นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 80

ออกมาจากเรือนจำ ไฟถนนข้างนอกก็เปิดไฟแล้ว

เธอยืนอยู่ที่นั่นสักพักก่อนจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน

ในวิลล่าไฟเปิดอยู่เหมือนมีคนรอการกลับมา

เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เมื่อคิดเรื่องที่ทำลงไปในวันนี้ก็รู้สึกช่างน่าตลก

ความสัมพันธ์ของฮ่อฉวนสือกับผู้หญิงคนอื่นมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ? เธออารมณ์เสียเพราะเหตุนี้งั้นเหรอ

เมื่อนึกออก เธอก็ผลักประตูให้เปิดออก

ฮ่อฉวนสือนั่งอยู่บนโซฟา พอได้ยินเสียงเปิดประตู สีหน้าเขาก็ยิ่งเย็นชาขึ้น

"คุณสามี คุณทานข้าวหรือยัง?"

เดินไปหาเขา สือฮว่าก็ถามเสียงเรียบ หันไปมองกับข้าวที่อยู่บนโต๊ะที่ตอนนี้คงจะเย็นแล้ว

เขารอเธอกลับมา?

ฮ่อฉวนสือยิ้มเยาะ "อิ่มแล้วยังจะกินอะไรอีก"

สือฮว่าเข้าใจที่เขาโกรธ เหมือนกับเด็กที่ต้องโดนปลอบ

"งั้นให้ฉันเอากับข้าวไปอุ่นไหม?"

เธอวางกระเป๋าลงและกำลังจะเดินไปที่โต๊ะ แต่ฮ่อฉวนสือคว้าข้อมือเธอไว้

เธอหันหน้าไปมองเขาอย่างสงสัย

"ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโจวกุยช่าคืออะไร?"

หรือชายที่สือฮว่าไม่สามารถปล่อยวางได้คือโจวกุยช่าน? แต่โจวกุยช่านแต่งงานแล้ว เธอปล่อยมือจากผู้ชายที่แต่งงานแล้วไม่ได้เหรอ?

เมื่อพูดถึงโจวกุยช่าน ใจของสือฮว่าก็เย็นเฉียบ หลังจากที่เธอเข้าใจทุกอย่างระหว่างชายคนนั้นกับหนานจิ่นผิง เธอก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจโจวกุยช่านมากขึ้น

การพบกันของหนานจิ่นผิงและเขา ไม่ใช่แค่การสมรู้ร่วมคิด เป็นการขโมยหัวใจ

"ศัตรู"

หลังจากที่เธอพูดจบก็ยิ้ม "คุณสามี ฉันจะอุ่นอาหารให้ อย่าปล่อยให้หิวเลย"

แต่ในมุมมองของฮ่อฉวนสือ ปฏิกิริยาของเธอคือการยอมรับอย่างสมบูรณ์

ดวงตาของฮ่อฉวนสือลึกล้ำฉายแววอันตราย หันหน้าไปทางใบหน้าที่ยิ้มแย้มของสือฮว่า เขาไม่ได้พูดอะไรก่อนจะลุกขึ้นและเดินขึ้นไปชั้นบน

สือฮว่าถอนหายใจและไม่ได้ไปอุ่นอาหาร ให้คนรับใช้จัดการอาหารทั้งหมด เธอเองก็กินไม่ลง

กลับมาในห้อง เธอก็ปวดหัวอย่างรุนแรง วันนี้ออกไปข้างนอกและได้เจอคนเยอะเกินไปเลยอารมณ์ไม่ดี

ตอนนี้เงียบจนหลับไปในไม่ช้า

ที่ประตูห้องถัดไป หนานสือหยิบยาทาแก้บวมแล้วเคาะประตู

"ท่านประธานครับ ยามาแล้วครับ"

หลังจากพูดไป เขาก็เปิดประตูเดินเข้าไป

ฮ่อฉวนสือถอดเสื้อผ้า ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ถ้าไม่รู้จริงๆคงคิดว่าเขาออกไปทำเรื่องไม่ดีมาซะแล้ว

"ท่านประธานครับ คราวหน้าไม่ต้องประมือกับนายน้อยซิวแล้ว เขาเพิ่งออกจากหน่วยมาเลยไม่ยั้งมือ"

ฮ่อฉวนสือหัวเราะเยาะ "คิดว่าตอนนี้เขาสภาพดีกว่าฉันหรือไง?"

หนานสือปิดปากทันที ประธานก็ไม่ได้นิสัยชอบเสียเปรียบ ตอนนี้เขาเจ็บไปหมดทั้งตัว เกรงว่านายน้อยซิวก็คงนอนอยู่บนเตียงแล้ว

ทั้งหน้าอกและหลังของฮ่อฉวนสือล้วนเป็นสีม่วง หนานสือก็ทายาไม่ได้ง่ายๆเลย ได้แต่พูดอย่างระมัดระวัง "ผมว่าผมไปเรียก คุณสือมาดีกว่าไหมครับ?"

หลังจากพูดจบ เขาก็เหลือบไปเห็นใบหน้าของท่านประธานและพบว่าเขาไม่ได้ห้ามก็รู้สึกตลกแล้วรีบหันกลับไปที่ห้องของสือฮว่า

สือฮว่าที่ตอนแรกหลับไปแล้วก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงเคาะประตู ก็รีบลุกไปเปิดประตู

"คุณสือครับ ท่านประธานไปมีเรื่องกับคนอื่นมา เจ็บไปทั้งตัว นี่คือยาทาครับ คุณไปทายาให้เขาเถอะครับ"

สือฮว่าผงะไปชั่วขณะ เธอไม่คิดว่าคนอย่างฮ่อฉวนสือจะมีเรื่องกับคนอื่น

เขาดูเหมือนดอกไม้สูงส่งไม่สามารถทำอะไรได้ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

หนานสือเห็นว่าเธอสงสัยก็รู้สึกตลกเล็กน้อย "ชายที่มีเรื่องกับท่านประธาน อีกหน่อยก็รู้จักแล้วล่ะครับ"

สือฮว่าไม่ได้หยุดนิ่ง รีบมาที่ห้องของฮ่อฉวนสือทันที

เพียงแวบเดียวเธอก็เห็นรอยฟกช้ำทั่วร่างกายของฮ่อฉวนสือ แม้แต่ที่คอ ที่แท้ก็ไปมีเรื่องมา ไม่ใช่กับมู่หวั่นโจว...

ฮ่อฉวนสือเหลือบมองเธอและหันหน้าหนีเล็กน้อย "ทำไมเธอถึงมาที่นี่ หนานสือล่ะ?"

หนานสือกำลังปิดประตูอย่างเงียบๆ พอได้ยินคำพูดที่หยิ่งผยอง หน้าผากก็ย่นทันที

โชคดีที่ประตูปิดไปแล้ว คุณสือคงจะไม่ทิ้งท่านประธานแล้วออกมา

"หนานสือขอให้ฉันมาทายาให้คุณ"

สุดท้ายสือฮว่าก็ไม่ได้หันกลับไป แต่เดินไปที่ด้านข้างฮ่อฉวนสือ และเปิดยาในมืออย่างเรียบร้อย

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไรแล้วหลับตาลงช้าๆ

ปลายนิ้วของสือฮว่าแต้มยาบนหลังเขาก่อนวนเป็นวงกลม

ฮ่อฉวนสือสั่นไปทั้งตัว เธอก็ตกใจหยุดทันที "เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บมากเลยเหรอ?"

เขาหูแดงแล้วส่ายหัว ไม่ใช่ว่าเจ็บหรอก แต่เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

ปลายนิ้วของเธอเหมือนจะลุกเป็นไฟ ทำให้อุณหภูมิตัวเขาถูกจุด

ตอนที่ปลายนิ้วแตะมาเบาๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่พุ่งตรงเข้ามาที่หัวของเขา

ผู้หญิงมาโดนตัวเป็นความรู้สึกแบบนี้งั้นเหรอ?

ร่างกายเขามีรอยฟกช้ำจำนวนมาก ตอนที่สือฮว่าทายาให้ อยู่ใกล้กับแผ่นหลังของเขา ตอนหายใจ ลมหายใจก็พ่นลงบนผิวของเขาจนเกิดความรู้สึกแปลก

มือที่วางไว้ข้างตัวของฮ่อฉวนสือกำมือโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าการถูกเข้าหาจะรู้สึกแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างที่ดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้และกำลังจะระเบิดออกมา

"สือฮว่า"

เขาก้มหน้าเรียกด้วยเสียงแหบ ดวงตาเป็นประกาย

สือฮว่ากำลังทายาอย่างตั้งใจ ได้ยินที่เขาเรียกก็ตอบกลับ "มีอะไรเหรอ?"

"อยู่ห่างๆฉันหน่อย"

เสียงเขาเหมือนถูกระงับเอาไว้ แต่สือฮว่าฟังไม่ออก เธอนึกว่าผู้ชายคนนี้รังเกียจเธอเลยเผลอลงมือแรงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้