นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 33

บรรยากาศยังคงเงียบสงัด สือฮว่ากลับรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นอยู่ในลำคอแล้ว

สติสัมปชัญญะทั้งหมดหายไป มีเพียงใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่อยู่ตรงหน้าแถมยังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

"คุณ...คุณจะทำอะไรน่ะ?"

เธอพูดอย่างยากลำบากและค่อยๆบีบมือตัวเองที่วางไว้บนเข่า

ฮ่อฉวนสือหยุดล งริมฝีปากของทั้งสองห่างกันเพียงเศษกระดาษ ลมหายใจของพวกเขาก็เกี่ยวพันกัน ถ้าขยับไปอีกหน่อยก็จะได้จูบกัน

ดวงตาของสือฮว่าเบิกกว้างขึ้นอย่างช้าๆ หัวใจที่บีบตัวอย่างรุนแรงกลับมาสงบ

สายตาของฮ่อฉวนสือเย็นชาและเขาก็ยืดตัวขึ้นและไม่มองเธออีก

เขาก็ไม่ได้อธิบายเหตุผลที่ทำไปแบบนั้นและกลับไปที่ห้องหนังสือ

หลังจากปิดประตู เขาก้มมองตำแหน่งของหัวใจ ตั้งแต่ต้นจนจบ การเต้นของหัวใจของเขาคงที่ สงสัยความวุ่นวายชั่วครู่ที่ได้ยินเธอเรียกว่าสามี คงจะเข้าใจผิดไปใช่ไหม?

เขาเม้มริมฝีปากและเลิกสนใจ เปิดคอมพิวเตอร์ด้านข้างเพื่อจัดการกับเรื่องต่างๆ

สือฮว่าก็กลับไปที่ห้อง ทันทีที่เธอกำลังจะนอนลงบนเตียง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งและเป็นเจียงหยิงที่โทรเข้ามา

เธอไม่อยากรับ ก็เลยกดวางสายไป

แต่ทางนั้นก็มีความพยายามราวกับว่าถ้าเธอไม่รับก็จะโทรมาเรื่อยๆ

สือฮว่าไม่ได้สนใจแล้วกดปิดเสียง

หลังจากนั้นไม่นาน หน้าจอโทรศัพท์ของเธอก็สั่นสองสามครั้งแสดงว่ามีข้อความใหม่

—— สือฮว่า เธอเป็นใครกันแน่?! ทำไมเป็นฉันที่ถูกไล่ออก?! เธอรู้ไหมว่าเพราะเธอ ความพยายามของฉันหลายปีมันเลยพังพินาศ! สิ่งที่ฉันดูถูกที่สุดคือเธอที่ใช้ร่างกายเพื่อตำแหน่ง อย่าทะนงตัวให้มาก เธอไม่ชนะหรอก ทุกคนในแผนกรู้วิธีสกปรกของเธอ เธอจะถูกบีบออกจากที่นั่นมากขึ้น! เรามารอดูกัน!

หลังจากอ่านข้อความ สือฮว่าก็ยิ้ม อะไรคือความพยายามทั้งหมดโดนเธอทำลายกัน เป็นตัวเองต่างหากที่ทำตัวเอง

การนำอารมณ์ส่วนตัวเข้ามาทำงาน ถึงจะไม่มีเธอ เจียงหยิงก็จะถูกไล่ออกไม่ช้าก็เร็ว

เธอปิดโทรศัพท์ ถ้าตอบไปเจียงหยิงก็จะยิ่งเดือด การนิ่งเงียบเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เจียงหยิงรออยู่ครู่หนึ่ง แต่สือฮว่ายังไม่ได้ตอบ เธอก็กัดฟันและส่งอีก

—— สือฮว่า! ที่เธอพึ่งพาได้ก็มีแค่ใบหน้าของเธอ ถ้าไม่มีหน้าแบบนั้นก็ไม่ได้อะไรหรอก! รอฉันออกจาก ตี้เซิ่งก่อน ฉันจะเปิดเผยสิ่งที่เธอทำกับทุกคน!

เจียงหยิงรออีกสิบนาที แต่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับ เธอกดโทรออกด้วยความโมโห

"ขออภัย โทรศัพท์ที่คุณโทรปิดอยู่..."

เมื่อได้ยินเสียงอัตโนมัติ เธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วโยนโทรศัพท์เข้าผนัง!

โทรศัพท์แยกออกทันทีและหน้าจอก็แตกเป็นใยแมงมุม

หน้าอกเจียงหยิงกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง เสียใจ ไม่พอใจ อารมณ์ทั้งหมดปะปนอยู่ในใจของเธอ

ดวงตาของเธอแดงก่ำ โลกช่างไม่ยุติธรรมจริงๆ บางคนทำงานหนัก แต่ไม่ได้รับการยอมรับ แต่กลับแจกันประดับดันมีคนสนใจมากมาย!

น่าขันเสียจริง!

วันรุ่งขึ้น เธอไปที่บริษัทแต่เช้าเพื่อเก็บของ

ทุกคนเห็นเธอถือกล่องเดินออกไปก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน

"น่าจะเพราะสือฮว่านะ ได้ยินมาว่าสือฮว่ามีแบ็คอัพ"

"แบ็คอัพอะไรดีขนาดนั้นจนไล่ผู้จัดการได้"

"ชู่ว"

คนที่กำลังคุยกันอยู่หยุดกะทันหันเพราะเจียงหยิงยืนอยู่ข้างๆพวกเขาแล้ว

ใบหน้าของเจียงหยิงเย็นชา ดวงตาราวกับระเบิดแสงอันตราย

หลายคนต่างก้มหัวลงและไม่กล้าพูดอะไรต่อ

เจียงหยิงทำเสียงขึ้นจมูกและกอดกล่องไว้ในมือแน่น "รอสือฮว่ามา พวกเธอช่วยบอกแทนด้วย ฉันจำวิธีสกปรกของเขาได้แล้ว และฉันจะคืนมันสิบเท่าร้อยเท่าในภายหลัง!"

ไม่มีใครในแผนกกล้าที่จะตอบโต้ จนกระทั่งเจียงหยิงจากไป ทุกคนก็ต่างถอนหายใจ

คำพูดของเจียงหยิงทำให้ทุกคนตัดสือฮว่าออกจากวงเพื่อน ผู้หญิงที่พึ่งแบ็คอัพเพื่อทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ ก็ซ่อนไว้ดีกว่า

เพื่อนร่วมงานชายที่เคยคิดเรื่องเกี่ยวกับเธอก็ได้หยุดคิดและทุกคนตัดสินใจที่จะรักษาระยะห่างกับสือฮว่า