นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 384

ซิ่วหยูผลักประตูและเดินเข้ามาพอดี เห็นเขาไอก็ขมวดคิ้ว "ร่างกายนายเป็นอะไรกันแน่?"

"ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไทฟอยด์กับปัญหาเดิมๆน่ะ อาจจะอ่อนแรงไปหน่อย"

ฮ่อฉวนสือติบนิ่งๆและจิบน้ำอุ่นจากแก้วด้านข้าง

กระดุมที่คอเสื้อของเขาไม่ได้ติดไว้ และซิ่วหยูก็เห็นร่องรอยที่แผ่ขยายบนหน้าอกของเขาได้อย่างรวดเร็ว "เกิดอะไรขึ้นกับนาย? สือฮว่ามาเหรอ?"

จากที่เขาเข้าใจสือฮว่า หลังจากหย่าไปเธอคงไม่มาหาเขาหรอกมั้ง?

"เปล่า"

"นายเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอ?"

เป็นไปไม่ได้ นอกจากสือฮว่า ก็ไม่มีใครที่สามารถตอบสนองรสนิยมของเขาได้

ฮ่อฉวนสือวางถ้วยลงนิ่งๆ "เมื่อคืนโดนเข้าใจผิด แล้วโดนคนอื่นมาหลับนอนด้วยน่ะ"

ดวงตาของซิ่วหยูแทบจะถลนออกมา ไม่ต้องพูดก็มีแต่สือฮว่าเท่านั้นที่กล้า

"ดูนายแล้ว สือฮว่าคงไม่รู้ว่าชายคนนั้นคือนาย อาจถูกทรมานอยู่ก็ได้ นายเองก็ทนหน่อย"

ฮ่อฉวนสือแค่นยิ้ม "เธอกล้าที่จะไปที่นั่น ฉันก็ทนได้ไง ถ้าฉันไม่ไป เมื่อคืนคนอื่นคงถูกเธอพากลับบ้านไปแล้ว"

ซิ่วหยูไม่ได้พูดอะไร ในมือถือบัตรเชิญงานแต่งงาน และวางไว้ตรงหน้าเขา "อย่าหาว่าเป็นพี่น้องแล้วไม่ยุติธรรม เวยเวยท้องแล้ว ฉันจะแต่งกับเธอ"

เมื่อซิ่วหยูพูดถึงตันเวย รอยยิ้มที่มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย

ฮ่อฉวนสือเลิกคิ้ว ผู้ชายคนนี้โน้มน้าวตระกูลซิ่วได้อย่างไร?

ซิ่วหยูดูเหมือนจะเห็นความสงสัยของเขาก็แค่นเสียง "ฉันกระโดดจากชั้นหกต่อหน้าพวกเขา คุณท่านแทบหมดสติ ต่อมาก็เห็นฉันยังจับหน้าต่างไว้ก็แทบเอามือฉันออก คงทำเขาตกใจมาก ตอนนี้เขาเลยไม่อยากสนใจฉันแล้ว แถมได้ยินว่าเวยเวยท้องอีก ก็คงจะอยากอุ้มหลานแล้วมั้งเลยผ่อนคลายลง"

โดดตึกต่อหน้าคุณท่าน มีแต่ซิ่วหยูเท่านั้นที่ทำเรื่องเหลวไหลแบบนั้นได้

"ยินดีด้วย"

เสียงของฮ่อฉวนสือนิ่งเรียบ แล้วรับการ์ดเชิญงานแต่งงานไป

ซิ่วหยูตบไหล่เขา "เวยเวยรักสวยรักงาม บอกว่าท้องโตใส่ชุดแต่งงานไม่สวยน่ะ เพราะงั้นงานแต่งเลยเป็นสัปดาห์หน้า แต่ว่าเธอเองก็เต็มใจ ฉวนสือ ฉันให้คนไปส่งให้สือฮว่าแล้ว เธอก็คงจะไป"

ฮ่อฉวนสือยกยิ้มและปล่อยสือฮว่าไปหนึ่งสัปดาห์ก็ดี วันหลังจะได้ไม่ไปก่อเรื่องกับหนานจิ่งผิงอีก "ได้สิ"

หนานจิ่นผิงเองก็คงรู้สึกอึดอัดมาก ตื่นขึ้นมาอย่างสบายๆแล้วเจอคนแปลกหน้า เธอก็ขมวดคิ้วอย่างแรง

แถมสัมผัสร่างการผู้ชายข้างๆ เธอก็ตกใจจนแทบตกเตียง

เธอหันหน้าไปก็เห็นใบหน้าของกู่เฉิน ก็ไม่รู้ว่าจะยินดีหรือโกรธดี

ทั้งคู่เปลือยกายและยังคงกอดกันแน่น

กู่เฉินก็เปิดเปลือกตาและหัวเราะ "อรุณสวัสดิ์นะจิ่นผิง"

ใบหน้าของหนานจิ่นผิงมืดมนลงทันที ลงจากเตียงอย่างเย็นชา แม้ว่าเธอจะพยายามซ่อนความตื่นตระหนก แต่มือที่สั่นเทาของเธอยังคงเผยให้เห็นอารมณ์ของเธออยู่ดี

กู่เฉินกอดเอวของเธอจากด้านหลัง และพูดอย่างคิดถึง: "เรื่องเมื่อคืน ฉันจำได้นะ จิ่นผิง ฉันจะรับผิดชอบเอง"

หนานจิ่นผิงสวมเสื้อผ้าแล้วผลักเขาออกไปด้วยใบหน้าเย็นชา "เราอยู่แวดวงแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ดี ชอบใครก็นอนกับคนนั้น โตๆกันแล้ว คุณเอาเรื่องที่ฉันยอมมารับผิดชอบทำไม"

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู่เฉินนิ่งค้างก่อนจะค่อยๆปล่อยเธอ "จิ่นผิงคิดอย่างนั้นเหรอ?"

หนานจิ่นผิงแต่งตัวเรียบร้อย หันมองเขาอย่างเย็นชา "หรือไม่ใช่เหรอ? ก็แค่กฎที่ไม่ได้พูดแค่นั้น หวังว่าคุณจะลืมเรื่องนี้ไปเร็วๆ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่ลืมผู้ชายที่ตัวเองนอนด้วยหรอกนะ พูดตามตรง ฉันนอนกับผู้ชายมาตั้งหลายคน ยกเว้นบางคนที่จำได้ นอกนั้นหน้าตาเป็นยังไงฉันก็ลืมไปแล้ว กู่เฉิน ระหว่างเราไม่เหมาะที่จะมาพูดถึงการรับผิดชอบหรอกนะ"

กู่เฉินมองเธอนิ่งๆ เป็นเวลานานกว่าจะได้สติ เขาเอนหลังช้าๆ "ลีลาของฉันเมื่อคืนก็ไม่น่าแย่นะ ถ้าจิ่นผิงเหงา วันหลังก็มาหาฉันได้ พวกผู้ชายในงานเลี้ยงนั่นชอบพวกคนรวย พวกเขาเอาแต่มองเงินในกระเป๋าคุณ บางทีอาจมีโรคด้วยก็ได้ เพราะงั้นถ้าวันหลังเธออยากล่ะก็ ก็มาหาฉันที่นี่ ผ้าห่มฉันเปิดไว้ให้เธอตลอดนะ"

มุมปากของหนานจิ่งผิงกระตุก และไม่ได้พูดอะไร แทบจากไปด้วยความอับอาย

เมื่อเธอจากไป กู่เฉินก็หยิบบุหรี่มาจากข้างเตียง ก้มหน้าจุดบุหรี่ และเริ่มสูบมัน

ทันทีที่หนานจิ่นผิงเดินออกจากประตูห้องไป สองขาก็อ่อนแรง เธอพิงกำแพง กัดฟันและก่นด่า

ทันทีที่เธอเดินออกจากอพาร์ตเมนต์ไป เธอก็เห็นรถที่คุ้นเคย ซึ่งเป็นของโจวกุยช่าน

เธอชะงักฝีเท้า จู่ๆก็ยิ่งอับอาย

ตั้งแต่ออกจากเขาไป เธอก็จดจ่ออยู่กับอาชีพการงาน ยุ่งมากจนไม่สามารถคิดถึงใครได้

เธอต่ำมาก ปฏิเสธไม่ได้ว่ากู่เฉินก็ทำได้ดี แต่ในช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดเมื่อคืนนี้ สิ่งที่เธอนึกถึงก็คือโจวกุยช่าน

ความรักและความเกลียดชังที่เขาให้ ความปรารถนาและบาป เธอก็ลืมไม่ลง

เธอเป็นเหมือนคนติดทำบาป ไม่กล้ายอมรับว่าคิดถึงเขา

อันที่จริงมีหลายครั้งที่เธอเห็นรถของเขาที่ชั้นล่างของตัวเอง เขาจะเป็นผีที่คอยตามติดเธอตลอดเวลา

คราวนี้ เขากลับไม่ได้ซ่อนมันมากขนาดนั้น

มือของหนานจิ่นผิงกำแน่น พยายามไม่มองไปที่รถนั่น

แต่โจวกุยช่านก็ลงจากรถ ใบหน้าซีดเผือด ดูแล้วผอมลงกว่าสิบกิโลกรัม

ก่อนที่ลมหายใจของเขาจะเย็นยะเยือกและเข้าใกล้ได้ยาก นี่คือช่วงเวลาที่เขาเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธและเสียใจ

หนานจิ่นผิงไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ เธอรู้สึกน่าขัน ไม่ว่าชายคนนั้นจะทำร้ายเธอแค่ไหน ตราบใดที่เห็นอีกฝ่าย เธอจะกลายเป็นคนผิด

อาจมีคนอยากด่าเธอ ทำไมเธอจะไม่รู้สึกอย่างนั้นล่ะ ตัวเธอเองยังรู้สึกว่าตัวเองต่ำเลย

แต่ร่างกายกลับไม่ฟังเลย ดังนั้นเธอจึงยืนอยู่กับที่ รอให้โจวกุยช่านมาหาเธอ

ทุกเซลล์ในตัวเธอตะโกนว่าคิดถึงเขา แต่ทั้งคู่รู้ดีว่าระหว่างพวกเขาไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว

"พวกคุณนอนด้วยกันแล้วเหรอ?"

เสียงของโจวกุยช่านแหบแห้ง และดวงตาแดงก่ำมองเธอ

หนานจิ่นผิงลูบผมยาวของตัวเอง "ใช่แล้ว บางทีนายน้อยโจวคงจะได้ดื่มน้ำมงคงในงานแต่งในไม่ช้า"

"เขารู้เรื่องเธอกับฉันไหม? รู้ไหมว่าคุณเคยท้อง เคยติดคุกน่ะ? จิ่นผิง ครั้งนี้เธอจะไม่พลาดใช่ไหม?"

หนานจิ่นผิงเจ็บปวดใจ ทุกคำที่เขาพูดเหมือนเป็นเปิดเผยอดีตที่ทำให้ทั้งสองมองผ่านไม่ได้

ความทรงจำอันมืดมนผุดขึ้นมาทันที ทรมานเธอจนเจ็บปวดไปหมด

"ไม่จำเป็นที่นายน้อยโจวต้องมาใส่ใจหรอก เราเข้ากันได้ดี"

หนานจิ่นผิงจะเรียกแท็กซี่ แต่โจวกุยช่านรั้งข้อมือของเธอไว้ "ฉันไปส่งเธอเอง ที่ตรงนี้ไม่สะดวกที่จะเรียกรถ"

หนานจิ่นผิงอยากจะสลัดข้อมือเขาออก กลับได้ยินเสียงแหยของโจวกุยช่าน "จิ่นผิง ฉันหาข้ออ้างมาเจอเธอไม่ได้แล้วจริงๆ"