นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 32

"อ่ะ อ๋อ ได้สิ ได้..."

สือฮว่าไม่ลังเลที่จะบังคับรถเข็นกลับ แต่รถเข็นดันไม่เชื่อฟัง เธอพยายามหลายนาทีแต่ก็ยังอยู่ที่เดิม

เธอรู้สึกได้สายตาของฮ่อฉวนสือมันร้อนขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเปลวไฟที่จะแผดเผาร่างกายของเธอทั้งตัว

เธอลุกลี้ลุกลนไม่กล้าเงยหน้ามองเขา หน้าแดงเหมือนกุ้งปรุงสุก

"ปัง!"

ทันใดนั้นประตูข้างหน้าก็ปิดลง ทุกอย่างถูกตัดจากโลกภายใน

ไม่มีสายตาแบบนั้นแล้ว สือฮว่าก็ผ่อนคลายลง

ฮ่อฉวนสือโกรธน่ากลัวมาก รู้สึกเหมือนทั้งตัวถูกห่อภายใต้แรงกดดันของเขาจนเคลื่อนไหวไม่ได้

เธอเม้มริมฝีปากและพบว่ามือของเธอขยับได้แล้ว ก็รู้สึกพูดไม่ออกราวกับว่าเธอเพิ่งแตะจุดฝังเข็ม ไม่รู้ต้องทำยังไง

ภายในประตู ฮ่อฉวนสือนั่งบนเตียง ใบหน้านิ่งขรึม

เขาให้สือฮว่าออกไปแล้ว แต่ผลคือผู้หญิงคนนั้นก็ยังคงอยู่ที่ประตูตั้งนาน เธอมาที่นี่คงไม่ใช่เพื่อแอบมองเขาใช่ไหม?

พอนึกถึง ใบหน้าของเขาก็นิ่งขึ้น แทบรอไม่ไหวที่จะเข้าไปอาบน้ำอีกครั้ง!

น้ำยังคงหยดอยู่บนผมของเขา แต่ในขณะนี้เขาหมดอารมณ์ที่จะเช็ดมันออก

แต่งตัวเสร็จ ก็ผ่านมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว เขาเปิดประตูก็ยังเห็นสือฮว่าอยู่ข้างนอก

สือฮว่ากำลังจะพูดก็ได้ยินเสียงของฉ่อฉวนสือ

"การแต่งงานครั้งนี้เป็นปู่ฉันที่ต้องการ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ อีกสองปีเราก็ต้องหย่ากัน ถ้าเธอมีวิธีอื่นแล้วก็รีบตัดการให้เร็วที่สุด"

ผู้หญิงสมัยนี้ดื้อขนาดนี้เลย? ตามจีบถึงกับรออยู่หน้าประตูนานขนาดนี้?

สือฮว่าทำหน้าไม่เข้าใจ เธอก็เพิ่งจะมาถึง

ฮ่อฉวนสือก้มศีรษะลงมองเธอด้วยสายตาราบเรียบและกำลังจะเดินผ่านเธอไป

สือฮว่าเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของเขา "ฉันมีอะไรจะบอกคุณ"

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือเปลี่ยนเป็นขรึมอีกครั้ง สายตาหยุดมองมือของเธอราวกับว่าอยากจะทำลายมือนั้น

สือฮว่าดึงมือกลับอย่างรวดเร็วและอดไม่ได้ที่จะพึมพำ "จูบก็จูบแล้ว กอดก็กอดแล้ว ก็แค่ดึงเสื้อผ้าเอง..."

เธอไม่ได้พูด ฮ่อฉวนสือที่ได้ยินเธอพูด ก็นึกถึงคืนนั้นที่สือฮว่าดึงเน็คไทของเขาและจูบที่ริมฝีปาก

ออร่าความเย็นแผ่ออกมา หน้าอกของเขากำลังจะระเบิด เม้มริมฝีปากแน่น สายตาราวกับมีดที่แหลมคมทิ่งแทงเธอ

สือฮว่าถอยหลังและเงยหน้าขึ้นมองเขา "ฉันขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น"

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทำไมถึงรู้สึกว่าคำพูดเมื่อกี้มันดูเหมือนผู้ชายเสเพล?

ฮ่อฉวนสือหลับตาลงช้าๆและสงบความโกรธไว้ในใจ "นั่นคือจูบแรก"

เสียงของเขาราบเรียบและเบามาก สือฮว่าก็แทบจะไม่ได้ยิน เลยถามกลับ "อะไรนะ?"

ร่างกายของฮ่อฉวนสือเย็นลง ดวงตาของเขามืดลงและเดินลงไปชั้นล่าง

สือฮว่าก็รีบตามไป "ฉันมาหาคุณเพราะมีเรื่องจริงๆนะ ฉันโดนฝ่ายกฎหมายไล่ออกแล้ว"

เขาหยุดฝีเท้า ความสามารถของสือฮว่าทุกคนก็รู้ดี ฝ่ายกฎหมายจะไล่เธอออกได้ยังไง?

สือฮว่าเห็นเขาหยุดก็ถอนหายใจ "คุณสะ...สามี คดีนี้ชนะได้จริงๆนะ ที่ต่างประเทศการขโมยความคิดไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพิสูจน์ผู้จัดการเจียงอาจไม่ได้ศึกษากฎหมายต่างประเทศอย่างละเอียดถึงได้แพ้ เรายังสามารถฟ้องร้องในประเทศได้ ตราบใดที่เหตุผลในการอุทธรณ์เปลี่ยนไปเป็นการละเมิดการแข่งขัน คดีก็จะชนะแน่นอน"

"เธอเป็นภรรยาประธานตี้เซิ่ง บางเรื่องก็ไม่ต้องมาหาฉันหรอก"

หลังจากได้ยินเธอพูดจบ ฮ่อฉวนสือก็ได้แต่พูดประโยคนี้

สือฮว่าเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงอะไร เธอเป็นภรรยาของประธานตี้เซิ่ง ตราบใดที่เธอแสดงตัวตน ฝ่ายกฎหมายจะให้ความยุติธรรมกับเธออย่างแน่นอน

นอกจากนี้เจ้าหน้าที่ที่ใหญ่ที่สุดของฝ่ายกฎหมายคือรัฐมนตรี ไม่ใช่เจียงหยิง

เธอนั่งอยู่บนรถเข็น เห็นฮ่อฉวนสือกำลังจะลงไปชั้นล่าง ขณะนั้นเองก็รู้สึกลำบากใจ

ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว เธอก็อยากลงไปชั้นล่างเหมือนกัน แต่หลังจากที่เพิ่งผ่านเรื่องเมื่อกี้ไป เขาคงจะไม่ยอมอุ้มเธอลงไปแน่

เธอยังคิดไม่ทันเสร็จ ก็รู้สึกถึงเงาปกคลุมด้านบนของศีรษะและปลายจมูกของเธอก็ได้กลิ่นสบายๆ

"แค่จะอุ้มเธอลงไปกินข้าว อย่าคิดเยอะ"

น้ำเสียงของเขาเย็นชา แต่สือฮว่าก็รู้สึกอบอุ่น

ดูเหมือนเขาจะเป็นแบบนี้ตลอดเวลา รังเกียจเธอแต่ก็ยิ่นมือมาหาเธอเช่นกัน

เขาสัญญาว่าจะให้เธอใช้สิทธิของนายหญิงของบ้านตระกูลฮ่อ ซึ่งเป็นความช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเธอแล้ว

รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกฎหมายคิดว่าสือฮว่ากำลังถามตัวเองและกำลังจะตอบ ก็ได้ยินเสียงของประธานจากในสาย

เขาตกใจกลัวจนเกือบจับโทรศัพท์ไม่อยู่

เพิ่งได้รับสายจากหนานสือ เขาคิดว่าอีกฝ่ายล้อเล่น ท่านประธานจะแต่งงานเนี่ยนะ? ไม่น่าเชื่อ!

ไม่มีผู้หญิงคนไหนคู่ควรกับท่านประธาน การแต่งงานถือเป็นการดูถูกท่านประธาน!

นั่นคือสิ่งที่รัฐมนตรีคิด เขาชื่นชมชายคนนี้มาก

แต่ตอนนี้ที่เขาได้ยินเสียงของฮ่อฉวนสือจากปลายสาย เขาก็ไม่กล้าที่จะสงสัยอีกต่อไป ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกภูมิใจเล็กน้อย

ท่านประธานแต่งงานแล้ว! เขาเป็นคนแรกในผู้บริหารระดับสูงที่รู้ เอาไปโม้ได้อีกหลายปีเลย!

เขาหน้าแดงและพูดชมเชยก่อนที่จะวางสายไป

อย่างไรก็ตามเขาจะไม่บอกความลับนี้ไปแน่ ในตี้เซิ่ง ไม่มีใครสามารถคุยเรื่อท่านประธานหรือเปิดเผยตัวตนของท่านประธานให้โลกภายนอกรู้ได้

สื่อนอกที่ขุดคุ้ยหาชายที่อยู่เบื้องหลังตี้เซิ่ง แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นเจอ

รถของฮ่อฉวนสือที่เข้าตี้เซิ่งเป็นแบบปิดกั้น ข้างนอกมองเข้าไปก็จะมืดสนิท ไม่เห็นแม้แต่เงา

รถขับเข้าไปในโรงจอดรถชั้นใต้ดิน มีที่จอดรถพิเศษส่วนตัวของท่านประธาน ตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้สื่อข่าวและบุคลากรที่ไม่เกี่ยวข้องทั้งหมดจะถูกกั้นด้านนอกโรงรถ จนถึงขณะนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าท่านประธานของตี้เซิ่งมีรูปลักษณ์หน้าตาเป็นยังไง

สือฮว่าวางโทรศัพท์และถอนหายใจ "ไม่ใช่ว่าครั้งหน้าไปที่บริษัทแล้วทุกคนจะรู้ตัวตนฉัน?"

หากเป็นเช่นนั้นคงจะถูกจับตามองแน่

ทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ คนรับใช้ก็เริ่มเก็บของบนโต๊ะอาหาร

ฮ่อฉวนสือเดินเข้ามาแล้วอุ้มเธอและเดินขึ้นไปชั้นบน "ในตี้เซิ่งไม่มีคนปากมากหรอก"

สือฮว่าเงยหน้าขึ้นมองคางของเขาแล้วรีบผละสายตา

ฮ่อฉวนสือวางเธอไว้บนรถเข็นกลับไม่ได้ลุกขึ้นทันที แต่มองเธอด้วยสายตาที่ตรงไปตรงมา

สือฮว่ากลืนน้ำลายและเอนหลัง

มือทั้งสองข้างของเขาวางอยู่บนรถเข็นทั้งสองข้าง ขณะนั้นเองเธอก็ถูกล้อมไว้อย่างสมบูรณ์

มีกลิ่นเย็นจางๆจากตัวเขา ซึ่งหอมมาก มองใกล้ๆแบบนี้ ใบหน้าเขาช่างไร้ที่ติ