นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 34

สีหน้าของสือโม่และสิงเหมี่ยวต่างก็หน้านิ่งขึ้น "พี่ พี่หมายความว่ายังไง?"

สือฮว่าเม้มริมฝีปากและเลิกคิ้ว "ยังไม่เข้าใจที่ฉันจะสื่ออีกงั้นเหรอ ก็ให้พวกคุณไสหัวออกไป ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ทันที"

ยิ่งคำพูดของเธอนิ่งแค่ไหน ทั้งสือโม่และสิงเหมี่ยวก็ยิ่งรู้สึกว่าพวกเขาถูกดูถูกมากเท่านั้น

"สือฮว่า!"

สิงเหมี่ยวหน้าแดงด้วยความโกรธแล้วโยนกระเป๋าในมือของเธอไป

โชคดีที่สือฮว่าหลบทัน ไม่งั้นต้องโดนแน่

บอดี้การ์ดที่ประตูทนดูไม่ได้ก็เข้ามาควบคุมตัวสือโม่และสิงเหมี่ยว

"โยนออกไป วันหลังอย่าปล่อยให้พวกเขาเข้ามาได้อีก"

สือฮว่าตอบอย่างไร้ความปราณี สีหน้าของบอดี้การ์ดหลายคนส่อแววดีใจ "ได้ครับ คุณหนูสือ!"

ทั้งสิงเหมี่ยวและสือโม่ถูกนำตัวออกไปทันที สิงเหมี่ยวก่นด่าอย่างไม่ไว้หน้าด้วยความอับอาย

เธอสวมกระโปรง แต่บอดี้การ์ดก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอในฐานะผู้หญิงเลย ราวกับว่ากำลังแบกขยะ

"ปล่อยฉันลง! พวกแกปล่อยฉันลงนะ! พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! ไอ้บ้า!"

"สือฮว่านังสารเลว! แกกล้าทำฉัน ยัยแก่ที่โรงพยาบาลคืนนี้ได้ตายแน่!"

ใบหน้าของสิงเหมี่ยวเต็มไปด้วยความชั่วร้าย รู้สึกอับอายจนไม่รู้จะไปมุดหน้าไว้ไหน

เมื่อสิ้นเสียงทั้งสอง สือฮว่าก็เหลือบมองคนรับใช้ในวิลล่า "ทำความสะอาดที่ที่พวกเขาสัมผัสและฆ่าเชื้อให้ละเอียดด้วยนะ"

หลังจากพูดจบ สายตาของเธอก็เย็นชาขึ้น

เธอเขียนที่อยู่ของยายของเธอลงบนกระดาษแล้วยื่นให้กับบอดี้การ์ดคนอื่นที่ประตู "ปกป้องคุณยายด้วยนะ ยายฉันเอง อย่าให้เธอเป็นอะไรไปล่ะ"

บอดี้การ์ดหลายคนต่างพยักหน้าและรีบไปที่โรงพยาบาล พวกเขาก็รายงานให้ฮ่อฉวนสือทราบ

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วแน่นและคนนอกปกติก็เข้าเฉียนสุ่ยวานไม่ได้อยู่แล้ว สงสัยต้องเปลี่ยนเจ้าหน้าที่ซะแล้ว

"สือโม่กับสิงเหมี่ยวรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่เฉียนสุ่ยวาน?"

เฉียนสุ่ยวานเป็นที่ของเขา ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน แล้วสือโม่กับสิงเหมี่ยวรู้ได้ยังไงกัน?

"ท่านประธาน ผมจะตรวจสอบให้ครับ"

หนานสือตอบจากด้านข้างด้วยสายตาที่เย็นชา

ท่านประธานไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน แม้แต่คนในบ้านตระกูลฮ่อก็มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ ดูเหมือนจะมีคนเอาไปพูดสินะ

โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจิงตู ผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง คนที่นั่งข้างๆคือหนิงหวางชิง

สายตาของหนิงหวางชิงช่างมืดมน เธอมองอย่างเยาะเย้ย "ฉันก็คิดว่าเธอเป็นหลินไต้ยวี่จริงๆ ไม่คิดเลยว่าแรงจูงใจของเธอจะเป็นสิ่งที่ลึกซึ้งขนาดนี้"

ผู้หญิงไม่ได้พูดอะไร มือที่จับผ้าปูที่นอนแน่น "ฉันเกลียดเขามากกว่าเธออีก"

เธอกัดฟัน ดวงตาเชือดเฉือน

หนิงหวางชิงทำเสียงขึ้นจมูก "ถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง แล้วเราจะจัดการกับสือฮว่าได้ยังไง เธอเป็นภรรยาของประธานตี้เซิ่งเลยนะ ไม่คิดเลยว่าประธานตี้เซิ่งที่นอนป่วย สงสัยคนในจิงตูจะโดนหลอกกันถ้วนหน้า!"

หนิงหวางชิงโกรธมาก เธอนึกว่าสือฮว่าเป็นเพียงตัวเล็กๆในบ้านตระกูลฮ่อ ผลคือชายที่อยู่เบื้องหลังเธอนั้นมีอำนาจมาก

หลินเสี่ยวหม่านไอสองสามครั้ง ใบหน้าก็ซีดเซียว "รีบทำไมล่ะ คุณหญิงตระกูลฮ่อกำลังจะกลับมาแล้ว คุณหญิงดีต่อฉันมาก มีฉันทั้งคน สือฮว่าไม่มีทางใช้ชีวิตที่ดีในบ้านตระกูลฮ่อได้หรอก"

หลินเสี่ยวหม่านเป็นเพื่อนร่วมห้องอีกคนของสือฮว่า เนื่องจากสุขภาพไม่ดี เลยได้อีกชื่อว่า "หลินไต้ยวี่" ปกติเธอพูดน้อยมาก เป็นคนไม่มีอะไรเลย แต่ไม่คิดว่าจะสวมหน้ากากได้หนาที่สุด!

หนิงหวางชิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงไม่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังเฉียนสุ่ยวานคือฮ่อฉวนสือ ผู้ชายคนนั้นมีอำนาจจริงๆ สือฮว่ายัยนั่นโชคดีอะไรขนาดนั้นนะ!

พูดถึงฮ่อฉวนสือ ดวงตาของหลินเสี่ยวหม่านก็เป็นประกาย เขาเป็นความฝันที่เธอใฝ่หามาตลอดชีวิต

แม่เป็นพี่เลี้ยงข้างๆคุณหญิงขิงตระกูลฮ่อ ตอนเรียนมัธยมปลาย เธอถูกพาไปเจอคุณหญิง และก็ที่นั่นที่เธอได้เจอกับคนที่รักที่สุดในชีวิต

ชายคนนั้นเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆราวกับชายหนุ่มรูปงามในภาพวาดสีน้ำมันแบบตะวันตก เธอสูญเสียคำพูดทั้งหมดไปและรู้สึกเพียงว่าแสงทั้งหมดในโลกฉายไปทางเขา

ต่อมาเพราะแม่ได้ช่วยคุณหญิงเลยได้แต่นอนผัก คุณหญิงก็ปฏิบัติต่อเธอเหมือนหลานสาว

ในความเป็นจริง เธอไม่ได้รักแม่ของเธอหรือครอบครัวของเธอ ทุกคนรวมกันยังไม่เท่าเศษเสี้ยวของฮ่อฉวนสือด้วยซ้ำ

ดวงตาของหนิงหวางชิงสว่างขึ้น ยื่นมือไปข้างหน้าหลิงเสี่ยวหม่าน "เธอรับผิดชอบไล่สือฮว่าออกมา ฉันจะรับผิดชอบในการจัดการยัยนั่นเอง"

หลินเสี่ยวหม่านยกยิ้มแล้วจับมืออีกคน

หลายสิ่งหลายอย่างบนโลกนี้ช่างแปลก โชคชะตามักจะเล่นตลกอยู่เสมอ อย่างเช่นหลินเสี่ยวหม่านกับสือฮว่าที่ตอนแรกทั้งสองไม่มีความคับแค้นใจอะไรกัน แต่เพราะฮ่อฉวนสือคนเดียวที่ทำให้พวกเขากลายเป็นศัตรูกัน

อย่างไรก็ตามความเกลียดชังนี้เป็นเพียงด้านเดียวเพราะสือฮว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลินเสี่ยวหม่านนั้นรักฮ่อฉวนสือ

สำหรับคนที่กำลังจะตายด้วยโรคภัยไข้เจ็บแล้ว เมื่อรักแล้วไม่ว่าอะไรก็ทำได้

ความรักครั้งนี้จะเป็นความรอดของเธอ เป็นแสงสว่างเดียวในช่วงเวลาที่เงียบเหงาของเธอ หากมีใครแย่งมันไปผลที่ตามมาจะหายนะ

แต่สือฮว่ายังไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นเธอเลยยังพักฟื้นในวิลล่าอย่างสบายใจ

ฮ่อฉวนสือไปทำงานต่างจังหวัดยังไม่กลับมา เธอก็มีความสุขเช่นกัน

ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น ยามโทรมาบอกว่ามีคนมาหาเรื่อง

ประตูของวิลล่าเฉียนสุ่ยวานมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ดีที่สุดและเจ้าหน้าที่ทุกคนเป็นบอดี้การ์ด ผ่านเรื่องเมื่อคืนมา ถึงจะเป็นคนสนิทกับสือฮว่าก็เข้ามาไม่ได้

ทิวทัศน์ของบริเวณวิลล่าเฉียนสุ่ยวานนั้นดีมาก เท่าที่ตาเห็นมีน้ำในทะเลสาบและสวน

บ้านหลังใหญ่ที่เธออาศัยอยู่ห่างจากยามเล็กน้อยและอยู่ในจุดศูนย์กลางด้วย เมื่อได้ยินว่ามีคนมาหาเรื่อง สือฮว่าจึงตัดสินใจออกไปดู

"คุณหนูสือ ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นมหาลัยของน้องสาวคุณครับ บอกว่ามาเยี่ยม"

คิ้วของสือฮว่ากระตุก ดวงตาฉายแววโกรธ

"เข็นฉันออกไป" เธอพูดเสียงเรียบ

บอดี้การ์ดรีบมายืนอยู่ข้างหลังเธอแล้วเข็นวีลแชร์ของเธอไป

หนึ่งชั่วโมงต่อมา สือฮว่าก็มาถึงประตูใหญ่

ทำไมถึงเป็นชั่วโมงน่ะเหรอ เพราะตอนเธอออกมาก็เห็นทิวทัศน์ในวิลล่าดีมาก เลยให้บอดี้การ์ดเข็นเธอไปรอบๆ

ตอนนี้แสงแดดแผดจ้า พวกผู้หญิงที่กำลังอยู่ที่ประตูคงจะรู้ว่าการรอมันลำบากแค่ไหน