นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 384

ซิ่วหยูผลักประตูและเดินเข้ามาพอดี เห็นเขาไอก็ขมวดคิ้ว "ร่างกายนายเป็นอะไรกันแน่?"

"ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไทฟอยด์กับปัญหาเดิมๆน่ะ อาจจะอ่อนแรงไปหน่อย"

ฮ่อฉวนสือติบนิ่งๆและจิบน้ำอุ่นจากแก้วด้านข้าง

กระดุมที่คอเสื้อของเขาไม่ได้ติดไว้ และซิ่วหยูก็เห็นร่องรอยที่แผ่ขยายบนหน้าอกของเขาได้อย่างรวดเร็ว "เกิดอะไรขึ้นกับนาย? สือฮว่ามาเหรอ?"

จากที่เขาเข้าใจสือฮว่า หลังจากหย่าไปเธอคงไม่มาหาเขาหรอกมั้ง?

"เปล่า"

"นายเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอ?"

เป็นไปไม่ได้ นอกจากสือฮว่า ก็ไม่มีใครที่สามารถตอบสนองรสนิยมของเขาได้

ฮ่อฉวนสือวางถ้วยลงนิ่งๆ "เมื่อคืนโดนเข้าใจผิด แล้วโดนคนอื่นมาหลับนอนด้วยน่ะ"

ดวงตาของซิ่วหยูแทบจะถลนออกมา ไม่ต้องพูดก็มีแต่สือฮว่าเท่านั้นที่กล้า

"ดูนายแล้ว สือฮว่าคงไม่รู้ว่าชายคนนั้นคือนาย อาจถูกทรมานอยู่ก็ได้ นายเองก็ทนหน่อย"

ฮ่อฉวนสือแค่นยิ้ม "เธอกล้าที่จะไปที่นั่น ฉันก็ทนได้ไง ถ้าฉันไม่ไป เมื่อคืนคนอื่นคงถูกเธอพากลับบ้านไปแล้ว"

ซิ่วหยูไม่ได้พูดอะไร ในมือถือบัตรเชิญงานแต่งงาน และวางไว้ตรงหน้าเขา "อย่าหาว่าเป็นพี่น้องแล้วไม่ยุติธรรม เวยเวยท้องแล้ว ฉันจะแต่งกับเธอ"

เมื่อซิ่วหยูพูดถึงตันเวย รอยยิ้มที่มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย

ฮ่อฉวนสือเลิกคิ้ว ผู้ชายคนนี้โน้มน้าวตระกูลซิ่วได้อย่างไร?

ซิ่วหยูดูเหมือนจะเห็นความสงสัยของเขาก็แค่นเสียง "ฉันกระโดดจากชั้นหกต่อหน้าพวกเขา คุณท่านแทบหมดสติ ต่อมาก็เห็นฉันยังจับหน้าต่างไว้ก็แทบเอามือฉันออก คงทำเขาตกใจมาก ตอนนี้เขาเลยไม่อยากสนใจฉันแล้ว แถมได้ยินว่าเวยเวยท้องอีก ก็คงจะอยากอุ้มหลานแล้วมั้งเลยผ่อนคลายลง"

โดดตึกต่อหน้าคุณท่าน มีแต่ซิ่วหยูเท่านั้นที่ทำเรื่องเหลวไหลแบบนั้นได้

"ยินดีด้วย"

เสียงของฮ่อฉวนสือนิ่งเรียบ แล้วรับการ์ดเชิญงานแต่งงานไป

ซิ่วหยูตบไหล่เขา "เวยเวยรักสวยรักงาม บอกว่าท้องโตใส่ชุดแต่งงานไม่สวยน่ะ เพราะงั้นงานแต่งเลยเป็นสัปดาห์หน้า แต่ว่าเธอเองก็เต็มใจ ฉวนสือ ฉันให้คนไปส่งให้สือฮว่าแล้ว เธอก็คงจะไป"

ฮ่อฉวนสือยกยิ้มและปล่อยสือฮว่าไปหนึ่งสัปดาห์ก็ดี วันหลังจะได้ไม่ไปก่อเรื่องกับหนานจิ่งผิงอีก "ได้สิ"

หนานจิ่นผิงเองก็คงรู้สึกอึดอัดมาก ตื่นขึ้นมาอย่างสบายๆแล้วเจอคนแปลกหน้า เธอก็ขมวดคิ้วอย่างแรง

แถมสัมผัสร่างการผู้ชายข้างๆ เธอก็ตกใจจนแทบตกเตียง

เธอหันหน้าไปก็เห็นใบหน้าของกู่เฉิน ก็ไม่รู้ว่าจะยินดีหรือโกรธดี

ทั้งคู่เปลือยกายและยังคงกอดกันแน่น

กู่เฉินก็เปิดเปลือกตาและหัวเราะ "อรุณสวัสดิ์นะจิ่นผิง"

ใบหน้าของหนานจิ่นผิงมืดมนลงทันที ลงจากเตียงอย่างเย็นชา แม้ว่าเธอจะพยายามซ่อนความตื่นตระหนก แต่มือที่สั่นเทาของเธอยังคงเผยให้เห็นอารมณ์ของเธออยู่ดี

กู่เฉินกอดเอวของเธอจากด้านหลัง และพูดอย่างคิดถึง: "เรื่องเมื่อคืน ฉันจำได้นะ จิ่นผิง ฉันจะรับผิดชอบเอง"

หนานจิ่นผิงสวมเสื้อผ้าแล้วผลักเขาออกไปด้วยใบหน้าเย็นชา "เราอยู่แวดวงแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ดี ชอบใครก็นอนกับคนนั้น โตๆกันแล้ว คุณเอาเรื่องที่ฉันยอมมารับผิดชอบทำไม"