นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 99

เขาวางมือของเธอลงนิ่งๆ "ไม่มีทาง"

สือฮว่าถอนหายใจ เธอก็ไม่รู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร

วันถัดไป

เธอรู้สึกไม่สบายใจขณะทำงาน ทำไมฮ่อฉวนสือไม่พาเธอไปที่บ้านใหญ่ด้วยล่ะ?

เป็นเพราะคืนนี้ที่บ้านใหญ่อาจมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ยากจะจัดการ หรือไม่นับว่าเธอเป็นคนของบ้านตระกูลฮ่อ?

หลังจากประมวลผลเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำงานแล้ว ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว

เธอไม่รีบร้อนที่จะกลับ นั่งอยู่บนโต๊ะสักพักแล้วฟุ่บหลับไปสักพัก ตื่นมาก็เป็นเวลาหกโมงครึ่งแล้ว

มีข้อความจากหนานจิ่นผิงเข้าทางโทรศัพท์ เธอรีบลุกขึ้นและคิดจะไปเยี่ยมเธอที่พัก

แต่ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เธอก็เห็นชายคนนั้นยืนอยู่ด้านใน

เธอผงะ ปกติฮ่อฉวนสือจะขึ้นลิฟต์เฉพาะนี่ ทำไมวันนี้...

ไม่มีคนอยู่บนชั้นนี้ ดังนั้นเมื่อมองไปที่ชายในชุดสูทที่สายตาเย็นชา เธอเลยกระตุกริมฝีปากเบาๆ "คุณสามี"

ทุกครั้งที่โดนเธอเรียกแบบนี้ ใจฮ่อฉวนสือก็จะรู้สึกแปลกๆ

เขาพยักหน้าแล้วหลีกทางให้ไปข้างๆ

อันที่จริงลิฟต์ก็มีที่ว่างมากและไม่มีความรู้สึกแออัด แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น

พอสือฮว่าเข้ามาเขาก็เข้าใจ เหมือนพื้นที่ก็เปลี่ยนเป็นคับแคบ เวลานี้ก็เต็มไปด้วยลมหายใจของเธอ

สือฮว่าก็ตัวแข็งทื่อ จนกระทั่งเสียง "โครม" แหลมๆดังขึ้นจนเธอกลัวแล้วเข้าใกล้ฮ่อฉวนสือ

"ปัง!"

ไฟในลิฟต์ก็หรี่ลงและจมดิ่งสู่ความมืดทันที ลิฟต์น่าจะทำงานผิดปกติ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ชั้นไหน

สือฮว่าจับมือฮ่อฉวนสือไว้แน่น ในความมืด มือของชายคนนั้นก็โอบผ่านเอวและสวมกอดเธอ

"ไม่ต้องกลัว"

เสียงของเขานุ่มนวลแต่กลับทรงพลังมาก "เดี๋ยวก็มีพนักงานมา ไม่ตกไปเร็วขนาดนั้นหรอก ไม่เป็นไร"

ฮ่อฉวนสือกอดเอวสือฮว่า รู้สึกเธอไม่สบายใจก็เลยพูดเสียงอ่อนลง

สือฮว่าที่ฝังร่างตัวเองไว้ในอ้อมแขนของเขา เหงื่อออกท่วมตัวแถมยังตัวสั่นเล็กน้อย

"สือฮว่า?"

ฮ่อฉวนสือเรียกด้วยความสับสน แต่กลับไม่ได้เสียงเธอตอบ

เขารีบเปิดโทรศัพท์และฉายแสงไปทางใบหน้าเธอ แล้วก็รู้ว่าหน้าสือฮว่านั้นซีดแล้วกัดริมฝีปากแน่น

"สือฮว่า? สือฮว่า!"

ฮ่อฉวนสือตะโกนเรียกและตบหน้าเธอ แต่สือฮว่าก็ยังไม่ตอบสนอง

ในลิฟต์ไม่มีสัญญาณ อยากโทรก็โทรไม่ได้ ได้แต่หวังว่าเจ้าหน้าที่ซ่อมจะมาในทันที

เขาย่อตัวลงและกอดสือฮว่าไว้ในอ้อมแขน ขณะนี่ไม่สนใจว่าพื้นจะสกปรกหรือไม่

สือฮว่าเหมือนตกอยู่ในฝันร้าย หลังจากนอนลงก็งอขา มือทาบอก เป็นท่าทางป้องกัน

ด้วยแสงของโทรศัพท์มือถือ ฮ่อฉวนสือดึงผมออกจากใบหน้าของเธอ ก็เห็นใบหน้าเล็กๆที่มีเหงื่อออกก็ใจหายไปชั่วขณะ

"ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่"

เขาจับคนในอ้อมแขนและตบหลังเธอเบาๆ

"แม่...ช่วยหนูด้วย...ที่นี่มืดจัง มีแมลงด้วย..."

สือฮว่าเริ่มพูดเรื่องไร้สาระแล้วฝังหัวลงไว้ในอ้อมแขนของเขา

ทันใดนั้นฮ่อฉวนสือก็เข้าใจ อาจจะเป็นสภาพแวดล้อมที่มืดและแคบไปปลุกความทรงจำที่เลวร้ายในความทรงจำของเธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่คนมักเรียกว่าโรคกลัวที่แคย โรคกลัวที่แคบของสือฮว่านั้นร้ายแรงมาก เขาไม่เคยรู้มาก่อน

"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว เด็กดีนะ"

เขาทำได้เพียงพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เบนหน้าเธอแล้วกดจูบที่ริมฝีปากของเธอช้าๆ "อย่าคิดมากนะ ไม่เป็นไร"

สือฮว่าเหมือนปลาที่ถูกเอาไปทิ้งในทะเลทราย หลังจากลิ้มรสความชื้นก็แทบรอไม่ไหวที่จะต้องการมากกว่านี้ เหมือนว่าหลังจากทำแบบบนั้นแล้วความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจจะลดลงเล็กน้อย

ในหัวของเธอสว่างวาบราวกับมีแสงสีขาว เหมือนถูกลากกลับจากเหว ในที่สุดสติของเธอก็กลับคืนมา

"มีฉันอยู่ ไม่เป็นไรนะ"

หลังจากจูบกันไม่นาน ฮ่อฉวนสือก็กดจูบเธอที่แก้มและกอดเธอไว้แน่น

"เดี๋ยวก็มีคนมาแล้วล่ะ"

สือฮว่าหลับตาลง ในที่สุดร่างกายก็หยุดสั่น มีแค่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ปากของฮ่อฉวนสือขม เหมือนน้ำตาเธอจะขมขื่น เขาเกลียดผู้หญิงร้องไห้ แต่กลับไม่เกลียดเธอคนเดียว แถมยังกลัวน้ำตาของเธอ มันทำให้เขารู้สึกทำตัวไม่ถูก

เมื่อต้องเผชิญกับน้ำตาที่ไหล ผู้ชายก็ย่อมพ้ายแพ้เสมอ