นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ นิยาย บท 13

“หาต่อไป ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะหายตัวไปได้” ฟู่อี้ชวนกัดฟันพูด

หลี่หยวนทำทุกวิธีแล้วจริง ๆ เขาโทรศัพท์ไปหลายสาย แต่คุณนายไม่รับเลย

ขณะที่เขาเกือบจะหมดหวัง สุดท้าย เมื่อโทรออกอีกครั้ง อีกฝ่ายก็รับสายแล้ว

“คุณนาย! ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นมาก

“โทรหาฉันทำไม” ปลายสาย ซูมั่วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“คือประธานฟู่...” หลี่หยวนตอบตามสัญชาตญาณ แต่ก็รีบหยุด และหาข้ออ้าง

“ประธานฟู่ให้ผมหาเอกสาร ผมหาไม่เจอ เลยอยากมาถามคุณครับ แต่คุณไม่อยู่ และเอกสารก็เร่งด่วนมากด้วย...”

ซูมั่วถึงกับรู้สึกพูดไม่ออกกับฟู่อี้ชวน โยนของมั่วซั่วจนหาไม่เจอแล้วมาถามเธอเนี่ยนะ?

“ให้เขาหาเอง” ซูมั่วพูดเสียงเย็นชา

“คุณนาย...ประธานฟู่ติดประชุมทั้งวันเลยครับ เขายุ่งอยู่...” หลี่หยวนใช้เล่ห์กล น้ำเสียงร้อนรนกระสับกระส่ายมาก ฟังเหมือนแทบจะร้องไห้

แม้ซูมั่วจะรำคาญฟู่อี้ชวน แต่ก็ไม่อาจทำตัวไม่ดีใส่หลี่หยวน จึงได้แต่บอก

“ลองค้นในห้องหนังสือของเขาอีกที ใต้ตู้หรือบนพื้น อาจหล่นอยู่ก็ได้”

“แต่คุณนายครับ ของของประธานฟู่ผมไม่กล้าค้นมั่วซั่ว ไม่อย่างนั้นคุณ...” หลี่หยวนพูดอีกครั้ง น้ำเสียงสั่นเทา

“ฉันอยู่โรงพยาบาล ไม่ว่าง นายค้นตามสบายเถอะ” ซูมั่วพูดตามตรง

ทางด้านหลี่หยวนตอบตกลงหลายครั้ง วางสายไป และส่งข้อความหาเจ้านายอย่างตื่นเต้นเป็นอันดับแรก

[ประธานฟู่ เจอแล้วครับ คุณนายอยู่ที่โรงพยาบาล]

ขณะเดียวกัน ในห้องประชุม

โทรศัพท์ของฟู่อี้ชวนที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้อความเข้าจนสั่นวินาทีหนึ่ง หน้าจอสว่างขึ้น เขาเหลือบมอง และชะงักไปทันที

จากนั้นก็ลุกขึ้นแทบจะทันที คว้าโทรศัพท์เดินออกไปข้างนอก

“พวกนายประชุมต่อเลย ฉันมีธุระต้องไปจัดการ”

ในห้องทำงานของผู้ช่วย

หลี่หยวนกำลังตรวจสอบโรงพยาบาล แต่ประตูห้องทำงานถูกผลักเปิดดัง “ปัง” ครั้งหนึ่ง แรงจนประตูแทบแยกออก

“เธอล่ะ? อยู่โรงพยาบาลไหน?” ฟู่อี้ชวนพุ่งไปข้างโต๊ะทำงานของหลี่หยวน บรรยากาศกดดันลงมา ถามกดดันเขา

เขาลืมได้อย่างไร ซูมั่วได้รับบาดเจ็บ เธออยู่ที่โรงพยาบาล ดังนั้นไม่ได้หนีออกจากบ้าน

ความโกรธเจือจางลงมาก อย่างอธิบายไม่ถูก

“ประ...ประธานฟู่ ผมกำลังตรวจสอบครับ” หลี่หยวนถูกทำให้ตกใจจนพูดเสียงสั่น

ฟู่อี้ชวนสงบอารมณ์ลงทันที ตั้งสติกลับมา นึกบางสิ่งได้ จึงพูด

“นายเป็นบ้าเหรอฟู่อี้ชวน ที่นี่โรงพยาบาลนะ นายจะมาสร้างความวุ่นวายที่นี่ทำไม” ซูมั่วน้ำเสียงเย็นชา จ้องมองใบหน้าชายคนนั้นอย่างดุร้าย

“โรงพยาบาล เหอะ ๆ เธอก็รู้นี่ว่าเป็นโรงพยาบาล แล้วยังจงใจมานอนแกล้งตายอีกเหรอ?” ฟู่อี้ชวนหัวเราะเยาะ

ซูมั่วได้ยินก็กำมือแน่นขึ้น เธออยากยันตัวลุกขึ้น แต่ความเจ็บที่ก้นกบทำให้เธอขมวดคิ้ว

“เสแสร้ง เสแสร้งเข้าไป!” ฟู่อี้ชวนพูดอย่างดุร้าย สาวเท้ายาวไปข้างหน้า คว้าคอเสื้อของซูมั่วยกเธอขึ้นมานั่ง

“แค่เท้าถูกลวก ต้องมาอยู่โรงพยาบาลเลยเหรอ? เสแสร้งให้ใครดูกัน!”

ซูมั่วมองชายเสียสติคนนี้ เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือขึ้นฟาดไปตรง ๆ

เสียงตบดังกังวาน ฟู่อี้ชวนชะงักไปทันที หลังจากนั้นก็ผลักเธอล้มด้วยความโกรธ

ซูมั่วถูกผลักลงข้างเตียง เธอโน้มตัว ก้นกบเหมือนถูกคนหัก และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“เธอลืมไปแล้วจริง ๆ เหรอว่าตัวเองนามสกุลอะไร ถึงกล้ามาตบฉัน” ฟู่อี้ชวนกัดฟันพูด ทั้งยังก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง แต่เหล่าผู้ป่วยช่วยกันขวางเขาไว้

“หยุดนะ! คุณจะทำอะไรคนไข้?” ทันใดนั้นเอง พยาบาลที่ถูกดึงดูดมาด้วยเสียงตะโกน ก็รีบเข้ามาขวางพลางพูด

“ไสหัวไปให้หมด! ฉันเป็นสามีเธอ! เธอไม่ได้ป่วย แค่เสแสร้งทั้งนั้น ตอนนี้ฉันจะพาเธอกลับบ้าน!” ฟู่อี้ชวนตะคอกเสียงดัง

“สามีเหรอ? คุณเป็นสามีแบบไหนกัน! เธอกระดูกร้าวแล้วคุณยังไม่รู้อีกเหรอ? จะไม่อยู่รักษาที่โรงพยาบาลได้ยังไง?” พยายามก็ตะโกนกลับไป

ความโกรธของฟู่อี้ชวนถูกคำว่า “กระดูกร้าว” ดับลงทันที มองผู้หญิงที่ขดตัวอยู่บนเตียงแบบอึ้ง ๆ