นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 37

"แค่เมียน้อยคนเดียวที่คลอดลูกสาวไม่เอาถ่านและลูกชายที่เอาแต่ก่อเรื่อง บวกกับคุณผู้ชายที่ละทิ้งภรรยาตัวเอง พวกคุณก็เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบจริงๆแหละ หนูว่าคงกินอาหารมื้อนั้นไม่ลง แล้วก็อย่าโทรมาหาหนูอีกดีกว่า นั่นเป็นครอบครัวพ่อ ไม่ใช่ของหนู"

น้ำเสียงของสือฮว่านิ่งเรียบแล้วทำท่าจะวางสาย

"สือฮว่า! ลูกไม่สนใจอาการของคุณยายเลยเหรอ?!"

ในที่สุดสือเฉียงก็เปิดเผยธาตุแท้ กัดฟันพูดเสียงขู่

"หนูขอให้ตระกูลฮ่อปกป้องคุณยายแล้ว ถ้าพ่ออยากให้ตระกูลสือซวยล่ะก็ ลองส่งคนไปก่อเรื่องดูสิ"

เมื่อสือฮว่าพูดจบก็วางสายอย่างโล่งใจ

ตอนแรกเพราะอาการป่วยของคุณยาย เธอเลยโดนบังคับและไม่สามารถตัดสินใจการแต่งงานของตัวเองได้

สือเฉียงยังวางแผนอนาคตของเธอไว้อย่างดี ถ้าเธอโดนบ้านตระกูลฮ่อไล่ออกมา จุดจบคงโดนส่งไปเป็นของเล่นของพวกชายแก่เล่นสนุกแน่

ตระกูลสืออยากให้เธอทำเงินให้ได้จนหยดสุดท้าย อยากใช้ใบหน้าของเธอเพื่อแลกกับเงิน

ทำไม่ดีกับฉันไว้ก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้าย

สือฮว่าเบะปาก ใจเธอผันผวนอย่างรุนแรง อารมณ์เธอไม่เคยรุนแรงเท่านี้มาก่อน อาจเป็นเพราะความคับข้องใจช่วงนี้มันปะทุขึ้นมา

การกดขี่ของบ้านตระกูลสือ ความไม่ชอบของบ้านตระกูลฮ่อ ความเฉยเมยของสามี การทรยศของเพื่อนและความเจ็บป่วยของคุณยาย เธอก็แค่เด็กผู้หญิงในวัยยี่สิบกว่า จะไม่สนใจได้ยังไงกัน

เธอจัดการอารมณ์อยู่สักพักและก้มมองขาของเธอ ยังมีอะไรต้องทำอีกมาก และขาต้องดีกว่านี้ถึงจะได้

ในตอนเย็น ท่านหญิงถางกลับมาอย่างหัวเสีย มองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ

"ตอนอยู่มหาลัยเธอไปไล่ตามผู้ชายงั้นเหรอ? สือฮว่า เป็นผู้หญิงนะ หรือไม่มีใครสอนให้เธอเห็นคุณค่าในตัวเอง เธอดูโพสต์ในมหาลัยเธอดู มันแพร่กระจายไปแล้ว ฉันรวมตัวกับเพื่อนๆก็รู้สึกละอายที่จะบอกว่าเธอเป็นลูกสะใภ้ของฉัน!"

ยิ่งถางหรงพูดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ถ้าไม่มีคนบอกเธอ เธอคงไม่มีวันรู้

สือฮว่าดูโอนอ่อน แต่ผลคือเพื่อผู้ชายคนเดียวถึงทำขนาดนั้น!

สือฮว่านั่งอยู่บนรถเข็น ไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไง เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและเปิดแถบโพสต์ของโรงเรียน ซึ่งในนั้นเต็มไปด้วยข่าวเกี่ยวกับเธอ

ความรักเธอตอนนั้นโดนคนใส่สีตีไข่เพิ่มเข้าไปอีก แถมยังมีรูปเธอกับผู้ชายคนนั้นอีก

ทั้งสองดูเข้ากันได้ดีมาก

มือของสือฮว่าแข็งทื่อ มองภาพนั้นอย่างเหม่อลอย

ไม่มีรูปที่ถ่ายด้วยกันตั้งนานแล้ว เธอยอมแพ้ไปตั้งแต่เขาทิ้งเธอไปต่างประเทศแล้ว

ตอนนั้นเธอคิดว่า ตราบใดที่คนสองคนรักกันมากพอ ก็จะฝ่าอุปสรรคไปได้

เธอตั้งมั่นก้าวไปข้างหน้า แต่เขาไม่แม้แต่จะพูดอะไรสักคำและจากไปพร้อมกับผู้หญิงอีกคน

เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรี กลั้นใจฝ่าฝนตกหนักเพื่อไปหาครอบครัวเขา หวังจะได้เจอหน้าเขา เธอก็แค่อยากถามเขาว่าทำไมไม่พูดอะไรเลย แล้วก็ออกจากประเทศไปทั้งอย่างนั้น

เธอไม่ใช่สตอล์กเกอร์ แค่เขาบอกว่าไม่รัก เธอก็ไม่เข้าไปยุ่งกับเขาอีก

แต่เขาเลือกไปอย่างขี้ขลาด ความโดดเดี่ยวของเธอราวกับจะเป็นเรื่องตลก

"ทำไม รูปพวกนั้นทำให้นึกอะไรได้งั้นเหรอ สือฮว่า ถ้าเธอยังชอบเขาก็รีบไปหย่ากับลูกชายฉันสิ! อย่าให้คนนอกเข้ามา ตระกูลฮ่อเราไม่ชอบผู้หญิงไม่ดีแบบนี้! "

ถางหรงพูดแดกดันและสั่นด้วยความโกรธ

ลูกชายดีๆของเธอ จะไปแต่งกับผู้หญิงหลายใจได้ไง! มันทำให้เธอทนไม่ได้!

"คุณหญิงถาง"

น้ำเสียงของสือฮว่านิ่ง เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า "ฉันแค่ตั้งใจในความสัมพันธ์เท่านั้น ในความสัมพันธ์นี้ฉันให้ความจริงใจและไม่ทำให้ใครผิดหวัง ตอนนั้นฉันยังเด็กคิดแค่ว่าถ้าฉันตั้งใจ ไม่ว่าอะไรก็ทำได้ ไม่คิดว่าตัวเองไม่ดีอะไร ในกฎหมายก็ไม่ได้มีบอกว่าผู้หญิงไปคบใครแล้วจะกลายเป็นคนไม่ดี ไม่บริสุทธิ์ คุณหญิงถาง ฉันมีจิตสำนึก อีกอย่างเรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้ว สามีฉันก็ดี ภายในสองปี ฉันจะไม่มีวันทำให้ตระกูลฮ่อต้องอับอาย"

อาจเป็นเพราะดวงตาของสือฮว่าใสสะอาด เธอมองอย่างอ่อนโยนและพูดแบบนี้ ไม่มีใครไม่ประทับใจ

สีหน้าของถางหรงตกตะลึงจากนั้นก็เม้มริมฝีปาก "ตอนนี้ฉันเชื่อเธอ อย่าให้ฉันจับได้แล้วกัน"

พูดจบ เธอก็ทิ้งสือฮว่าไว้คนเดียวและขึ้นไปชั้นบนคนเดียว

สือฮว่าถอนหายใจ เธอจ้องไปที่โทรศัพท์ คิ้วขมวดหรี่ตาลง เกิดเรื่องนี้ได้คงหนีไม่พ้นหนิงหวางชิง

เธอรู้สึกปวดหัว หนานสือบอกว่าหนิงหวางชิงเคยไปเจอกับสือโม่ ญาติแปลกๆพวกนั้น ก็คงเป็นฝีมือสือโม่กับสิงเหมี่ยว

พอคิดได้แบบนั้น ใหลายคนให้เธอต้องจัดการ

เริ่มที่หนิงหวางชิงเป็นคนแรกแล้วกัน

หนิงหวางชิงทำแบบนั้นไปแล้วใส่ไข่เพิ่มลงไปอีกคงใช้พวกคอมเมนต์บดขยี้เธอ

คำพูดเปรียบเสมือนมีด พวกคนโหดร้ายก็จะแทงคนอื่นอย่างไร้ยางอาย คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ซวยไป

ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไป คงมีผลต่อชีวิตในอนาคตของเธอแน่