นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 36

วันที่สองที่สือฮว่ากลับมา ก็มีเรื่องซะแล้ว

ลูกพี่ลูกน้องหลายคนจากชนบทมาที่บ้านตระกูลฮ่อตั้งแต่เช้าและบอกว่าพวกเขาต้องการเลี้ยงดูลูกชายลูกสาวของพวกเขาที่นี่

บ้านตระกูลฮ่อที่ไม่ค่อยเกิดเสียงดังเท่าเช้าวันนี้ ญาติๆหลายคนอุ้มเด็กเอาไว้และมองไปที่วิลล่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโลภ

คนพวกนี้ไม่ใช่คนดีอะไร แค่ตัวดูดเลือดเท่านั้น หลังจากคุณยายล้มป่วยก็ไม่ได้จ่ายเงินสักบาทและก็ไม่รู้ว่าจะไปได้ข่าวจากที่ไหน รู้แค่ได้แต่งเข้าตระกูลดีๆ ก็เลยพาเด็กๆมาเพื่ออยากจะพึ่งเธอที่นี่

"สือฮว่า เธอก็รู้ว่าการศึกษาในเมืองดีกว่าในชนบท ตอนที่เธออยู่ในชนบท เราก็ช่วยเธอไว้ตั้งเยอะ พอแต่งงานกับตระกูลดีๆแล้วก็ไม่รู้จักเราในฐานะญาติจนๆแล้วสินะ

"ใช่แล้ว ราคาที่อยู่ในจิงตูก็ตั้งแพง เขตโรงเรียนในเมืองก็ตั้ง 15,000 ต่อตารางเมตร เราจะไปซื้อไหวที่ไหนกัน ยังไงเธอก็มีเงินแล้วก็ถือว่าช่วยญาติอย่างเราเถอะ เดี๋ยวพอลูกๆโตแล้วจะไม่ลืมบุญเลย"

"บ้านหลังนี้ใช่ที่ทุกคนพูดถึงบ่อยๆใช่ไหม? ในเมื่อมีวิลล่าในเมืองแล้ว ก็ดีต่อเราด้วยนะ"

สือฮว่าเหมือนมีสึนามิเกิดขึ้นในใจ ไหลพล่านอย่างรุนแรง แต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกไป

ในประเทศ สิ่งที่เธอไม่ชอบมากที่สุดคือพวกคนที่อยู่ตรงหน้า ตราบใดที่มีสิ่งดีๆอยู่ในบ้านของคุณยาย พวกเขาก็จะรวมตัวมาเอามันไป คุณยายเป็นคนซื่อตรงและคิดว่าพวกเขาเป็นคนในครอบครัวก็เลยไม่ได้พูดอะไร

อีกทั้งก่อนแม่จะจากไป ก็ทิ้งเงินจำนวนหนึ่งไว้ พวกญาติๆก็คอยคิดเรื่องเงินมาตลอด แต่คุณยายปฏิเสธที่จะเอาเงินออกมา เลยโดนดูถูกจากคนพวกนี้มาตั้งนาน จนบ้านยุ่งเหยิงไปหมด

ญาติกลุ่มนี้ก็เป็นปลิงดูดเลือด แถมยังมีหน้ามาหาถึงนี่อีก!

เธอมองเด็กๆหลายคนดีดดิ้นไปมาด้วยท่าทางโหยหาและไม่คิดว่าตัวเองนั้นเป็นคนนอก

อีกทั้งเด็กที่คนพวกนี้สอนก็ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร

สือฮว่าที่นั่งอยู่บนรถเข็นรู้สึกขอบคุณ โชคดีที่คุณหญิงถางและฮ่อฉินฉินออกไปตั้งแต่เช้า ไม่อย่างนั้นมาเจอคนพวกนี้เข้าก็ไม่รู้จะเกิดอะไรบ้าง

"พวกพี่อยากเลี้ยงเด็กกันที่นี่ งั้นคิดจะใช้จ่ายเท่าไหร่ต่อปีกันล่ะ?"

เธอเปิดปากพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"ทุกคนก็คนกันเอง เรื่องเงินก็ไม่เท่าไรหรอก ถึงเราจะให้ สือฮว่าก็คงไม่กล้าเอาหรอกใช่ไหมล่ะ ยังไงเราก็โตกว่าเธอด้วย"

สือฮว่ายกยิ้มมุมปาก พูดมาได้ช่างหน้าไม่อาย

กล้าที่จะใช้เธอเป็นเครื่องกดเงินสดฟรี ให้เธอดูแลเสื้อผ้าอาหารที่อยู่อาศัยเด็กๆ แต่เรียกเก็บเงินไม่ได้สักบาท

"ใช่แล้ว สือฮว่า เธอเป็นนักเรียนดีเด่นจากมหาวิทยาลัยจิงตูเลยนะ น่าจะรู้จักเคารพคนแก่และรักเด็กสิ เด็กพวกนี้เป็นเด็กดีนะ ได้เธอมาสอนต้องพัฒนาการไปได้ดีแน่ ไม่แน่อาจสอบเข้ามหาวิทยาลัยจิงตูทั้งหมดเลยก็ได้นะ เราก็จะมีหน้ามีตานะ"

สือฮว่ามองใบหน้ามีความสุขของผู้หญิงทั้งหลาย "อยากจะให้พวกเขาเข้าโรงเรียนด้วย? ค่าเรียนที่นี่แพงมากนะ"

"แน่นอนน่ะสิ เรียนโรงเรียนในเมืองเป็นเรื่องดี จากนี้ไปเด็กๆก็เป็นคนเมือง ได้ยินมาว่าตระกูลสามีเธอมีอำนาจมาก วันหลังก็จะได้หางานให้เด็กๆ คนกันเองน่ายังไงก็ต้องช่วยกัน"

"แพงแค่ไหนเธอก็ช่วยไม่ใช่เหรอ? ลูกเราต้องไปเรียนโรงเรียนของชนชั้นสูงสิ แบบในทีวีเขาพูดกัน วันหลังอาจจะเจอลูกคนรวยด้วย เธอก็เรียนจบแล้ว เงินเดือนอย่างน้อยก็คงจะ 10,000 ใช่ไหมล่ะ เรื่องค่าใช้จ่ายเธอก็แก้ไปก่อน อนาคตเธอก็เป็นเหมือนผู้ปกครองเด็กๆ พวกเราเรียนจบออกมาก็ฟังเธอไงล่ะ"

สือฮว่าหัวเราะ ต้องหน้าด้านขนาดไหนถึงพูดแบบนี้ออกมาได้นะ

"พวกพี่จะสื่อว่า ให้ฉันเลี้ยงลูกพี่ แถมยังรับผิดชอบเรื่องเรียนพวกเขาด้วย แล้วพวกพี่ก็ไม่ให้เงินสักบาทน่ะเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกพี่จะคลอดพวกเขาออกมาทำไมกันล่ะ ตอนแรกก็ไม่น่ามีนี่ จะมาทำคนอื่นเสียเวลาทำไมกัน"

คำพูดของสือฮว่าเหมือนกับพิษ แต่ไม่หยาบคาย

พอพวกนั้นได้ยินก็พากันโกรธทันที

"สือฮว่า นี่เธอหมายความว่ายังไงกัน? เธอไม่ได้รับการอบรมมาเหรอ จบมาจากมหาลัยจิงตูเลยนะ ฉันล่ะเชื่อเลยว่ามหาลัยให้การศึกษากับคนอย่างเธอ!"

"เธอมันก็ได้ดีแล้วลืมคนข้างหลังนั่นแหละ เราจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณยาย ให้ท่านสั่งสอนเธอ"

"ทนดูหลานตัวเองไปโรงเรียนแย่ๆได้ยังไง! จิตสำนึกยังมีอยู่หรือเปล่า?!