นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 350

ดวงตาของหลิวจิงซูเต็มไปด้วยความหวาดกลัว สือฮว่ากล้าดียังไง...

เธอเป็นย่าของฮ่อฉวนสือนะ! แถมเป็นคนของบ้านตระกูลฮ่อ! ถ้าผู้หญิงคนนี้ลงมือ จุดจบไม่สวยแน่!

สือฮว่าหลุบตาลงแสร้งทำเป็นไม่เห็นเลือดที่พื้น "ท่านผู้หญิง ฉันรู้ว่าท่านคิดอะไรอยู่ ท่านคิดถูกแล้วค่ะ ฉันไม่กล้าลงมืออะไรหรอก สถานะท่านยังคงสูง ถ้าสิ่งต่างๆถูกเปิดเผย จุดจบของฉันก็จะแย่กว่าท่าน เพราะงั้นฉันตัดสินโทร 120"

สือฮว่าหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดปุ่มบนหน้าจอ

ดวงตาของหลิวจิงซูเต็มไปด้วยความเสียดแทง รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่กล้าทำอะไร!

แต่หลังจากรอประมาณหนึ่งนาที เธอก็กำลังจะหมดสติก็ยังไม่เห็นอีกฝ่ายทำอะไร "สือ...ฮว่า นี่เธอ...หมายความว่ายังไง?"

สือฮว่าเหลือบมองเธอก่อนจะนั่งยองๆ ช้าๆ และวางโทรศัพท์ไว้ข้างหน้าหลิวจิงซู "นี่คือการนับถอยหลัง 32 นาทีค่ะ เป็นเวลาที่ฉันนอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัด ท่านผู้หญิง ท่านมีอายุมากกว่าฉัน ฉันไม่กล้าให้ท่านเป็นอะไรหรอกค่ะ วันนี้ฉันก็ไม่ได้ผลักท่านด้วย อาจจะเพราะประโยคนั้น ทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้น ตอนนี้ก็ผ่านไปสองนาทีแล้ว ยังเหลืออีกสามสิบนาที หลังจากสามสิบนาทีฉันจะโทรแจ้งตำรวจ ท่านผู้หญิงจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ต้องรอดูพระเจ้าเห็นใจแล้วล่ะค่ะ"

หลิวจิงซูตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอพยายามจะคว้าแต่พอได้ยิงเสียงของสือฮว่าก็อยากเข้าไปตบอีกฝ่าย

เหงื่อไหลตามหน้าผากของเธอ ทั้งกลัวทั้งกังวล แต่ศักดิ์ศรีของเธอก็ไม่ยอมให้ก้มหัวให้สือฮว่า!

ทันใดนั้นเวลาก็เปลี่ยนเป็นยาวนาน ผ่านไปตั้งนานแต่กลับผ่านไปเพียงสามนาทีเท่านั้น

ถ้าชรออีกยี่สิบเจ็ดนาทีจริงๆ เกรงว่าเธอคงตายแน่

"ท่าผู้หญิง ตอนที่ฉันนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด ฉันรู้สึกว่าเวลานั้นช่างทรมานจริงๆ ฉันเกลียดที่ไม่มีแรงจะปกป้องลูกๆ ของตัวเองได้"

สือฮว่าก้มมองเธอด้วยดวงตาที่แดงเล็กน้อย "ตอนนี้ท่าคงหวังให้เวลาผ่านไปเร็วๆสินะคะ ตอนนั้นฉันก็คิดเหมือนท่านค่ะ นี่เรียกว่าอะไรนะ? โชคดีใช่ว่าจะมีเสมอไปสินะ"

ดวงตาของหลิวจิงซูแดงก่ำด้วยความเกลียดชัง และกัดฟันแน่น อาจเป็นเพราะหัวใจทำงานหนัก หน้าอกของเธอก็เริ่มเจ็บและเจ็บไปทั้งตัว

คนชราไม่สามารถประมาทได้ ทั้งร่างกายและจิตใจ

สามสิบสองนาทีนั้นยาวนานมาก ใจเธอบอกเธอว่า เธอกำลังจะตาย

ยิ่งตื่นตระหนก เวลายิ่งช้าขึ้น เหมือนถูกทอดในกระทะ

เมื่อผ่านไปสามสิบสองนาที สือฮว่าก็กดโทร 120 ทันที แต่หลิวจิงซูก็สลบไปนานแล้วและใบหน้าก็ซีด

สือฮว่าลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่เย็นชา "ท่านผู้หญิง เวลาไม่ขาดไม่เกินนะคะ ผลลัพธ์ของท่านก็ขึ้นอยู่กับท่านเอง"

หลังจากพูดจบ เธอก็เข้าไปในวิลล่าโดยไม่หันกลับมามองอีก

เมื่อฮ่อฉวนสือกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว เขาได้ยินว่าท่านผู้หญิงอยู่โรงพยาบาลแต่เขากลับไม่รีบร้อนไปโรงพยาบาล

ในวิลล่าเงียบมาก และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกกลัว และเริ่มมองหาเงาของสือฮว่า

"ครืน!"

เสียงฟ้าร้อง นี่คือฟ้าร้องของต้นฤดูร้อน

แสงไฟในวิลล่าหรี่ลงอย่างกะทันหัน และเฉียนสุ่ยวานก็จมดิ่งสู่ความมืดในทันที

"ท่านประธานครับ ไฟฟ้ามีปัญหา จะรีบซ่อมเดี๋ยวนี้ครับ ท่านรอก่อนนะครับ"

มีคนพูดอย่างรีบร้อนแล้วตามมาด้วยเสียงฝีเท้า

ฮ่อฉวนสือกลับไม่ฟัง แต่ตามความทรงจำของเขาและเปิดประตูห้องนอน

รอบๆมีแต่ความมืด มองไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือ เขามองไม่เห็นใครเลย ดังนั้นเลยได้แต่ตะโกนเรียกซ้ำๆ "ฮว่าเอ๋อร์?"

ไม่มีใครตอบเขา และเขาก็ตื่นตระหนกมากกว่าเดิม "สือฮว่า!"

เขาเริ่มเรียกชื่อเธอและไปที่ห้องหนังสือ

เขาลืมไปว่าโทรศัพท์มีแฟลช ก็เอาแต่ตะโกนและเดินไปมาในความมืดอย่างดื้อรั้น

"สือฮว่า! สือฮว่า!"

เขากลัวว่าเธอจะใช้เวลานี้จากไปแล้วไม่กลับมาอีก

ฮ่อฉวนสือรีบลงไปชั้นล่างและไปรอบๆวิลล่า

"สือฮว่า!!"

เสียงของเขาดังขึ้นกว่าเดิม สุดท้ายก็มีเสียงที่เจือความสั่นมาด้วย

สือฮว่ากำลังนั่งอยู่บนชิงช้า เดิมทีที่ง่วงเล็กน้อย และพอได้ยินเสียง ดวงตาก็สั่นไหวแล้วรีบลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธอถึงเห็นว่ารอบๆมันมืด ไฟดับงั้นเหรอ?

ก่อนที่เธอจะคิดได้ ก็ได้ยินฮ่อฉวนสือเรียกเธอ เธอก็รีบลุกขึ้นและวิ่งไปทางเสียงที่ดังมา

คนรับใช้ในวิลล่าต่างเปิดไฟ รอบๆไม่มืดนัก มองแวบเดียวเธอก็เห็นชายคนนั้นที่เรียกชื่อเธออย่างร้อนใจ

อาจเพราะเขาไม่ได้สนใจเลยสะดุดกระถางดอกไม้และล้มลง

ใจสือฮว่ากระเด็นกระดอนแล้วรีบวิ่งมา "โทรศัพท์ไม่ใช่มีแฟลชหรือไง? ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนี้นะ!"

เมื่อฮ่อฉวนสือได้ยินเสียงเธอ ก็คลายกล้ามเนื้อที่เกร็งและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว "ฉันลืมไปน่ะ"

ในหัวว่างเปล่า ลืมไปหมดทุกอย่าง อยากจะเจอเธอเพียงอย่างเดียว

สือฮว่ารู้สึกเจ็บปวดใจและค่อยๆกอดเอวของเขาไว้

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบทสนทนาที่เธอเพิ่งเห็นได้ ซึ่งเข้ากับสถานการณ์ตอนนี้อย่างอธิบายไม่ถูก

"คุณรู้ไหมว่าความรักมันรู้สึกยังไง?"

"มันเหมือนกับว่าจู่ๆ ห้องก็มืดลง ฉันไม่ได้มองหาแสงสว่าง แต่กำลังมองหาเธอต่างหาก"

เธอตบหลังฮ่อฉวนสือเบาๆและไฟในวิลล่าก็กลับมาสว่างขึ้น

เธอกอดเขาอยู่ครู่หนึ่งก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขา "ทำไมถึงดื่มล่ะ?"

ฮ่อฉวนสือหลุบตาลงและกอดเธอแน่นขึ้น "รู้สึกไม่ดีน่ะ"

"รู้สึกไม่ดีก็ดื่มไม่ได้"

"คราวหน้าไม่ดื่มแล้ว"

เขาเป็นเหมือนเด็กที่พิงบนไหล่ของเธอด้วยใบหน้าที่เชื่อฟัง

ดูเหมือนทั้งสองจะลืมเด็กคนนั้นไปแล้ว แต่ใครก็รู้ว่ามันเป็นหนามในหัวใจของกันและกัน ยิ่งนานไปก็ยิ่งเจาะลึกขึ้น

สือฮว่าพาเขากลับไปที่ห้องนอนและถอดเสื้อคลุมของเขาออก

เธอหันหลังเข้าห้องน้ำก่อนเปิดน้ำแล้วดึงอีกคนมาก่อนดันลงไป

ฮ่อฉวนสือมองเธออย่างแน่วแน่ กลิ่นแอลกอฮอล์ก็หายไป

สือฮว่าบีบยาสีฟันลงบนแปรงสีฟันแล้วเอาเข้าปากเขา เจ็บจนเขาขมวดคิ้ว

หลังจากแปรงฟันและอาบน้ำเสร็จ เขาก็กลับมามีเรี่ยวแรงขึ้น

สือฮว่าลูกตอหนวนที่คางเขาก็หยิบครีมโกนหนวดจากด้านข้างมาทาง จากนั้นค่อยๆโกนทีละน้อย

ดวงตาของเธอจดจ่อมาก ราวกับว่าเธอกลัวที่จะเกาเนื้อของเขา

หลังจากขูดตอซังแล้ว ชายที่หดหู่ใจก็มีพลังมากขึ้น

ฮ่อฉวนสือจับมือเธอและกักเธอไว้ระหว่างอ้อมแขนกับอ่างล้างมือ "ฉันไม่กล้ามาเจอเธอ กลัวว่าเธอจะถาม จะโทษฉัน ที่ฉันผิดกับเธอ"

สือฮว่าหลุบตาลงและเม้มปาก "คุณไม่ใช่พระเจ้าซะหน่อย เป็นไปไม่ได้ที่จะคิดทันทุกเรื่อง ยังไงก็ยังมีบ้างบางเวลา ถ้าฉันโทษคุณ ทะเลาะกับคุณ จะไม่เข้าทางท่านเหรอ? ฮ่อฉวนสือ คนที่ควรขอโทษคือฉัน ที่ฉันปกป้องเด็กไว้ได้ไม่ดี"

ทันทีที่พูดคำว่า "เด็ก" ออกมา ทั้งคู่ก็ตัวแข็งทื่อ หนามทิ่งแทงเข้ามาลึกขึ้น เจ็บจนใบหน้าของพวกเขาซีด

ดวงตาของฮ่อฉวนสือแดงขึ้นทันทีและฝังใบหน้าลงที่คอเธอ