นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 388

ยวี่ป๋ายเยี่ยนปิดปากทันที แต่ในใจก็ไม่ชอบสือฮว่ามากขึ้นไปอีก

ฮ่อฉวนสือกลับไปที่ห้องนอน และเมื่อเขาเปิดประตู ก็เจ็บจนแทบจะหมดสติไป

ยวี่ป๋ายเยี่ยนนำยาแก้ปวดมาให้เขาสองเม็ดและรู้สึกกังวล "นายจะเจ็บไปอย่างนี้ตลอดก็ไม่ได้นะ ถ้านึกไม่ออกก็อย่าไปนึกเลย"

"ป๋ายเยี่ยน นายรู้ว่าฉันคือคนเดียวกับฮ่อฉวนสือใช่ไหม?"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนวางยาลงบนฝ่ามือเขาแล้วส่ายหัว "จริงๆฉันก็เคยสงสัย เพราะงั้นตอนที่นายโทรหาฉันวันนั้น ฉันเลยไม่ได้แปลกใจ นายทำตัวลึกลับอยู่ตลอดแล้วก็หายตัวไปบ่อยๆ แล้วก็ไม่ค่อยถอดหน้ากากด้วย บางครั้งฉันก็คิดว่ามีใครมาแทนนายหรือเปล่าจากนั้นนายก็ไปทำเรื่องอื่น แต่นายก็ไม่ยอมพูด เราเลยไม่ถาม"

ฮ่อฉวนสือกลืนยาทั้งสองเม็ดลงไป เห็นว่าฟ้ามืดแล้วก็โบกมือ "ออกไปได้ ให้ฉันนอนพักหน่อย"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเข้าใจ แล้วก็ไม่ได้อยู่ต่อ

เรื่องที่ฮ่อฉวนสือกับฮ่อหมิงคือคนๆเดียวกัน ตอนนี้ยังให้คนนอกรู้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาเลยบอกแค่คนที่ใกล้ชิดกับเขามากที่สุดเท่านั้น

หลังจากนอนลงบนเตียง ก็นอนด้านข้างอย่างเคยชิน จนเหลือที่ว่าง เขาถึงได้รู้ว่าไม่ได้อยู่จิงตู

รู้สึกคิดถึงเธอ

พอคิดถึงสือฮว่า เขาก็คิดถึงเด็กนั่นอีกครั้ง คิดไปคิดมาเขาก็หลับไป

ช่วงนี้ทุกๆครั้งที่ฝันก็จะฝันถึงเรื่องอดีต เรื่องเล็กๆน้อยๆนั่นเรียกได้ว่าเป็นอดีตที่น่าตกใจ

"ฮว่าเอ๋อร์ เธอคลอดลูกแล้ว ฉันจะปล่อยเธอไป"

"อย่าโดดนะ! อาจตายได้เลยนะ..."

"ฉันแค่อยากจะมีลูกกับเธอ ถ้าคลอดออกมาฉันจะปล่อยเธอ แล้วจะไม่ยุ่งกับเธออีก ฉันแค่มองดูเขาทุกวันก็พอแล้ว"

ในฝันคือห้องคนไข้ เขาลืมตาด้วยความเจ็บปวด เมื่อได้ยินว่าลูกของสือฮว่าเกิดอย่างปลอดภัย ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าอารมณ์ของเขาเป็นอย่างไร

เขาให้คนไปตรวจแล้ว ไม่นานก็จะได้คำตอบ

แต่เขาไม่สามารถรับคำตอบนั่นได้ ความคาดหวังทั้งหมดของเขาก็พีงทลายลง

จับตามองเธออย่างใกล้ชิด ทำไมยังเป็นคนอื่นที่ได้ประโยชน์จากมันไป!

เธอคลอดลูกแล้ว อยากจะไปอยู่ไกลๆ กับผู้ชายคนนั้นและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแบบสามคนพ่อแม่ลูก?

จะเป็นไปได้ยังไง?!

เธอเป็นคนของเขา ผู้ชายคนนั้นส่งเธอให้เขากับมือ เธอเป็นของเขา!

เขาไม่พอใจและโกรธด้วยความหึงหวง

"ฉันจะฆ่าหมิงฟานให้ เธอก็ไปสะกดจิตเขา อย่าถามเรื่องอื่นอีก และอย่าได้ตรวจสอบอะไร ทางที่ดี ตอนที่เธอตื่นมาก็อย่าให้รู้ว่าตัวเองผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง"

"อาหมิง คุณกำลังพูดถึงสือฮว่าเหรอ?"

"หมิงยวิ๋น หากเธอจะตั้งหลักในตระกูลหมิงล่ะก็ ยอมรับคำขอของฉันซะ ไม่อย่างนั้นหมิงฟานก็จะอยู่เหนือหัวเธอตลอดไป"

"คุณจะให้ฉันทำอะไร?"

"สะกดความทรงจำของเธอ ทำให้เธอคิดว่าตัวเองอยู่มหาลัยตลอดและไม่เคยไปต่างประเทศ"

"แต่อาจารย์กับเพื่อนๆ ของเธอคงสงสัยอย่างแน่นอน เธอถูกพามาที่นี่นานขนาดนี้ต้องพลาดเรื่องเรียนไปเยอะมาก ถึงเวลานั้นคงมีคนบอกความจริงกับเธอ"

"ฉันมีวิธีของฉัน เธอทำตามที่ฉันพูดก็พอ"

บทสนทนาจบลงตรงนี้ ในห้องคนไข้กลับมาเงียบ เหลือเพียงเสียงเย็นชาของชายคนนั้น "ซือรั่วเฉิน นายอยากได้ลูกสาว ฉันจะไม่ให้มันเป็นแบบนั้นแน่ ฉันจะเลี้ยงเธอไว้ข้างกาย ให้พวกนายพ่อลูกแยกจากกัน"

ความรักและความหวาดระแวงของเขา ถ้าไม่ได้มาก็ต้องทำลาย

เขาเจ็บปวด ก็ต้องไม่มีใครได้ดี

ความหวังทั้งหมดอยู่ที่เด็กคนนั้น แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นของคนอื่น

แต่เขาเกลียดสือฮว่าไม่ได้ เขาทำเรื่องผิดกับเธอไว้มาก

เขาต้องการเก็บเธอไว้ข้างกายตลอดไป ดังนั้นเขาต้องหักปีกของเธอเพื่อตัดโอกาสที่เธอจะโบยบิน

เขาคิดว่าถ้าดูแลเธอดีๆ เธอก็จะพึ่งพาเขาและรักเขา เหมือนกับเสี่ยวป๋าย

ตอนที่เขาพาเสี่ยวป๋ายมา ลูกหมาป่าตัวน้อยก็ร้ายกาจจนไม่มีใครทำอะไรมันได้

เขาให้อาหารมันทุกวัน สร้างรังสวยๆให้ ให้มีชีวิตที่ดี

ไม่ถึงหนึ่งปี มันก็ควบคุมลูกสมุนของมันและกลายเป็นผู้ที่เชื่อฟังอย่างมาก

แต่สือฮว่า สาวสวยที่ทำให้ผู้คนตาเป็นประกายตั้งแต่แรกเจอ ยิ่งเกลียดเขามากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเขาดีกับเธอมากเท่าไร เธอก็ยิ่งเกลียดเขามากเท่านั้น

เธอเกลียดความมืดมนของเขา เกลียดความเห็นแก่ตัวที่เลือดเย็นของเขา เกลียดเขาที่เหยียบย่ำกฎหมายและไร้ซึ่งกฎเกณฑ์

ไม่นานหลังจากที่เธอกับเขาเจอกัน ก็พูดอย่างเย็นชา "นายไม่เคยได้ยินเหรอ? สังคมมีสามอุตสาหกรรมที่สำคัญที่สุด การศึกษา การรักษาพยาบาล และกฎหมาย ไม่ว่าสังคมจะทนไม่ได้สักแค่ไหนแต่ถ้าการศึกษายุติธรรม ระดับล่างก็จะมีที่ว่าง ตราบใดที่การรักษาพยาบาลไม่ตกอยู่ในความมืด ชีวิตจะได้รับการเคารพ ตราบใดที่กฎหมายรักษาความยุติธรรม เรื่องที่ไม่ดีก็จะเกิดขึ้นได้น้อยลง หากสามอย่างนี้พัง สังคมนี้ก็จะเป็นนรก ฮ่อหมิง ทำไมฉันถึงเรียนกฎหมาย ก็เพราะฉันรักด้านนี้ ฉันนึกถึงชนชั้นล่างแต่โลกของคุณมันวิ่งสวนทางกับเรา เราไม่มีทางร่วมโลกกัน คุณปล่อยฉันไปดีไหม?"

ดีไหม??

ฮ่อหมิง คุณปล่อยฉันเถอะ

ฮ่อฉวนสือตื่นขึ้น หน้าอกของเขาเจ็บมาก เลยรีบจิบน้ำเย็นข้างๆ อย่างรวดเร็ว

ความเย็นที่สดชื่นระงับความเจ็บปวด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะเหลือบมองไปยังท้องฟ้าด้านนอก

มืดสนิท อีกนานกว่าจะสว่าง

เขาถูขมับแล้วนอนลงอีกครั้ง

เหมือนว่ามีคนมากกว่าหนึ่งคนที่ถามเขาว่าทำไมเขาถึงดื้อดึงกับสือฮว่าขนาดนี้

ใช่ ทำไมกัน

ครั้งแรกที่อาหมิงเจอสือฮว่าก็เหมือนจะชอบเธอมาก ดวงตาที่สดใสและเจิดจ้าราวกับดวงดาวบนท้องฟ้าของเธอ งดงามจนเขาอยากจะหวงแหนเก็บเอาไว้เอง

เมื่อเผชิญกับการคุกคามของเขา เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "อย่าฆ่าฉันเลย ฉันจะเลี้ยงชานมคุณเอง"

เขากัดคอของเธอ ลิ้มรสเลือด และอารมณ์ที่พลุ่งพล่านก็ค่อยๆลดลง

แต่กลับอดไม่ได้ที่จะก้มหัวไปดื่มชานมของเธอ หวานจริงๆ ทั้งอบอุ่นทั้งหอมหวาน

ดวงตาของฮ่อฉวนสือเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันที ฮ่อหมิงไม่ได้บอกคนอื่นว่าเขาเคยเจอสือฮว่าเมื่อนานมาแล้ว

ตอนนั้นเธอยังตัวเล็กและหน้าตาน่ารักมาก

ไม่ว่าจะเป็นสำนักงานใหญ่ของตระกูลฮ่อหรือทางตระกูลฮ่อที่จิงตูก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ไม่มีวันหยุด พ่อของฮ่อซือหนานคิดแต่จะกำจัดเขาตลอดเวลา และครั้งนั้นคือจับตัวเขาไป

เขารอดจากการตามการลอบสังหารมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ครั้งนั้นเรือกลับคว่ำ

เขาฆ่าคนเป็นตั้งแต่เด็ก คนที่ลักพาตัวคงคิดว่าเขาเป็นเด็กเลยไม่มัดเขาแน่นมาก

เขาหยิบมีดแล้วฆ่าไปสองคนแล้วหนีจากที่นั่นอย่างบ้าคลั่ง

เขาต้องการที่จะมีชีวิตรอด

มีคนไล่ตามเขามาไม่หยุด เขาคิดว่าเขาจบเห่แล้ว เขาฆ่าพี่น้องสองคน ถ้าตกไปอยู่ในมือพวกเขา ต้องไม่มีชีวิตรอดไปถึงพรุ่งนี้แน่

เขาเกลียดชีวิต เกลียดโชคชะตา เกลียดที่พระเจ้าไม่ยุติธรรม!

อาจเป็นเพราะพระเจ้าได้ยินเสียงของเขาจริง ๆ ตอนที่เขาหมดแรงและซ่อนตัวอยู่ในถังขยะเปล่าๆ กลัวที่จะฟังเสียงฝีเท้าของพวกนั้นเข้ามาใกล้

เขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง และเมื่อพวกผู้ชายกำลังจะเปิดถังขยะ เสียงของเด็กสาวก็ดังขึ้น

"พวกคุณกำลังมองหาเด็กผู้ชายอยู่หรือเปล่า? เขาไปทางนั้นเเล้วค่ะ"

เธอชี้ไปทางตรงกันข้าม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา และพวกคนลักพาตัวก็รีบไล่ตามไป