นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 434

หลังจากเดินออกไปไม่กี่ก้าว เธอก็ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ

มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางเดิน หลิวชิงเฉี่ยนเห็นเขาก็ชะงักฝีเท้า "รั่วเฉิน เธอมาทำอะไรน่ะ?"

ซือรั่วเฉินเลิกคิ้วและค่อยๆเอนหลัง "ป้าหลิ่วน่าจะรู้ว่าคนที่ตายไม่ใช่สือฮว่าใช่ไหมครับ? ทำไมไม่บอมบอกเขาล่ะ? อันที่จริงเขายังรอดได้เพียงเอาสือฮว่ามา ผู้ชายของป้าก็จะไม่ตาย"

ใบหน้าของหลิ่วชิงเฉี่ยนชาวาบ ไม่รู้ว่าคนๆนี้มีหลักฐานหรือกำลังทดสอบเธออยู่ "ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร"

ซือรั่วเฉินยิ้ม ริมฝีปากก็เปลี่ยนเป็นงดงาม

"ป้าหลิ่ว ฉันคิดว่าโลกของป้าจะมีแต่ผู้ชาย ไม่คิดเลยว่าจะไม่ใช่แบบนั้น หลายปีที่ผ่านมา ป้าซ่อนไว้ได้ลึกจริงๆ"

ขณะที่เขาพูดก็ก้มศีรษะลงจุดบุหรี่ ลมในทางเดินพัดจนทำให้คอเสื้อของเขากระพือ

เขาพ่นควันออกมา ริมฝีปากสวยยกยิ้ม ผมยาวเล็กน้อยของเขาก็ปลิวไปมา ท่าทางที่ไม่ธรรมดา

ท่าทางการสูบบุหรี่ของเขาไม่ได้ขัดแย้งกับอารมณ์ของเขาเลย

หลิ่วชิงเฉี่ยนตื่นตระหนก เธอมองซือรั่วเฉินไม่ออกและรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่อันตรายมาก

เธออยากจะไปจากที่นี่ แต่ประโยคถัดมาของซือรั่วเฉินทำให้เธอชะงักฝีเท้า

"ป้าหลิ่ว ป้าเคยคิดไหมว่าทำไมตอนแรกยวี่เย่ถึงตามหาป้า?"

หลิ่วชิงเฉี่ยนก้มศีรษะลงและครุ่นคิดอย่างรอบคอบครู่หนึ่ง

ตอนที่เธอเจอยวี่เย่ที่จิงตู เขารู้ว่าสร้อยข้อมือของเธอมาจากเมืองแห่งบาป และบอกว่าเธอน่าจะมาจากเมืองแห่งบาป

เขาปกป้องเธอและบอกเธอหลายสิ่งหลายอย่าง

มีคนจำนวนมากที่ออกจากเมืองแห่งบาปและมีผู้หญิงสวยๆมากมาย ทำไมยวี่เย่ถึงมาตามหาเธอ?

คงไม่ใช่เพราะเขามีความรู้สึกต่อเธอใช่ไหม?

หลิ่วชิงเฉี่ยนมองผู้ชายออก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายในเมืองแห่งบาป น้อยมากที่พวกเขาจะมีความรู้สึก พวกเขามีความอ่อนโยนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และคอยชี้นำแบ่งให้ผู้หญิงจำนวนมาก

ดังนั้นยวี่เย่ไม่มีทางชอบเธอจริงๆ

"รั่วเฉิน ไม่ต้องมาทดสอบฉันหรอก ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น"

"ป้าหลิ่ว หลังจากที่ป้ากลับมาเมืองแห่งก็อยู่ข้างยวี่เย่ตลอก ไม่เคยคิดเลยเหรอครับว่าป้ามาจากตระกูลไหน? สร้อยข้อมือของป้ามาจากไหน หมายความว่าอะไร ป้าไม่สงสัยเลยงั้นเหรอครับ?"

ดวงตาของหลิ่วชิงเฉี่ยนเปลี่ยนไปในทันที เธอแก่กว่าซือรั่วเฉินมากและอาศัยอยู่ในเมืองแห่งบาปมาตลอด จะไม่รู้ได้อย่างไรว่า ซือรั่วเฉินกำลังวางกับดักเธอ เธอเม้มริมฝีปาก "ตอนนี้ไม่สนใจ"

ซือรั่วเฉินหัวเราะเบาๆ ควันรอบๆตัวเขาทำให้มองเห็นสีหน้าเขาไม่ชัด

หลิ่วชิงเฉี่ยนไม่ได้อยู่ที่นี่นานนักก็รีบจากไปทันที

ซือรั่วเฉินมองตามหลังเธอไป นัยน์ตาคลุมเครือและใบหน้าของเขาก็เย็นชาเล็กน้อย

โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น และคนทางนั้นบอกว่าได้รับการยืนยันแล้ว ผู้หญิงที่ฮ่อหมิงพามาคือสือฮว่า

ซือรั่วเฉินกระตุกมุมปาก หลังจากวางสายก็เดินตรงไปที่ห้องผู้ป่วยของยวี่เย่

ต้องให้ยวี่เย่รู้ว่าสือฮว่ากลับมาแล้ว

แน่นอนว่าหลังจากที่ได้ยินว่าสือฮว่าอยู่กับฮ่อหมิง ใบหน้าของยวี่เย่ก็สว่างไสวขึ้นทันที ราวกับว่าเขาอายุน้อยลงหลายปี "งั้นจะรีรออะไรล่ะ ปรมาจารย์ที่เจ็ด นายช่วยเรียกเธอมาสิ ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ"