นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 388

ยวี่ป๋ายเยี่ยนปิดปากทันที แต่ในใจก็ไม่ชอบสือฮว่ามากขึ้นไปอีก

ฮ่อฉวนสือกลับไปที่ห้องนอน และเมื่อเขาเปิดประตู ก็เจ็บจนแทบจะหมดสติไป

ยวี่ป๋ายเยี่ยนนำยาแก้ปวดมาให้เขาสองเม็ดและรู้สึกกังวล "นายจะเจ็บไปอย่างนี้ตลอดก็ไม่ได้นะ ถ้านึกไม่ออกก็อย่าไปนึกเลย"

"ป๋ายเยี่ยน นายรู้ว่าฉันคือคนเดียวกับฮ่อฉวนสือใช่ไหม?"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนวางยาลงบนฝ่ามือเขาแล้วส่ายหัว "จริงๆฉันก็เคยสงสัย เพราะงั้นตอนที่นายโทรหาฉันวันนั้น ฉันเลยไม่ได้แปลกใจ นายทำตัวลึกลับอยู่ตลอดแล้วก็หายตัวไปบ่อยๆ แล้วก็ไม่ค่อยถอดหน้ากากด้วย บางครั้งฉันก็คิดว่ามีใครมาแทนนายหรือเปล่าจากนั้นนายก็ไปทำเรื่องอื่น แต่นายก็ไม่ยอมพูด เราเลยไม่ถาม"

ฮ่อฉวนสือกลืนยาทั้งสองเม็ดลงไป เห็นว่าฟ้ามืดแล้วก็โบกมือ "ออกไปได้ ให้ฉันนอนพักหน่อย"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเข้าใจ แล้วก็ไม่ได้อยู่ต่อ

เรื่องที่ฮ่อฉวนสือกับฮ่อหมิงคือคนๆเดียวกัน ตอนนี้ยังให้คนนอกรู้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาเลยบอกแค่คนที่ใกล้ชิดกับเขามากที่สุดเท่านั้น

หลังจากนอนลงบนเตียง ก็นอนด้านข้างอย่างเคยชิน จนเหลือที่ว่าง เขาถึงได้รู้ว่าไม่ได้อยู่จิงตู

รู้สึกคิดถึงเธอ

พอคิดถึงสือฮว่า เขาก็คิดถึงเด็กนั่นอีกครั้ง คิดไปคิดมาเขาก็หลับไป

ช่วงนี้ทุกๆครั้งที่ฝันก็จะฝันถึงเรื่องอดีต เรื่องเล็กๆน้อยๆนั่นเรียกได้ว่าเป็นอดีตที่น่าตกใจ

"ฮว่าเอ๋อร์ เธอคลอดลูกแล้ว ฉันจะปล่อยเธอไป"

"อย่าโดดนะ! อาจตายได้เลยนะ..."

"ฉันแค่อยากจะมีลูกกับเธอ ถ้าคลอดออกมาฉันจะปล่อยเธอ แล้วจะไม่ยุ่งกับเธออีก ฉันแค่มองดูเขาทุกวันก็พอแล้ว"

ในฝันคือห้องคนไข้ เขาลืมตาด้วยความเจ็บปวด เมื่อได้ยินว่าลูกของสือฮว่าเกิดอย่างปลอดภัย ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าอารมณ์ของเขาเป็นอย่างไร

เขาให้คนไปตรวจแล้ว ไม่นานก็จะได้คำตอบ

แต่เขาไม่สามารถรับคำตอบนั่นได้ ความคาดหวังทั้งหมดของเขาก็พีงทลายลง

จับตามองเธออย่างใกล้ชิด ทำไมยังเป็นคนอื่นที่ได้ประโยชน์จากมันไป!

เธอคลอดลูกแล้ว อยากจะไปอยู่ไกลๆ กับผู้ชายคนนั้นและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแบบสามคนพ่อแม่ลูก?

จะเป็นไปได้ยังไง?!

เธอเป็นคนของเขา ผู้ชายคนนั้นส่งเธอให้เขากับมือ เธอเป็นของเขา!

เขาไม่พอใจและโกรธด้วยความหึงหวง

"ฉันจะฆ่าหมิงฟานให้ เธอก็ไปสะกดจิตเขา อย่าถามเรื่องอื่นอีก และอย่าได้ตรวจสอบอะไร ทางที่ดี ตอนที่เธอตื่นมาก็อย่าให้รู้ว่าตัวเองผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง"

"อาหมิง คุณกำลังพูดถึงสือฮว่าเหรอ?"

"หมิงยวิ๋น หากเธอจะตั้งหลักในตระกูลหมิงล่ะก็ ยอมรับคำขอของฉันซะ ไม่อย่างนั้นหมิงฟานก็จะอยู่เหนือหัวเธอตลอดไป"

"คุณจะให้ฉันทำอะไร?"

"สะกดความทรงจำของเธอ ทำให้เธอคิดว่าตัวเองอยู่มหาลัยตลอดและไม่เคยไปต่างประเทศ"

"แต่อาจารย์กับเพื่อนๆ ของเธอคงสงสัยอย่างแน่นอน เธอถูกพามาที่นี่นานขนาดนี้ต้องพลาดเรื่องเรียนไปเยอะมาก ถึงเวลานั้นคงมีคนบอกความจริงกับเธอ"

"ฉันมีวิธีของฉัน เธอทำตามที่ฉันพูดก็พอ"

บทสนทนาจบลงตรงนี้ ในห้องคนไข้กลับมาเงียบ เหลือเพียงเสียงเย็นชาของชายคนนั้น "ซือรั่วเฉิน นายอยากได้ลูกสาว ฉันจะไม่ให้มันเป็นแบบนั้นแน่ ฉันจะเลี้ยงเธอไว้ข้างกาย ให้พวกนายพ่อลูกแยกจากกัน"

ความรักและความหวาดระแวงของเขา ถ้าไม่ได้มาก็ต้องทำลาย

เขาเจ็บปวด ก็ต้องไม่มีใครได้ดี

ความหวังทั้งหมดอยู่ที่เด็กคนนั้น แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นของคนอื่น