นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 39

หนานชสือผงะ ท่านประธานโกรธคุณสือจริงหรือเนี่ย?

เขาเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง และคิดว่าดวงอาทิตย์ของวันนี้อาจจะขึ้นทางทิศตะวันตก

คนๆนี้ไม่เคยเสียเวลากับเรื่องอะไรพวกนี้มาก่อน

"ออกไปได้แล้ว"

เสียงของฮ่อฉวนสือเย็นชา มือของเขาแตะแป้นพิมพ์ตลอดเวลาอย่างไม่บอกอารมณ์ใด

หนานสือพยักหน้าอย่างรวดเร็วและตอนออกมาก็ไม่ลืมปิดประตูห้องทำงานอย่างมีสติ

มือของฮ่อฉวนสือที่กดแป้นพิมพ์หยุดลงทันที คิ้วขมวดก่อนจะกดต่อไป

อีกด้านหนึ่ง สือฮว่าจ้องไปที่โทรศัพท์อย่างทำอะไรไม่ถูก

เธอยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บที่เท้า อกไปไหนมาไหนก็ต้องมีคนไปรับไปส่ง แถมฮ่อฉวนสือก็อยู่ที่ตี้เซิ่ง ถ้าเธอออกไปหาลำพัง ต้องมีข่าวลืออีกมากแน่

เธอที่กำลังจะยอมแพ้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

"คุณสือครับ ญาติของคุณมาวุ่นวายอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งวันแล้ว ปั่นป่วนไปหมดเลยจนพวกเราจะรับมือไม่ไหวแล้วครับ"

เป็นบอดี้การ์ดของเธอที่จัดเตรียมไปปกป้องคุณยายของเธอ

เมื่อสือฮว่าได้ยินดังนั้น เธอก็รู้สึกโกรธ ตอนนี้คุณยายกำลังป่วยหนักและต้องการไตที่เหมาะสมอย่างเร่งด่วน พวกลูกพี่ลูกน้องที่ไม่เคยออกเงินเลยสักบาทดันไปก่อเรื่องไปโรงพยาบาล!

เธอรีบขอให้คนรับใช้ของตระกูลฮ่อช่วยเข็นเธอออกไป เธอต้องไปโรงพยาบาลเพื่อดูยายของเธอ

ทันทีที่เธอถูกเข็นออกจากลิฟต์ เธอก็ได้ยินเสียงดังข้างนอก

"นั่นคือยายของฉัน! พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาขวางพวกเรา! ถ้าเป็นอย่างนี้ฉันจะโทรหาตำรวจนะ!"

มีพยาบาลหลายคนยืนอยู่ตรงโถงทางเดินด้วยสีหน้าลำบากใจ คนพวกนี้มาที่นี่ตั้งแต่เที่ยงและก่อเรื่องมาจนถึงตอนนี้

พูดยังไงก็ไม่ฟัง พอเข้าไปโดนตัว พวกเขาก็ล้มลงกับพื้นร้องไห้จนรบกวนคนอื่น

รอบๆมีแต่ห้องคนไข้ และผู้ป่วยจำเป็นต้องพักผ่อน แต่ก็ไม่สามารถคุยเหตุผลกับคนพวกนี้ได้เลย

เมื่อสือฮว่าเห็นใบหน้าของพวกเขา ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที ต้องมีคนคอยชี้ทางแน่คนพวกนี้ถึงได้รู้ห้องของคุณยายได้

"สือฮว่า เธอมาแล้วเหรอ เรามาที่นี่เพื่อขอความยุติธรรมจากคุณยาย"

"จะให้ท่านตื่นมาสั่งสอนเธอ พอเธอมีดีก็เริ่มดูถูกเรา"

สีหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ถ้าคุณยายเป็นคนเริ่ม สือฮว่าเสร็จแน่

"ไสหัวไปซะ!"

สีหน้าของสือฮว่าเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ เธอจ่ายเงินไปมากเพื่อช่วยชีวิตคุณยาย คนพวกนี้เข้ามาก่อเรื่องหวังจะให้คุณยายตาย!

"สือฮว่า?! เธอพูดอะไร! เธอพูดกับเราแบบนี้ได้ยังไงกัน เธอนี่มันเหมือนแม่เธอไม่มีผิด พวกไร้มารยาท!"

สือฮว่าเกลียดถึงการพูดถึงหลิ่วชิงเฉี่ยนมากที่สุดในชีวิต ไม่ว่าโลกภายนอกจะพูดถึงยังไง อย่างน้อยในฐานะแม่ หลิ่วชิงเฉี่ยนก็มีคุณสมบัตินั้นอยู่

เธอให้ชีวิต จากไปก็ยังทิ้งเงินจำนวนมากไว้ให้เพื่อไปโรงเรียน แม้ว่าจะเพราะโรคซึมเศร้าเลยทุบตีและดุด่าตัวเองบ่อยครั้ง

แต่หลิ่วชิงเฉี่ยนในเวลานั้นก็เจ็บปวดมากกว่าเธอสิบเท่า ดังนั้นเธอจึงไม่เคยโทษแม่

"แม่เธอไปขายตัว อย่าคิดว่าพวกเราจะไม่รู้ ไม่งั้นเธอจะไปเอาเงินมากมายนั่นมาจากไหนในเวลาสั้นๆล่ะ ได้ยินมาว่าเธอโดนพวกภรรยาคนรวยเทรมานจนตาย ใครให้เธอไปคว้าสามีคนอื่นล่ะ สมน้ำหน้า! แม่แบบนั้นจะไปสอนลูกได้ยังไงกัน"

เป็นลูกพี่ลูกน้องคนโตของสือฮว่าที่พูดอย่างเหนือกว่า ไม่รู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรผิด

คนในบ้านเกิดพูดถึงหลิ่วชิงเฉี่ยนอยู่ตลอด ทุกคนสงสัยว่าเงินของหลิ่วชิงเฉี่ยนได้มาจากการขายร่างกายของเธอ หลังจากนั้น หลิ่วชิงเฉี่ยนก็หอบลูกกลับบ้าน ดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงที่โดนทอดทิ้ง

ดังนั้นชื่อเสียงของหลิ่วชิงเฉี่ยนเลยยุ่งเหยิงแ แม้แต่สือฮว่าก็พลอยโดนไปด้วย

ดวงตาสือฮว่าอันแหลมคมของสือฮว่าเหลือบไปเห็นบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ "โยนเธอออกนอกหน้าต่างไปเลย"

สีหน้าของบอดี้การ์ดฉายแววลำบากใจ โยนออกไป? แต่นี่คือญาติของเธอเลยนะ

ผู้หญิงคนนั้นตกใจกลัวในพริบตาเดียวก่อนถอยหลังกลับไป "สือฮว่า นี่แกกล้า! แม่เธอทำเรื่องแบบนั้นยังไม่ให้คนอื่นพูดอีก เหอะ คิดว่าไม่มีใครรู้ว่าแม่เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนงั้นเหรอ! ฉันจะบอกอะไรให้ แม่เธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของคุณยายด้วยซ้ำ คุณยายรับมาเลี้ยง ดีที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ พวกเราก็ไม่อยากมีผู้หญิงไร้ยางอายมาเป็นญาติหรอก!"

สือฮว่าถึงกับผงะ แม่ไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณยาย? เธอไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

แต่พอคิดไปก็ดูจะเข้าท่า

สภาพในชนบทไม่ค่อยดีนัก แม่ไปจิงตูเพื่อทำงาน เพราะเธอสวยเลยหลงเข้าไปในแวดวงบันเทิงและได้พบกับสือเฉียงที่กำลังเริ่มต้นธุรกิจในเวลานั้น ตอนนั้นไม่มีเงิน ไม่มีเงินทุน แม่เลยนำของที่ติดตัวไป ขายสร้อยข้อมือเป็นเงินก้อนโต

ตามทรัพย์สินของครอบครัวของยาย คงไม่มีสร้อยข้อมือมีค่านั้นได้ ตัวตนที่แท้จริงของแม่คือใครกันแน่?

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นท่าทางหม่นหมองเธอก็คิดว่าเธอกลัวและเลิกคิ้วอย่างมีชัย "แม่เธอคงไม่รู้ว่าเธอมาจากไหนด้วยซ้ำ เหอะ แม่เธอมันป่าเถื่อน ชั้นต่ำ เรามาหลบภัยกับเธอ เพราะเห็นเธอมีค่า อย่ามาหน้าด้านหน่อยเลย!"

สือฮว่าเงยหน้าขึ้นส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ด

บอดี้การ์ดเดินตรงมาที่ผู้หญิงโดยไม่ลังเล ก่อนยกเธอขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง