นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 98

ในช่วงเวลาสั้นๆ รายการค้นหาสุดร้อนแรงเกือบทั้งหมดโดนฉายโดยข่าวบันเทิง บวกกับที่หนานจิ่นผิงออกมาจากเรือนจำด้วยนับเป็นอีกหนึ่งข่าวที่น่าตกใจ

แต่สิ่งที่แปลกก็คือข่าวที่ว่าหนานจิ่นผิงเคยถูกจำคุกกลับถูกลบออกไปอย่างหมดจดราวกับว่าไม่เคยปรากฏมาก่อน

หลังจากคิดเรื่องนี้สักพัก สือฮว่าก็รู้ว่านี่เป็นฝีมือของโจวกุยช่าน

บางครั้งเธอก็รู้สึกแปลกจริงๆ สงสัยถึงท่าทางของโจวกุยช่านที่มีต่อหนานจิ่นผิง ในเมื่อรักแล้วทำไมถึงไปแต่งงานกับคนอื่น?

โรงแรมที่ถูกเปิดเผยในภาพถูกล้อมโดนผู้สื่อข่าวล้อมไว้แล้ว ระยะหาสิบเมตรเต็มไปด้วยผู้สื่อข่าว น่าเสียดายที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยห้ามตรงประตูไปจนไม่มีใครสามารถขึ้นมาได้

เตียงยังคงรก หนานจิ่นผิงสวมเสื้อผ้านิ่งๆ และเมื่อเธอได้ยินเสียงกดออกประตู เธอก็คิดว่าเป็นคนนั้นที่กลับมา

เธอเปิดประตู ผลคือเป็นโจวกุยช่านที่ยืนอยู่ข้างนอกด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เธอขมวดคิ้วแล้วหันกลับใส่เสื้อคลุม "มีอะไร?"

โจวกุยช่านรู้สึกว่าเขาไม่หลงเหลือสติแล้ว อากาศในอกกำลังจะถูกดูดไปหมด จนร่างกายจะเริ่มแข็งเพราะรู้สึกหายใจไม่ออก

"เธออยู่กับเขาคืนเดียว เขาให้เธอเท่าไหร่?"

ใจเขาเหมือนโดนคลื่นสึนามิพัดไป ความโกรธที่เผาหญ้าเหี่ยวๆพัดไปทั่วร่าง แต่เขาก็รู้ว่าถ้าเขาโกรธเขาก็จะยิ่งห่างจากผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเท่านั้น

เขาอยากเข้าใกล้อีกหน่อย แม้ว่ามันจะเพียงนิดเดียวก็ไม่สำคัญ

ดวงตาของเขามืดมนจนปรากฏความแดงขึ้นมา

หนานจิ่นผิงติดกระดุมเสื้อ เมื่อกี้ที่โจวกุยช่านมา เธอสวมเพียงชุดเดรส ตอนนี้แม้แต่ข้อมือของเธอไม่เผยให้เห็น

"โจวกุยช่าน ฉันจำได้ว่าฉันเคยพูดไปชัดเจนแล้วนะ ว่าฉันออกมาก็อย่ามายุ่งกันอีก"

โจวกุยช่านลดสายตาลง ก้าวไปข้างหน้าช้าๆแล้วกอดเธอจากด้านหลัง สูดดมกลิ่นของเธออย่างตะกละตะกลาม

"จิ่นผิง เธออยู่กับเขา เขาให้เธอเท่าไหร่ ถ้าเธอไม่มีเงินมาอยู่กับฉันก็ได้ ฉันเพิ่มศูนย์ให้อีกสองตัว ดีไหม?"

โจวกุยช่านลูกชายหนึ่งในสามคนของเมืองมีอำนาจ แทบจะไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเขาจะพูดกับผู้หญิงอ่อนโยนแบบนี้

หนานจิ่นผิงผลักเขาออกเบาๆ "นายน้อยโจวช่างเป็นคนใจกว้างจริงๆ"

โจวกุยช่านยิ้มอย่างขมขื่นด้วยดวงตาที่แดง "ผู้ชายคนอื่นทำได้ ทำไมฉันถึงทำไม่ได้..."

เขารู้สึกว่าเขากำลังจะตายเพราะความเจ็บปวด หัวใจเหมือนโดนบีบแน่นและแน่นขึ้น จนต้องโน้มตัวเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด

"เพราะพวกเขายังไม่ได้แต่งงาน ฉันนอนกับเขาก็ไม่ได้เสียเปรียบใคร แต่ไม่เหมือนกับนายน้อยโจว คุณมีภรรยาที่น่ารักของคุณแล้ว ฉันอยู่กับคุณ นั่นคือที่คนเขาเรียกกันว่าเมียน้อย อีกทั้งฉันอยู่กับเขา ได้สามแสนรวมได้โอกาสเดบิวต์ ไม่ได้เสียอะไรสักหน่อย"

หนานจิ่นผิงหยิบกระเป๋าแล้วจะเดินผ่านเขาไป

แต่โจวกุยช่านกลับจับข้อมือเธอแน่น "ฉันแต่งงานกับเขาเพราะปู่บังคับ ฉันไม่มีเคยได้ความรักจากพ่อแม่ คนที่เลี้ยงดูฉันมาคือคุณปู่ เขาชอบเฉียวหยูมาก..."

หนานจิ่นผิงสะบัดมือออกและหันหน้าไปหาอย่างเคร่งขรึม "คุณคิดว่ามีเพียงคุณบนโลกนี้เท่านั้นที่โดนบังคับให้ทำอะไรไม่ชอบหรือให้ใช้ชีวิตในมุมมืดงั้นเหรอ? นายน้อยโจว ภูมิใจในความรักและคิดว่าเขายังชอบคุณอยู่ทั้งๆที่เขาก็ไปมีคนอื่นแล้ว

ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจนะ"

โจวกุยช่านยังคงจับข้อมือของเธอไว้แน่นและไม่คิดจะปล่อย

หนานจิ่นผิงขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ เธอยังจำที่ชายคนนี้พูดจาโหดร้ายได้ แต่ในพริบตาเดียว เขากลับแสดงความเสน่หาให้ใครกัน

"นายน้อยโจว พูดจาหยาบคายก็เป็นคุณ คนที่เสียใจก็เป็นคุณ บอกจะปล่อยไปก็เป็นคุณ เสียใจทีหลังก็เป็นคุณ กลับมาก็ยังเป็นคุณ คุณนี่นะ น่าตลกซะจริง"

ข้อนิ้วโจวกุยช่านเป็นสีขาวและหลบสายตาไปเล็กน้อย

ดวงตาเขาฉายแววไฟแก่งความโกรธ แต่ในที่สุดทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ

เขาดึงเธอกดเข้ากับกำแพงก่อนจะกดจูบอย่างแรง

หนานจิ่นผิงรู้สึกคลื่นไส้ในทันที เธอพยายามดิ้นระแต่ชายคนนั้นกอดเธอไว้แน่น

เธอหัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยว "คุณทำแบบนี้หมายความว่าไง?"

เป็นการสัมผัสสั้นๆ ความทรงจำทั้งหมดในร่างกายของโจวกุยช่านก็ถูกปลุกขึ้นมา ความใกล้ชิด ความรักและความเกลียดชังที่ทั้งสองเคยมี ทำให้เขากลัวที่จะปล่อยไป

"กลับมาหาฉันหรือจะให้ฉันบังคับให้เธอกลับมา เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้"

หนานจิ่นผิงรู้ว่าที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง โจวกุยช่านเป็นคนบ้าเข้ากระดูก บ้าสุดๆ

"ถ้าเธออยากเข้าวงการบันเทิง ก็ต้องถามฉันว่าจะตกลงหรือไม่ อย่าลืมว่าตระกูลโจวทำบริษัทบันเทิง จิ่นผิง อยู่กับฉัน เธอจะได้อยู่แวดวงนี้ได้ราบรื่น เธออยากแสดงอะไร ฉันก็ให้เธอได้ ฉันแค่ต้องการเธอ..."

หนานจิ่นผิงกระพริบตา ในใจชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียอย่างรวดเร็ว เธอจะลืมได้ยังไงว่าบริษัทตระกูลโจวเป็นบริษัทบันเทิงที่ใหญ่ที่สุด เธออยากเข้าไปอยู่ในแวดวงนั้นก็ต้องทำให้โจวกุยช่านพอใจ

เธอเงยหน้ามองชายคนนั้นแล้วยิ้มประชดประชัน

"อย่าบอกนะว่ายังรักฉัน"

โจวกุยช่านจับเธอแน่นขึ้นแล้วกดจูบเข้าที่คอของเธออีกครั้ง

"ฉันอยากจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็รู้ว่าเมื่อฉันพูดคำว่ารัก เธอก็จะตั้งคำถามกับฉัน ถามฉันว่าในเมื่อรักแล้วทำไมฉันถึงต้องบังคับเธอ จิ่นผิง จากนี้ไปฉันจะไม่บอกรักกับเธออีก ฉันต้องการเธอ มันไม่สำคัญว่าทั้งคู่จะสูญเสียอะไร หลายปีมานี้ฉันคิดไว้เยอะมาก คิดว่าทำไมตอนแรกฉันถึงปล่อยเธอไป ไม่อย่างนั้นเวลาสามปี เราก็คงมีลูกกันไปแล้ว"

หนานจิ่นผิงอย่างเลี่ยงริมฝีปากของเขา แต่คางของเธอถูกเขาบีบไว้แน่น

"คุณบังคับฉันขนาดนี้ คุณไม่กลัวฉันจะตายเหรอ? ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว"