นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 46

เจียงหยิงต่อสู้อยู่พักหนึ่ง แต่เพราะการตบครั้งนี้ เธอจึงสงบลงอย่างรวดเร็ว

มุมปากของสือฮว่านั้นเป็นคำพูดถากถาง แค่มองก็รู้ว่าคนคนนี้กำลังก็ถูกคนอื่นหลอกงาน

"เจียงหยิง คุณถามตัวเองว่าฉันป็นคนที่ทำให้คุณอับอายจริงๆหรือว่าคุณเป็นคนริเริ่มที่จะอยู่ร่วมกับฉันไม่ได้ ฉันอดทนแล้วอดทนอีก แต่คุณกลับกดดันอย่างหนัก ตอนนั้นสือหนานเป็นคนพาฉันไปที่แผนกกฎหมาย คุณจึงคิดว่าสือหนานเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังฉัน คุณทิ้งตี้เซิ่งไปและไม่ลืมที่จะทำให้ชื่อเสียงของฉันเสื่อมเสีย ทำให้ทุกคนต้องแยกตัวออกจากฉัน คุณเกลียดผู้หญิงที่แลกตัวในการเลื่อนขั้นแล้วคิดว่ว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้น สุดท้าย คุณอิจฉาใบหน้านี้ของฉัน คุณไม่เชื่อว่าคนที่สวมผิวหนังแบบนี้จะมีความสามารถได้ ฉันขอให้คุณให้โอกาสฉันพิสูจน์ความสามารถ แต่คุณกลับคิดว่าฉันกำลังออกคำสั่ง แต่คุณน่าจะได้ยินเรื่องนี้แล้ว ตี้เซิ่งชนะคดี ใครถูกใครผิด คงไม่ต้องให้ฉันพูดมาก "

ใบหน้าของเจียงหยิงยิ่งซีดลง เพราะสือฮว่าได้เปิดเผยความลับที่เป็นความลับที่สุดในใจเธอ

เธออิจฉาใบหน้าของสือฮว่า อิจฉาใบหน้าที่อ่อนเยาว์และสวยงามนี้ ไม่ว่าทั้งชายและหญิงก็หลงรักมัน!

ผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้จะมีความสามารถได้อย่างไร พอดีกับเมื่อเธอเห็นหนานสือพาสือฮว่าเข้ามา เธอก็เกิดความคิดที่ตายตัวเองแบบนี้ในหัวทันที

ในความเป็นจริงเธอรู้ว่าในตอนแรกตัวเธอเองก็เป็นหนานสือที่พาเข้ามา

แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าสือฮว่าเป็นผู้หญิงที่เดินเตร่ไปทั่วและจงใจทำให้ผู้ชายเอียงมาหาเธอ

เธอเกลียด ยิ่งมองอีกฝ่ายก็ยิ่งชอบและต่อมาก็เกิดเรื่องเหล่านั้น

เมื่อสือฮว่าเห็นว่าเธอสงบแล้วก็เม้มริมฝีปาก "ไม่ว่าฉันจะมีใครอยู่เบื้องหลังหรือไม่ก็ตาม ฉันก็ไม่ให้ใครตัดการถอยของคุณ ฉันยิ่งหวังว่าจะได้เผชิญหน้ากับคุณ หากคุณแพ้ฉัน ฉันถึงจะชนะจริงๆ "

จู่ๆเจียงหยิงก็สูญเสียเสียง เธออยู่ในที่ทำงานมาหลายปี ทำไมจะไม่เข้าใจสถานการณ์ในปัจจุบัน นี่เธอถูกใช้เป็นปืน

หัวของเธอเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็นและร่างกายของเธอก็หนาวสั่น

สือฮว่าเหลือบมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้น จากนั้นก็มองไปที่รถของเจียงหยิงที่จอดอยู่ด้านนอก

"ไปคุยกันในรถของคุณเถอะ"

เจียงหยิงอ้าปาก เมื่อกี้เธอปฏิบัติกับสือฮว่าแบบนั้น แต่เธอกลับไม่กลัวเลยแม้แต่น้อยและยังกล้าขึ้นรถไปกับเธอ

เธอไม่รู้จะพูดอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ในตอนนี้เธอชื่นชมเธอเล็กน้อย

รปภ. ต้องการที่จะหยุด แต่เมื่อทั้งสองฝ่ายดูเหมือนจะรู้จักกัน เขาจึงยอม

เมื่อเข้าไปในรถ สือฮว่าก็ปิดหน้าต่างทั้งหมดในรถและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เจียงหยิงรู้สึกทำตัวไม่ถูก เห็นได้ชัดว่าสือฮว่าอายุน้อยกว่าเธอมาก แต่ตอนนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าคนๆนี้ เธอดูเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิดมา

เธอรู้ว่าสือฮว่ากำลังรอให้เธอพูด รอเธออธิบายถึงเหตุและผลของเรื่องนี้

"หลังจากที่ฉันออกจากตี้เซิ่ง ฉันก็เข้าสู่บริษัทแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว ในตอนนั้นฉันคิดที่จะเอาชน้เธอ แต่ในไม่กี่วัน ฉันก็ถูกไล่ออก จากนั้นฉันก็หางานไม่ได้อีกเลย ไม่มีบริษัทไหนเต็มใจที่จะรับฉัน เมื่อคืนเจอกับพวกอันตพาลและฉันเกือบจะ ... "

เมื่อเธอพูดตรงนี้ ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน หลังจากนั้นไม่นานจึงพูดต่อ

"เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ช่วยชีวิตฉัน มีบอดี้การ์ดสองสามคนอยู่ข้างหน้าเธอ พวกอันธพา เหล่านั้นถูกจับ ในระหว่างการสอบสวน พวกเขาบอกว่าคุณเป็นคนส่งคนพวกนั้นมาและช่วงนั้นทุกข์ทรมาร ไม่มีงานทำ ไม่มีเงินจ่ายค่าบ้าน ค่ารถ ธนาคารโทรมาหาฉันไม่หยุด อารมณ์ของฉันก็เดือดพล่านไปถึงจุดที่แย่มากและสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ก็ทำให้ฉันสติแตก "

ขนตาของสือฮว่าสั่นไปหลายครั้ง เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและหารูปถ่ายของสือโม่และสิงเหมี่ยว

"คือพวกเขาหรือเปล่า?"

เจียงหยิงส่ายหัว "ผู้หญิงคนนั้นดูผอมและอ่อนแอ ราวกับว่าป่วย แต่ดวงตาของเธอน่ากลัวมาก ฉันกลัวมากเวลาที่จ้องตากับเขา"

ในหัวของสือฮว่าเริ่มค้นหา ฟงเฉียว? หนิงชิงหวาง? ด้วยไอคิวของคนสองคนนี้ก็คาดว่าคงคิดแผนการสูงแบบนี้ไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้นถ้าต้องการปิดกั้นการถอยของเจียงหยิง จะไปเป็นไปได้ยังไงหากไม่มีภูมิหลังที่มีอำนาจ ดังนั้นจึงไม่สามารถเป็นสองคนนี้ได้

ยังมีใครอีกหละ?

สือฮว่าไม่ไม่ออกจริงๆ เธอถอนหายใจ "ฉันทำให้ผู้หญิงหลายคนขุ่นเคือง แต่ไม่มีใครมีคุณสมบัติที่จะขัดขวางคุณได้ ไม่มีสักคน"

เจียงหยิงก็แค่เคยพบอีกฝ่ายเพียงครั้งเดียว มันจึงยากที่จะอธิบายรูปลักษณ์ของเธอในตอนนี้ ท้ายที่สุดแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่สวยงามที่สามารถลืมมันได้ในพริบตา

" หัวของเธอโอเคมั้ย?"

เธอถามอย่างระมัดระวัง เธอรู้ดีว่าเธอใช้พละกำลังไปมากในสองสามครั้งนั้น

สือฮว่ามองเธออย่างประชดประชัน "วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันมาทำงานเมื่อหายจากอาการบาดเจ็บที่ขา คุณให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับฉันจริงๆ"

ในขณะที่เจียงหยิงเข้ามาทุกคนต่างมองเธอด้วยความตะลึง ตอนที่เจียงหยิงจากไป เต็มไปด้วยความกระวนกระวายและจนตรอก

แต่ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะล้างตะกั่วออกไปแล้ว ดวงตาส่องประกายด้วยแสงไฟที่แตกออก

และเห็นว่าเธอเคารพสือฮว่าแบบนี้ ทุกคนก็เข้าใจว่าเจียงหยิงถูกสือฮว่าปราบแล้ว

คนหนึ่งเป็นผู้มาใหม่และอีกคนเป็นผู้จัดการ ภาพดังกล่าว หลายร้อยปีก้คงจะไม่เห็นสักครั้ง

ความคิดของสือฮว่าที่เก็บเจียงหยิงไว้ข้างเธอนั้นง่ายมาก เจียงหยิงรับน้ำใจนี้ของเธอและต่อไปก็จะไม่มีความคิดอื่นในอนาคต

โลกนี้ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเพิ่มดอกไม้ให้มีสีสัน แต่การให้ถ่านท่ามกลางหิมะนั้นสามารถจดจำไปตลอดชีวิต เธอถือได้ว่าเพิ่มคนของเธอมากขึ้นหนึ่งคนและทำอะไรได้ง่ายขึ้น

มีอีกเหตุผลหนึ่ง เจียงหยิงเคยเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นและในครั้งต่อไปที่เธอมีโอกาสพบกันอีก เธอสามารถเตือนเธอได้ทันเวลาเพื่อป้องกันไม่ให้เธอเจอกับอันตราย

สิ่งที่สือฮว่าไม่คาดคิดก็คือการตัดสินใจเล็กๆนี้จะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป เพราะผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังนั้นฉลาดเกินไปและปลอมตัวเก่ง เธอไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะเกลียดเธอขนาดนี้และมันก็เป็นความเกลียดชังที่รุนแรง

บนเตียงของโรงพยาบาล หลินเสี่ยวหม่านปัดโจ๊กทั้งหมดบนโต๊ะลงกับพื้น

เป็นเรื่องน่าขำที่สือฮว่าแก้ไขสิ่งที่เธอจัดเตรียมไว้อย่างรอบคอบนี้อย่างง่ายดาย

เธอคิดว่าด้วยจะใช้น้ำมือของเจียงหยิง ทำลายนางตัวดีนั้นได้อย่างสมบูรณ์!

พยาบาลที่เฝ้าประตูไม่กล้าเข้ามา คนคนนี้กำลังโมโหอย่างมาก ทั้งๆที่เธอยังเด็ก แต่เมื่อสบตากับเธอ พวกเธอนั้นก็จะกลัว

ในความมืด ความสกปรกและความชั่วร้ายทั้งหมด ดูเหมือนจะอยู่ในดวงตาคู่นั้น ซึ่งทำให้ผู้คนจนไม่ไหวจนตัวสั่น

หลินเสี่ยวหม่านหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างกะทันหัน" พี่พยาบาล รบกวนช่วยเก็บหน่อย"

เธอเป็นดูเหมือนสาวน้อยที่ไร้เดียงสาและไร้พิษภัยด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ

เธอมีสองใบหน้าและสลับไปมาอย่างเป็นธรรมชาติ