ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 83

ญาธิดาตกลงไปโดยควบคุมไม่ได้ กระแทกลงที่ขั้นบันไดอย่างแรง จนปวดหลังไปหมด วินาทีต่อมา เธอก็ไถลลงบันไดไปทีละขั้น

สีหน้าของภวินท์เปลี่ยนไปทันที “ญาธิดา!”

ตามด้วยเสียง ‘โครม’ ข้างหูของญาธิดามีเสียงวิ้งดังขึ้น ความรู้สึกเจ็บจากการกระแทกแทรกซึมเข้าไปตามร่างกาย

เธอลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก อาจเป็นเพราะเพดานที่เห็นพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ ตรงหน้ามีใบหน้าของชายหนุ่มปรากฏขึ้น แววตาที่เย็นชาของเขาเหมือนจะประกายไปด้วยความเป็นห่วง

ไม่นาน ญาธิดาก็ค่อยๆหลับตาลง จนหมดสติในที่สุด

“ป้าจันทร์ เรียกรถพยาบาลเร็ว!”

แววตาของภวินท์ประกายไปด้วยความกังวล มองดูหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้น แต่กลับไม่กล้าแตะต้องเธอ กลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อเธอไปมากกว่านี้

ป้าจันทร์รีบตามเสียงมา เห็นญาธิดานอนอยู่บนพื้น เธอก็อึ้งแล้วรีบกดโทรศัพท์ตามรถพยาบาล

สิบนาทีหลังจากนั้น ก็มีเสียงไซเรนรถฉุกเฉินดังขึ้น รถพยาบาลขับเข้ามาจอดในลานหน้าบ้าน……

ญาธิดาฝันอยู่นานมาก ฝันว่าตัวเองตั้งท้องสิบเดือน ในตอนที่ใกล้จะคลอดอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม ทันใดนั้นท้องเธอก็มีเลือดไหลออกมา เลือดไหลออกมาเรื่อยๆ เธอตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับไม่มีใครเลย เธอหันไปก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย แต่ภวินท์กลับกวาดตามองเธอด้วยแววตาเย็นชา แล้วเดินจากไป……

“ไม่นะ!”

ญาธิดาตัวเกร็งแล้วตะโกนร้องออกมาสุดเสียง เธอลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นตรงหน้าก็คือเพดานที่ขาวโพลน

เธอหายใจถี่ หน้าผากและแผ่นหลังเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอ…อยู่ที่ไหน?

“คุณผู้หญิง ตื่นสักทีนะคะ!”

ข้างๆมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ญาธิดายังคงมึนงง เธอหันไปมองป้าจันทร์ที่อยู่ข้างเตียงช้าๆ

“ฉัน……อยู่ที่ไหนคะ?”

เธอขยับริมฝีปาก ขณะเดียวกันเธอก็สูดหายใจเข้า ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงรู้สึกเจ็บท้องน้อยมาก

ป้าจันทร์มองเธอด้วยแววตาน่าสงสาร “คุณอยู่โรงพยาบาลค่ะ คุณตกลงมาจากบันได นอนอยู่ที่นี่สองวันแล้ว……”

ญาธิดาได้ยินก็ลองขยับร่างกาย แต่ไม่คิดว่าร่างกายจะแข็งทื่อเหมือนกับโดนรถทับอยู่ เธอเจ็บปวดจนแทบขาดใจ

ป้าจันทร์รีบปลอบใจเธอ “อย่าขยับเลยค่ะ ร่างกายคุณบาดเจ็บหนักมาก ตอนนี้ต้องพักผ่อนก่อน ยังดีที่ไม่ถึงกระดูก ไม่งั้นคงหนักกว่านี้แน่”

ญาธิดาขมวดคิ้ว รู้สึกว่าร่างกายผิดปกติ แต่ก็ไม่รู้ว่าตรงไหนผิดปกติ

เธอชะงักแล้วพูดว่า “ป้าจันทร์…ฉันหิวน้ำ”

ป้าจันทร์ได้ยินแล้ว ก็รีบหยิบแก้วและช้อนที่วางอยู่ข้างๆ แล้วป้อนน้ำให้เธอช้าๆ

ขณะเดียวกัน ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก

“ตื่นแล้วเหรอ?”

ได้ยินเสียงนี้แล้ว ญาธิดาก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

ป้าจันทร์ก็ตอบว่า “คุณผู้หญิงเพิ่งตื่นค่ะ”

ภวินท์พยักหน้าเล็กน้อย ยื่นมือไปรับแก้วจากมือของป้าจันทร์มา แล้วพูดว่า “ฉันป้อนเอง”

ป้าจันทร์ได้ยินแล้วก็รีบออกจากห้องไป

ประตูห้องปิดลง ภายในห้องเงียบงันไปมาก ญาธิดาเหลือบตามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียง เธอขมวดคิ้วไม่ยอมมองเขาตรงๆ

เห็นแววตาแบบนี้ของหญิงสาว ภวินท์ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้ช้อนตักน้ำให้เธอดื่ม

ญาธิดาเบือนหน้าหนี ไม่ยอมดื่ม

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบงันลงไปมาก

ภวินท์ขมวดคิ้วเป็นปม วางแก้วและช้อนลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า “ครั้งนี้ ฉันผิดเอง ลูกในท้องของเธอ……”

เขาพูดอยู่นั้น ทันใดนั้นก็ชะงักไป

ญาธิดาอึ้งแล้วหันหน้าไปมองเขา แววตาเต็มไปด้วยความแปลกใจและไม่พอใจ “ลูก…เป็นอะไร?”

แววตามืดมนของภวินท์ก็ประกายไปด้วยความลังเล ริมฝีปากที่ปิดแน่นก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “……ไม่มีแล้ว”