นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 45

ฮ่อฉวนสือขับรถไปอย่างช้าๆด้วยดวงตาที่อ่อนโยน

เขาไม่ใช่เทพพระเจ้า เขาไม่เข้าเข้าสังคมไม่เป็น เพราะในทางสังคม ถ้าไม่ใช่คนอื่นมองว่าเขาน่าเบื่อก็เป็นเขาที่มองว่าคนอื่นน่าเบื่อ

เขาไม่ต้องการที่จะดูเบื่อหน่ายในสายตาของผู้อื่นและไม่ต้องการทนต่อความเบื่อหน่ายของผู้อื่น

ดังนั้นส่วนใหญ่แล้วจึงยอมอยู่คนเดียวมากกว่า

แม้ว่าคนที่รู้จักตัวตนของเขาจะไม่เคยบอกว่าเขาน่าเบื่อ แต่ในวันแบบนี้ก้เลี่ยงไม่ได้ที่จะดูน่าเบื่อ

ทั้งสองหยุดการพูดคุยกันและในที่สุดรถก็หยุดที่เฉียนสุ่ยวาน สือฮว่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ

ไม่ใช่จะไปกินข้าวเหรอ? มาทำอะไรที่นี่?

" หายอยากอาหารแล้ว"

ฮ่อฉวนสือลงจากรถอย่างไม่ลังเลและเดินก้าวเท้ายาวเข้าไปในบ้าน

สือฮว่าเดินตามหลังเขาและเกือบจะล้มลงไป

"เธอช้าหน่อย!" เขาหันกลับมาตะโกน คิ้วขมวดเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

สือฮว่าไม่รู้ว่าเขาอารมณ์เสียอะไร จึงหยุดอยู่กับที่

" คุณสามี คุณคงจะไม่ได้ฉันชอบใช่ไหม?"

เธอแอบสะกิดถาม ถ้าไม่ได้ชอบ ทำไมคุณถึงอารมณืเสียเมื่อเห็นสิ่งเหล่านั้นหละ?

เธอก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าเขา เงยหน้าขึ้นจ้องมองอย่างไม่ให้พลาดทุกการมองในสายตา

ไม่มีอารมณ์ใดในแววตาของฮ่อฉวนสือ ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปเพื่อลูบใบหน้าเธอและยิ้มอย่างใจเย็น

"นี่ไม่ใช่ความชอบ แต่เป็นการหวงสิ่งที่ครอบครอง คุณเป็นภรรยาในนามของฉัน ก่อนที่ฉันจะปล่อยคุณไป ผู้ชายคนอื่นไม่สามารถยุ่งกับคุณได้ สือฮว่า ฉันแยกแยะระหว่างความชอบและความเป็นเจ้าของได้และฉันก็ไม่ชอบอะไรทั้งนั้น"

คู่รักที่พูดถึงการชอบ มันเป็นเรื่องน่าขำในสายตาของคนอื่น แต่เขาทั้งสองคนนั้นจริงจังมาก

สือฮว่าพยักหน้าและพูดว่า "ถูกต้องเหมือนกัน ความชอบเป็นสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นมาแต่กำเนิดหรือไม่เป็นตลอดไป คุณสามีคุณเป็นของคนแบบหลัง

เมื่อฮ่อฉวนสือ ได้ยินคำพูดของเธอ ดูเหมือนจะถูกแมลงพิษกัดที่ปลายหัวใจ เขาจ้องที่ใบหน้าของเธอด้วยความงุนงง เมื่อสังเกตเห็นว่าแววตาของเธอเปลี่ยนไปจึงรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว

"อยู่ที่นี่คืนนี้ฉันจะหาโอกาสให้คุณย้ายเข้าที่นี่ไม่มีความสะดวกสบาย"

ดวงตาของสือฮว่าสว่างขึ้นในทันที เธอเคยคิดแบบนี้มาก่อน แต่เฉียนสุ่ยวานดูเหมือนจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในใจของฮ่อฉวนสือ ว่ากันว่าไม่เคยมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามา เธอคิดว่าเขาคงไม่เห็นด้วย แต่คิดว่าเขาจะเป็นคนเอ่ยขึ้นเอง

"โอเค"

เธอตอบอย่างสบายใจและยิ้มกว้าง

สือฮว่าพักอยู่ในเฉียนสุ่ยวาน ซึ่งในความคิดของเธอเป็นเรื่องปกติ แต่ครอบครัวตระกูลฮ่อกลับนั้นตรงกันข้าม

สีหน้าของถางหรงมืดมนมาก ตั้งแต่ตอนที่เธอทราบข่าวนี้ ใบหน้าของเธอก็แทบจะบิดเบี้ยวผิดรูป

เธอคิดว่าสือฮว่าจะอยู่ที่บ้านเป็นเวลาสองปีโดยไม่สร้างความเดือดร้อนและเธอคิดว่าคนสมองทึ่มอย่างสือฮว่าคงจะไม่คุกคามใดๆ แต่ไม่คิดว่าลูกชายจะอนุญาตให้เธอย้ายเข้าไปที่เฉียนสุ่ยวาน!

นั้นคือเฉียนสุ่ยวานเป็นที่ที่เขาสัญญาว่าจะอยู่กับคนรัก!

สือฮว่าเป็นอะไรกับเขา? คนรัก?

เป็นเรื่องตลกชัดๆ! !

ถางหรงโทรหาฮ่อฉวนสือโดยไม่ลังเลของโมโหจนแทบคลั่ง

"คุณแม่"

ฮ่อฉวนสือกดแป้นพิมพ์ด้วยมือข้างหนึ่งและแววตาที่เลือนลาง

"ลูกปล่อยให้สือฮว่าย้ายไปเฉียนสุ่ยวานเหรอ! แกบ้าหรือป่าว ฉวนสือ อย่าบอกแม่นะว่าแกชอบผู้หญิงต่ำๆคนนั้นเข้าแล้วจริงๆ เธอมีอะไรดี?! ตอนแรกที่แนะนำให้แกรู้จักกับลูกสาวตระกูลมู่ แกกลับพูดว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ ไม่ว่ายังไพวกแกก็เป็นเด็กที่โตมาด้วยกัน มันจะเทียบกับเด็กชนบทอย่างสือฮว่าไม่ได้หรือไง ก่อเรื่องวุ่นวายจริงๆ! ฉันจะไม่ปล่อยให้สือฮว่าย้ายไป! "

นี่เป็นครั้งแรกที่ถางหรงยั้งสติไม่อยู่ จากมุมมองของเธอ สือฮว่าเป็นผู้หญิงที่หน้าไหว้หลังหลอก ต่อหน้าสัญญากับเธอว่าจะไม่มีความคิดอื่น แต่ก็แอบพยายามสบคบกับลูกชายของเธอ

แม้ว่าการเลี้ยงดูของเธอจะดีแค่ไหน แต่ตอนนี้ก็ต้องระเบิด

"ผมจะให้หนานสือมาเก็บข้าวของของเธอ"

เสียงของฮ่อฉวนสือนั้นสงบในตอนที่บอกความจริง

อารมณ์ของถังหรงอ่อนลงโดยทันที เธอจะยังไม่เข้าใจลูกชายคนนี้อีกหรือ? สิ่งที่เขาตัดสินใจต่อให้ทำยังไงก็เปลี่ยนกลับมาไม่ได้

"ฉวนสือ แกชอบผู้หญิงคนนี้แล้วจริงๆใช่ไหม?"

น้ำเสียงของเธอประนีประนอมและใบหน้าเต็มไปด้วยความจนปัญญา

เธอพูดอย่างชัดเจน ดวงตาของเปล่งประกายด้วยความเย็นชา

มันเจ็บ มันเจ็บเกินไป การทุบตีเพียงไม่กี่ครั้งของเจียงหยิงนั้นเป็นการลงมืออย่างหนักแน่นอน เธอต้องเอาเธอตาย

เจียงหยิงหัวเราะเยาะด้วยสายตาที่ดุร้าย เธอหยิบมีดสั้นออกมาจากกระเป๋าและแทงตรงไปที่สือฮว่า

"ไปตายซะ! ถึงตอนนี้แกยังเสแสร้างกับฉัน แกไม่ให้ทางรอดกับฉัน！ฉันก็จะไม่ให้แก่อยู่เย็นเป็นสุข!"

ความบ้าคลั่งในดวงตาของเธอเป็นเหมือนไฟที่ลุกโชนและเธอต้องการที่จะลากสือฮว่าลงนรกด้วยกัน

สีหน้าของสือฮว่าเปลี่ยนไปและถอยหลังไปหลายก้าว โชคดีที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาขัดขวางได้ทันเวลา มิฉะนั้นมีดนั้นคงจะแทงทะลุหน้าอกเธอ

ภายใต้การปราบปรามของชายหลายคน เจียงหยิงยังคงสู้อย่างดิ้นรนและมีดในมือของเธอก็ตกลงที่พื้น

สือฮว่าหอบและมองเธอด้วยสายตาเย็นชา" เจียงหยิง คุณเป็นคนเก่งที่จบด้านกฎหมายที่ คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่?

เธอไม่ได้สูญเสียการควบคุมและพูดคำต่อคำ

เจียงหยิงยิ้มเยาะ ผมของเธอร่วงหล่นลงมา "ฉันรู้แน่นอน ฉันอยากให้คนต่ำๆอย่างแกไปตาย!"

"ความคับข้องใจของฉันกับคุณ มันไม่ได้ถึงระดับนี้"

สือฮว่ายังคงนิ่งมากและเธอก็พยายามทำให้เจียงหยิงสงบ

เจียงหยิงเป็นผู้หญิงที่รักศักดิ์ศรี ความเกลียดชังแบบไหนที่สามารถผลักดันให้เธอทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าสาธารณชนได้?

เพราะความคับแค้นใจก่อนหน้านี้ของพวกเธอ? เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

แม้ว่าเจียงหยิงจะออกจากตี้เซิ่ง สิ่งที่ต้องทำคือไปพบเธอที่ศาลและเอาชนะเธอ

เจียงหยิงยิ้มกว้างและจ้องมองเธออย่างเยาะเย้ย "สือฮว่า เป็นฉันผิดเอง ฉันคิดว่าเธอเป็นกระต่ายสีขาวตัวน้อยที่เข้ามาด้วยเส้นสาย ไม่คิดว่าเธอจะซ่อนเขี้ยวที่แหลมคมเช่นนี้ไว้ แต่เดิมฉันต้องการพิสูจน์ความสามารถของฉันในบริษัทอื่นๆ แต่เธอปล่อยให้คนที่อยู่เบื้องหลังของเธอปิดกั้นการถอยของฉันทั้งหมด ยังหาคนมาทำให้ฉันอับอาย ฉันไม่มีข้องใจกับเธอ แต่เธอกลับเลวร้ายถึงขั้นนี้ แล้วทำไมฉันจะฆ่าเธอไม่ได้ ในเมื่อฉันก็ไม่อยากอยู่แล้ว "

เธอกล่าวอย่างทรุดโทรมและคิ้วของเธอก็หย่อนลง

สือฮว่าเก็บอารมณ์เธอให้คงที่ หัวเราะจากนั้นก็ยกมือขึ้นมาแล้วตบไปที่หน้าเธอทันที

เจียงหยิงจับที่ใบหน้าของเธอและมองเธอด้วยดวงตาแดงสด "แกมันเลว! จนถึงตอนนี้ยังไม่ลืมที่จะดูถูกฉัน!"

"ฉันแค่อยากให้คุณใจเย็นๆ ! จะได้ไม่เอาแต่ทำอะไรโง่ๆพื่อทำลายตัวเอง!"