นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 351

สือฮว่าลูบหลังเขาโดยไม่พูดอะไร

เธอรู้ว่าเขาต้องรู้สึกไม่สบายใจแน่ เขารอมาตั้งนาน และถึงกับตั้งชื่อเด็กไว้ในกระดาษเงียบๆแล้ว

ในถังขยะห้องหนังสือมีแต่กระดาษที่เขาเขียนชื่อแล้วโยนทิ้ง เป็นชื่อที่ไม่พอใจนัก

เขาระมัดระวังและเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่สุดท้ายกลับเป็นแบบนี้

คอของเธอเปียกและเย็น

"ฮ่อฉวนสือ ไม่เป็นไรนะ"

เธอปลอบโยนเขา รู้สึกไม่สบายใจเหมือนเข็มทิ่มอยู่ในใจ

เสียงของฮ่อฉวนสือแหบแห้ง และเขาตอบอย่างทื่อๆ "อืม ไม่เป็นไร ต้องมีลูกให้ได้ ยังไงก็ต้องมี"

ทั้งสองนอนอยู่บนเตียง ต่างคนต่างกอดกัน

เมื่อฮ่อฉวนสือกำลังจะปิดไฟในห้อง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เป็นสายจากถางหรง

"ย่าหลานกำลังโคม่า หมอบอกว่าสถานการณ์อันตรายมาก"

ถางหรงขมวดคิ้วและถอนหายใจ "ช่างมันเถอะ ลูกไม่ต้องมาหรอก อยู่บ้านเป็นเพื่อนสือฮว่าเถอะ ยังไงเราก็ทำผิดกับเธอด้วย"

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไร ทางนั้นก็วางสายไป

สือฮว่าเหมือนรู้ว่าใครโทรมาก็โอบแขนรอบเอวเขา "คุณจะไปโรงพยาบาลไหม?"

ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปากและส่ายหัวช้าๆ "ในใจฉันไม่มีใครสำคัญไปกว่าเธอหรอก"

คราวนี้หลิวจิงซูทำพระเจ้าเคืองจริงๆ ถึงหมอบอกว่าจะช่วยได้ ก็คงไม่กลับมาเป็นปกติ

"ขอโทษ คนแก่ล้มไม่ใช่เรื่องเล็กเลย อีกอย่างก็เป็นแผลหลังศรีษะด้วย เกรงว่าอนาคตคงจะต้องนอนอยู่แต่บนเตียง"

แม้ว่าทุกคนจะกังวล แต่เวลานี้จะพูดอะไรได้ล่ะ?

ข่าวที่ว่าท่านผู้หญิงแห่งตระกูลฮ่อนอนเป็นผักก็ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งชนชั้นสูง

ท่านผู้หญิงที่เพิ่งเอาเด็กในท้องสือฮว่าออก พริบตาเดียวก็เจอกับเรื่องแบบนี้ได้

ทุกคนบอกว่ามันเป็นกรรมตามสนอง และไม่มีใครรู้สึกสงสารเธอ

ยังไงหลิวจิงซูก็คุ้นเคยกับวิถีของตัวเองมาตั้งหลายปี แล้วก็ไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่ไหน

สือฮว่าได้ยินข่าวก็เป็นเช้าของวันรุ่งขึ้น

มือของเธอสัมผัสท้องตัวเองเป็นประจำด้วยดวงตาของเธอสั่นไหว

บางทีนี่อาจเป็นผลกรรม ชีวิตของอาจารย์ ชีวิตของเด็ก

ใครทำอะไรไว้ก็ได้รับผลกรรมตามนั้น

เธอที่กำลังคิด ก็มีคนกอดเธอจากด้านหลัง เป็นฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือได้ละทิ้งหลายเรื่องของตี้เซิ่ง เพราะอยากจดจ่ออยู่กับเธอที่บ้าน แต่จู่ๆก็มีข่าวจากต่างประเทศว่าคุณท่านหายตัวไป

คุณท่านหายตัวไปในต่างประเทศ นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ยิ่งคุณท่านยังเป็นผู้นำตระกูลฮ่อด้วย คนที่อยากโจมตีเขาก็มีมาก

"ฮว่าเอ๋อร์ ฉันต้องไปต่างประเทศน่ะ"

ทุกครั้งที่ฮ่อฉวนสือเดินทางไปต่างประเทศ มักจะไม่ใช่เรื่องดี และสือฮว่าก็ใจเต้นแรงทันที

"คุณปู่หายตัวไป ฉันต้องหาเขาให้เจอ"

ไม่นานมานี้คุณท่านบอกว่าจะไปพักฟื้นที่ต่างประเทศ ใครก็ห้ามรบกวน ไม่คิดเลยว่าจะหายตัวไป

เรื่องนี้มีความสำคัญมาก แน่นอนว่าสือฮว่าจะไม่มีทางรั้งเขา เลยทำได้เพียงพยักหน้า

ฮ่อฉวนสืนั่งเครื่องบินในวันเดียวกันและยังไม่มีเวลากลับมาที่แน่นอน ก่อนออกเดินทางก็ได้ย้ำกับเธอว่าต้องพาถงหางและถงเหยียนติดตัวไว้ตลอด

มีบทเรียนเรื่องเด็กก่อนหน้านี้ ครั้งนี้สือฮว่าเลยเชื่อฟังมาก

ตั้งแต่ไม่มีเด็ก สือฮว่าก็อยู่แต่ที่เฉียนสุ่ยวานเป็นเวลานานจนเบื่อ

ในตอนบ่าย มีคนส่งภาพวาดสองสามรูปและบอกว่าส่งให้เธอ

สือฮว่ากางออกมาดู กลิ่นหมึกที่คุ้นเคยก็ลอยออกมา

"คุณสิ นี่จดหมายถึงคุณ"

สมัยนี้แล้ว ยังมีคนเขียนจดหมายอีก

สือฮว่าหัวเราะและคลี่จดหมายออกมาก็เห็นเป็นตัวหนังสือที่สวยงามมาก

—— คุณสือ ส่งมาเพื่อบรรเทาความเบื่อครับ คุณชอบไหม?

ภาพวาดพวกนี้ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก แต่เขากลับบอกว่าจะส่งมาให้เธอเพื่อบรรเทาความเบื่อหน่าย ถ้านี่ไม่ใช่เพื่อนของฮ่อฉวนสือ เธอคงคิดว่าอีกฝ่ายกำลังตามจียเธอ

น่าเสียดายที่เธอไม่รู้เบอร์เบอร์ของเขา ไม่อย่างนั้นเธอคงจะส่งข้อความขอบคุณไปแล้ว

วันรุ่งขึ้น ซือรั่วเฉินส่งของขวัญมาให้อีกชิ้น แต่คราวนี้เป็นต้นกล้วยไม้

สือฮว่าจะส่งคืนก็ไม่ได้ เลยรับไว้

หลังจากกักตัวอยู่เฉียนสุ่ยวานมาตั้งนาน เธอก็รู้สึกเบื่อ ตอนกลางวันเธอเลยออกมาเดินเล่น

แต่ทันทีที่รถมาหยุดที่หน้าร้านอาหาร เธอก็เห็นสวี่ฉางอันที่เธอไม่ได้เจอมานาน

สวี่ฉางอันเหมือนผอมลงไปหน่อย สวมเสื้อผ้าสีดำ นั่งริมถนนและสูบบุหรี่เงียบๆ

สือฮว่าไม่เคยเห็นท่าทางของสวี่ฉางอันแบบนี้มาก่อน ใบหน้าของเขาเศร้ามากจนไม่สามารถกำจัดออกได้

รถหยุดแล้ว และหากเธอขับรถออกไปเวลานี้ ก็แสดงว่าเธอจงใจเลี่ยงเขา

ทันทีที่เธอเปิดประตูรถ สายตาของสวี่ฉางอันก็มองมา เห็นได้ชัดว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเป็นรถของใคร

ดวงตาของเขาเป็นประกาย สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ท้องของสือฮว่าก่อนจะโยนก้นบุหรี่ลงในถังขยะ

"สวี่ฉางอัน ไม่เจอกันนานเลยนะ"

สือฮว่าทักทาย เพราะที่ที่จอดรถเป็นร้านอาหารพอดี เจอคนรู้จักก็ทำได้แค่ทักทาย "จะเข้าไปทานอาหารไหม?"

"อืม"

เสียงของสวี่ฉางอันนิ่ว หลังจากที่ทั้งสองนั่งลง พวกเขาก็ไม่ได้พูดคุยกันในทันที ระหว่างพวกเขาไม่มีอะไรให้คุยตั้งนานแล้ว

"พ่อกับแม่ฉันหย่ากันแล้วล่ะ"

ผ่านไปนาน สวี่ฉางอันถึงพูดอย่างขมขื่นและจิบกาแฟบนโต๊ะ "ตอนแรกแม่ของฉันไม่ยอมตกลง แต่พ่อของฉันตัดสินใจแล้ว อีกทั้งหลังจากหย่าไปไม่นานก็ไปคบคนอื่น ตอนนี้แม่ฉันกลายเป็นพวกถ้ำมอง วันๆเอาแต่ตามเขา โดนตำรวจจับไปไม่รู้ตั้งกี่รอบ"

สือฮว่าไม่ได้พูดอะไร ฮ่อเจิงสมควรได้รับสิ่งนี้

หลังจากที่สวี่ฉางอันพูดจบ เขาก็เอนหลัง "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ฉันได้ยินเรื่องของเธอแล้วนะ"

สือฮว่าก้มมองท้องตัวเองก็จะกระตุกมุมปาก "มันผ่านไปแล้วล่ะ"

จู่ๆบรรยากาศก็มืดมน และทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ประตูร้านอาหารถูกเปิดออกอีกครั้ง ถางจิงหรานและชายหัวล้านอีกคนเดินเข้ามา ดูท่าทางมาคุยเรื่องธุรกิจ

ถางจิงหรานไม่คิดว่าจะมาเจอสวี่ฉางอันที่นี่ เดิมที่เธออยู่ใกล้ชายหัวล้าน พอเห็นสวี่ฉางอันก็รีบออกห่างอย่างปกปิด

"ฉางอัน ฉัน..."

ทันทีที่เธอกำลังจะอธิบาย ก็เห็นสือฮว่านั่งอยู่ตรงข้ามสวี่ฉางอัน ใบหน้าของเธอก็เย็นชาทันที

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที อารมณ์ของเธอก็สงบลงและพูดประชดประชัน "คุณสือเพิ่งสูญเสียลูกไป ก็เลยรีบมาหาแฟนเก่า ฮ่อฉวนสือรู้ไหมคะ?"

สือฮว่าก้มศีรษะและจิบกาแฟ "คุณถางมาเพื่อคุยเรื่องธุรกิจงั้นสินะ? ทำไมถึงมาที่ร้านอาหารล่ะ นี่ไม่น่าใช่สไตล์ของคุณเลยนะ ครั้งที่แล้วที่เจอคุณก็อยู่สำนักงานของเจิ้งเว่ยเทคโนโลยี ตอนนั้นคุณสวยเหมือนดอกไม้จนมีแต่ผู้ชายหลงใหลเลยนะคะ"

ใบหน้าของถางจิงหรานซีดในทันทีแล้วกัดฟันแน่น

ภาพถ่ายของเธอถูกเปิดเผย ตอนนั้นคอมเมนต์ของผู้คนก็เยอะมาก ถึงเรื่องจะเงียบลงแล้ว แต่ชื่อเสียงของเธอก็พังทลายลง

และสือฮว่ามาพูดเรื่องนี้ต่อหน้าสวี่ฉางอัน ก็เป็นเหมือนการจิ้มบาดแผลของเธอ