นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 324

หลังจากวางสาย ฮ่อหมิงก็ขมวดคิ้วและเดินกลับไปที่ห้องนอน

สือฮว่ายังคงมีไข้แล้วหลับตาเงียบๆ

เขานั่งลงที่ขอบเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปทัดผมให้เธอ

ใบหน้าของเธอเล็กมาก ฝ่ามือใหญ่ ผิวเนียนขาว

ตอนที่เธอหลับตาลง ทำให้รู้สึกน่ารักน่าเอ็นดู แต่เมื่อลืมตาขึ้น ดวงตากลับเฉียบคมและแน่วแน่

"ฮ่อฉวนสือ..."

สือฮว่าตะโกน เธอขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น และน้ำตาก็ไหลจากหางตา

ฮ่อหมิงเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยปลายนิ้ว แต่ยังไงก็เช็ดไม่หมด

ปลายนิ้วของเขาร้อนผ่าว ความกระตือรือร้นราวกับงูตัวเล็กๆ วิ่งเข้าไปในหัวใจของเธอ

"ฮ่อฉวนสือ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษนะ..."

เธอพูดด้วยเสียงที่แหบ ใบหน้ามีแต่ความกังวล

ฮ่อหมิงจับมือเธอและเปิดปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก

ชั่วขณะหนึ่ง เขาหวังจริงๆ ว่าฮ่อฉวนสือจะออกมาในเวลานี้ สามารถกอดเธอแน่นๆ ปลอบโยนเธอ และทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้

เธอชอบฮ่อฉวนสือที่อาศัยอยู่ในแสงสว่าง ไม่ใช่ฮ่อหมิง

เขาขมวดคิ้ว หัวใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศก แต่สุดท้ายก็คลายลง

เมื่อเทียบกับน้ำตาของเธอแล้ว เหมือนว่าความคับข้องใจเล็กน้อยจะเทียบอะไรไม่ได้เลย น้ำตาของเธอเหนือกว่าอาวุธทั้งหมดบนโลกใบนี้

เขาสัมผัสใบหน้าตัวเอง เสียงของเขาแหบ "ฮ่อฉวนสือ คุณได้ยินไหม?"

ถ้าได้ยินก็รีบกลับมาเถอะ

เขาถอนหายใจและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

สือฮว่าเจอตำแหน่งที่สบายในอ้อมแขนของเขาก่อนจะผล็อยหลับไป

ด้านนอกประตู หนานือกับคนอื่นที่ยืนอยู่ตรงประตูไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าว่าฮ่อหมิงเปิดหน้าต่างเข้ามาจนหมดมาถึง

แต่ตอนนี้ฮ่อหมิงมีสือฮว่าอยู่ในมือ ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำอะไรกับสือฮว่าบ้าง

เช้าวันรุ่งขึ้น สือฮว่าตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ รู้สึกถึงมือคู่ใหญ่รอบเอวของเธอก็ขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นจากเตียงทันที

ฮ่อหมิงที่นอนอยู่ข้างเตียงของเธอ คนๆนี้ควรอยู่นอกเฉียนสุ่ยวานไม่ใช่เหรอ? มาที่เตียงเมื่อไรกัน?

เธอกังวลแล้วเอาหมอนข้างก่อนจะปาไป

เมื่อกำลังจะสัมผัสโดนใบหน้าของเขา ฮ่อหมิงก็ลืมตาและบีบข้อมือของเธอ "ตอนนี้เธอบาดเจ็บอยู่นะ อย่าขยับสิ"

สือฮว่าเลิกคิ้วและตบบริเวณที่บาดเจ็บทันที

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ใบหน้าของเธอซีด และเธอก็จ้องเขาอย่างดื้อรั้น

"สือฮว่า!!"

ฮ่อหมิงลุกขึ้นจากเตียงทันทีแล้วบีบข้อมือของเธอด้วยใบหน้ามืดมน

สือฮว่ารู้ว่าการใช้ตัวเองเพื่อข่มขู่เขาค่อนข้างน่ารังเกียจ แต่ฮ่อหมิงไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

นอกจากวิธีนี้ก็ไม่มีวิธีอื่น

"ลงไป"

เสียงของสือฮว่านิ่ง แม้ว่าใบหน้าจะซีดแต่เมื่อเผชิญหน้ากับเขาก็ไม่มีทางยอมแพ้

ฮ่อหมิงทั้งโมโหทั้งโกรธ ดวงตาของเขาน่ากลัว

เป็นเวลานานราวกับว่าเขาประนีประนอม ก่อนจะเปิดผ้าห่ม "ได้ ฉันจะลงไป"

สือฮว่าตบเข้าไหล่ตัวเองอย่างไร้ความปราณี บาดแผลที่เพิ่งพันผ้าพันแผลเมื่อคืนนี้ก็เริ่มมีเลือดซึม

ฮ่อหมิงเปิดประตูห้องนอน หนานสือกับถงเหยียนยืนอยู่ด้านนอกประตู "ให้หมอมาพันแผลให้เธอ แผลมีเลือดออกอีกแล้ว"