นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 31

เธอจะจำความอัปยศมื้อเย็นนี้ไปตลอด แม้ว่าสุดท้ายแล้วถึงเธอจะเสียชีวิตไปจริงๆ แต่เธอก็จะฉีกสือฮว่านี่ออกเป็นชิ้นๆให้ได้!

เธอกับสือฮว่ารู้จักกันมาสี่ปีแล้ว และเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน

หอพักมีทั้งหมดสี่คน คนที่ดูอ่อนแอป่วย ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงทุกวัน อีกคนหนึ่งติดคุกตั้งแต่อายุยังน้อย มีเพียงเธอและสือฮว่าเท่านั้นที่สำเร็จการศึกษากันอย่างราบรื่น ในตอนนั้นมีหลายคนบอกว่าพวกเธอคงไม่รอด

ผู้หญิงที่ติดคุกหน้าตาก็ดี ถ้าเธอยังอยู่ล่ะก็ คนมีคนจีบสือฮว่าน้อยกว่านี้แน่

หนิงหวางชิงเป็นเพียงหนึ่งในสี่ของดงคนสวย แต่ก็เป็นคนที่ไม่มีความสุขที่สุด

ผู้หญิงที่ติดคุกชื่อว่าหนานจิ่นผิง เธอเป็นคนปากสว่าง ไม่มีเหตุผล เทควันโดสายดำตั้งแต่ยังเด็ก หนึ่งต่อห้าก็ไม่เคยแพ้

ส่วนคนป่วยติดเตียงชื่อเล่นว่า "หลินไต้ยวี่" ร่างกายอ่อนปวกเปียก ฐานะทางการเงินของครอบครัวก็อยู่ในระดับปานกลาง เขามีความโปร่งใส พูดอะไรไม่ค่อยได้ คนแบบนี้ไม่มีความรู้สึกด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับที่จะไปทำคนอื่นโกรธ

มีเพียงสือฮว่าเท่านั้นที่ก้าวไปสู่ความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

เธอก็อยากมีคนติดตาม อยากได้ความสนใจพวกนั้น แต่ไม่ว่าความสามารถหรือความนิยมก็มักโดนคนอื่นทิ้งเสมอ

เธอไม่พอใจและรู้สึกละอายใจ หลังจากซึมเศร้ามานาน ความรู้สึกที่มีต่อสือฮว่าก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ต่อมาเธอได้รู้ว่าคุณยายของสือฮว่าล้มป่วย และเธอก็ช่วยเหลืออีกฝ่ายอย่างไม่เห็นแก่ตัว ในตอนนั้นเธอที่ไร้ประโยชน์มากทันใดนั้นก็ตระหนักว่าคนที่ตายตอนเรียนถึงเรียนไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอก็พองตัวและเสนอให้สือฮว่าช่วยเธอมองเห็นสังคมนี้อย่างชัดเจน

แต่ท่าทีของสือฮว่าก็ทำให้เธอผิดหวัง สือฮว่ายังคงขยันมาก เพื่อที่จะเขียนรายงานให้เป็นที่น่าพอใจก็ใช้เวลาหลายวันในห้องสมุดโดยไม่ออกมาข้างนอกเลย เข้าไปแข่งขันอะไรก็มักได้ถ้วยรางวัลเสมอ

มีผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง ราวกับเกิดมาเพื่อสิ่งนี้...

สิ่งที่ทำให้สือฮว่าโด่งดังคือคดีฟ้องร้องหนานจิ่นผิง

ตอนนั้นฝ่ายตรงข้ามได้ส่งทนายความชั้นนำและหนานจิ่นผิงเรียกสือฮว่ามาเท่านั้น

การเผชิญหน้าครั้งนั้นทำให้ทุกคนเห็นว่าการต่อสู้กับนักปราชญ์หมายความว่ายังไง สือฮว่าเป็นคนอ่านหนังสือจนพูดคำที่เสียดแทงจนทำให้นักกฎหมายคนนั้นแพ้ไปเลย

เมื่อเห็นว่าคดีนี้กำลังจะได้รับชัยชนะ แต่หนานจิ่นผิงก็ยอมแพ้บอกว่าจะยอมรับผิด

ผู้พิพากษาก็ไม่น่าเชื่อเช่นกัน แต่จำเลยรับสารภาพ สือฮว่าในฐานะทนายความทนายความก็ไม่มีอะไรจะพูด

หนานจิ่นผิงถูกตัดสินจำคุกสามปี นับเวลาแล้วก็น่าจะออกมาแล้ว

สำหรับข้อพิพาท ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น แค่รู้ว่าหนานจิ่นผิงชนผู้หญิงคนหนึ่ง ครอบครัวของผู้หญิงมีภูมิหลังมากและดูเหมือนว่าจะมีแฟนหนุ่มที่มีอำนาจมาก

มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันเกี่ยวกับคดีนั้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนเห็นด้วย นั่นคือจุดแข็งของสือฮว่า

หลังจากผ่านไป ไม่ว่าจะเป็นเทียปาหรือ ฟอรั่มทางการของมหาวิทยาลัยจิงตู ต่างก็คุยกันเรื่องสือฮว่า

หนิงหวางชิงกัดฟัน กำมือจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือจนเลือดออก ความเกลียดชังที่มีต่อสือฮว่าเหมือนกับเถาวัลย์ที่ลุกลามอย่างรวดเร็วและเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ตราบใดที่คุณหญิงของตระกูลฮ่อกลับมา เธอก็จะให้สือฮว่ารู้ว่าคุณท่านฮ่าปกป้องน่ะ มันไม่พอ คุณหญิงไม่ชอบขึ้นมาก็ไม่มีใครในตระกูลที่สู้ได้!

ใบหน้าของหนิงหวางชิงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง เธอแทบรอไม่ไหวที่จะให้ถึงวันนั้น

ยังไงสือฮว่าก็ไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ และเธอก็ไม่เข้าใจคุณหญิงตระกูลฮ่อด้วย

เธอรู้แค่ว่าสถานการณ์ของตระกูลฮ่อมันซับซ้อนมาก ปกติแล้วตระกูลใหญ่แบบนี้ก็มีความลับเยอะ

บ่ายวันนั้น ฮ่อฉวนสือย้ายเธอเข้าเฉียนสุ่ยวาน บอกว่าในบ้านมันไม่สะดวก

เธอถอนหายใจ ในสายตาของคุณท่าน เธอรู้สึกอึดอัดถึงเขาจะใจดีมาก แต่ก็มองเธออย่างกระตือรือร้นเกินไปและมองท้องของเธอราวกับหลานชายกำลังจะมา

ฮ่อฉวนสือคงจะรับไม่ไหวเลยพาเธอออกมา

มาถึงเฉียนสุ่ยวาน สายตาเธอก็ดูสะอาดสะอ้าน และมีผู้เชี่ยวชาญมาตรวจขาของเธอทุกวัน

แต่ที่เธอคาดไม่ถึงเลยคือ เจียงหยิงประกาศไล่เธอออกจากงานและยังประกาศเรื่องนี้ลงในกลุ่มของแผนกอีก

สือฮว่าขมวดคิ้วพลางมองข้อความพวกนั้น หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเจียงหยิง

มันเป็นเรื่องน่าอายที่จะเตะคนอื่นและเป็นการบอกคนในกลุ่มว่าสือฮว่าชนะ

แต่เจียงหยิงต้องทำ แม้ว่าเธอจะอายก็ต้องเตะคนออก

ยังไงสือฮว่าก็ออกไปแล้ว เดี๋ยวทุกคนก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เธอยังคงเป็นผู้จัดการแผนกกฎหมาย ไม่มีใครกล้าแสดงสีหน้าต่อเธอ!

เมื่อสือฮว่าเห็นว่าตัวเองถูกเตะออกจากกลุ่ม ก็หัวเราะและโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างๆ

เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านนอก ฮ่อฉวนสือน่าจะกลับมาจากตี้เซิ่งแล้ว แต่ก็ไม่มาดูเธอเลยสักนิด

สือฮว่าดึงรถเข็นที่อยู่ข้างเตียงและใช้มือของเธอขยับร่างกายด้วยความยากลำบาก จากนั้นก็ย้ายไปนั่งบนรถเข็นแล้วไปหาฮ่อฉวนสือที่ห้องหนังสือ

ไม่มีใครอยู่ในห้องหนังสือ เธอเลยมาที่ห้องนอนของฮ่อฉวนสือ

เธอกำลังจะยกมือขึ้นเพื่อเคาะประตู พอมือเธอแตะประตู ประตูก็เปิดออก

ฮ่อฉวนสือที่อยู่ข้างในกำลังถอดกางเกง พอได้ยินเสียงก็ดึงผ้านวมคลุมส่วนสำคัญอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของเขาขรึมและเย็นชา ใจร้อนรุ่ม

สือฮว่านิ่งค้างอยู่หน้าประตู ใบหน้าที่ตกใจนั่นเกินจะเก็บทัน

ถึงเขาจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ยังคงเห็นสิ่งที่เธอไม่ควรเห็น

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ "ฉัน...ฉันไม่... ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"

คำพูดนี้มันก็เหมือนเปิดเผยเรื่องที่ปกปิด

"ออกไปซะ"

คำตอบของฮ่อฉวนสือนั้นกระชับมาก โกรธจนแม้แต่ขนตายังสั่น