทรงจำของพวกนายสองคนตัดขาดกันอย่างสมบูรณ์ แต่ก็แค้นกันเอง หลายปีมานี้ฉันได้ปรึกษากับหมอด้านจิต แต่กลับไม่มีใครอธิบายสถานการณ์นี่ได้ เพราะงั้นฉันเลยไม่กล้าบอกความจริงนี่กับนาย แถมยังหาคนมาจงใจทำให้นายสับสน และพูดได้แค่ว่านายมีน้องชายฝาแฝดที่จิงตู"

ฮ่อเซิ่งกั๋วพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจ "ฉันเฝ้ามองนายเติบโต และเฝ้าดูนายกับเสี่ยวฮว่า นายแบ่งความทรงจำของนายออกเป็นสองส่วนเพราะเสี่ยวฮว่า ฉันอยากแก้ปมนี่ แต่นายกลับดึงเธอกลับมาอีกครั้ง สำหรับเสี่ยวฮว่า ฉันเป็นหนี้เธอ ไม่มีเสี่ยวฮว่าในความทรงจำของฉวนสือ และความทรงจำที่นายทิ้งไว้ก็ไม่มีเสี่ยวฮว่า เดิมทีเสี่ยวฮว่าจะถอนตัว แต่ฉันทนมองพวกเธอคลาดกันไม่ได้ ฉวนสือรักสือเสี่ยวฮว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่ก็กลัวเลยไม่กล้าเข้าใกล้ ฉันว่าเสี่ยวฮว่าไม่ได้ชอบอาหมิง แต่น่าจะชอบฉวนสือ เพราะอย่างนั้นฉันเลยพาพวกเธอมารวมกัน อาหมิง อย่ารั้นให้มากเลย ฉวนสือก็คือนาย อาหมิงก็คือนาย ฉันแก่แล้ว ไม่อยากให้พวกนายโบ้ยกันไปมา

"ผู้เฒ่าฮ่อ เหมือนผมจะไม่ชอบการมีอยู่ของฮ่อฉวนสือ และมักจะรู้สึกว่าเขาแย่งสือฮว่าไปจากผม"

"นั่นเป็นเพราะนายปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนอื่น หากความทรงจำที่นายสูญเสียไปกลับมา ความทรงจำของนายกับฉวนสือก็จะกลับมารวมกัน แล้วนายก็จะเข้าใจ นายก็คือเขา เขาก็คือนาย แต่แค่ตอนนี้พวกนายต่างไม่พอใจกันเอง อาหมิง อนาคตนายกับเสี่ยวฮว่าจะต้องเจออะไรอีกเยอะนะ"