นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 353

"คุณซือแต่งงานแล้วเหรอคะ?"

ซือรั่วเฉินงอนิ้วและหลุบตา "ใช่ครับ"

"ภรรยาของคุณต้องสวยมากแน่ๆเลยนะคะ"

ซือรั่วเฉินไม่ได้พูดอะไร ราวกับว่าเขาถูกสือฮว่ากระตุกต่อมจนตกอยู่ในความทรงจำ

สือฮว่าเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เธอได้กลิ่นหมึกจากเขาอีกครั้ง

นั่งอยู่สักพัก ซือรั่วเฉินก็ลุกขึ้นจะจากไป

สือฮว่าก็ย่อมต้องไปส่งอีกคน จนอีกฝ่ายขึ้นรถ เธอถึงได้ถอนหายใจ

ทันทีที่เธอกำลังจะหันหลังกลับบ้าน หน้าต่างรถก็ค่อยๆลดลง "คุณสือทัดดอกไม้นี้แล้วน่าดึงดูดกว่าดอกไม้อีกนะครับ"

สือฮว่ารู้สึเกร็ง พอได้ยินเสียงหัวเราะจากในรถ ก็รู้ว่าเขากำลังล้อเลียน ก็ตอบไปอย่างใจกว้าง "กลับดีๆนะคะคุณสือ"

ต่อหน้าซือรั่วเฉิน มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าไม่ใส่ใจเขา และไม่สามารถพูดอะไรไร้สาระถึงเขาได้

สือฮว่ากุมขมับ รอจนกระทั่งรถหายไป จากนั้นจึงหยิบดอกพีชข้างหูออก

เธอไม่ได้ทิ้งมันลงในถังขยะ แต่ใส่มันลงในแจกันแทน

นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก เธอก็โทรหาฮ่อฉวนสือ

ใช้เวลานานกว่าทางนั้นจะรับ และเสียงของฮ่อฉวนสือก็ดูอ่อนแรง "ดูแลตัวเองดีหรือเปล่า?"

สือฮว่าส่งเสียง "อื้ม" และเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถาม "ข้าหาคุณปู่ฮ่อไม่เจอเหรอ?"

"มีร่องรอยอยู่บ้าง แต่ยังไม่ได้รับการยืนยันเลย"

สือฮว่าที่ต้องการจะถามถึงเรื่องของซือรั่วเฉิน แต่รู้สึกว่าเขาเหนื่อยมากก็เลยไม่อยากไปรบกวนอะไรเขามากนัก

"ฉันรอคุณกลับมานะ"

หลังจากพูดจบ เธอก็วางสายและนั่งบนโซฟาอย่างเหม่อลอย

เธอเพิ่งสูญเสียลูก ร่างกายของเธอก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็ม รวมที่ฮ่อฉวนสือได้เรียกหมอเพื่อมาดูแลกระบวนการทั้งหมด หมอยังไม่ปล่อยไปไหน เธอเองก็ไปไหนไม่ได้ไกล

หลังจากดื่มยาของวันนี้ เธอก็ไปอาบแดดที่สวน

ยังมีกาน้ำชาอยู่บนโต๊ะหิน ไม่รู้ว่ามันเป็นผลทางจิตใจของเธอหรือเปล่า เธอเลยได้กลิ่นหมึกอยู่เสมอ

แม้ว่ากลิ่นจะจาง แต่กลับทำให้เธอไม่ลืม

อีกด้านหนึ่งของมหาวิทยาลัย ตันเวยสวมกระโปรงสีดำ ในมือถือหนังสือเรียนอยู่

เมื่อเธอเข้าไปในห้องเรียน ก็เห็นซิ่วหยูนั่งอยู่ที่ท้ายห้องได้อย่างรวดเร็ว

เธอขมวดคิ้ว เก็บสายตาและเปิดคอมพิวเตอร์ของห้องเรียน

วิชาของตันเวยเป็นที่นิยมมาก เธอหน้าตาสวย นักเรียนชายมักพูดถึงเธอ แม้แต่คนจากสาขาอื่นก็ยังมาเรียน

ตันเวยวางรายชื่อไว้บนโต๊ะด้วยใบหน้านิ่ง "เห็นว่ามีนักเรียนหน้าใหม่ๆเยอะ ฉันจะเช็คชื่อหน่อยนะ คนที่ยังมาไม่ถึง ตอนนี้ยังมีโอกาสเรียกให้พวกเขามาเข้าเรียนนะคะ"

การเช็คชื่อในมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องปกติ นักเรียนหลายคนเข้ามหาวิทยาลัยก็ปล่อยตัว เริ่มโดดเรียน เจออาจารย์เช็คชื่อ ปกติก็ถูกหักคะแนน และก็เป็นเรื่องยากที่จะผ่านปลายภาค

"อาจารย์สวยขนาดนี้ไม่มีคนโดดเรียนหรอกครับ"

"ใช่แล้ว ผมหวังว่าจะเรียนคาบอาจารย์ตันทุกวันเลยครับ"

ตันเวยยกยิ้ม และเหลือบมองนักเรียนชายคนนั้นด้วยรอยยิ้ม

นักเรียนชายหน้าแดงและเกาหัวอย่างเขินอาย

ตันเวยเช็คชื่อก็เห็นว่านักเรียนทั้งหมดอยู่ที่นี่ เธอเลยยอมแพ้

ทันทีที่เธอเปิดพาวเวอร์พอยต์ ซิ่วหยูก็หยิบหนังสือจากนักเรียนชายคนหนึ่งแล้วเดินขึ้นไป

นักเรียนชายคนนั้นห้ามไว้ไม่ทัน และมองดูซิ่วหยูเปิดหนังสือและวางมันตรงหน้าตันเวย "อาจารย์ คำถามข้อนี้ผมไม่รู้น่ะครับ~"

น้ำเสียงของเขาดูเยาะเย้ยมาก ยืนอยู่ที่ขอบเวที กุมหัวแล้วมองไปทางตันเวย

นิ้วของตันเวยกระชับขึ้นทันที และลดเสียงลง "ซิ่วหยู คุณอย่ามาซี้ซั้วสิ"

เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย นักเรียนของเธออยู่ทุกหนทุกแห่ง ถ้าซิ่วหยูมาเล่นๆ ชื่อเสียงของเธอจะพัง

ซิ่วหยูเลิกคิ้ว "อาจารย์ตันครับ อธิบายให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?"

หัวใจของตันเวยเริ่มเต้นแรง วันนี้ซิ่วหยูสวมชุดลำลองเข้ามาที่มหาวิทยาลัย รวกับใบหน้านั่นก็ดึงความสนใจของทุกคนในห้องได้

พวกนักเรียนหญิงถึงได้สังเกตเห็นว่ามีชายหนุ่มรูปงามในชั้นเรียนของตัวเอง และสายตาก็จับจ้องมาที่เขา

ตันเวยก็ปล่อยเลยตามเลย ได้แต่ทำหน้านิ่งและมองไปทางซิ่วหยู "เรายังไม่ได้เรียนถึงตรงนี้นะ ถ้าคุณมีคำถาม หลังเลิกเรียนก็มาถามอาจารย์ได้"

"ไปถามที่บ้านอาจารย์ได้ไหมครับ?"

เมื่อซิ่วหยูพูดแบบนั้น ทั้งห้องก็แทบโกลาหล

สายตาของทุกคนกวาดมองเขา แล้วมองไปที่ตันเวย

ตันเวยสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่ยิ้ม "เกรงว่าจะไม่สะดวกนะคะ"

ซิ่วหยูยิ้มและเก็บหนังสือคืน "ได้ครับ งั้นจะถามหลังเลิกเรียนนะครับ"

เขาค่อยๆเดินไปที่แถวหลังและนั่งถัดจากนักเรียนชายคนนั้น

นักเรียนชายยกนิ้วโป้งให้เขา "นายเรียนคณะอะไรน่ะ? ฝีมือไม่เบาเลยนี่ เราทุกคนอยากคุยกับอาจารย์ตันแบบนั้น แต่ไม่มีใครกล้าเลย"

ซิ่วหยูไม่ได้พูดอะไร แต่จ้องตรงไปที่ตันเวย

หลังเลิกเรียน ตันเวยก็ไม่อยากสนซิ่วหยู หยิบหนังสือและกำลังจะเดินจากไป แต่ซิ่วหยูก็ตามมา "อาจารย์ตันครับ"

เขาคว้าอีกคนไว้และขังเธอไว้ระหว่างแท่นกับสองมือของเขา "ไม่ได้บอกว่าจะคุยกับฉันเหรอ?"

ตันเวยหน้าแดงด้วยความโกรธและทุบหน้าอกของเขา "ปล่อยฉันนะ!!"

ซิ่วหยูจูบเธอที่แก้มขณะที่ทุกคนไม่ได้สนใจ "อาจารย์ตันอายเหรอ?"

ตันเวยโกรธจนจะเป็นลม เมื่อเธอกำลังจะบ้า ซิ่วหยูก็ปล่อยเธอและเปิดระยะห่างระหว่างทั้งสอง

ตันเวยเลือดขึ้นหน้าและต้องการลงไปข้างล่าง แต่ซิ่วหยูก็เดินตามเธอมา

ทันทีที่เธอเดินมาถึงอพาร์ตเมนต์ของอาจารย์ ตันเวยก็ทนไม่ไหว "คุณจะเอาอะไรกันแน่? เมื่อกี้นักเรียมองอยู่นะ ฉันอาจถูกนินทาได้นะ!"

ซิ่วหยูก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอ "ถ้าฉันไม่มาหาเธอ ชีวิตนี้เธอก็จะไม่ไปเจอฉันเลยใช่ไหม?"

ตันเวยไม่พูดอะไร ผลักเขาออกไป ก่อนจะหยิบกุญแจออกจากกระเป๋า แล้วเปิดประตูห้อง

เธอไม่ได้ปิดประตูทันที ราวกับรอให้ซิ่วหยูเข้ามา

ซิ่วหยูฉวยโอกาส ก้าวเข้าไปในห้อง และปิดประตูอย่างแรง

ห้องกว้างประมาณ 80 ตร.ม. สะอาดสะอ้าน ผนังและดอกไม้แห้งก็ดูศิลปะมากๆ

"เปลี่ยนรองเท้าสิ!"

ตันเวยตำหนิ ซิ่วหยูถึงได้โน้มตัวพยายามหารองเท้าที่เหมาะกับเขา

แต่ในตู้รองเท้าก็มีรองเท้าของตันเวยเพียงไม่กี่คู่ ดวงตาของเขาเป็นประกาย หมายความว่าไม่มีผู้ชายหน้าไหนอยู่กับตันเวยสินะ?

เขาหยิบคู่ที่ใหญ่กว่าเล็กน้อยมาสวม

ตันเวยกำลังชงชาให้เขา ก็รู้สึกถึงมือที่โอบรอบเอวของเธอ เธอถอนหายใจ "ซิ่วหยู คุณจะทำอะไรกันแน่?"

ซิ่วหยูกดริมฝีปากจูบเข้าที่คอของเธอ "เธอรู้ว่าฉันต้องการอะไร เวยเวย เธอคิดถึงฉันไหม?"

ตันเวยหลุบตาลง พยายามดันอีกคนออกไป

ซิ่วหยูกลับโน้มตัวลงอุ้มเธอและกดเธอลงบนโซฟา

นี่คือโซฟาที่ตันเวยเลือกเองกับมือ นุ่มมาก