นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 365

เมื่อสือฮว่าเห็นว่าเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยในเรื่องนี้ก็โล่งใจ

หลังกินข้าวเสร็จ ฮ่อฉวนสือให้เธอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นบน โดยบอกว่าเขาจะพาเธอออกไปเล่น

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์และอากาศภายนอกดี สือฮว่าได้พักอยู่ที่เฉียนสุ่ยวาน เป็นเวลานาน เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เขาก็รีบขึ้นไปชั้นบน

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมา ฮ่อฉวนสือกำลังอธิบายบางสิ่งให้หนานสือ สีหน้าทั้งคู่นั้นดูไม่ค่อยดีนัก

แต่เมื่อเห็นเธอ สีหน้าของฮ่อฉวนสือก็อ่อนลงอีกครั้ง "เก็บเพิ่มเยอะอีกหน่อย ซิ่วหยูและคนอื่นๆก็จะไปด้วย คาดว่าจะเที่ยวเล่นที่นั่นหลายวัน"

สือฮว่ารู้สึกสงสัยเล็กน้อย ทำไมจะออกไปเล่นในเวลานี้?

แต่เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธ เก็บเสื้อผ้าหลายชุดใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง

ฮ่อฉวนสือพาเธอไป แม้แต่หนานสือก็ไม่คิดที่จะพาไปด้วย และนั้นนั่งเครื่องบินส่วนตัว

ตันเวยและซิ่วหยูได้รออยู่ที่นั้นแล้ว สีหน้าของตันเวยไม่ค่อยดีนัก คาดว่าจะถูกพวกเขาลากมาด้วย

ที่ที่พวกเขาไปนั้นเป็นเกาะที่มีน้ำทะเลสีฟ้าอยู่ทุกที่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หลังจากลงจากเครื่องบินแล้ว ซิ่วหยูก็อยู้ติดข้างตันเวยอยู่ตลอด ทั้งถือสัมภาระ ทั้งถือร่ม ซึ่งยุ่งและวุ่นวายมาก

สีหน้าเดิมของตันเวยนั้นก็ดูไม่ดีนัก อย่างไรก็ตามใครก็ตามที่กำลังเรียนอยู่ แต่กลับถูกคนมาชิงตัวออกไปนั้นก็คงจะไม่พอใจ และยังมีนักเรียนจำนวนมากที่มองดูอยู่อีกด้วย

มหาวิทยาลัยไม่ได้ดีไปกว่าโรงเรียนมัธยม เป็นเรื่องปกติที่จะมีการเรียนในวันหยุดสุดสัปดาห์

แต่ซิ่วหยูลักพาตัวไปครึ่งทางและเพื่อนร่วมชั้นก็เต็มไปด้วยเสียงตื่นตระหนก จนตอนนี้เธอก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ผู้ประจำชั้นฟังยังไง

หลายคนนั้นพักอยู่ในโรงแรม เดิมทีสือฮว่านั้นต้องการไปหาตันเวยเพื่อพูดคุยเรื่องบางอย่าง แต่ทันทีที่เขาเดินไปถึงประตู ได้ยิน ซิ่วหยูบอกว่าเขาจะตรวจร่างกายของตันเวย ต่อมาก็เป็นเสียงที่ทำให้คนนั้นหน้าแดง

มุมปากของเธอกระตุกและปิดประตูให้พวกเขา

โรงแรมอยู่ติดกับทะเล เดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงชายหาด เธอนอนคว่ำบนระเบียง และเห็นฮ่อฉวนสือกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คิ้วนั้นขมวดแน่นตลอดเวลา

สือฮว่าอยู่ห่างกันมากจึงได้ยินไม่ชัด

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา ซึ่งเป็นโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่เพิ่งเปลี่ยน

เธอเดิหารอบๆห้องและพบว่าหากระเป๋าตัวเองไม่เจอ

ในเวลานี้ฮ่อฉวนสือก็กลับมาพอดี เธอรีบเงยหน้าขึ้น "กระเป๋าฉันลืมไว้ที่บ้านใช่ไหม？ โทรศัพท์ก็อยู่ในนั้นด้วย "

ดวงตาของฮ่อฉวนสือเป็นประกายและโอบเอวเธอไว้ "คงจะลืมไว้แล้วมั่ง ไม่เป็นไร คุณใช้โทรศัพท์ผมโทรก็ได้"

สือฮว่านั้นก็ไม่ได้คิดมาก เมื่อพระอาทิตย์ตกดินที่ขอบฟ้า เธอแทบรอไม่ไหวที่จะลากฮ่อฉวนสือออกไปที่ชายหาด

เกาะนี้เป็นของส่วนตัวของซิ่วหยู คุณชายในบ้านคนรวยก็แบบนี้ เมื่อถึงวันเกิดก็ชอบซื้อเกาะและเรือยอทช์ให้ตัวเอง

มีคนทำความสะอาดชายหาดบนเกาะอยู่ตลอด เหยียบลงไปก็จะนุ่มๆ สือฮว่าถอดรองเท้าออกแล้วเหยียบลงบนทราย

ฮ่อฉวนสือกลัวว่าเธอจะเป็นหวัดและอยากจะห้ามไว้ แต่เมื่อเห็นเธอมีความสุขขนาดนี้ จึงพูดอะไรไม่ได้

ตั้งแต่เธอเสียเด็กคนนั้นไปเธอก็ไม่ได้ออกมาเล่นนานแล้ว

เขาเดินตามหลังเธอไป รอยเท้าหลายก้าวนั้นพิงกันและกัน และเดินไปไกล

โทรศัพท์ของฮ่อฉวนสือดังขึ้น ซึ่งทำลายความสวยงามในช่วงเวลานี้

เขาก้มหน้าลง ปิดโทรศัพท์มือถือตัวเองลงอย่างแผ่วเบา และไม่สนใจมัน

เวลาหนึ่งทุ่ม ในที่สุดซิ่วหยูและตันเวยก็ออกมา

ซิ่วหยูขอให้คนใช้เตรียมเตาบาร์บีคิวหลายตัว หลายคนนั้นกำลังเพลิดเพลินกับบาร์บีคิวในขณะที่รับลมทะเล

สือฮว่าได้สังเกตคนสองคนนี้อยู่ตลอด และพบว่าซิ่วหยูมีความกระตือรือร้นต่อตันเวยมาก และแทบจะติดเข้าไปกับตัวเธอ

แม้ว่าการแสดงออกของตันเวยจะจางๆ แต่เก็ไม่ได้แสดงออกว่ารำคาญมาก

สองคนนี้ น่าจะลงเอยแล้ว

อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดระหว่างซิ่วหยูและตันเวยคืออดีตคู่หมั้นของตันเวย

ก่อนหน้านี้มีซิ่วหยูมาก่อน แต่ตันเวยนั้นไม่รู้จักใบหน้าที่แท้จริงของคู่หมั้นของเธอ ในที่สุดตอนนี้หลังจากมองจนเบื่อแล้ว ความรู้สึกของเขาที่มีต่อซิ่วหยูก็อยู่เหนือกว่า

เดิมซิ่วหยูเป็นผู้ชายที่ใช้เวลาที่มีอย่างมีค่า เมื่อเขาเห็นแนวโน้มสัญญาณนี้ ก็เจาะเข้าไปจนตันเวยนั้นรับมือไม่ทัน

ไม่ว่าจะเป็นการใช้อำนาจบาตรใหญ่หรือความอ่อนโยน ก็สามารถมัดใจเธอได้

ทั้งสี่คนดื่มไวน์เล็กน้อย และซิ่วหยูก็จับมือตันเวยไว้แน่ "มีเรื่องหนึ่งจะประกาศ หลังจากกลับไปครั้งนี้ ฉันกับตันเวยจะแต่งงานกัน"

ไวน์ในปากของสือฮว่าเกือบจะพุ่งออกมา เธอเดาว่าทั้งสองคนอาจจะสำเร็จแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะคืบหน้าเร็วขนาดนี้?

"แต่งงาน?!"

น้ำเสียงของตันเวยเพิ่มขึ้นอย่างเปล่าประโยชน์ ไม่รู้ว่านึกถึงอะไร ใบหน้านั้นประชดเล็กน้อย แต่หลังจากการประชดประชัน ก็เปลี่ยนเป็นมืดมนอีกครั้ง

"ซิ่วหยู คุณคิดว่าทุกอย่างง่ายเกินไป คุณกับฉันผิดตั้งแต่เริ่ม คุณก็เคยถูกคุณท่านตี ตระกูลซิ่วจะไม่มีทางยอมให้เราอยู่ด้วยกัน คุณอย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย"

"ฉันรู้ว่าคุณปู่จะไม่ยอม ดังนั้นก่อนจะมาฉันเลยตัดสัมพันธ์กับคุณปู่ก่อนแล้ว"

สิ่งที่ซิ่วหยูพูดนั้นผ่อนคลายจริงๆ ช่างไร้สติและพาลอย่างมาก

สือฮว่าฟังแล้วก็รู้สึกเหลือเชื่อ และบาร์บีคิวในมือนั้นก็เกือบจะติดคอ

ฮ่อฉวนสือที่อยู่ด้านข้างเห็นสิ่งนี้ จึงรีบเอื้อมมือออกตบหลังเธอ

สือสำลักจนน้ำตาซึม ตระกูลซิ่วกำลังอะไรออกมาออกมากันแน่ ที่พูดตัดความสัมพันธ์ได้เต็มปากอย่างเรียบง่ายแบบนี้

มุมปากของตันเวยกระตุกพลางลดสายตาลง

ผู้ชายคนนี้ก็เป็นแบบนี้ ทำสิ่งต่างๆตามทางปกติ มักจะพาเธอไปยังทางเบี่ยง แต่ถนนสายนี้กลับยังเต็มไปด้วยดอกไม้ ดอกไม้ที่เขามอบให้เธอ

คำพูดนี้ของซิ่วหยูไม่ได้ล้อเล่น ก่อนที่เขาจะมานั้นได้ส่งให้คนยื่นเอกสารตัดขาดความสัมพันธ์ไปให้ตระกูลซิ่วแล้ว คาดว่าชายชราตระกูลซิ่วน่าจะเห็นแล้ว

ค่ำคืนนี้ลิขิตมาให้ไม่เท่ากัน จิงตูนั้นวุ่นวายจนเละเป็นโจ๊กไปแล้ว แต่คนไม่กี่คนที่อยู่บนเกาะนั้นกลับมีวันที่อบอุ่นเป็นพิเศษ

อย่างไรก็ตามในเช้าวันรุ่งขึ้น เกาะที่สงบสุขแต่เดิมนั้นกลับโกลาหลขึ้น คนในตระกูลซิ่วนั้นมาเป็นจำนวนมาก และเตะประตูห้องที่ซิ่วหยูออกทันที

ซิ่วหยูเอาผ้าห่มคลุมตันเวยไว้ทันที ตัวเองนั้นก็ถูกคนมองจนไม่เหลือหลอ

ชายชราอยู่ในทีมและซื่อสัตย์สุจริตมาตลอดชีวิต ถ้าจะล้มก็คงล้มเพราะหลานชายที่ดื้อรั้นคนเดียว!

"แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วกลับจิงตู!"

เสียงของเขานั้นน่าเกรงขามมาก หางตานั้นเหลือบมองไปยังส่วนสำคัญของซิ่วหยูแล้วหัวเราะเยาะ"ขนก็ยังไม่ขึ้น ยังจะมาตัดความสัมพันธ์กับที่บ้านตามคนอื่น"

ซิ่วหยูเป็นผู้ชายและเป็นผู้ชายที่ผู้ใหญ่แล้วด้วย เมื่อถูกคนอื่นทำให้อับอาย ใบหน้านั้นก็ร้อนผ่าว

"ปู่ ภรรยาในอนาคตของฉันอยู่ที่นี่ ปู่ช่วยไว้หน้าผมหน่อยได้ไหม？"

ตันเวยถูกซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มทั้งตัว เธอได้ยินเพียงเสียงของชายชราเท่านั้น ซึ่งมองไม่เห็นอีกฝ่าย

"ช่วยไว้หน้าแก! ถ้าวันนี้ฉันไว้หน้าแก ฉันก็เป็นหลานชายของแก! จะกลิ้งไปใส่เสื้อผ้าตอนนี้แล้วกลับจิงตูกับฉัน หรือจะกลับจิงตูแบบเปลือยเปล่าแบบนี้"

ชายชราตระกูลซิ่วไม่เคยเข้าร่วมการต่อสู้ในจิงตู เขาอยู่ในทีมมาเกือบตลอดทั้งปี อารมณ์นั้นร้อนมาก และยังพูดจาตามใจอีกด้วย