นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 341

มือของสือซินที่อยู่ข้างๆนั้นบีบแน่นขึ้นทันที เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ตอนนั้นเธอถูกบังคับให้ไปต่างประเทศชีวิตของเธอนั้นลำบากมาก

เธอเป็นลูกสาวที่ถูกทอดทิ้งและเธอก็ไม่มีค่าอะไรที่จะถูกใช้อีกแล้ว ดังนั้นจึงกลับมาที่จิงตูอีกครั้ง โดยทั้งหมดนั้นเธอพึ่งตัวเอง

ระหว่างพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บในต่างประเทศ เธอถูกกลุ่มอันธพาลเข้าไปนัวเนีย ถูกคุมขังและทรมาน ชายคนนี้ชื่อจงเกอเป็นคนที่ช่วยเธอไว้

เธอคิดว่าตัวเองจะมีชีวิตใหม่ แต่ก็ตกลงไปในกองไฟอีกแห่งหนึ่ง

จงเกอคนนี้ก่ออาชญากรรม ในช่วงนี้ที่มาจิงตู เชื่อมความสัมพันธ์ที่ดีกับเถ้าแก่เหล่านั้นในจิงตูและยัดเยียดผู้หญิงทีละคนไปบนเตียงของเถ้าแก่เหล่านั้น แต่ผู้หญิงเหล่านี้ก็เป็นโสเภณี

แต่เธอนั้นแตกต่าง เธอได้ปรากฏตัวในละครทีวีเรื่องใหญ่และมีชื่อเสียง เพียงแค่เธอพยายามอีกนิดก็สามารถเข้าสู่ตำแหน่งดาราหญิงแถวหน้าได้ ถึงตอนนั้นมูลค่าของเธอก็จะสูงขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่าจงเกอคนนี้ไม่มีวันปล่อยเธอไป ในตอนนี้เธอเป็นต้นเงินของเขาและเป็นร่มที่คุ้มกันเธอ

สือซินกำมือตัวเองแน่น หลังจากที่เธอกลับมาที่จิงตูก็ไม่ได้ติดต่อใครอีกเลย เธอเปลี่ยนโฉมหน้าและไม่มีใครรู้จักตัวตนเดิมของเธอ

ตระกูลสือไม่เพียงแต่ไม่มีพื้นที่สำหรับแม่ของเธอ ซึ่งมันก็ยิ่งไม่มีพื้นที่ให้เธอด้วย

เธอกัดฟัน ขึ้นแท็กซี่และไปที่อยู่ของจงเกอ

ในขณะนั้นจงเกอกำลังดื่มกับกงมู่ป๋าย หลังจากที่กงมู่ป๋ายกลายเป็นทายาทของตระกูลกงแล้ว การทำงานก็มีความช่ำชองมากขึ้นและจัดการดูแลตระกูลกงเป็นอย่างดี

จงเกอยกแก้วไวน์ขึ้นแล้ววางไว้หน้ากงมู่ป๋าย "ผมเพิ่งกลับมา ยังไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์ในจิงตู ในอนาคตคงจะต้องพึ่งพาคุณมากขึ้น"

ใครจะสามารถจินตนาการได้ว่าชายที่เอาแต่คิดเรื่องความรักในตอนแรกจะกลายเป็นทายาทของตระกูลกงในทันใด

มุมปากของกงมู่ป๋ายโค้งงอแล้วแตะแก้วกับเขาเบาๆ

หลังจากดื่มไวน์ไปแล้วสักพัก สือซินก็เข้ามา

สือซินเป็นผู้หญิงที่โด่งดังที่สุดในมือของจงเกอ ครั้งนี้เมื่อมาคุยธุรกิจกับกงมู่ป๋าย เขาจึงต้องการแสดงป้ายแถวหน้าของตัวเองโดยธรรมชาติ

จงเกอจับเธอไว้ คิ้วนั้นฉายแววภาคภูมิใจ "ซินซิน นี่คือนายน้อยตระกูลวัง ไปชนแก้วกับนายน้อยกงสักแก้วสิ"

ก่อนหน้าที่ทำธุรกิจกับจงเกอ ทั้งหมดนั้นล้วนแต่เป็นชายวัยกลางคนที่อ้วนท้วน คนที่หล่อเหลาคนแรกก็คือกงมู่ป๋ายคนนี้

ดวงตาของสือซินเป็นประกายขึ้นทันที แทนที่จะถูกผลักลงบนเตียงของชายแก่พวกนั้น ไม่สู้กับหันมาจับชายตรงหน้าคนนี้ไว้!

เธอจับแก้วไวน์แล้วเอนตัวไป "นายน้อยกง ได้ยินชื่อเสียงมานานนะคะ"

เธอรู้จักเขา นายน้อยที่มีชื่อเสียงพอๆกับฮ่อสือหนานในตอนนั้น มีผู้หญิงนับไม่ถ้วนที่ถูกพวกเขากอบเอาไว้ ทั้งสองนั้นออกตัวอย่างหรูหราใหญ่โตอย่างมาก

กงมู่ป๋านเห็นผู้หญิงมามาก และสามารถรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายทำศัลยกรรมมาหรือไม่

สือซินคนนี้นั้นทำมาทั้งใบหน้า เขาหมดความสนใจลงในทันทีพลางชนแก้วเบาๆ และไม่พูดอะไร

ใบหน้าของสือซินรู้สึกอายเล็กน้อย กระตุกมุมปากเบาๆพลางจะเอนไปข้างหน้า แต่กงมู่ป๋ายกลับหลีกเลี่ยง "ขออภัย คุณไม่ใช่แบบที่ผมชอบ"

เมื่อจงเกอเห็นสิ่งนี้ก็กังวลเล็กน้อย กลอุบายในการทำให้ผู้ชายหลงของสือซินนั้นดีมาก เถ้าแก่ก่อนหน้านี้ทั้งหมดนั้นพอใจมาก ทำไมอยู่นี่ มันถึงไม่ได้ผลล่ะ?

ทันใดนั้นเขาก็จำผู้หญิงที่ถูกจับได้ว ชื่อของเธอคืออะไรนะ?

เขาเพิ่งเห็นผู้หญิงคนนั้นแวบเดียว หน้าตานั้นดูดีกว่าสือซินมาก มุมปากของเขาโค้งงอ "นายน้อยกงไม่ชอบแบบนี้ งั้นเดี๋ยวผมจะส่งอีกคนไปที่ห้องของคุณ ผู้หญิงคนนั้นดูดีที่สุด คุณต้องพอใจแน่นอน"

กงมู่ป๋ายหยิบบุหรี่ขึ้นมาพลางจุดไฟและพ่นควันออกมา เมื่อเห็นคำพูดเขานั้นจริงจังมาก ก็เริ่มสนใจเล็กน้อย "ฉันชอบแบบธรรมชาติ"

คำพูดเดียวนั้นก็ทำให้สือซินรู้สึกอับอายมาก

จงเกอรู้ในทันที ใบหน้าของสือซินเคยทำมานั้นเขารู้ ที่แท้ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบ

"นายน้อยกง คุณไปพักผ่อนก่อน แล้วผมจะส่งคนไปหาคุณทีหลัง"

กงมู่ป๋ายลุกขึ้นและไปที่ห้องชั้นบน

ทันทีที่เขาเดินออกไป สีหน้าของจงเกอเปลี่ยนไปทันทีแล้วผลักสือซินออก "เกือบจะทำเรื่องดีฉันพังแล้วมั้ยล่ะ"

สือซินไม่กล้าที่จะโต้กลับ ชายคนนี้จิตใจโหดร้ายและลงมือแรง ถ้าโต้กลับกับเขา ใบหน้าของเธอก็คงจะเสียโฉมอีกครั้ง

"จงเกอ คนอื่นเขาก็ไม่ต้องการ เขาชอบแบบธรรมชาติแล้วฉันทำยังไงได้"

จงเกอลุกขึ้น "เธอกลับไปก่อน นายน้อยกงคนนี้ฉันมีวิธีรับมือ"

สือซินรีบถือกระเป๋าและเมื่อกำลังจะจากไป เธอก็นึกถึงสือหัว "จงเกอ ผู้หญิงที่ฉันให้นายล่ะ？ฉันจะทำลายใบหน้าของเธอด้วยมือฉันเอง"

จงเกอโบกมือ "ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาดูดี เธอจะทำร้ายมันก็อย่าพึ่งรีบร้อนให้ฉันเล่นก่อนแล้วคอยว่ากัน"

ในดวงตาของสือซินมีแสงแวววับเป็นประกาย และมุมปากก็งออย่างเย้ยหยัน "ก็ดี"

มีประสบการณ์ที่ยากจะทนเช่นนี้ สือฮว่ายังจะเอาหน้าที่ไหนไปอยู่เคียงข้างฮ่อฉวนสือ!

ทันทีที่เธอจากไป จงเกอก็โทรเรียกลูกน้องตัวเองทันที ตอนนี้กงมู่ป๋ายกำลังรออยู่ในห้องชั้นบน ซึ่งรอช้าอยู่ไม่ได้อีกต่อไป ต้องส่งผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปทันที

หากไม่ใช่เพราะไม่มีเวลา เขาคงอยากเล่นมันเอง

สือฮว่าอยู่ในอาการหมดสติและยังถูกป้อนสิ่งต่างไปมากมาย

เมื่อหลายคนเปิดประตูห้องของกงมู่ป๋ายออก เขากำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ในห้องนั้นมีกลิ่นธูปแปลกๆและแสงไฟที่สลัว

พวกเขาดึกผ้าห่มออกแล้ววางสือฮว่าลงไป

หลังจากกงมู่ป๋ายอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้อง กลิ่นในห้องก็แรงขึ้น นี่คือกลิ่นหอมที่จงเกอมอบให้ บอกว่าจะทำให้ผู้ชายตื่นเต้นมากขึ้น

เขาก้มริมฝีปากแล้วปิดไฟในห้องลง เหลือเพียงแสงเล็กๆที่ระเบียง

บนเตียงของเขามีผู้หญิงผมยาวนอนหลับอย่างสบาย

มือข้างหนึ่งของเธอโผล่ออกมานอกผ้าห่ม ที่ทั้งขาวและเรียว

เขาจับมือเธอมาไว้ข้างปากแล้วจูบมันอย่างพอใจ

ดูเหมือนว่าจงเกอจะไม่ได้โกหกเขา ผู้หญิงคนนี้น่าทึ่งจริงๆ ผู้หญิงบนเตียงของเขามาแล้วก็ไป ไปแล้วก็กลับมาอีก แต่ไม่เคยมีมือที่สวยขนาดนี้มาก่อน

ไฟในใจของกงมู่ป๋ายติดทันที และอาจมีผลของกลิ่มหอมนี้ด้วย เขานอนลงบนเตียง มือสองข้างนั้นโอบรอบเอวของเธอ

บางมาก นุ่มมาก ดีมาก

เขาฝังศีรษะไว้ที่คอของเธอกลางจูบมันเบาๆ จากนั้นจูบริมฝีปากของเธอแล้วนัวเนียอยู่ครู่หนึ่ง

ผมสีดำของเธอนั้นยาวมากและปกคลุมไปครึ่งหน้า เขาอารมณ์ดี เหยียดนิ้วออกไปปัดผมออก

หลังจากที่เห็นหน้าชัดๆ กงมู่ป๋ายก็ตกใจ "เชี่ย!!!"

เขานั้นกลิ้งลงจากเตียงแล้วเปิดไฟในห้องก็เปิดพร้อมกับเสียง "ป๊าบ"

ใบหน้าของสือฮว่านั้นก็ยิ่งพิมพ์เข้าไปในรูม่านตาของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น เขาเม้มปากแล้วดับเครื่องหอมในห้อง และเปิดหน้าต่างทุกบานในห้องออก

เขามาที่ระเบียงแล้วจุดซิการ์และสูบมันอย่างตัวสั่นไปสักพัก ถึงทำให้อารมณ์สงบลง

หลังจากกลับมาที่ห้อง เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากห้องน้ำแล้วโยนลงบนใบหน้าของสือฮว่า

สือฮว่าตื่นขึ้นทันทีด้วยความเย็น กงมู่ป๋ายนั้นได้แต่งตัวเรียบร้อยนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงด้วยใบหน้าเคร่งขรึมแล้ว

เขาไม่เคยลืมสิ่งที่เขาทำเมื่อก่อน และก็ไม่ลืมว่าชีวิตของเขาที่นี่เป็นเพราะใครที่ยังสามารถรอดอยู่ได้

เขาเคยบอกแล้วว่าชีวิตนี้เป็นของสือฮว่า