นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 38

ความโกรธที่สะสมมานานของหนิงหวางชิงถูกจุดขึ้นทันที ทำไมเธอต้องออกนอกประเทศด้วย!

"หนูไม่ได้ทำผิดกฎหมาย! แล้วทำไมต้องออกนอกประเทศ! พ่อคะ หนูรู้ว่าตระกูลฮ่อมีอำนาจมาก แต่ตระกูลฮ่อก็คงไม่ไร้เหตุผลหรอกค่ะ ที่หนูโพสต์ไปเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น พวกเขากำลังปกป้องสือฮว่า พวกนั้นไม่เข้าใจในตัวสือฮว่าด้วยซ้ำ! คุณหญิงจะกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ? รอคุณหญิงกลับมา หนูก็จะคอยดูว่าสือฮว่าจะเป็นยังไง!

หนิงหวางชิงรู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า เรื่องพวกนั้นทั้งหมดเป็นสือฮว่าที่ทำ แล้วทำไมสุดท้ายดันเป็นเธอที่ต้องออกนอกประเทศด้วย!

"หุบปาก! จะไม่มีการพูดคุยเกี่ยวกับการออกนอกประเทศของลูก พ่อซื้อตั๋วให้ลูกแล้ว ตอนนี้ลูกไปเก็บข้าวของซะ พ่อจะไปส่งสนามบิน!"

ไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจาอีก หนิงหวางชิงวิ่งขึ้นไปชั้นบนทั้งน้ำตา รู้สึกว่าหัวใจกำลังจะระเบิด

เธอทำผิดกับสือฮว่ามาตั้งสี่ปี แล้วทำไมยังต้องอยู่ในเงาของเธออีก ทำไมต้องห่างบ้านไปที่ไกลๆด้วย!

เธอหยิบโทรศัพท์ออกแล้วโอนเงินทั้งหมดจากบัตรธนาคารไปยังบัญชีและฝากข้อความถึงอีกฝ่าย

——ฉันไม่สนว่าจะใช้วิธีไหน ต้องเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของฮ่อฉวนสือให้ได้!

แม้ว่าเธอจะออกนอกประเทศก็ต้องเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของฮ่อฉวนสือ ได้ยินมาว่าบ้านตระกูลฮ่อก็ไม่ค่อยสงบสุข ชายคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ต่างประเทศมาหลายปีกลับมายืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง คงจะมีปัญหาไม่น้อย!

เธอเกลียดสือฮว่า แม้แต่ฮ่อฉวนสือที่ให้สือฮว่าลี้ภัยด้วย!

ใบหน้าของหนิงหวางชิงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ พวกลุงของฮ่อฉวนสือก็มีความทะเยอทะยานมาก คงเพราะไม่รู้ว่าหลานชายของเขามีความสามารถที่ยอดเยี่ยมแบบนี้

เหอะ ตระกูลฮ่อไม่ปล่อยเธอไป เธอก็ไม่ปล่อยเช่นกัน!

แต่จนเธอจะเก็บกระเป๋าเสร็จ บนอินเตอร์เน็ตก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ข่าวทั้งหมดเกี่ยวกับฮ่อฉวนสือจะถูกลบทันทีที่มีการเผยแพร่

สีหน้าหนิงหวางชิงเป็นไป นี่มันก็เป็นอำนาจของท่านประธานตี้เซิ่งนี่นะ

แม่บ้านของตระกูลหนิงได้ขึ้นมารับเธอแล้ว เธอกัดฟันและเดินพวกเขาไป

ระหว่างทางไปสนามบิน เธอได้บอกกับหลินเสี่ยวหม่าน ตอนนี้หลินเสี่ยวหม่านเป็นพันธมิตรเพียงคนเดียวของเธอ เธอไม่ได้อยู่ในประเทศแล้ว เรื่องที่เหลือก็ต้องให้อีกฝ่ายจัดการ

หลินเสี่ยวหม่านมองข้อความในโทรศัพท์ คิ้วขมวดจนเป็นปม

"ไม่ได้เรื่อง เรื่องแค่นี้ก็ยังทำได้ไม่ดี"

เธอพูดเสียงเรียบและไม่ได้สนใจข้อความพวกนั้นจากหนิงหวางชิง

คิดว่าจะฉลาดขึ้นแล้ว แต่ผลคือก็ยังโดนสือฮว่าจับได้

สือฮว่ารับมือได้ยากกว่าที่เธอคิด ก็ต้องใช่แหละ จัดการกับนักศึกษากฎหมายที่ประสบความสำเร็จระดับสูงจะไปง่ายได้ยังไง

เธอเม้มริมฝีปาก แววตาดุดัน หากไม่ใช่เพราะปัญหาทางร่างกายของเธอ รางวัลพวกนั้นก็ต้องเป็นของเธอ เธอก็ไม่ได้น้อยหน้าสือฮว่า แค่เพราะพระเจ้าไม่อยู่ข้างเธอ!

หลินเสี่ยวหม่านสูกหายใจเข้าลึกๆ ลุกจากเตียงช้าๆแล้วเดินไปพยุงตัวกับกำแพงสักพัก

นางพยาบาลที่เฝ้าอยู่ข้างนอกก็เข้ามาพยุงเธอทันที "คุณหลินคะ คุณยังเดินไม่ได้นะคะ คุณเพิ่งเจาะไขกระดูกเสร็จ ต้องพักผ่อนให้ให้ดีนะคะ"

พยาบาลกลัวหลินเสี่ยวหม่าน เพราะผู้หญิงคนนี้ถึงจะดูผอม อ่อนแอ แต่ตอนเจาะไขกระดูก เธอไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าอะไรเลย

ถึงจะเป็นผู้ชายโตเต็มวัย ตอนทำแบบนี้ก็ต้องกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ตั้งแต่ต้นจนจบหลินเสี่ยวหม่านกลับนิ่ง ราวกลับได้สูญเสียความเจ็บปวดไปแล้ว

"ฉันสบายดี ให้ฉันฝึกอีกหน่อย อีกไม่กี่วันฉันจะออกจากโรงพยาบาล"

สีหน้าของพยาบาลตกใจ จะออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากทำอันนี้เนี่ยนะ ไม่ได้หาเรื่องตายใช่ไหม?

แต่ดวงตาของหลินเสี่ยวหม่านแน่วแน่ พวกเธอต่างก็ปิดปากเงียบไม่พูดอะไรอีก

พริบตาเดียวก็เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง สือฮว่าได้ติดตามข่าวในโพสต์จนลืมโทรหาฮ่อฉวนสือ

เธอยุ่งจนถึงตอนนี้ก็เหนื่อยแล้วจนขึ้นเตียงก็หลับไป

เมื่อฮ่อฉวนสือกลับบ้านมา สายตาเขามักจะเล็งไปที่โทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว

สือฮว่าเหมือนจะพูดไว้ว่าจะโทรมา แต่ทำไมจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

เขาเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ออกมาก็มองโทรศัพท์อีก ยังคงไม่มี แม้แต่ข้อความก็ไม่มี

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือกลายเป็นเย็นชาในทันทีแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งและไม่สนใจมันอีก

สุดท้ายก็เป็นผู้หญิงเย็นชาไร้ความรู้สึก ช่วยเธอขนาดนี้กลับไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ

ไม่คุ้มที่จะคิดถึงผู้หญิงคนนี้ คนแบบนี้คงมีอีกมาก

เขายกผ้าห่มขึ้นและหลับไปในไม่ช้า

ในโพสต์จิงตูไม่มีเรื่องของหนิงหวางชิง ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว

เธอยิ้มไม่ออก ทำได้เพียงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "หนานสือ อาจเพราะเมื่อคืนลืมโทรหาเขา เขาเลยโกรธ ในเมื่อโทรศัพท์เขาก็อยู่ข้างคุณ งั้นคุณปลดบล็อคให้หน่อยสิ ฉันจะได้ขอบคุณเขา"

"คุณสือ ต้องขออภัยด้วยครับ คนที่ท่านประธานบล็อคไปแล้วผมก็ไม่กล้าไปปลดบล็อคตามอำเภอใจ"

สีหน้าของสือฮว่าเปลี่ยนไปมา

ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าความรู้สึกของคนที่โกรธเธอเป็นยังไง

ราวกับว่าถูกชกด้วยหมัดหนักและก็ยังไม่สามารถย้อนกลับได้ ได้แต่เสียใจ

เธอวางสายโทรศัพท์ด้วย บล็อคก็บล็อคไป!

เมื่อหนานสือได้ยินเสียงเธอวางสายเธอก็รู้สึกสับสน คนนี้ไปให้ท่านประธานไม่พอใจกัน?

บังเอิญฮ่อฉวนสือกลับเข้าห้องทำงานมาพอดี ตามด้วยผู้บริหารระดับสูง ดูเหมือนจะเพิ่งประชุมเสร็จ

"อีกสองชั่วโมง มาหาฉันพร้อมกับแผนงานที่สมบูรณ์แบบ"

น้ำเสียงเขาไม่บอกอารมณ์ใดๆ และปฏิเสธแผนงานทั้งหมด

สีหน้าของผู้บริหารระดับสูงหลายคนเต็มไปด้วยเหงื่อและไม่กล้าพูดอะไร

หลังจากผู้บริหารระดับสูงออกไป หนานสือก็กระซิบว่า "เมื่อกี้คุณสือโทรมาบอกว่าท่านบล็อคเธอ ท่านประธานครับ ทำไมท่านต้องบล็อคคุณสือด้วยล่ะครับ?"

ด้วยนิสัยของคุณสือคงไม่ได้ทำอะไรไปใช่ไหม?

"มือลื่น"

ในขณะที่เปิดคอมพิวเตอร์ ฮ่อฉวนสือก็พูดเสียงเรียบ สายตาไม่มีอะไรผิดปกติราวกับว่ามือลื่นจริงๆ

หนานสือพูดไม่ออก รู้สึกได้ถึงกลิ่นแปลกๆ

"ท่านประธาน คุณสือบอกจะขอบคุณท่าน บอกให้ท่านปลดบล็อคเธอด้วยครับ"

พูดจบ เขาก็แอบสังเกตท่าทีของฮ่อฉวนสือ

สีหน้าฮ่อฉวนสือสงบ สว่างและดวงตาของเขาก็มือลงไปเล็กน้อย "ตอนแรกก็ขอบคุณแต่ก็หลับไป ฉันจะเอาคำขอบคุณแบบนั้นไปทำไม"