นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 431

แม้ว่าฮ่อฉวนสือจะสงบ แต่เด็กสองคนต้องหนีจากป่านั่น ต้องใช้ความกล้าหาญมากแค่ไหนกัน นั่นคือสถานที่ที่เสียนักสำรวจระดับชาตินับไม่ถ้วน

เธอกอดคอของฮ่อฉวนสือ "โชคดีที่คุณไม่เป็นอะไร โชคดีที่คุณยังมีชีวิต"

ฮ่อฉวนสือตบหลังเธอเบาๆพร้อมทั้งหัวเราะน้อยๆ "ตอนนั้นฉันแกล้งทำเป็นป่วยหนักและออกจากจิงตู ที่สำนักงานใหญ่ของตระกูลฮ่อฉันไม่มีอะไรเลย แม้ว่าบางคนจะรู้ว่าฉันกระโดดลงทะเล แต่กลับไม่มีใครคิดจะมาช่วยชีวิตฉัน จริงๆแล้วตอนที่ฉันกระโดดลงทะเล ก็รู้สึกเสียใจนะ ฉันคิดว่าตัวเองจะตายไปกับเด็กคนนั้นแล้ว ไม่คิดว่าเราจะรอดทั้งคู่ อาจเป็นพระประสงค์ของพระเจ้ามั้ง"

"คุณรู้จักซือรั่วเฉินตอนนั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมถึงช่วยเขาล่ะ?"

"รู้จักจริงๆล่ะมั้ง เพราะเขาชอบเล่นกับแมลงพวกนั้นตลอด ทุกคนปฏิบัติต่อเขาเหมือนสัตว์ประหลาด เขาโดดเดี่ยว และฉันก็ถูกทำให้โดดเดี่ยวพอดี เพราะงั้นฉันเลยรู้ชื่อของเขา"

ถือว่าเป็นคนโดดเดี่ยวทั้งสองคน ในที่ที่ไม่มีตัวตอย่างเมืองแห่งบาปก็ต้องคอยให้ความอบอุ่นกัน

ฮ่อฉวนสืออธิบายเรื่องได้อย่างชัดเจน ตอนนี้นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เขาก็ยังถอนหายใจ

ในความเงียบ ซือรั่วเฉินเก็บข้าวของและออกมาพอดี

อาจเป็นเพราะเขาอารมณ์ดี เขาเดินไปกระโดดไปเหมือนกระต่าย และรีบเก็บของ

ฮ่อฉวนสือลูบหัวของสือฮว่า "เธอก็ไปดูสิว่ามีอะไรต้องเก็บไหม เราจะไปคืนนี้เลย"

สือฮว่าไม่มีอะไรต้องเก็บ แต่เมื่อนึกถึงงูไลโคดอนสองตัวที่ข้อมือของเธอ เธอก็ยกมือขึ้นราวกับเด็กทารก "ฮ่อฉวนสือ ดูสิ นี่คืองูไลโคดอนสองตัวที่ซือรั่วเฉินบอก ว่ากันว่ามีพิษร้ายแรงและสามารถป้องกันตัวเองได้ ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วเมื่อเห็นหัวงูสองหัวที่วาววับ "เขายอมให้สิ่งนี้กับเธอด้วยเหรอ?"

ใบหน้าของสือฮว่าแดงขึ้นทันที อายเกิดจะบอกว่าเขาเข้าใจผิด ดังนั้นเลยรีบหลบตา

"ฮ่าฮ่า แน่...แน่นอนสิ เขากับฉันเป็นเพื่อนกันนี่นา"

เธอพูดอย่างไม่มั่นใจ ฮ่อฉวนสือรู้สึกขบขันก่อนบีบแก้มเธอ

"เขาศึกษางานวิจัยนี้มาหลายปี ถ้าเธอชอบก็รับไปเถอะ ถือว่าเป็นของขวัญจากเขา ฮว่าเอ๋อร์ เสี่ยวซือเขา...เขาเหมือนน้องชายฉัน คงอยู่ที่ระดับแค่สี่หรือห้าขวบเท่านั้น ถ้าวันหลังทำอะไรให้เธอไม่พอใจ เธอก็อย่าโกรธไปเลยนะ"

ใบหน้าของสือฮว่าเริ่มเคร่งขรึมและกัดคอของเขา "คุณคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ? อีกอย่างคนเขาให้ของขวัญกับฉันนะ ฉันแทบจะถวายเลย"

ฮ่อฉวนสือหัวเราะเบาๆและกดจูบที่ริมฝีปากของเธอ "เธอเรียนรู้การพูดจาแบบนี้เมื่อไรกัน?"

สีหน้าของสือฮว่าชะงัก หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด ก็นึกได้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก

แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้ทำให้เธออึดอัด เธอกลับรู้สึกมีความสุขแทนด้วยซ้ำ

ดวงตาของเธอเป็นประกาย ทันใดนั้นเธอก็จับใบหน้าของเขาและกดจูบอย่างแรง

ฮ่อฉวนสือผงะ ดวงตาสั่นไหว

หลังจากตอบสนอง เขาโอบแขนรอบเอวของเธอแล้วกดเธอลงกับโซฟา ก่อนกดจูบให้แนบแน่นขึ้น

ดังนั้นในห้องก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาดๆขึ้น ทั้งสองจูบกันอย่างแนบชิด ขณะที่กระต่ายอีกตัวกำลังกระโดดไปรอบๆ เพื่อเก็บของ ฮัมเพลงที่คนอื่นไม่เข้าใจ ราวกับว่าไม่ได้ถูกพวกเขารบกวนเลย

เมื่อจูบเสร็จสิ้น สือฮว่าก็หอบหายใจและดันเขาออก หน้าแดงอย่างไร้สาเหตุ

ฮ่อฉวนสือหัวเราะเบาๆและหันไปมองคนที่ยังคงฮัมเพลงเก็บของอยู่ "ไปเรียกให้คนข้างนอกมาเอาแมลงทุกตัวของนายไป อย่าพลาดล่ะ"

ซือรั่วเฉินตะโกนด้วยความตื่นเต้นทันที และรีบกระโดดออกไปข้างนอก

ซือรั่วเฉินเลี้ยงแมลงไว้มากมาย พวกมันทั้งหมดถูกบรรจุลงในกล่องขนาดใหญ่

หลังจากบรรจุเสร็จก็ผ่านไปสามชั่วโมง