อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 75

ซูเมิ่งเยียนวิ่งไปที่ห้องนอนของฮัวหย้วน โดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

ตามคำพูดของมู่หนิ่ง คืนนี้เขาต้องเตรียมตัวมาพร้อมแล้ว เขามีตราจักรพรรดิอยู่บนตัว สามารถค้นหาหรือเข้าออกวังหลังได้ และเป้าหมายของเขาคือตำหนักนของฮัวหย้วน

แต่นาง ทำได้เพียงภาวนาให้มู่เสี่ยวไม่อยู่ในที่ของฮัวหย้วน และไม่ว่าที่ใดก็ตาม นางสามารถใช้ “อ๋องแห่งความเกียจคร้านที่หยาบคายไร้มารยาทมาแต่ไหนแต่ไร” ปิดบังความจริงไว้ได้ แต่ฮัวหย้วนไม่ได้

ฝีเท้านั้นรวดเร็วมาก ปิ่นดอกไม้ไหวสีทองบนร่างของนางกระทบเข้ากับแก้ม ทำให้เจ็บเล็กน้อย

แต่นางไม่สนใจ ข้างหน้าคือห้องนอนของฮัวหย้วน นางคุ้นเคยมาก ซูเมิ่งเยียนยกเท้าขึ้นและกำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ฝีเท้าต้องหยุดลงเมื่อเธอผ่านตำหนักหนึ่ง ดูเหมือนจะมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยอยู่ข้างใน

นางขมวดคิ้ว หัวใจเต้นแรง ตำหนักนี้อยู่ข้างตำหนักฮัวหย้วน ไม่เล็กด้วย มีของกระจุกกระจิกอยู่ในนั้น ตอนนี้มืดสนิทไม่มีแสงให้เห็นแม้แต่น้อย

ซูเมิ่งเยียน เดินเข้าไปไม่กี่ก้าว

ความเคลื่อนไหวในห้องหายไปแทบจะในทันที ราวกับไม่เคยมีใครปรากฏตัว

นางกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว สถานที่นี้อยู่นอกห้องนอนของฮัวหย้วนพอดี

แต่... นางเตือนมู่เสี่ยวอย่างชัดเจนว่า หากนางมาเห็นฉากนั้นด้วยตัวเอง นางคงทนไม่ไหวแน่ ดูเหมือนว่าแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หัวใจของนางก็กระตุก

นางดึงรั้งไว้และฝืนใจเดินไปที่ประตู แต่ข้างในกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

“เอี๊ยด...” ประตูห้องที่ไม่มีคนอยู่มานานค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าด

ทันทีที่ซูเมิ่งเยียนเดินเข้าไป นางก็รู้สึกถึงเงาดำวาบต่อหน้าต่อตาทันที และกริชสีเงินเย็นเฉียบก็พาดอยู่ที่คอของนางแล้ว “ใคร?” เสียงของชายผู้นั้นเย็นชาและจริงจัง

เสียงที่คุ้นเคย มู่เสี่ยว

ไม่รู้ว่าเป็นความหละหลวมหรือประหม่าในใจ นางลังเลอยู่นานก่อนจะตอบว่า “ข้าเอง”

แต่ข้างๆ เขาไม่มีการเคลื่อนไหวอีกต่อไป

ซูเมิ่งเยียนรู้สึกงงงวย นางหันศีรษะอย่างช้าๆ โดยไม่สนใจกริชที่คอ และมีร่างร่างหนึ่งล้มลงบนตัวของนางในทันที ร่างนั้นดูเหมือนจู่ๆ ก็จะผ่อนคลายลงมาในทันใด แขนห้อยลงมาบนแขนของนางอย่างอ่อนแรง แล้วก็เอนตัวตัวพิงไหล่ของนาง หายใจหนักและร้อน

“ท่านอ๋องหรือ?” ซูเมิ่งเยียนยักไหล่ “มู่เสี่ยว? มู่เสี่ยว?”

แต่คนที่อยู่บนไหล่กลับไม่ขยับ

แต่นางกลับรู้สึกเหนียวที่แขน นางตัวแข็ง แล้วรีบวางมู่เสี่ยวลงบนพื้น ดึงแขนเสื้อกว้างของเขาออก บนแขนของเขามีบาดแผลหลายแห่ง และมีเลือดไหลซึมออกมาในตอนนี้

เขา...รู้ตัวหรือเปล่าว่าเขาถูกมอมยา?

ดวงตาของซูเมิ่งเยียนเต็มไปด้วยความซับซ้อน

ความแรงของยาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วอีกครั้ง เขากัดฟันแน่น เหงื่อเย็นๆ ปกคลุมไปทั่วหน้าผาก และอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างสุดขีด

ซูเมิ่งเยียนจ้องมองอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน แล้วจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อของนาง เพื่อเช็ดเลือดที่แขนของเขา แต่เมื่อแตะตัวเขากลับถูกเขาสะบัดออก “เจ้าเป็นใคร?” เขาถามด้วยเสียงแหบ

ผ้าเช็ดหน้าหลุดออกไปด้านข้าง

ซูเมิ่งเยียนชำเลืองมองผ้าเช็ดหน้าบนพื้น แล้วหยิบมันขึ้นมาเงียบๆ มองเป็นเวลานานก่อนจะถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านอยากให้ข้าเป็นใคร”

"..." มู่เสี่ยวเงียบอีกครั้ง ดูเหมือนเขากำลังดิ้นรนเพื่อระงับความร้อนในใจ “ไปเรียกคนมาพาข้ากลับจวน”

กลับจวน

ซูเมิ่งเยียนมองไปที่เขา “กลับจวนไปทำอะไร?” คราวนี้นางผลักเขาอย่างแรง เห็นเขานอนพิงกำแพงอยู่ตรงนั้น นางจึงจับมือแขนเขาขึ้นและเช็ดเลือดที่ไหลออกมา

ในไม่ช้าผ้าเช็ดหน้าก็ถูกเลือดย้อมจนเป็นสีแดง

"..." มู่เสี่ยวไม่พูดอะไร เพียงแค่เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของนาง การหายใจของเขาหนักขึ้นและหนักขึ้น ภายใต้แสงจันทร์จางๆ นอกหน้าต่าง สติของเขาก็ไม่ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ และดวงตาก็พร่ามัว

ยาในตัวเขาไม่เบาเลย เมื่อคิดดูแล้ว เดิมทีมู่หนิ่งวางแผนที่จะโจมตีมู่เสี่ยวให้ทรุดลงจนไม่มีวันลุกขึ้นมาได้ สิ่งที่เขากลัวคือไม่คาดคิดว่าซูเมิ่งเยียนจะสังเกตเห็น และไม่คิดว่ามู่เสี่ยวจะอดทนได้ขนาดนี้