นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 364

แต่ฮ่อสือหนานกลับมีความสามารถดังกล่าว เขาอยู่ในกลุ่มผู้หญิงจนชำนาญไปแล้ว การจูบที่พัวพันกันและคำสัญญาที่ว่างเปล่านั้นสามารถทำให้เธอละทิ้งชีวิตปัจจุบันของเธอและชนกำแพงด้านใต้ที่คาดเดาไม่ได้ว่าจะดีหรือร้าย

"เหยียนเหยียน ฉันมาที่จิงตูแล้ว ฉันจะหาเวลาไปเจอเธอนะ"

เสียงของชายคนนี้อ่อนโยนมาก จู่ๆถงเหยียนก็จำจูบในคืนนั้นได้ ผ่านตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับยังก็จำได้อย่างชัดเจน

ดวงตาของเธอแดงก่ำในทันที และเธอมองดูตัวเองจมดิ่งลงไปอย่างมีสติ

"โอเค สือหนาน"

หลังจากวางสาย เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และไปหยิบโทรศัพท์มือถือให้สือฮว่า

สือฮว่ากำลังอาบแดดบนเก้าอี้เอนกาย ซึ่งไม่ได้รีบร้อนที่จะเปิดเครื่อง

แสงอาทิตย์ในต้นฤดูร้อนนั้นไม่มีพิษร้ายแรงนัก และมันก็อบอุ่นบนร่างกายของเธอ ทันทีที่เธอผล็อยหลับไป เก็ได้กลิ่นหมึกที่คุ้นเคยที่ปลายจมูก

เธอลืมตาขึ้นและพบว่าซือรั่วเฉินนั่งอยู่บนม้านั่งหินข้างๆ โดยไม่รู้ว่าเขามาเมื่อไหร่

สือฮว่ารีบลุกขึ้นนั่ง "ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยเผลอหลับไป นี่คุณมาเมื่อไหร่"

ซือรั่วเฉินเห็นหน้าแดงๆของเธอ จึงละสายตาออก "เพิ่งมาไม่นาน"

สือฮว่านอน ผมจึงยุ่งเล็กน้อย แต่ตัวเองนั้นกลับไม่ได้สังเกต

เธอกำลังคิดว่าจะว่าคุยกับบุคคลนี้อย่างไร และปลายนิ้วขาวก็ยื่นออกมาตรงหน้าเธอ ปักผมที่ไม่เชื่อฟังสองสามเส้นไปคล้องไว้ที่ข้างหู

สือฮว่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และอีกเว้นระยะห่างจากเขาอย่างรวดเร็ว "วันนี้คุณตั้งใจมาหาฉันเหรอ?"

"โทรศัพท์ของคุณปิดเครื่อง ผมก็เลยต้องมาด้วยตัวเอง เอาภาพวาดอักษรไม่กี่ภาพมาให้คุณ"

บนโต๊ะหินนั้น มีภาพวาดอักษรอยู่สองสามชิ้นจริง

ซือรั่วเฉินไม่เพียงแต่วาดภาพได้ดี แต่ยังมีทักษะการเขียนที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย

เขาน่าจะมาได้สักพักแล้ว บนโต๊ะหินนั้นมีปากกา หมึกและกระดาษวางอยู่

เมื่อสือฮว่าเห็นงานเขียนพวกนั้น จึงยากที่จะปฏิเสธและพูดได้เพียงว่า "งานเขียนของคุณซือดีมาก"

"ถ้าคุณชอบ ผมสอนคุณได้นะ"

คำพูดธรรมดานั้น ทำให้ขนตาของสือฮว่านั้นสั่น

เธอแต่งงานแล้ว และซือรั่วเฉินก็เป็นเพื่อนของฮ่อฉวนสือ พูดแบบนี้กับเธอมันไม่สมควรไม่ใช่หรือ?

หรือว่าซือรั่วเฉินไม่เคยมีความความรัก ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าควรรักษาระยะห่างกับผู้หญิง?

เธอก็ได้มองดูไปที่แหวนระหว่างนิ้วของเขาอีกครั้ง ได้ยินว่าหย่ากับภรรยาแล้ว แต่แหวนแต่งงานนี้กลับไม่ยอมถอดออก แสดงว่าในใจเขายังคิดถึงภรรยาตัวเองมาตลอด ต้องไม่ใช่ผู้ชายที่เปลี่ยนใจง่ายแบบนั้นถึงจะถูก

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว สือฮว่าก็โล่งใจ "จริงๆแล้ว สมัยที่ฉันเรียนมหาลัยก็เคยเขียนพู่กันจีน "

เธอหยิบพู่กัน ใช้นิ้วแตะปลายพู่กัน แล้วหวีมันให้เรียบ จากนั้นถึงป้ายหมึกและเขียนคำสองสามคำลงไปอย่างนุ่มนวล

—— ฮ่อฉวนสือ

ลำดับขีดของสามตัวนี้มีหลายขีดมาก แต่เธอเขียนได้อย่างชำนาญมาก ราวกับว่าเธอฝึกฝนมันมาหลายหมื่นครั้งในใจ

ซือรั่วเฉินมองดูคำสามคำบนกระดาษขาว ดวงตานั้นเป็นประกายพลางจิบชาในมือ

หลังจากที่สือฮว่าเขียนชื่อฮ่อฉวนสือ ดวงตานั้นก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย "ไม่สวยเลย"

ลายมือของเธอสวยและสง่างาม แต่ขาดประสิทธิภาพไปเล็กน้อย

ซือรั่วเฉินจับมือเธอ และอีกมือหนึ่งก็จับไหล่ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ "ผมสอนคุณ"

คิ้วของสือฮว่ากระตุกขึ้นอย่างรุงแรง และมือนั้นก็สั่น

ซือรั่วเฉินดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ จับมือเธอแล้วเขียนฮ่อฉวนสือคำสามคำนี้ใหม่

อารมณ์ของสือฮว่านั้นไม่คงที่ แม้แต่การหายใจของเธอก็รีบร้อน ซึ่งแบบนี้นั้นจะเขียนได้ไม่ดี

เธอต้องการที่จะปล่อยมือตัวเองออก แต่ซือรั่วเฉินกลับจับมันไว้แน่น

ชื่อของฮ่อฉวนสือปรากฏบนกระดาษขาวอีกครั้ง โดยปราศจากความอ่อนโยนแบบของสือฮว่าเพียงอย่างเดียว ครั้งนี้นั้นคมชัดขึ้นมาก