นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 387

ไม่นานหลังจากที่หมิ่นซาจากไป คนตระกูลหมิงก็เข้ามา และหัวหน้าคนปัจจุบันของตระกูลหมิงคือหมิงเวย พ่อของหมิงยวิ๋น

หมิงเวยหน้าตาสง่าผ่าเผย อยู่ที่เมืองหลวงแห่งบาป ยิ่งมีคนชั่วร้ายมากเท่าไร ก็ยิ่งดูเหมือนคนธรรมดามากขึ้นเท่านั้น

"เสี่ยวยวิ๋นกลับมาแล้ว เรื่องของผู้อาวุโสฮ่อคือความล้มเหลวทางตระกูลหมิงของเราเอง"

ฮ่อฉวนสือกระตุกยิ้มอย่างเย็นชาและเคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะ "ฉันได้ยินมาว่าเธอจะใช้ผู้อาวุโสฮ่อขู่ฮ่อฉวนสือ ให้เขาหมั้นกับเธอ"

หมิงเวยขมวดคิ้ว เขาไม่รู้เรื่องนี้ รู้แค่หมิงยวิ๋นไปจิงตูเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะชอบฮ่อฉวนสือ

ความโกรธฉายผ่านดวงตาของเขา "ฮ่อฉซนสือไม่ใช่คนของเมืองแห่งบาป เสี่ยวยวิ๋นไม่ควรไปเกี่ยวกับเขา"

"ผู้นำตระกูลหมิงก็พูดเอง ว่าเรื่องนี้ตระกูลหมิงของคุณผิด ผู้อาวุโสฮ่อยังอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน หากเขาเป็นอะไรไป ตระกูลฮ่อไม่ปล่อยเอาไว้แน่"

ใบหน้าของหมิงเวยแข็งทื่อ เขาอยู่ที่เมืองแห่งบาปมาหลายปียังไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้

ไม่ว่าฮ่อหมิงจะมีอำนาจแค่ไหน แต่ก็ยังเด็กกว่าเขา

ริมฝีปากของเขากระตุก หลังจากที่หมิงฟานเสียชีวิตไปในปีนั้น พวกเขาก็นึกถึงหมิงยวิ๋น ยิ่งไปกว่านั้นหมิงยวิ๋นก็มีความสามารถและไม่ทำให้เขาผิดหวังตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่มาทำเรื่องแบบนี้ ช่างไม่มีสมองจริงๆ

"เสี่ยวยวิ๋นเคยสัญญาจะแต่งงานกับคุณ ฉันเชื่อว่าประธานฮ่อคงจะไม่ทำเกินไป"

"ผู้อาวุโสฮ่อมีบุญคุณกับฉัน ถึงฉันไม่ตาม ทางตระกูลฮ่อก็คงตามเอง ท่านผู้นำตระกูลหมิงก็ชั่งน้ำหนักดีๆ"

หมิงเวยมาที่นี่ด้วยตัวเองก็เพื่อสำรวจข้อมูลของฮ่อฉวนสือ เขาไม่สามารถมอบหมิงยวิ๋นได้จริงๆ

ฮ่อฉวนสือหลุบตาลงนิ่งๆและจิบชา "ฉันได้ยินมาว่าท่านผู้นำกำลังสืบสวนเรื่องของหมิงฟาน ฉันมีคนมาให้คุณนะ"

หลังจากที่เขาพูดจบ ประตูก็เปิดออก และมีผู้ชายหลายคนที่ถูกจับกุมเดินเข้ามา

คนเหล่านี้คือคนของหมิงยวิ๋น และเป็นคนที่ลักพาตัวคุณท่านฮ่อ เรื่องหมิงฟานในปีนั้น พวกเขาก็รู้มาบ้าง

"ท่านผู้นำสามารถรู้จากปากพวกเขาได้ น่าจะช่วยได้นะครับ ส่วนหมิงยวิ๋น ฉันไม่ขออะไรมาก หากท่านผู้นำยอมไว้หน้าตระกูลฮ่อ ฉันจะไว้ชีวิตเธอ แต่อนาคตเธอจะต้องไม่ออกจากเมืองแห่งบาปนี่อีกและต้องถอดจากตำแหน่งทายาท ตระกูลหมิงมีความสามารถพิเศษมากมาย ฉันคิดว่าในใจท่านผู้นำคงมีคนที่เหมาะสมแล้วใช่ไหมล่ะครับ?"

ไว้ชีวิตหมิงยวิ๋น นี่คือผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

หมิงเวยมองคนที่โดนจับไว้อย่างคุ้นหน้าคุ้นตา เป็นลูกกระจ๊อกของตระกูลหมิง

ลูกกระจ๊อกพวกนี้จะเกี่ยวกับหมิงฟานได้อย่างไร?

ฮ่อฉวนสือหัวเราะเบาๆ โชคดีที่คืนก่อนที่เขาจะมาถึงที่นี่ เขาก็จำความทรงจำบางอย่างเกี่ยวกับหมิงฟานได้ ดังนั้นเขาเลยไม่เป็นฝ่ายถูกกระทำ

ตอนแรกเขาร่วมมือกับหมิงยวิ๋นและจับตาดูไว้

หมิงยวิ๋นต้องการกำจัดหมิงฟานมาตั้งนานแล้ว วางยาพิษนับครั้งไม่ถ้วนแต่ทุกครั้งก็ทำให้หมิงฟานหลบได้

หลังจากร่วมมือกับเขา เขาก็ให้คนของตัวเองลอบสังหารหมิงฟาน แต่ไม่ได้ใช้ปืน แต่เขาใช้พิษที่หมิงยวิ๋นเคยซื้อนั่นแหละ

พวกลูกกระจ๊อกนี่เป็นคนที่รับผิดชอบในการซื้อยาพิษให้หมิงยวิ๋น และไม่นานก็เชื่อว่าจะสารภาพเรื่องที่ซื้อยาพิษ

ด้วยวิธีการของหมิงเวน พวกลูกกระจ๊อกนี่คงไม่มีชีวิตรอดไปเขอหมิงยวิ๋น เพราะอย่างนั้นเขาเลยไม่กังวลว่าหมิงยวิ๋นจะรู้เรื่องว่าเรื่องนี้เป็นเขาที่แพร่ข่าว

ตามที่คาดไว้ ใบหน้าของหมิงเวยนิ่งขรึม มือที่วางบนโต๊ะก็กำแน่น "ฉันจะสอบสวนอย่างดี ฉันตกลงคำขอของท่านผู้นำฮ่อ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เสี่ยวยวิ๋นจะไม่ออกจากเมืองแห่งบาปแม้แต่ก้าวเดียว"

มุมปากฮ่อฉวนสือยกยิ้ม ไม่ออกจากเมืองแห่งบาป เธอก็ไม่สามารถไปหาฮ่อฉวนสือได้ เคลียได้สักที

เรื่องของหมิงฟานเป็นหนามยอกอกในใจของหมิงเวย หมิงเวยคงไม่เชื่อใจลูกสาวคนนี้อีกและหวิงยวิ๋นก็จะไม่ได้รับความโปรดปราน

ในครอบครัวอย่างตระกูลหมิง ผลที่ตามมาของการไม่ได้รับความโปรดปรานนั้นช่างน่ากลัว

หลังจากที่หมิงเวยจากไป หมิ่นซาก็กลับมาพร้อมกับผลการประเมิน

ฮ่อฉวนสือเริ่มประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก แม้แต่มือของเขาก็มีเหงื่อออก

เขารับรายงานมา เปิดอย่างกระตือรือร้น และเลือกตรงไปยังบล็อกสุดท้าย

ไม่มีความสัมพันธ์ มูนไม่ใช่ลูกสาวของเขา

เขาขมวดคิ้ว เหลือบมองไปทางสวน เด็กสาวนั่งยองๆอยู่ตรงนั้น เหมือนจ้องไปที่หญ้าอย่างเหม่อลอย เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เขายื่นรายงานให้หมิ่นซาอีกครั้ง "เผามันซะ"

พูดเสร็จก็เดินไปทางมูน

มูนรู้สึกมีเงาปกคลุมตัวเองก็เงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นเป็นพ่อของเธอเอง

ฮ่อฉวนสือมองไปที่ดวงตาคู่นี้ คล้ายกับสือฮว่ามากจนคิดว่าใบหน้าเด็กยังเหมือน น่ารักและมีออร่ามาก

เขานั่งลงและลูบหัวเธอ สายตาฉายแววความสูญเสีย

ในความเป็นจริงตอนที่เขาให้หมิ่นซาไปตรวจดีเอ็นเอ ในใจเขาก็มีคำตอบอยู่แล้ว

ยังไงมูนก็อยู่สวนจื่อมาตั้งนาน ฮ่อหมิงคงไม่มีทางไม่สงสัย เขาต้องเคยตรวจดีเอ็นเอแล้วแน่

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเดินเข้ามา เห็นพวกเขานั่งยองๆ ด้วยกัน หัวใจก็อบอุ่นขึ้น "น้องพระจันทร์ หนูไปเล่นที่อื่นเดี๋ยวสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับพ่อหนูนิดหน่อยน่ะ"

มูนเงยหน้าขึ้นและจากไปอย่างไม่เต็มใจ

"อาหมิง น้องพระจันทร์คือลูกสาวของนาย ฉันปิดบังเรื่องนี้มาตลอด ฉันสัญญากับผู้อาวุโสฮ่อไว้ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ เพราะสมองนายได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องไม่ใช้อะไรที่มากระตุ้นชีวิตนายได้ เลยเลือกที่จะปิดบังไว้"

ฮ่อฉวนสือถอนหายใจและนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ "ตรวจดีเอ็นเอแล้วมันไม่ใช่น่ะ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนมองอย่างประหลาดใจ "เป็นไปได้ยังไง! นี่คือเด็กที่สือฮว่าคลอดนะ! ตอนนั้นนายกับสือฮว่าประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ จนต้องเอาเด็กออกทันที หลังจากนั้นนายก็เคลียทุกอย่างและให้คนสะกดจิตสือฮว่า ตอนนายสลบไปอีก ความจำของนายก็หายไป หมอบอกว่าไม่สามารถกระตุ้นอะไรนายได้ เรื่องนี้เลยต้องซ่อนเอาไว้มาตลอด"

มือของฮ่อฉวนสือสั่นอย่างรุนแรงและหลุบตาลง

ในเมื่อตอนนั้นฮ่อหมิงได้สติ ตามนิสัยฮ่อหมิงก็คงตรวจดีเอ็นเอแล้ว

ต้องรู้อยู่แล้วว่ามูนไม่ใช่ลูกของเขา ถึงได้ให้คนไปสะกดความทรงจำของสือฮว่า

งั้นพ่อแท้ๆของมูนคือใครกัน?

ใบหน้าที่นิ่งๆก็แวบเข้ามาในหัวของฮ่อฉวนสือ ดวงตาแดงก่ำ และกำฝ่ามือไว้แน่น

ซือรั่วเฉิน...

หน้าอกของเขาเริ่มแน่น เจ็บจนริมฝีปากซีดไปหมด

"อาหมิง นายไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเห็นว่าใบหน้าของเขาดูไม่ดีก็คาดเดาอะไรบางอย่างได้ "ถ้ามูนไม่ใช่ลูกของนายก็แสดงว่าตอนที่สือฮว่าอยู่กับนายก็เคยอยู่กับผู้ชายคนอื่น อาหมิง ฉันบอกความจริงกับนาย ผู้หญิงคนนั้นนอกจากอารมณ์ดี หน้าตาน่ารักแล้วก็ไม่มีอะไรดีเลย ฉันไม่เข้าใจทำไมนายถึงหมกมุ่นกับเธอขนาดนี้ เมืองแห่งบาปสวยและน่าสนใจกว่าเธอเยอะ ไม่ใช่ว่าไม่มีนะ ทำไมต้องไปสนใจอะไรเธอมากมายด้วย"

หัวของฮ่อฉวนสือเริ่มปวดขึ้นอีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปกุมขมับและส่งสัญญาณให้ยวี่ป๋ายเยี่ยนหุบปาก