นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 389

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก็มีคนยกฝาถังขยะขึ้น

ตอนนั้นเขาทั้งสกปรกและเหม็น จ้องไปที่เธอและพยายามไล่เธอออกไปอย่างมาดร้าย

ไม่คิดว่าเธอจะยื่นผลไม้เคลือบน้ำตาลมาตรงหน้าเขา "คุณหิวหรือเปล่า?"

เขาหิวมาก หิวจนไม่มีแรงจะวิ่งหนี ผลไม้เคลือบน้ำตาลสีสด ด้านบนมีน้ำตาลเคลือบจนทำให้น้ำลายสอ

แต่เขาไม่มีหน้าไปรับ เขาเกลียดเธอ เกลียดรอยยิ้มที่สดใสของเธอ และเกลียดความแตกต่างระหว่างทั้งสองคน

เขาสกปรกและเหม็นมาก แต่เธอกลับเหมือนนางฟ้าตัวน้อยที่โผล่ออกมาจากภาพปีใหม่ สิ่งที่เต็มไปด้วยความหวังแบบนี้ไม่ควรปรากฏในโลกของเขา

เธอเหมือนจะมองความคิดของเขาออกก็พูดขึ้น: "ฉันแพ้ผลไม้เคลือบน้ำตาล คุณกินเถอะ"

เธอบีบคางของเขาและจิ้มผลไม้เคลือบน้ำตาลเข้าไปในปากของเขา รสหวานช่วยบรรเทาอาการปวดท้องได้ในทันที

"คราวหน้าคุณก็อย่าออกมาข้างนอกเลย คุณยายฉันบอกว่าข้างนอกมีพวกค้ามนุษย์เยอะ พวกคนเมื่อกี้ต้องเป็นคนเลวแน่ จริงๆแล้วฉันกลัวมาก แต่ถ้าฉันไม่พูด คุณก็ต้องโดนจับแน่ เสียงของฉันยังสั่นอยู่เลย"

ใช่ เขาได้ยินความกลัวในน้ำเสียงของเธอที่มาพร้อมเสียงสั่น

แต่เธอก็ยังพูด ใจดีขนาดไหนกัน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นตายร้ายดียังไงหลังจากที่พูดออกไป

"รีบกลับไปหาครอบครัวเถอะ คราวหน้าอย่าแยกเดินมาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว ไม่อย่างนั้นจะไม่มีรถไปต่างจังหวัด"

เขากัดผลไม้เคลือบน้ำตาล ทั้งหวานและเปรี้ยว

เขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังภายใต้ดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดินอย่างเหม่อลอย ราวกับว่าโลกของตัวเองสว่างไสวขึ้นมา

ไม่นานหลังจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น พ่อของฮ่อซือหนานก็โจมตีเขาอีกครั้ง โดยฉวยโอกาสครั้งนั้น เขาแสร้งทำเป็นป่วยหนักและเริ่มต้นชีวิตที่มีสองตัวตน

เขาบังเอิญเจอเธออีกครั้งเมื่อเขาโตขึ้น เป็นตอนที่เขาป่วย เขากัดคอเธออย่างตะกละตะกลาม และกลิ่นเลือดก็ทำให้เขาสงบลง

เขาเงยหน้ามองเธอ ก็จำดวงตาคู่นั้นได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ให้ความหวังและทำให้ใจเขาสั่น

ในตรอกร้าง เขาคร่ำครวญถึงเวทมนตร์แห่งโชคชะตา

เธอจะเลี้ยงชานมเขา เขาก้มศีรษะลงอย่างชั่วร้ายและดูดไปสองคำ

หวานเหมือนกับผลไม้เคลือบน้ำตาลในตอนนั้น

ในชีวิตของเขา เหมือนความหวานจะเกิดขึ้นเพียงสองครั้ง แต่ความหวานสองครั้งนี้สามารถบรรเทาความขมขื่นในชีวิตได้มากมาย

เพียงแวบเดียว เขาก็รู้สึกทึ่งกับเธอ

ป๋ายเยี่ยนพูดถูก เมืองแห่งบาปมีคนที่สวยที่น่าสนใจกว่าสือฮว่าเยอะ แต่เขารู้ดี ในเวลาที่เขาตัวสกปรกกลับให้ผลไม้เคลือบน้ำตาลกับเขา คงไม่มีใครที่โดนขู่แล้วจะมาเลี้ยงชานมเขาหรอก

ความรักที่เขามีต่อเธอเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

เขาหวาดระแวงมากจนอยากเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกนี้

เธอเป็นเหมือนต้นไม้ในฤดูใบไม้ผลิที่แข็งแรง พอโตในใจของเขาจนจะทำให้หัวใจเขาระเบิด

เขาทำลายสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ ศักดิ์ศรี และมโนธรรม

เขาตกเป็นปีศาจและต้องการดึงเธอลงมาด้วย

แต่สิ่งที่เธอมอบให้เขานั้นแตกต่างไป เป็นความเสียหายที่รุนแรง

ยิ่งเขากดดันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกลัว เธออ้อนวอนให้เขาปล่อยเธอไป เป็นไปได้อย่างไร เธอเป็นคนบุกรุกเข้ามาในโลกของเขาเองตั้งหลายหน แล้วเธอจะจากไปได้ยังไงกัน

ฮ่อหมิงที่ห่างเหิน ย่อมไม่พูดออกไปในตอนแรกแน่ เพราะตอนนั้นเขาอันอาย นั่นเป็นครั้งเดียวที่เขาอ่อนแอ ต้องไม่ทำให้เธอนึกได้เด็ดขาด

ต่อมาเขาชอบเธอเหมือนคนบ้า แต่เธอกลับมองไม่เห็นเหมือนคนตาบอด เธอแค่อยากจะหนี

ฮ่อฉวนสือกุมขมับตัวเองและจ้องไปที่ความมืดนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

หลังจากนึกถึงพวกเรื่องนี้ได้ ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ปฏิเสธตัวตนของฮ่อหมิงมากนัก

เขาลุกจากเตียง เปิดตู้เสื้อผ้า และหากล่องดำเล็กๆจากด้านใน

กล่องมีรหัสผ่านและเขาก็ป้อนรหัสผ่านอย่างชำนาญ

"กริ๊ก"