นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 4

คนหนึ่งเข้ามาทักทายทันทีอย่างรีบร้อน "นายน้อย ทานข้าวมาหรือยังครับ?"

"ยัง" ฮ่อฉวนสือกวาดสายตามองห้องทานอาหารที่ว่างเปล่า แล้วพูดเสียงเรียบและวางเสื้อคลุมไว้บนมือของคนรับใช้ข้างๆ

นัยน์ตาของเขาอบอุ่น แต่ถ้ามองดีๆล่ะก็ จะเจอความเฉยเมยที่ซ่อนอยู่ในนั้น

ไม่รอให้คนรับใช้พูด ฮ่อฉวนสือก็ใช้ขายาวๆก้าวเดินขึ้นชั้นบน

"ไม่ต้องเตรียมแล้ว"

กลับเข้ามาในห้อง ทันทีที่ฮ่อฉวนสือนั่งลง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ฉวนสือ หลานกลับบ้านหรือยัง?"

คุณปู่ตรวจสอบได้ตรงเวลา น้ำเสียงของเขาแทบรอไม่ไหว

ฮ่อฉวนสือยกมือขึ้นและเปิดคอมพิวเตอร์ที่ด้านข้าง

"ครับ"

ต้องสอนทุกอย่างจริงๆ คุณปู่กระแอมไอก่อนพูด "เข้ากันให้ดีกับสือฮว่าแล้วก็รีบคลอดเหลนให้ปู่ล่ะ"

ฮ่อฉวนสือชะงักมือที่อยู่บนแป้นพิมพ์ พูดด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง "คุณปู่ การดำเนินงานของตี้เซิ่งกำลังเพิ่มสูงขึ้น ตอนนี้ไม่มีอะไรมากวนใจผมได้ ผมฟังการจัดเตรียมของปู่ที่ให้แต่งงาน แต่เรื่องหลังจากนั้น ผมหวังว่าผมจะทำตามแผนของผมได้ ปู่รักษาตัว รีบพักเถอะครับ"

ก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบ เขาก็วางสายโทรศัพท์ไป

"นายน้อย ของที่ต้องการมาแล้วครับ"

คนรับใช้ที่ประตูเคาะประตูสองครั้งก่อนพูดด้วยความเคารพ

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นหยิบเอกสารที่อีกฝ่ายส่งมาก่อนโบกมือให้คนกลับไปแล้วเดินไปยังห้องที่สือฮว่าอยู่

ประตูปิดตัวลงแต่ไม่ได้ปิด เขาขมวดคิ้วและผลักเปิดเข้าไป

ห้องใหญ่มาก มองแวบแรกกลับไม่มีใคร ได้ยินเสียงน้ำจากห้องน้ำผ่านหมอกหนาบนกระจกฝ้า ก็รู้ได้ว่าเข้าไปได้สักพักแล้ว

เขาปิดประตูก่อนเดินไปที่หน้าต่างยาวเต็มตัวขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมายังคงไม่มีการเคลื่อนไหว ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วเล็กน้อย ความอดทนของเขาได้หายไป

เขาหันหลังกลับและกำลังออกไป แต่ประตูห้องน้ำกลับเปิดออก สือฮว่าเช็ดผมพร้อมกับเดินออกมาโดยทั้งตัวยังอบอวลไปด้วยหยดน้ำ

สายตาสบกัน คนหนึ่งแปลกๆ คนหนึ่งประหลาดใจ

พอเห็นฮ่อฉวนสือ สือฮว่าก็ตกตะลึงและลืมแม้แต่ขยับมือ