นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 352

สายตาของชายหัวโล้นหยุดอยู่ที่ถางจิงหรายด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ "คุณถาง จุคุณธุรกิจวันนี้ไหมครับ?"

ถางจิงหรานมองไปที่สวี่ฉางอันอย่างแน่วแน่โดยหวังว่าชายคนนี้จะยืนขึ้นพูดอะไรแทนเธอ

แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาของสวี่ฉางอันกลับนิ่ง ราวกลับเธอไม่มีตัวตน

อารมณ์ของเธอพังทลายลงในทันที และดวงตาก็แดงก่ำ "ฉางอัน คุณทนเธอได้ขนาดนี้เหรอ?"

พวกเขาเป็นสามีภรรยาในนาม สือฮว่าก็เหลือแค่ชี้นิ้วมาด่าเธอแล้ว

สวี่ฉางอันวางแก้วในมือลง ชายตามองและยิ้มที่ไม่ไปถึงดวงตา "เธอพูดอะไรผิดงั้นเหรอ?"

ประโยคนิ่งๆเป็นการผลักถางจิงหรานลงนรกอย่างสมบูรณ์

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย

ชายหัวโล้นด้านข้างก็มีใบหน้าขรึมขึ้น เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อดูคนด่ากัน "คุณถาง..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ถางจิงหรานก็กัดฟันพูด: "ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ยังไม่คุยธุรกิจนี้ค่ะ วันหลังฉันจะเข้าไปขอโทษเองนะคะ"

แม้ว่าสีหน้าของชายคนนั้นจะดูไม่ดีแต่กลับไม่พูดอะไร

หลังจากที่เขาจากไป ถางจิงหรานก็นั่งลงข้างๆสวี่ฉางอัน ราวกับไม่เห็นที่สวี่ฉางอันรังเกียจเธอ

คิ้วคิ้วของสวี่ฉางอันขมวดเป็นเกลียวลึก ตั้งแต่วินาทีที่เธอนั่งลงก็รู้สึกหายใจไม่สะดวก

"สือฮว่า ตอนที่ฉันได้ยินว่าเธอท้องก็รู้ว่าเด็กนั่นไม่ได้เกิดแน่ คุณย่าไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ"

สือฮว่าเม้มปากและไม่พูดอะไร เด็กคนนั้นเป็นความเจ็บปวดในใจของเธอ

สวี่ฉางอันคว้าข้อมือของถางจิงหราน "ถ้าคุณมาเพื่อหาเรื่องก็ไปซะ"

ถางจิงหรานเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอย่างประชด "จะทำไม ฉันพูดไม่ได้เหรอ? สวี่ฉางอัน ตอนนี้ที่เธอมาหาคุณก็เอาคุณเป็นตัวสำรองนั่นแหละ พอฮ่อฉวนสือทิ้งเธอ เธอก็หันไปหาคุณ"

สือฮว่าลุกขึ้นแล้ว เมื่อกี้เธอเพิ่งทำผิดไป เธอไม่น่านั่งร่วมโต๊ะกับสวี่ฉางอัน

ถึงแม้จะอึดอัดที่จะไม่ทักทายในสถานการณ์นั้น แต่ก็ดีกว่าสถานการณ์ในตอนนี้

"สือฮว่า สามีของฉันเกลียดฉันแค่ไหน อนาคตฮ่อฉวนสือก็จะเกลียดเธอมากเท่านั้น เราก็เหมือนๆกัน"

สือฮว่าชะงักฝีเท้าแล้วมองเธอนิ่งๆ "อย่างน้อยเขาก็รักฉัน"

เป็นประโยคที่ราวกับเข็มที่แทงเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจถางจิงหราน

ใช่แล้ว สวี่ฉางอันไม่เคยรักเธอ

อย่าพูดถึงรักเลย ไม่เคยใจดีกับเธอด้วยซ้ำ

ดวงตาของเธอแดงก่ำในทันที และทันใดนั้นเธอก็ไม่เข้าใจที่ต้องมาต่อสู้แบบนี้

ตั้งแต่ที่สวี่ฉางอันตกหลุมรักสือฮว่า เธอก็แพ้แล้ว แพ้อย่างสิ้นเชิง

เธอหลุบตาลง ได้ยินว่าคุณท่านแห่งตระกูลฮ่อหายตัวไป และฮ่อฉวนสือก็ได้ไปต่างประเทศ นี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะจัดการกับ สือฮว่า!

ถางจิงหรานที่หมกมุ่นอยู่กับความคิดตัวเองจนไม่รู้ว่าสวี่ฉางอันกับสือฮว่าจากไปตั้งแต่เมื่อไร

เธอหลุบตาด้วยความอับอายและโทรหามู่หวั่นโจว

เธอไม่ใช่คนเดียวที่เคืองสือฮว่า มู่หวั่นโจวเองก็รอจัดการยัยผู้หญิงนั่นอยู่เหมือนกัน!

ทั้งสองพูดคุยกัน ก่อนจะแค่นยิ้มเยาะเย้ย

ทันทีที่สือฮว่ากลับถึงบ้าน ก็ได้ยินคนรับใช้บอกว่ามีแขกมา

เธอเปิดประตูห้องนั่งเล่นก็เห็นผู้ชายผู้ยืนอยู่ข้างหน้า

เขาสวมชุดลำลองสีขาว พับแข้นเสื้อขึ้นเล็กน้อย และจ้องมองที่สวนอย่างเหม่อลอย

สือฮว่าก็นึกขึ้นได้ว่ามีต้นพีชอยู่ในสวนที่เพิ่งบานไม่นานมานี้

คนรับใช้ดูแลต้นพีชอย่างดี เลยขยายเวลาออกดอก จนตอนนี้ก็ยังเปิดบานอยู่

ซือรั่วเฉินเหมือนจะชอบดอกพีชมาก จ้องมองเป็นเวลานานจนไม่ได้สังเกตว่าเธอมาแล้ว

สือฮว่าเดินไปด้านข้างของเขาและเปิดประตูที่นำไปสู่ลานสวน "คุณจะออกไปดูไหมคะ?"

ซือรั่วเฉินเหลือบมองเธอและยิ้มอย่างนุ่มนวล "ฉันไม่ได้มาที่นี่หลายปี ที่นี่เปลี่ยนไปมากเลย"

เขาเดินออกไปที่ลานบ้านและเดินไปทางต้นพีช "ดอกไม้ที่อื่นร่วงไปหมดแล้ว แต่ที่นี่ยังบานอยู่เลย"

"ต้นพีชต้นนี้ถูกคลุมอยู่ เลยคาดว่ายังคงเข้าใจผิดคิดว่ายังเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิอยู่ล่ะมั้ง"

สือฮว่าตอบไปแบบนั้น

ซือรั่วเฉินยิ้มด้วยดวงตาที่ทำให้หลงใหล

เขาเอื้อมมือไปสัมผัสดอกพีช เด็ดมาดอกหนึ่งแล้วสอดข้างหูสือฮว่า "อาจเป็นสัญญาณว่าดอกพีชของคุณสือกำลังจะบาน"

ดวงตาสือฮว่าสั่นอย่างรุนแรง ถูกเขาล้อแบบนั้น แก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นทันที

ดอกพีชในหูของเธอดูเหมือนจะร้อนมาก

โชคดีที่คนรับใช้คนหนึ่งเข้ามาบอกว่าชงชาเอาไว้แล้ว และก็ได้นำมาไว้ที่โต๊ะด้านข้าง

สวนนี้ยังมีม้านั่งหินและโต๊ะหิน ผลไม้และขนมอบก็ได้วางอยู่บนโต๊ะแล้ว แถมยังมีกาน้ำชาอีกด้วย

สือฮว่าถอนหายใจและพูดต่อจากคนรับใช้ "นั่งเถอะค่ะ ฮ่อฉวนสือไม่อยู่ เลยมีฉันคนเดียวที่คุยกับคุณได้"

ซือรั่วเฉินยกยิ้มก่อนจะนั่งบนเก้าอี้

"ฉันจงใจมาตอนฮ่อฉวนสือไม่อยู่น่ะสิ ฉันมาหาคุณสือ"

มือของสืออว่าที่ถือกาน้ำชาสั่น เท่าที่เธอรู้ ซือรั่วเฉินกับซิ่วเป็นเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก ถือว่าเป็นซิ่วหยูที่พาเข้ากลุ่มฮ่อฉวนสือ ไม่ว่าจะเป็นซิ่วหยูหรือฮ่อฉวนสือ พวกเขาก็ต่างเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

ซือรั่วเฉินคนนี้คงจะไม่มีวันใช้ประโยชน์จากตอนที่ฮ่อฉวนสือเพื่อมาทำอะไรหรอกใช่ไหม?

สือฮว่าโยนความคิดในหัวทิ้ง เธอแต่งงานแล้วแถมยังเคยมีลูกแล้วด้วย

ซือรั่วเฉินเป็นศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุด ผู้หญิงมากมายก็ชอบเขา แล้วเขาจะมามองเธอทำไมกัน

นอกจากนี้ยังมีคำกล่าวที่ว่า ต้องปฏิบัติอย่างจริงใจต่อภรรยาของเพื่อนไม่ใช่?

"คุณซือมาหาฉันทำไมเหรอคะ?"

ซือรั่วเฉินถือถ้วย ก้มศีรษะลงสูดดมกลิ่นหอมของชา "แน่นอนว่ามาเพื่อหวังจีบ"

ปากของสือฮว่ากระตุกอย่างรุนแรง และไม่รู้จะตอบยังไงดี

ซือรั่วเฉินเงยหัวขึ้นก่อนจะยกยิ้ม "คุณสือคงไม่ได้คิดอย่างนั้นใช่ไหมครับ?"

ใบหน้าเขายิ้มอ่อน ราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า ราวกับเทียนที่พลิ้วไหว

มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนในโลกที่สามารถต้านทานรอยยิ้มแบบนี้ได้ สือฮว่าจึงหลบสายตาของเขาโดยสัญชาตญาณ

"คุณซือหยุดพูดเล่นได้แล้วนะคะ"

ซือรั่วเฉินจิบชาและค่อยๆเคาะปลายนิ้วบนโต๊ะอย่างสงบและสง่างาม

อยู่ข้างเขาแล้วดูเหมือนว่าเวลาจะเดินช้าลง

"ของขวัญที่ส่งมา คุณสือชอบไหมครับ?"

สือฮว่าไม่ได้รู้เรื่องตัวอักษรและภาพวาดมากนัก แต่ของที่ซือรั่วเฉินส่งมาก็สง่างามมาก

แม้ว่าเธอจะเห็นว่าภาพวาดเหล่านั้นได้มาจาดความพยายามมาก แต่ไม่ได้มีงานอดิเรกในการสะสมภาพ เลยไม่ได้ชอบมากนัก

"ฉันไม่มีงานอดิเรกสะสมภาพน่ะค่ะ คุณซือวาดได้สวยมาก น่าเสียดายที่มอบให้ฉัน"

"ฉันได้ยินมาว่าผู้หญิงชอบของขวัญ พวกมันทำให้คุณสือยิ้มได้ก็พอแล้วครับ"

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ซือรั่วเฉินคนนี้ดูบริสุทธิ์ แต่ฝีมือทำให้ผู้หญิงใจเต้นนั้นก็ดีมาก

สายตาอันแหลมคมของเธอก็เห็นแหวนที่เขาสวมบนนิ้วนางข้างซ้าย เฉพาะคนที่แต่งงานแล้วเท่านั้นที่จะสวมแหวนไว้ตรงนี้