นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 79

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮ่อฉวนสือก็ยังไม่กลับมา สือฮว่าก็ไม่ได้มีท่าทีจะออกไปไหนก็อยู่ในบ้านดูทีวีอย่างเบื่อหน่าย

เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกปั่นป่วนใจ คงจะเกี่ยวกับฝนเมื่อคืนล่ะมั้ง

หลังจากฝนตกเมื่อคืน ท้องฟ้าวันนี้ก็โปร่งเป็นพิเศษ

นึกถึงรอบๆวิลล่าที่ใหญ่ เธอก็ลุกขึ้นเดินไปรอบๆสวน

สวนนี้ได้รับการดูแลจากคนรับใช้อยู่ตลอด มองไปทางไหนก็สวยไปทุกที่

เธอนั่งบนชิงช้าแล้วอาบแดดอยู่สักพัก

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน จนร่างกายร้อนเธอก็จะกลับบ้าน พออยู่หน้าประตูก็บังเอิญเดินไปชนกับฮ่อฉวนสือ

ใบหน้าฮ่อฉวนสือยังคงเฉยเมย แต่พอเห็นเธอ สายตาก็ไหวเล็กน้อย

เขากำลังจะทักทายก็เห็นสือฮว่าเดินผ่านตัวเองไปแล้วเดินมุ่งไปทางบ้าน

เขาขมวดคิ้วแล้วเดินตามไป

สือฮว่าเกลีนดสายตาตัวเองที่ดีเกินไป เธอดันไปเห็นร่องรอยช้ำที่คอของฮ่อฉวนสือ เธอไม่ใช่คนโง่ที่ไม่รู้เรื่องอะไร นั่นไม่ใช่รอยจูบหรือไงกัน?

ถึงมันจะถูกซ่อนไว้ด้วยปกเสื้อ แต่เธอก็เห็นมันได้อย่างชัดเจน

ใจเกิดความระคายเคืองที่อธิบายไม่ได้ ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน พอกลับมาดันเอารอยจูบกับมาด้วย เธอมันก็แค่นายหญิงฮ่อในนามเท่านั้น

เธอนั่งบนโซฟา หยิบหนังสือพิมพ์ออกมาอ่าน

ฮ่อฉวนสือเดินมาข้างเธอแล้วถามเสียงเรียบ "อารมณ์ไม่ดีเหรอ?"

สือฮว่าไม่สนใจแล้วไม่สบตาเขาสักนิด

ฮ่อฉวนสือระงับความโกรธไว้ในใจ "หรือว่าย่าของฉันมาหาเรื่องเธองั้นเหรอ?"

สือฮว่าพลิกหน้ากระดาษเบาๆราวกับว่าเขาคืออากาศ

ฮ่อฉวนสือฉีกหนังสือพิมพ์ "สือฮว่า เธอหูหนวกหรือไง"

สือฮว่าเงยหน้ามองเขา "ฉันหวังว่าครั้งหน้าที่คุณกลับมาจะทำร่างกายให้สะอาดหน่อยนะ"

ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปากทันที "หมายความว่ายังไง?"

ตั้งแต่เขากลับมาก็ไม่ไว้หน้าเขา แล้วยังจะสอนเขาอีก?

สือฮว่าหัวเราะเยาะ "คุณยังไม่เข้าใจที่ฉันสื่อหรือไงกัน? ตัวเองทำอะไรไว้น่าจะรู้ดีที่สุดนะ"

"สือฮว่า!!"

ฮ่อฉวนสือทนไม่ไหวกับการดูถูกเหยียดหยามของเธอ เขายืนขึ้นและพูดจาทิ่งแทง "ถึงฉันจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอไม่ใช่หรือไง? ใครให้สิทธิ์เธอมาสั่งสอนฉัน?"

ภาษานั้นเวลาแสดงความรักนั้นอ่อนแอมาก แต่พอแสดงความเจ็บปวดมันก็คมชัดมากเหมือนกัน

สือฮว่ารู้สึกราวกับหัวใจถูกแทง เธอขมวดคิ้วและยื่นมือออกมาลูบ "ขอโทษแล้วกัน ฉันพูดมากเอง"

เห็นท่าทางของเธอ ฮ่อฉวนสือก็รู้สึกหงุดหงิดทันที ใจเจ็บไปหมด แต่ก็ไม่สามารถพูดขอโทษไปได้ ทำได้แค่หันหลับแล้วขึ้นไปชั้นสอง

กลับเข้ามาในห้อง เขายกมือขึ้นถอดเสื้อนอกแล้วโยนทิ้งไว้ด้านข้างแล้วถอดเสื้อเชิ้ตก็เผยให้เห็นหน้าอกเต่งตึง

หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยรอยช้ำ เขาก้มมองก็เม้นริมฝีปากแน่นขึ้น

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมา พอผ่านทางเดิน สายตาของเขาก็มองลงไปที่ชั้นล่าง

สือฮว่าไม่อยู่แล้วแล้วก็ไม่รู้ว่าไปไหนด้วย

เขายิ่งหงุดหงิดและรีบเข้าห้องหนังสือตัวเองทันที

สือฮว่าออกจากบ้านมาถึงโรงพยาบาลแล้ว อยู่ในวิลล่าก็รู้สึกแน่นหน้าอกเปล่าๆ ออกมาก็ดีขึ้นเยอะ

"คุณสือ คุณยายท่านจะตื่นเร็วๆนี้แล้ว สถานการณ์ของเธอดีมาก คุณไม่ต้องกังวลนะครับ"

ทันทีที่เธอมาถึง หมอก็พูดด้วยรอยยิ้ม

สือฮว่ากระตุกริมฝีปาก "ขอบคุณนะคะ"

เธอนั่งอยู่หน้าเตียงคนไข้ ยื่นมือออกไปจับมือของคุณยายแล้วถอนหายใจหนัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการของคุณยายหรือผู้ชายบางคน

อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณยายสักพัก เธอก็ยังไม่อยากกลับบ้าน

จนกระทั่งตอนเย็น โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นและมาจากหนานสือ

"คุณสือครับ ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วคุณอยู่ที่ไหนเหรอครับ ให้ผมไปรับไหมครับ?"

หนานสือพูดอย่างระมัดระวังและมองผู้ชายที่นั่งข้างๆเขา

ออร่าเขานั้นน่ากลัวและทั้งวิลล่าก็อยู่ในความกดอากาศที่ต่ำ

"ไม่ต้องหรอก ฉันกินข้าวข้างนอกแล้วน่ะ"

สือฮว่านั่งอยู่ใต้รูปปั้นพ่นน้ำในจัตุรัส จู่ๆก็รู้สึกตัวเองเศร้ามาก นอกจากบ้านตระกูลฮ่อแล้ว ในจิงตูเธอก็ไม่มีเพื่อคนอื่น เธอก็เลยโดดเดี่ยว

ถ้าออกจากบ้านตระกูลฮ่อ เธอก็คงไม่มีที่ไปสักที่

"แต่ตอนนี้เย็นมากแล้วนะครับ ผู้หญิงคนเดียวอยู่ข้างนอกไม่ปลอดภัยนะครับ"

หนานสือยังคงเกลี้ยกล่อมต่อ แต่กลับพบว่าสายโทรศัพท์ถูกวางไปแล้ว

เขามองฮ่อฉวนสืออย่างลังเลด้วยสีหน้าเศร้าโศก