นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 386

"ฉันจะกลับเมืองหลวงแห่งบาปแล้ว ให้ฉันมองเธอหน่อย อย่าขยับ"

ร่างกายของสือฮว่าแข็งทื่อ กลับไปยังเมืองหลวงแห่งบาป หรือทางนั้นจะเกิดอะไรขึ้น?

แต่ตอนนี้เธอจะมีสิทธิ์อะไรไปถาม เป็นพฤติกรรมที่ไร้สาระของเธอที่ตัดขาดระหว่างทั้งสอง

ฮ่อฉวนสือจับใบหน้าของเธอและเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเป็นห่วง "ผู้ชายเมื่อคืนคือฉันเอง หมอไม่อนุญาตให้ฉันออกจากโรงพยาบาล เลยกลับมาแต่เช้า บวกกับเรื่องที่เกิดขึ้นในต่างประเทศ เลยไม่ทันบอกอะไรเธอ ตกใจเลยใช่ไหม?"

ใบหน้าของสือฮว่าผงะและน้ำตาก็ไหลมากขึ้น กัดฟันและเข้าไปซุกในอ้อมแขนเขา "คุณมันเลว!"

เธอทุบหน้าอกของเขา ไหล่ที่เกร็งของเธอกระตุกตลอดเวลา

ฮ่อฉวนสือลูบผมของเธอเบาๆ "อย่าร้อง สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือการที่เธอร้องไห้"

สือฮว่านั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ก็นึกถึงที่หมิงยวิ๋นกุมจุดอ่อนของเขา "ยังไม่เจอคุณปู่ฮ่อเหรอ?"

"เจอแล้วล่ะ แต่สุขภาพไม่ค่อยดี"

"จุดอ่อนอีกอันที่หมิงยวิ๋นรู้คืออะไร?"

ฮ่อฉวนสือตัวแข็งทื่อและหลุบตาลงอย่างเศร้าสร้อย "ไม่มีอะไร เดี๋ยวเธอก็รู้"

สือฮว่ารู้นิสัยเขา ถ้าเขาไม่พูด ถามให้ตายก็ไม่มีประโยชน์

เธอนั่งอยู่ในอ้อมแขนเขาสักพักก่อนจะเปิดปากพูด "ตอนตื่นขึ้นมาฉันตกใจมากจริงๆ หมิงยวิ๋นเอาการ์ดเชิญงานหมั้นของพวกคุณมากระตุ้นฉัน ฉันพูดอะไรไม่ออกสักคำ ฉันรู้สึกละอายใจจนไม่มีหน้ามาเจอคุณ"

ฮ่อฉวนสือยิ้มและบีบแก้มเธอ "เมื่อคืนเธอกระตือรือร้นมาก"

สือฮว่าหน้าแดงและปัดมือของเขาอย่างรำคาญ "ไปต่างประเทศคราวนี้แล้วเมื่อไรจะกลับงั้นเหรอ?"

"ตอนซิ่วหยูแต่งงาน จะต้องมาทันอย่างแน่นอน"

สือฮว่าก้มหน้า ลังเลอีกครั้งแต่ก็ยังถาม "ขอตามคุณไปได้ไหม?"

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่คอยตามติด แต่ทุกครั้งที่ฮ่อฉวนสือไปต่างประเทศก็ไม่เคยมีเรื่องดี

"ไม่ได้ เธออยู่จิงตูน่ะดีแล้ว"

สุดท้ายเขาก็ปฏิเสธ

ดวงตาสือฮว่าเต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้ฝืนต่อ

ฮ่อฉวนสือเดินทางไปต่างประเทศครั้งนี้เพื่อจัดการเรื่องหมิงยวิ๋น เขาจะโดนหมิงยวิ๋นขู่ไปตลอดไม่ได้ ยังไงก็ให้สือฮว่ารู้ไม่ได้

เมืองหลวงแห่งบาป สวนจื่อ

เด็กหญิงตัวเล็กๆที่ในมือถือมีด ก่อนจะตัดหัวของตุ๊กตาบาร์บี้

ฮ่อหยังที่อยู่ด้านข้างมองก็รู้สึกเหมือนคอตัวเองสั่น "น้องพระจันทร์ พ่อจะกลับมาแล้วนะ"

มือของเด็กหญิงตัวเล็กๆสั่น สายตาบ่งบอกว่าไม่เชื่อ และยังมีความคับข้องใจที่ฝังลึกอยู่ในนัยน์ตา "เหรอ"

"ไม่ดีใจเหรอ? แต่ก่อนไม่ใช่ว่าชอบตามติดเขาที่สุดเหรอ?"

"หนูเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีคนที่ชอบแล้วก็ไม่มีใครชอบหนูด้วย"

ฮ่อหยังรู้สึกเจ็บปวดหัวใจก่อนจะค่อยๆย่อตัวลง "หนูกำลังพูดถึงอะไรน่ะ อายังรักหนูมากนะ"

มูนไม่พูดอะไร กัดมือและเท้าของบาร์บี้อย่างเงียบๆ

ข้างนอกมีเสียงดัง พ่อของเธอกลับมาจริงๆ

ฮ่อฉวนสือกลับมาครั้งนี้ ยังคงปิดหน้าและเปลี่ยนเป็นชุดปกติของฮ่อหมิง

มูนวางมีดลงและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นชายคนนั้น เธอก็ไม่ได้วิ่งเข้าไปกอดเขาเหมือนเมื่อก่อน

ฮ่อฉวนสือก็ไม่ได้สังเกตเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ ในความทรงจำของเขาไม่มีเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ

แม้ว่าความทรงจำอื่นๆ จะถูกปลุกขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์

เขากลับมาที่ห้อง และทันทีที่เขาถอดหน้ากาก ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นด้วยแรงที่เบามาก

เขาเปิดประตูก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก พอมองลงไปก็เห็นเด็กน้อยคนนั้น

เด็กผู้หญิงหน้าตาสวยแต่นิสัยเย็นชา

ฮ่อฉวนสือรู้สึกตกใจอย่างแรง เขาขมวดคิ้วและมองใบหน้าของเด็ก

ดวงตาของเธอเหมือนสือฮว่าจริงๆ

เมื่อเธอมองมาที่คุณ ก็แทบรอไม่ไหวที่จะเอาสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกนี้ให้เธอ

"มูน?"

ฮ่อฉวนสือลองเรียก ไม่รู้ว่าชื่อในความทรงจำของเขาถูกต้องหรือไม่

มูนเดินผ่านเขาแล้วเข้าไปนั่งในห้อง

ฮ่อฉวนสือรู้สึกน่าขัน แม้ว่าเด็กคนนี้ยังเด็ก แต่ออร่าก็แข็งแกร่งมาก

"พ่อสัญญากับหนูว่าพ่อจะช่วยหนูตามหาแม่"

เสียงของเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาแต่กลับเย็นยะเยือกจนทำให้รู้สึกไม่สบายใจ และยากที่จะจินตนาการว่าเด็กตัวเล็กๆผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง

ฮ่อฉวนสือลูบหัวของเธอและชอบดวงตาของเธอมาก

ลูกสาวใครกัน?

ทันทีที่เขาเอามือแตะหัว ไหล่ของมูนก็สั่นและหรี่ตาลง "พ่อกลับมาคราวนี้ ก็อ่อนโยนขึ้นมาก แต่ก่อนแทบไม่คุยกับหนูด้วยซ้ำ"

ฮ่อฉวนสือรู้สึกเศร้ายิ่งกว่าเดิม เป็นความเศร้าที่อธิบายไม่ได้

มูนมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส "ก่อนหน้านี้ฮ่อหยังบอกหนูว่าแม่ของหนูคือสือฮว่า และพ่อก็ดูเหมือนจะเกลียดเวลาหนูพูดถึงแม่ ทุกคนบอกว่าหนูเป็นเด็กกำพร้า แต่หนูไม่เชื่อ"

มูนรู้มากเกินไป เหมือนสัตนว์ที่ซุกตัวอยู่ในกระดอง แต่ยิ่งรู้มากก็จะยิ่งปกป้องตัวเองได้

ทันใดนั้นฮ่อฉวนสือก็นึกถึงเด็กที่สือฮว่าเคยคลอด ถ้านับเวลาแล้วก็คงพอๆกับมูน

ฮ่อหมิงสูญเสียความทรงจำที่เคยมี ลืมทั้งเรื่องตัวเองกับสือฮว่า ก็เลยลืมว่าเด็กคนนี้มีตัวตน เลยละทิ้งเด็กมาหลายปี

แต่เขาคือฮ่อฉวนสือ เขารู้ดีว่าสือฮว่าเคยมีลูก

แม้จะไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะรอดหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะมองยังไง มูนก็เหมือนลูกสาวของสือฮว่ากับฮ่อหมิง

ความทรงจำของฮ่อฉวนสือค่อยๆฟื้นขึ้นทุกวัน และไม่ได้รังเกียจเด็กคนนี้ แต่รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เขาจับไหล่เธอ นัยน์ตาเป็นประกาย นึกอะไรบางอย่างออกก็รีบเรียกหมิ่นซาให้เข้ามา

เขาเอาผมเส้นหนึ่งของมูนกับตัวเองออกแล้วส่งให้หมิ่นซา "ไปตรวจดีเอ็นเอให้เร็วที่สุด"

ใบหน้าของหมิ่นซาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นายท่านไม่เคยใกล้ชิดกับมูนขนาดนี้ ความอ่อนโยนเพียงอย่างเดียวคือไม่ได้รังเกียจเวลาเธอเข้าใกล้เท่านั้น ทำไมจู่ๆวันนี้ถึงให้ตรวจดีเอ็นเอ หรือเขาสงสัยว่าน้องมูนคือลูกตัวเอง?

หมิ่นซารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ถ้าเขาจะสงสัย คงสงสัยตั้งนานแล้ว

เสียงของฮ่อฉวนสือเบามากและไม่ได้ให้มูนได้ยิน

มูนก้มหน้าลงและนั่งเงียบๆบนเก้าอี้

ฮ่อฉวนสือก็คิดว่ามันแปลก ถึงฮ่อหมิงจะสูญเสียความทรงจำไปแล้ว แต่อยู่กับสือฮว่าที่จิงตูตั้งนาน ก็น่าจะรู้ว่าสือฮว่าเคยมีลูก ยิ่งไปกว่านั้นผู้อาวุโสฮ่อก็เพ่งเล็งมาทางเขา ผู้อาวุโสฮ่อต้องพูดถึงเรื่องที่สือฮว่าเคยตั้งท้องสิ

ทำไมฮ่อหมิงถึงไม่เคยคิดว่ามูนอาจจะเป็นลูกสาวของเขา?

ฮ่อหมิงไม่ใช่คนโง่ นอกจากเขาจะเคยตรวจดีเอ็นเอแล้ว

ฮ่อฉวนสือรู้สึกตื่นเต้นและกลัวเล็กน้อย

เขาหวังว่าเด็กคนนั้นจะยังรอดและใช้ชีวิตอย่างดีบนโลกนี้

แต่ถ้ามูนเป็นเด็กคนนั้นจริงๆ พวกเขาก็เป็นหนี้เธอมาก