นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 430

ถ้าเป็นคนอื่น เกรงว่าฮ่อฉวนสือคงผลักออกไปนานแล้ว แต่พอเป็นซือรั่วเฉิน แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเย็นชา แต่กลับเอามือลูบหัวเขาเบาๆ

เมื่อซือรั่วเฉินเจอกับฮ่อฉวนสือ เขาก็กลายเป็นน้องชายที่พึ่งพาพี่ชายในทันที

ความเศร้าโศกของเขาเป็นความจริง จนทำให้ฮ่อฉวนสือรู้สึกผิด "ช่วงไม่กี่ปีนี้มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะไม่มาหาหรอก"

"จริงเหรอ?"

ขนตาของซือรั่วเฉินยังคงมีน้ำตา ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ใจก็เชื่อ

เขาจำใครไม่ได้เลย จำได้เพียงฮ่อฉวนสือคนเดียว เหมือนคนไร้ญาติขาดมิตร พึ่งพาสิ่งเดียวบนโลกใบนี้

"อืม"

สือฮว่าที่เห็นฉากนี้ กรามก็แทบร่วงลงมา

ตอนที่เธออยู่กับซือรั่วเฉิน แม้ว่าเธอจะรู้สึกซือรั่วเฉินจิตใจบริสุทธิ์มาก แต่เขาก็ไม่แสดงด้านที่ไร้เดียงสาและอ่อนแอขนาดนี้ เขาเป็นคนปกติ ยกเว้นคำพูดที่นุ่มนวลกับแมลงมีพิษเหล่านั้น

ซือรั่วเฉินหยุดร้องไห้และเริ่มพูดถึงแมลงที่เขาเลี้ยงไว้ราวกับเด็กทารก

"ฮ่อหมิงนายรู้ไหม? ในที่สุดฉันก็เลี้ยงงูไลโคดอนได้ ยาวกว่านิ้วนิดหน่อย มีพิษร้ายแรงมาก แข็งแกร่งกว่าแมงมุมแม่ม่ายดำหลายร้อยเท่า และยังมีพิษมากมาย นายอยากได้ไหม?"

ฮ่อฉวนสือเอนหลังและตบที่ว่างด้านข้างเป็นสัญญาณให้เขานั่งลง

จากนั้นซือรั่วเฉินก็เงียบและนั่งข้างๆอย่างเชื่อฟัง

สือฮว่ามีลางสังหรณ์ว่าซือรั่วเฉินเป็นมารหัวใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ

เขาเชื่อฟังฮ่อฉวนสือเกินไปแล้วก็พึ่งพาเขามากเกินไป

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว "ฉันมาที่นี่ครั้งนี้เพื่อถามนายว่าอยากออกจากที่นี่ไหม?"

ออกจากที่นี่?

ซือรั่วเฉินไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เขาชอบที่นี่ ออกจากที่นี่แล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ

เขาจำอะไรไม่ได้เลย ออกไปคนโดนคนเขารังเกียจ บางคนคงจะหัวเราะเยาะเขาในฐานะสัตว์ประหลาด มีเพียงฮ่อหมิงเท่านั้นที่ยินดีจะเป็นเพื่อนกับเขา

"หลังจากออกไปแล้ว นายก็อยู่ข้างฉัน ไม่จำเป็นต้องเจอคนอื่น และไม่มีใครหัวเราะเยาะนาย เสี่ยวซือ นายไม่สามารถอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตได้ เข้าใจไหม?"

ซือรั่วเฉินพยักหน้าด้วยดวงตาแดงและคว้าแขนเสื้อข้างหนึ่งของเขา "หลังจากออกไปนายจะไม่ทิ้งฉันใช่ไหม แล้วแมลงของฉันล่ะจะทำยังไง นายไม่อยากได้แล้วเหรอ?"

ฮ่อฉวนสือลูบหัวของเขาและหัวเราะ "ฉันได้ตั้งห้องวิจัยพิเศษที่สวนจื่อ นายสามารถศึกษาเรื่องนี้ได้ตลอดชีวิต แมลงของนายมีประโยชน์กับฉันมาก อนาคตต้องมีประโยชน์อย่างแน่นอน ดังนั้นวันนี้นายเก็บของดีๆ ดูว่าจะเอาอะไรไปบ้าง

"เพราะซือเหลิ่ง พี่ของซือรั่วเฉิน เป็นคนที่มีอุบายมาตั้งแต่เด็ก วันที่เรือพาพวกเขาออกทะเลไป เขารู้ว่าเขาจะต้องจมลงไปในทะเล เขาก็แก้เชือกแล้วแกล้งทำเป็นซือรั่วเฉิน ตัวเองเลยรอดมาได้"

เด็กอายุหกขวบก็มีอุบายแบบนี้ ซือเหลิ่งช่างน่ากลัวจริงๆ

"ในเมื่อซือเหลิ่งกับซือรั่วเฉินเป็นฝาแฝดกัน ทำไมถึงต่ากะน?"

ฮ่อฉวนสือกอดเธอและถอนหายใจ "ซือรั่วเฉินดิ้นรนคลานเข้าไปในป่าที่น่ากลัวหลังจากที่ถูกทะเลซัด เขาถูกแมลงชนิดหนึ่งกัด อันที่จริงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่ามันเป็นแมลงชนิดไหน ที่มีพลังน่ากลัวขนาดนี้ ร่างกายเขาเหมือนลอกคราบ และผิวหนังลอกออกเป็นแผ่นๆ ตอนนั้นฉันคิดว่าเขาตายแน่"

"คุณอยู่กับเขาเหรอ?"

สือฮว่ารู้สึกประหลาดใจมากขึ้น ตามที่ซือรั่วเฉินบอก เขาควรจะเจอฮ่อฉวนสือหลังจากที่เขามาที่นี่แล้วสิ

"อืม ตอนที่เขาถูกโยนลงทะเล ฉันเห็นเขาพอดี มือเท้าของเขาถูกมัด ตอนนั้นฉันไม่มีความคิดอื่นเลย ฉันกระโดดลงทะเลและแก้เชือกของเขา ฉันคิดว่าตัวเองก็ต้องตายแน่ เราสองคนต่างก็เด็ก คลื่นก็ใหญ่มาก เขากับฉันถูกคลื่นซัดเข้าฝั่งพร้อมๆกัน"

"หลังจากที่เขาตื่นขึ้น ก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จำแต่ชื่อตัวเองเท่านั้น ฉันเข้าไปในป่ากับเขา เขามีความรู้สึกไวต่อแมลงมีพิษตามธรรมชาติ แต่เขาไม่สามารถหนีจากแมลงมีพิษได้ หลังจากที่เขาล้มลง ฉันก็ลากเขาออกจากที่นั่น เพราะพิษในร่างกายของเขา แมลงมีพิษตัวอื่นๆเลยไม่กล้าเข้าใกล้เราอีก ฉันเลยคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในป่านั่นและทำให้สัตว์มีพิษตัวอื่นกลัว"

ฮ่อฉวนสือฝังหัวตัวเองไว้ที่คอสือฮว่า และน้ำเสียงของเขาก็เย็นลง "ตอนนั้นฉันกลัวมาก เขาเหมือนถูกห่อด้วยรังไหมสีเนื้อ ผิวหนังของเขาก็หลุดออกเป็นชิ้นใหญ่ๆ ฉันคิดว่าเขากำลังจะตาย แต่หลังจากลอกคราบแล้ว รูปลักษณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปเลยแล้วเขาก็ฟื้น แต่ความทรงจำของเขากลับยุ่งเหยิงมากขึ้น ต่อมาคุณท่านฮ่อก็พาคนของเขามาตามหาฉัน และฉันก็ส่งคนมาที่นี่เพื่อสร้างบ้านให้เสี่ยวซือ เพราะเขาชอบที่นี่ ตั้งแต่ตื่นมาตอนนั้นเขาก็ตื่นเต้นมาก"

สือฮว่าไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีเรื่องราวแบบนี้อยู่