นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 91

ด้านนอก สือฮว่ากำลังจะเคาะประตูก็ได้ยินคำพูดนั้นมาจากข้างใน

เป็นมู่หวั่นโจว

นิ้วของเธอหยุดชะงัก เปิดประตูนี้ไปไม่ได้

ตั้งแต่ฮ่อฉวนสือให้บอดี้การ์ดกับเธอมา ทั้งสองก็ไม่ได้ไปทำงานด้วยกัน คืนนี้เธอว่าจะกลับบ้านแต่นึกได้ว่าเธอยังมีเอกสารอยู่ที่บริษัท เธอจึงรีบวิ่งไปในความมืด และนึกถึงฮ่อฉวนสือที่กำลังทำโอที เธอเลยไปร้านอาหารซื้อกลับไปให้เขาเป็นมื้อเย็น

รู้ว่าเขาไม่ชอบอาหารรสจัด เธอเลยตั้งใจสั่งให้พ่อครัวทำให้อาหารจืดลงมาหน่อย

แต่เธอไม่คิดเลยว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้

ตะเกียบไม้ในมือของเธอหักทันที หนามไม้ที่แหลมคมทิ่มเข้ามาที่เล็บนิ้วหัวแม่มือลึกมากจนผิวหนังใกล้นิ้วหัวแม่มือมีเลือดออกเล็กน้อย

เธอหน้าซีดด้วยความเจ็บปวดและหลับตาเพื่อดึงหนามไม้ออกมา แต่อาจเป็นเพราะมือสั่น หนามไม้เลยดึงออกเพียงครึ่งเดียวและอีกครึ่งหนึ่งก็หักในเนื้อทำให้ความเจ็บปวด

"เราจะหย่ากันในอีกสองปี"

ตอนเธอเจ็บ ก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาดังมาจากข้างใน

เป็นฮ่อฉวนสือ เขากำลังบอกมู่หวั่นโจวว่าเขาจะหย่ากันในอีกสองปี

เขากลังคนรักของเขาจะเสียใจงั้นเหรอ?

สือฮว่ายิ้มอย่างประชดประชัน ไม่ได้อยู่ต่อ หันหลังแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์

เมื่อเธอลงไปชั้นล่างก่อนโยนกล่องอาหารลงถังขยะ

ถงหางที่รออยู่ข้างๆก็รีบเปิดประตู

สือฮว่าเข้าไปนั่ง ที่มือก็ยังมีอาการเจ็บแปลบ เจ็บจนคิดอะไรไม่ออก

ถงเหยียนที่เห็นนิ้วของเธอเพียงแวบเดียวก็ร้องออกมา "พี่ ไปโรงพยาบาล นิ้วคุณสือได้รับบาดเจ็บ!"

ตอนท่านประธานย้ายพวกเขามา ได้พูดอย่างชัดเจนว่าคุณสือจะต้องไม่ได้รับบาดเจ็บ

"ไม่ต้องหรอก แค่กลับเฉียนสุ่ยวานก็พอ"

สือฮว่าห้ามเอาไว้แล้วลดสายตาลง

ถงเหยียนจับมือของเธอขึ้นมาดูก็เห็นหนามไม้ยังคงแทงลึกเข้าไปในเนื้อแล้วรู้สึกเจ็บแทน

"คุณสือคะ ไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ ถ้าเป็นบาดทะยักล่ะก็แย่แน่ๆ แล้วก็ต้องเอาหนามไม้นี่ออกด้วย"

สือฮว่าที่เห็นแววตาจริงใจของเธอ ความโกรธในใจก็หายไปทันที

"งั้นก็ได้"

ในสำนักงานระดับสูงสุด ดวงตามู่หวั่นโจวสว่างวาบขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของฮ่อฉวนสือ

"ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณแน่ ฉันจะอยู่ข้างคุณตลอดไป"

หัวใจของเธออ่อนยวบลงทันทีและเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ

ฮ่อฉวนสือปิดคอมพิวเตอร์ "ฉันจะหย่ากับเขาในอีกสองปี แต่คุณ ไม่มีวันเป็นไปได้"

ประโยคเดียว มู่หวั่นโจวก็เหมือนตกจากสวรรค์สู่นรกทันที

เธอมองเขาอย่างสงสัย หรือเธอยังเทียบกับสือฮว่าไม่ได้งั้นเหรอ?

มีแค่คนตาถึงเท่านั้นที่จะรู้ว่าเธอดีกว่าสือฮว่าเป็นร้อยเท่า

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นยืน "คุณมู่คงดูถูกคนที่ทำลายชีวิตแต่งงานของคนอื่น นี่ดึกแล้ว ฉันจะกลับแล้ว"

ใบหน้ามู่หวั่นโจวราวมีน้ำค้างแข็ง เธอเข้าใจความหมายของฮ่อฉวนสือ คุณหนูมู่ผู้สง่างามอย่างเธอไม่สามารถทำลายชีวิตแต่งงานคนอื่นได้ นั่นเป็นสิ่งที่เมียน้อยเขาทำกัน!

ตอนนี้ฮ่อฉวนสือแต่งงานกับสือฮว่าแล้ว ไม่ว่าจะยังไงสือฮว่าก็เป็นภรรยาของเขาอยู่ดี

เธอเสียใจที่คืนนั้นเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงของเขา โอกาสดีๆแบบนั้น

เธอนึกถึงคำพูดของซิ่วหยูอีกครั้ง "เธอคิดได้หรือยัง? ถ้าเธอไปตอนนี้ อนาคตผู้ชายคนนี้จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีก"

เธอกัดฟัน เจ็บหัวใจเพราะเธอพลาดครั้งเดียว ก็จะไม่พลาดครั้งที่สองไม่ได้อีก ไม่ว่ายังไง เธอต้องจับเขาให้อยู่หมัดให้ได้!

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเธอรักฮ่อฉวนสือจริงๆ เป็นรัก ไม่ใช่แค่ชอบ

เธอรักเขา ยอมที่จะมอบทุกอย่างเพื่อเขา ความรักแบบนี้คือถึงขั้นสุดแล้ว

พอได้รักสุดๆก็จะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าลังเล มันเป็นความปรารถนาที่ล้นออกมาจากส่วนลึกจนแทบจะพุ่งไปหาเขา บุกน้ำลุยไฟ ฝ่าฟันอุปสรรคที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอจะขจัดอุปสรรคทั้งหมดรวมถึงสือฮว่าด้วย

มู่หวั่นโจกรอกตาแล้วยิ้มเยาะก่อนจะออกไปจากที่นี่

สือโม่โดนทำลายก็เป็นเธอเอง เพราะสือโม่คิดอย่างอื่นกับฮ่อฉวนสือ แถมคืนนั้นสือโม่ก็อยากเป็รผู้หญิงของฮ่อฉวนสือด้วย เธอเหมาะงั้นเหรอ?

สือโม่โดนทิ้งที่ชานเมือง เธอให้คนไปทำลายใบหน้าของอีกฝ่าย หากไม่มีใบหน้านั้น เธอจะมีความกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าฮ่อฉวนสือแค่ไหนกันเชียว!

ตอนนั้นเธอไม่รู้ตัวตนของฮ่อฉวนสือ สิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดคือให้สือโม่อยู่ห่างจากฮ่อฉวนสือ เธอแค่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควร!

ตอนนี้มาคิดๆดู การตัดสินใจไปแบบนั้นมันก็ถูกต้องจริงๆ ไม่แค่จัดการสือโม่ได้แต่ยังหาเรื่องสือฮว่าได้ด้วย

สือฮว่าไม่รู้ว่ามู่หวั่นโจววางแผนอะไรไว้เบื้องหลังบ้าง เมื่อกี้ได้ยินบทสนทนาของเธอกับฮ่อฉวนสือแล้ว เธอเองก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

เธอนั่งเงียบๆในโรงพยาบาล หมอได้ดึงหนามไม้ออกไปแล้วฆ่าเชื้อ ฉีดกันบาดทะยัก

ถงเหยียนคอยอยู่ข้างๆเธอ ตอนเห็นเธอนั่งตรงๆ เธอกลับรู้สึกว่าหล่อนเดียวดายมาก

คุณสือเหมือนจะไม่มีเพื่อนเลย เธอไม่พูดอะไรเลยนอกจากตอนทำงาน และเหมือนความสัมพันธ์กับคุณฮ่อก็ไม่ดี เป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ

สือฮว่าทีทายาเสร็จก็ลุกขึ้นและเดินลงไปชั้นล่าง ถงเหยียนก็เดินตามเธอไป