สีหน้าของสือโม่และสิงเหมี่ยวต่างก็หน้านิ่งขึ้น "พี่ พี่หมายความว่ายังไง?"
สือฮว่าเม้มริมฝีปากและเลิกคิ้ว "ยังไม่เข้าใจที่ฉันจะสื่ออีกงั้นเหรอ ก็ให้พวกคุณไสหัวออกไป ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ทันที"
ยิ่งคำพูดของเธอนิ่งแค่ไหน ทั้งสือโม่และสิงเหมี่ยวก็ยิ่งรู้สึกว่าพวกเขาถูกดูถูกมากเท่านั้น
"สือฮว่า!"
สิงเหมี่ยวหน้าแดงด้วยความโกรธแล้วโยนกระเป๋าในมือของเธอไป
โชคดีที่สือฮว่าหลบทัน ไม่งั้นต้องโดนแน่
บอดี้การ์ดที่ประตูทนดูไม่ได้ก็เข้ามาควบคุมตัวสือโม่และสิงเหมี่ยว
"โยนออกไป วันหลังอย่าปล่อยให้พวกเขาเข้ามาได้อีก"
สือฮว่าตอบอย่างไร้ความปราณี สีหน้าของบอดี้การ์ดหลายคนส่อแววดีใจ "ได้ครับ คุณหนูสือ!"
ทั้งสิงเหมี่ยวและสือโม่ถูกนำตัวออกไปทันที สิงเหมี่ยวก่นด่าอย่างไม่ไว้หน้าด้วยความอับอาย
เธอสวมกระโปรง แต่บอดี้การ์ดก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอในฐานะผู้หญิงเลย ราวกับว่ากำลังแบกขยะ
"ปล่อยฉันลง! พวกแกปล่อยฉันลงนะ! พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! ไอ้บ้า!"
"สือฮว่านังสารเลว! แกกล้าทำฉัน ยัยแก่ที่โรงพยาบาลคืนนี้ได้ตายแน่!"
ใบหน้าของสิงเหมี่ยวเต็มไปด้วยความชั่วร้าย รู้สึกอับอายจนไม่รู้จะไปมุดหน้าไว้ไหน
เมื่อสิ้นเสียงทั้งสอง สือฮว่าก็เหลือบมองคนรับใช้ในวิลล่า "ทำความสะอาดที่ที่พวกเขาสัมผัสและฆ่าเชื้อให้ละเอียดด้วยนะ"
หลังจากพูดจบ สายตาของเธอก็เย็นชาขึ้น
เธอเขียนที่อยู่ของยายของเธอลงบนกระดาษแล้วยื่นให้กับบอดี้การ์ดคนอื่นที่ประตู "ปกป้องคุณยายด้วยนะ ยายฉันเอง อย่าให้เธอเป็นอะไรไปล่ะ"
บอดี้การ์ดหลายคนต่างพยักหน้าและรีบไปที่โรงพยาบาล พวกเขาก็รายงานให้ฮ่อฉวนสือทราบ
ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วแน่นและคนนอกปกติก็เข้าเฉียนสุ่ยวานไม่ได้อยู่แล้ว สงสัยต้องเปลี่ยนเจ้าหน้าที่ซะแล้ว
"สือโม่กับสิงเหมี่ยวรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่เฉียนสุ่ยวาน?"
เฉียนสุ่ยวานเป็นที่ของเขา ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน แล้วสือโม่กับสิงเหมี่ยวรู้ได้ยังไงกัน?
"ท่านประธาน ผมจะตรวจสอบให้ครับ"
หนานสือตอบจากด้านข้างด้วยสายตาที่เย็นชา
ท่านประธานไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน แม้แต่คนในบ้านตระกูลฮ่อก็มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ ดูเหมือนจะมีคนเอาไปพูดสินะ
โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจิงตู ผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง คนที่นั่งข้างๆคือหนิงหวางชิง
สายตาของหนิงหวางชิงช่างมืดมน เธอมองอย่างเยาะเย้ย "ฉันก็คิดว่าเธอเป็นหลินไต้ยวี่จริงๆ ไม่คิดเลยว่าแรงจูงใจของเธอจะเป็นสิ่งที่ลึกซึ้งขนาดนี้"
ผู้หญิงไม่ได้พูดอะไร มือที่จับผ้าปูที่นอนแน่น "ฉันเกลียดเขามากกว่าเธออีก"
เธอกัดฟัน ดวงตาเชือดเฉือน
หนิงหวางชิงทำเสียงขึ้นจมูก "ถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง แล้วเราจะจัดการกับสือฮว่าได้ยังไง เธอเป็นภรรยาของประธานตี้เซิ่งเลยนะ ไม่คิดเลยว่าประธานตี้เซิ่งที่นอนป่วย สงสัยคนในจิงตูจะโดนหลอกกันถ้วนหน้า!"
หนิงหวางชิงโกรธมาก เธอนึกว่าสือฮว่าเป็นเพียงตัวเล็กๆในบ้านตระกูลฮ่อ ผลคือชายที่อยู่เบื้องหลังเธอนั้นมีอำนาจมาก
หลินเสี่ยวหม่านไอสองสามครั้ง ใบหน้าก็ซีดเซียว "รีบทำไมล่ะ คุณหญิงตระกูลฮ่อกำลังจะกลับมาแล้ว คุณหญิงดีต่อฉันมาก มีฉันทั้งคน สือฮว่าไม่มีทางใช้ชีวิตที่ดีในบ้านตระกูลฮ่อได้หรอก"
หลินเสี่ยวหม่านเป็นเพื่อนร่วมห้องอีกคนของสือฮว่า เนื่องจากสุขภาพไม่ดี เลยได้อีกชื่อว่า "หลินไต้ยวี่" ปกติเธอพูดน้อยมาก เป็นคนไม่มีอะไรเลย แต่ไม่คิดว่าจะสวมหน้ากากได้หนาที่สุด!
หนิงหวางชิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงไม่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังเฉียนสุ่ยวานคือฮ่อฉวนสือ ผู้ชายคนนั้นมีอำนาจจริงๆ สือฮว่ายัยนั่นโชคดีอะไรขนาดนั้นนะ!
พูดถึงฮ่อฉวนสือ ดวงตาของหลินเสี่ยวหม่านก็เป็นประกาย เขาเป็นความฝันที่เธอใฝ่หามาตลอดชีวิต
แม่เป็นพี่เลี้ยงข้างๆคุณหญิงขิงตระกูลฮ่อ ตอนเรียนมัธยมปลาย เธอถูกพาไปเจอคุณหญิง และก็ที่นั่นที่เธอได้เจอกับคนที่รักที่สุดในชีวิต
ชายคนนั้นเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆราวกับชายหนุ่มรูปงามในภาพวาดสีน้ำมันแบบตะวันตก เธอสูญเสียคำพูดทั้งหมดไปและรู้สึกเพียงว่าแสงทั้งหมดในโลกฉายไปทางเขา
ต่อมาเพราะแม่ได้ช่วยคุณหญิงเลยได้แต่นอนผัก คุณหญิงก็ปฏิบัติต่อเธอเหมือนหลานสาว
ในความเป็นจริง เธอไม่ได้รักแม่ของเธอหรือครอบครัวของเธอ ทุกคนรวมกันยังไม่เท่าเศษเสี้ยวของฮ่อฉวนสือด้วยซ้ำ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้