นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 353

"คุณซือแต่งงานแล้วเหรอคะ?"

ซือรั่วเฉินงอนิ้วและหลุบตา "ใช่ครับ"

"ภรรยาของคุณต้องสวยมากแน่ๆเลยนะคะ"

ซือรั่วเฉินไม่ได้พูดอะไร ราวกับว่าเขาถูกสือฮว่ากระตุกต่อมจนตกอยู่ในความทรงจำ

สือฮว่าเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เธอได้กลิ่นหมึกจากเขาอีกครั้ง

นั่งอยู่สักพัก ซือรั่วเฉินก็ลุกขึ้นจะจากไป

สือฮว่าก็ย่อมต้องไปส่งอีกคน จนอีกฝ่ายขึ้นรถ เธอถึงได้ถอนหายใจ

ทันทีที่เธอกำลังจะหันหลังกลับบ้าน หน้าต่างรถก็ค่อยๆลดลง "คุณสือทัดดอกไม้นี้แล้วน่าดึงดูดกว่าดอกไม้อีกนะครับ"

สือฮว่ารู้สึเกร็ง พอได้ยินเสียงหัวเราะจากในรถ ก็รู้ว่าเขากำลังล้อเลียน ก็ตอบไปอย่างใจกว้าง "กลับดีๆนะคะคุณสือ"

ต่อหน้าซือรั่วเฉิน มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าไม่ใส่ใจเขา และไม่สามารถพูดอะไรไร้สาระถึงเขาได้

สือฮว่ากุมขมับ รอจนกระทั่งรถหายไป จากนั้นจึงหยิบดอกพีชข้างหูออก

เธอไม่ได้ทิ้งมันลงในถังขยะ แต่ใส่มันลงในแจกันแทน

นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก เธอก็โทรหาฮ่อฉวนสือ

ใช้เวลานานกว่าทางนั้นจะรับ และเสียงของฮ่อฉวนสือก็ดูอ่อนแรง "ดูแลตัวเองดีหรือเปล่า?"

สือฮว่าส่งเสียง "อื้ม" และเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถาม "ข้าหาคุณปู่ฮ่อไม่เจอเหรอ?"

"มีร่องรอยอยู่บ้าง แต่ยังไม่ได้รับการยืนยันเลย"

สือฮว่าที่ต้องการจะถามถึงเรื่องของซือรั่วเฉิน แต่รู้สึกว่าเขาเหนื่อยมากก็เลยไม่อยากไปรบกวนอะไรเขามากนัก

"ฉันรอคุณกลับมานะ"

หลังจากพูดจบ เธอก็วางสายและนั่งบนโซฟาอย่างเหม่อลอย

เธอเพิ่งสูญเสียลูก ร่างกายของเธอก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็ม รวมที่ฮ่อฉวนสือได้เรียกหมอเพื่อมาดูแลกระบวนการทั้งหมด หมอยังไม่ปล่อยไปไหน เธอเองก็ไปไหนไม่ได้ไกล

หลังจากดื่มยาของวันนี้ เธอก็ไปอาบแดดที่สวน

ยังมีกาน้ำชาอยู่บนโต๊ะหิน ไม่รู้ว่ามันเป็นผลทางจิตใจของเธอหรือเปล่า เธอเลยได้กลิ่นหมึกอยู่เสมอ

แม้ว่ากลิ่นจะจาง แต่กลับทำให้เธอไม่ลืม

อีกด้านหนึ่งของมหาวิทยาลัย ตันเวยสวมกระโปรงสีดำ ในมือถือหนังสือเรียนอยู่

เมื่อเธอเข้าไปในห้องเรียน ก็เห็นซิ่วหยูนั่งอยู่ที่ท้ายห้องได้อย่างรวดเร็ว

เธอขมวดคิ้ว เก็บสายตาและเปิดคอมพิวเตอร์ของห้องเรียน

วิชาของตันเวยเป็นที่นิยมมาก เธอหน้าตาสวย นักเรียนชายมักพูดถึงเธอ แม้แต่คนจากสาขาอื่นก็ยังมาเรียน

ตันเวยวางรายชื่อไว้บนโต๊ะด้วยใบหน้านิ่ง "เห็นว่ามีนักเรียนหน้าใหม่ๆเยอะ ฉันจะเช็คชื่อหน่อยนะ คนที่ยังมาไม่ถึง ตอนนี้ยังมีโอกาสเรียกให้พวกเขามาเข้าเรียนนะคะ"

การเช็คชื่อในมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องปกติ นักเรียนหลายคนเข้ามหาวิทยาลัยก็ปล่อยตัว เริ่มโดดเรียน เจออาจารย์เช็คชื่อ ปกติก็ถูกหักคะแนน และก็เป็นเรื่องยากที่จะผ่านปลายภาค

"อาจารย์สวยขนาดนี้ไม่มีคนโดดเรียนหรอกครับ"

"ใช่แล้ว ผมหวังว่าจะเรียนคาบอาจารย์ตันทุกวันเลยครับ"

ตันเวยยกยิ้ม และเหลือบมองนักเรียนชายคนนั้นด้วยรอยยิ้ม

นักเรียนชายหน้าแดงและเกาหัวอย่างเขินอาย

ตันเวยเช็คชื่อก็เห็นว่านักเรียนทั้งหมดอยู่ที่นี่ เธอเลยยอมแพ้

ทันทีที่เธอเปิดพาวเวอร์พอยต์ ซิ่วหยูก็หยิบหนังสือจากนักเรียนชายคนหนึ่งแล้วเดินขึ้นไป

นักเรียนชายคนนั้นห้ามไว้ไม่ทัน และมองดูซิ่วหยูเปิดหนังสือและวางมันตรงหน้าตันเวย "อาจารย์ คำถามข้อนี้ผมไม่รู้น่ะครับ~"