นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 393

"คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณเหรอ"

เธอกับฮ๋อฉวนสือโดนคนอื่นใส่ร้ายกันและแยกออกจากกันหลายครั้ง พวกเขาจะทำผิดซ้ำซากได้อย่างไร

ใบหน้าของ หมิงยวิ๋นแข็งทื่อ เมื่อเห็นความแน่วแน่บนใบหน้าของ สือฮว่า เธอก็รู้สึกเศร้าทันที "สือฮว่า คุณถูกผู้ชายคนนั้นหลงเสน่ห์ จนไม่สามารถวิเคราะห์อย่างใจเย็นได้อีกต่อไป คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงน่าสงสารมาก เพราะ ฮ่อฉวนสือ กำลังไล่ตามฉัน เธอไม่อย่าให้ฉันมาหาคุณ ไม่ยอมให้ฉันพูดความจริง ฉันได้โทรหาเธอนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุก ๆ การโทรสามารถเปิดเผยที่อยู่ของฉันและอธิบายของคุณได้ โทรศัพท์อยู่ในมือเขา ทำไม เขาจึงต้องปกปิดเพราะเขาต้องการซ่อนมันจากคุณ!"

จู่ๆ สือฮว่าก็จำได้ว่าโทรศัพท์มือถือของเธอได้ในตอนเช้า เห็นได้ชัดว่าเธอวางโทรศัพท์มือถือไว้ข้างๆ แต่หลังจากที่ฮ่อฉวนสือออกไป โทรศัพท์มือถือของเธอก็หายไป

จากนั้น หนานสือก็มารับเธอกลับไปที่ เฉียนสุ่ยวาน พวกเขาเพิ่งหย่ากัน เธอไม่มีเหตุผลที่จะกลับไปที่ เฉียนสุ่ยวาน อีกครั้ง แต่เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่จะบอกเธอและทำให้เธอต้องตามกลับ

เธอไม่ต้องการที่จะเชื่อคำพูดของ หมิงยวิ๋นแต่ข้อเท็จจริงที่น่าตกใจต่อหน้าต่อตาเธอ

หมิงยวิ๋นเห็นหน้าเธอซีด ปากของเธอก้มลง "ฉันโชคดี มีคนช่วยฉันไว้ ฉันจึงมาอยู่ข้างๆคุณได้ สือฮว่าถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ฉันจะใช้ชีวิตนี้ มาเดิมพันกับคุณด้วยและดูว่า ฮ่อฉวนสือจะกลับมาในทันทีนั้นจะตกใจหรือไม่ เขาจะกลัวไหม เมื่อเห็นฉันอยู่เคียงข้างคุณ?

หมิงวิ๋นนได้ใจมาก น้ำตาแทบร่วงจากรอยยิ้มของเธอ

ใช่แล้ว เธอมาที่ เฉียนสุ่ยวานและไม่คิดจะเดินออกไปอย่างมีชีวิต!

หลังจากออกจากจิงตูแล้ว หลายคนคงตามล่าเธอ เธอละเมิดกฎบ้านของตระกูลหมิง และออกจากเมืองแห่งความบาป เธอได้ละเมิดข้อห้ามของตระกูลหมิงแล้ว และจะถูกลบชื่อออกจากตระกูลหมิงโดยสิ้นเชิง

เธออยู่ในตำแหน่งนั้นได้ทำให้คนอื่นขุ่นเคืองไว้อย่างมาก และผีก็รู้ว่าผู้ชายที่น่ารังเกียจเหล่านั้นจะจัดการกับเธออย่างไร

การอยู่ในเฉียนสุ่ยวาน บางที ฮ่อฉวนสือ อาจทำให้เธอเสียชีวิตที่มีความสุขได้!

ริมฝีปากของสือฮว่า แน่น และเขามองไปที่ชายคนนั้นซึ่งอยู่ไม่ไกล

หมิงยวิ๋นมองตามและเห็นฮ่อฉวนสือมาอย่างที่คาดไว้

เพราะเขาเงียบเกินไป เพราะเขาเย็นเกินไป มีแสงจาง ๆ และใบหน้าของเขามีความเฉยเมยและความเหนื่อยล้าอยู่ลึกในกระดูกของเขาแล้ว แต่มันก็มีกลิ่นอายของการฆ่าด้วยเช่นกัน

รอยยิ้มบนใบหน้าของหมิงยวิ๋นนั้นสดใสยิ่งขึ้น และเธอก็ถอดหมวกบนหัวของเธอ "ฉวนสือ แปลกใจไหมที่ได้พบฉัน เห็นได้ชัดว่าคนของคุณกำลังมองหาที่อยู่ของฉัน ทำไมฉันถึงหนีพวกเขาและมาที่เฉียนสุ่ยวานได้ ยังคงยืนอยู่หน้าสือฮว่าได้นี้เป็นสิ่งที่คุณไม่อย่าเห็นมากที่สุดใช่ไหม

ฮ่อฉวนสือ ไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงเย็น

หมิงยวิ๋นหัวเราะเยาะ "ฉันจะมาที่จุดนี้ เพราะโดนคุณบังคับเอง คุณไร้ความปราณีกับฉัน ฉันก็จะให้คุรอยู่อย่างสบายได้ไง ฉันบอกสือฮว่า เกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้ว แค่ดูเธออยากจะอยู่กับฆาตกรอย่างคุณหรือไม่"

สือฮว่ารู้สึกหนาวไปทั้งตัว เป็นความเย็นที่เย็นถึงกระดูก

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ฮ่อฉวนสือ จะตอบโต้มันได้ ตราบใดที่เขาบอกว่าไม่ใช่เขา เธอก็เต็มใจที่จะเชื่อและเธอก็เชื่อเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข

แต่ฮ่อฉวสือไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนว่าเขาจะกลมกลืนกับความมืด

ริมฝีปากของ สือฮว่า เริ่มสั่นอย่างรุนแรง เธอต้องการคุยกับเขาตามปกติ แต่พบว่าเธอทำไม่ได้

เธอเลิกรากับ สวี่ฉางอันไปนานแล้ว จริงๆ แล้วบางครั้งเธอก็คิดเกี่ยวกับมัน เธอรู้สึกว่าวันที่เธอกับสวี่ฉางอันอยู่ด้วยกันนั้นช่างห่างไกลกันเหลือเกิน เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยทำอะไรด้วยกัน มีเพียงปีแรกๆ ที่เธอสามารถจำมันได้นิดๆหน่อยๆ

แต่ยิ่งเธอไปไกลเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งจำสิ่งที่เธอทำกับสวี่ฉางอันน้อยลงเท่านั้น

เมื่อเธออยู่ในโรงเรียนมัธยม เธอตกหลุมรักสวี่ฉางอัน ตั้งแต่แรกพบ ครั้งแรกที่เธอเห็น สวี่ฉางอันเธอรู้ว่าเขาจะต้องเป็นเด็กผู้ชายในตอนนั้น

เด็กชายที่ดุร้ายราวกับสัตว์เดรัจฉาน แต่ดวงตาของเขาดูสับสนอย่างมาก

ทันทีที่เธอเปิดถังขยะ ที่เห็นหน้าเขาและการที่เขาปฏิเสธเธอ เธอรู้สึกเศร้ามาก

แต่เธอก็อยากเข้าใกล้เขา เธอรู้ความมืดเบื้องหลังเขาและรู้ว่าเขาคือขุมนรกแต่เธอก็ยังอยากเข้าใกล้

เมื่อฉันพบเขาอีกครั้งในโรงเรียนมัธยม ดูเหมือนว่าเขาจะจางหายไปจากความมืดและความเฉียบแหลมทั้งหมด และกลายเป็นคนอ่อนโยนและสุภาพ

เขาพยายามจะออกจากความมืด ดังนั้นเธอจึงไม่เคยพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมานี้

ช่วงที่เขาน่าวงสารที่สุด มีแค่เธอจำได้ก็พอ

เธอต้องการสอบเข้ามหาวิทยาลัยจิงตูเพื่อไปหาเขา เธอสามารถอ่านหนังสือเพื่อเธอจนถึงดึกๆได้

เธอไม่เคยเชื่อในชะตากรรมของเธอ เธอรู้สึกว่าการทำงานหนักสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งได้

เธอถามเขาอย่างเงียบ ๆ และไม่แน่นอนหลายครั้ง โดยถามเขาว่าจำเรื่องทีเกิดในเซียนเฉินตอนที่เขายังเป็นเด็กได้ไหม

สวี่ฉางอันกล่าวว่าเขาจำได้ โดยบอกว่าเขาได้พบกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่น่ารักมาก แต่ไม่รู้จักชื่อของเธอ

บังเอิญมาก ที่สวี่ฉางอันก็ได้ไปที่เซียนเฉินเหมือนกันและได้พบกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่สือฮว่า

อย่างไรก็ตามสือฮว่า ได้ยินสวี่ฉางอันพูดแบบนี้และยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายคนนั้น

เธอต้องการอยู่เคียงข้างเขาตลอดชีวิต เพื่อพาเขาออกจากความมืดมิด

ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอและสวี่ฉางอันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หัวใจของเธอก็แตกต่างไปจากเดิม

ตั้งแต่การเผชิญหน้าครั้งแรกในวัยเด็กโชคชะตาก็เริ่มเบี่ยงเบนไปจากสนามแข่ง

เหตุผลที่สือฮว่า จำ สวี่ฉางอัน เป็นเด็กชายคนนั้นก็เพราะสวี่ฉางอัน และฮ่อฉวนสือเป็นลูกพี่ลูกน้องและพวกเขาก็ดูเหมือนกันเล็กน้อย

โชคชะตาบางครั้งก็ซับซ้อนและไม่มีเหตุผล

ในเฉียนสุ่ยวานเงียบสงบมากและสือฮว่า รู้สึกว่าคอของเธอเจ็บปวดมาก ราวกับว่าเธอถูกบีบที่คอของเธอ

เธอเริ่มเหงื่อออกทั่วและหัวใจของเธอก็ปวดร้าวขึ้นมา

ตอนนั้นที่เธอได้พบกับเด็กผู้ชายคนนั้น เธอก็คิดที่จะปกป้องเขาและจะมอบปิงถังหูหลุให้เขาในตอนที่เขาล้มเหลว

แต่เขาไม่คิดว่าเขาจะตายแบบนี้และตายด้วยน้ำมือของคนข้างหมอนของเธอ

"ฮ่อฉวนสือจริงหรือ?"

ใช้เวลานานกว่าเธอจะพบเสียงของเธอ

เธอมองเขาอย่างคาดหวังคำตอบจากเขา

แต่จู่ๆ หมิงวิ๋นนก็หยิบปืนออกมาแล้วกดไปที่ขมับของเธอ

ใบหน้าของ หมิงยวิ๋น เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง "เดิมที่ฉันคิดว่าฉันจะตายในเฉัยนสุ่ยวานล่ะ แต่เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับมัน มันจะง่ายเกินไปสำหรับพวกคุณ หากคุณยกโทษให้ฮ่อฉวนสือ การตายของฉันก็ดูไร้ความหมายและไร้เปล่า ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจพาคุณไปไปตายด้วย สือฮว่าและฉันจะให้เวลาคุณเพื่อให้คุณถามชายคนนั้นต่อไปและดูว่าคนข้างๆหมอนของคุณทำอะไรลับหลังคุณไว้บ้าง"

มุมปากของเธอกำลังยิ้ม และเธอมองที่ ฮ่อฉวนสืออย่างยั่วยุ "ฉวนสือ ในเมื่อคุณส่งคนมาไล่ฆ่าฉัน คุณก็ควรจะคาดหวังกับฉากนี้ไว้แล้วบ้าง"

ดูเหมือนว่าสือฮว่า จะไม่รู้สึกถึงปากกระบอกปืนที่อยูขมับของเธอ ดังนั้นเธอจึงมองไปที่ ฮ่อฉวนสือ โดยหวังว่าเขาจะให้คำตอบได้

ตราบใดที่เขาปฏิเสธ เธอก็จะเชื่อ เธอก็เต็มใจที่จะเชื่อ

"ฮว่าเอ๋อร์ ขอโทษ"

เสียงของชายผู้นั้นแหบห้าว ทนความเจ็บปวดได้มาก แต่สุดท้ายก็สงบและสงบลง

ชีวิตคนๆหนึ่งแลกมาได้แค่ประโยคขอโทษคำเดียว