นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 430

ถ้าเป็นคนอื่น เกรงว่าฮ่อฉวนสือคงผลักออกไปนานแล้ว แต่พอเป็นซือรั่วเฉิน แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเย็นชา แต่กลับเอามือลูบหัวเขาเบาๆ

เมื่อซือรั่วเฉินเจอกับฮ่อฉวนสือ เขาก็กลายเป็นน้องชายที่พึ่งพาพี่ชายในทันที

ความเศร้าโศกของเขาเป็นความจริง จนทำให้ฮ่อฉวนสือรู้สึกผิด "ช่วงไม่กี่ปีนี้มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะไม่มาหาหรอก"

"จริงเหรอ?"

ขนตาของซือรั่วเฉินยังคงมีน้ำตา ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ใจก็เชื่อ

เขาจำใครไม่ได้เลย จำได้เพียงฮ่อฉวนสือคนเดียว เหมือนคนไร้ญาติขาดมิตร พึ่งพาสิ่งเดียวบนโลกใบนี้

"อืม"

สือฮว่าที่เห็นฉากนี้ กรามก็แทบร่วงลงมา

ตอนที่เธออยู่กับซือรั่วเฉิน แม้ว่าเธอจะรู้สึกซือรั่วเฉินจิตใจบริสุทธิ์มาก แต่เขาก็ไม่แสดงด้านที่ไร้เดียงสาและอ่อนแอขนาดนี้ เขาเป็นคนปกติ ยกเว้นคำพูดที่นุ่มนวลกับแมลงมีพิษเหล่านั้น

ซือรั่วเฉินหยุดร้องไห้และเริ่มพูดถึงแมลงที่เขาเลี้ยงไว้ราวกับเด็กทารก

"ฮ่อหมิงนายรู้ไหม? ในที่สุดฉันก็เลี้ยงงูไลโคดอนได้ ยาวกว่านิ้วนิดหน่อย มีพิษร้ายแรงมาก แข็งแกร่งกว่าแมงมุมแม่ม่ายดำหลายร้อยเท่า และยังมีพิษมากมาย นายอยากได้ไหม?"

ฮ่อฉวนสือเอนหลังและตบที่ว่างด้านข้างเป็นสัญญาณให้เขานั่งลง

จากนั้นซือรั่วเฉินก็เงียบและนั่งข้างๆอย่างเชื่อฟัง

สือฮว่ามีลางสังหรณ์ว่าซือรั่วเฉินเป็นมารหัวใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ

เขาเชื่อฟังฮ่อฉวนสือเกินไปแล้วก็พึ่งพาเขามากเกินไป

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว "ฉันมาที่นี่ครั้งนี้เพื่อถามนายว่าอยากออกจากที่นี่ไหม?"

ออกจากที่นี่?

ซือรั่วเฉินไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เขาชอบที่นี่ ออกจากที่นี่แล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ

เขาจำอะไรไม่ได้เลย ออกไปคนโดนคนเขารังเกียจ บางคนคงจะหัวเราะเยาะเขาในฐานะสัตว์ประหลาด มีเพียงฮ่อหมิงเท่านั้นที่ยินดีจะเป็นเพื่อนกับเขา

"หลังจากออกไปแล้ว นายก็อยู่ข้างฉัน ไม่จำเป็นต้องเจอคนอื่น และไม่มีใครหัวเราะเยาะนาย เสี่ยวซือ นายไม่สามารถอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตได้ เข้าใจไหม?"

ซือรั่วเฉินพยักหน้าด้วยดวงตาแดงและคว้าแขนเสื้อข้างหนึ่งของเขา "หลังจากออกไปนายจะไม่ทิ้งฉันใช่ไหม แล้วแมลงของฉันล่ะจะทำยังไง นายไม่อยากได้แล้วเหรอ?"

ฮ่อฉวนสือลูบหัวของเขาและหัวเราะ "ฉันได้ตั้งห้องวิจัยพิเศษที่สวนจื่อ นายสามารถศึกษาเรื่องนี้ได้ตลอดชีวิต แมลงของนายมีประโยชน์กับฉันมาก อนาคตต้องมีประโยชน์อย่างแน่นอน ดังนั้นวันนี้นายเก็บของดีๆ ดูว่าจะเอาอะไรไปบ้าง