อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 71

ซูเมิ่งเยียนไม่ชอบชุดราชการที่ดูเทอะทะและหรูหรา ซึ่งต้องสวมใส่เสื้อผ้าเป็นชั้น ๆ บนร่างกาย ซึ่งมันสวยแต่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น

แต่ทว่าการเข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังต้องทำเช่นนี้เพียงเท่านั้น

ช่างแต่งหน้าทาแป้งเรียบร้อยตั้งแต่เนิ่น ๆ  และชิวซวงก็ได้สวมผ้าคาดเอวให้กับนาง จากนั้นก็จ้องมองหญิงสาวที่อยู่ภายในกระจกทองสัมฤทธิ์ "คุณหนูแต่งองค์ทรงเครื่องเช่นนี้แล้วงดงามมากเลยเจ้าค่ะ"

ซูเมิ่งเยียนชำเลืองมองเข้าไปในกระจกทองสัมฤทธิ์ อันที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าไม่คุ้นเคย เนื่องจากนางมีประสบการณ์เหล่านี้มาหลายครั้งหลายคราแล้ว จะไม่คุ้นเคยได้อย่างไรกัน?

"คงจะมีเพียงแค่เจ้าที่คิดเช่นนี้..." นางกล่าวอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก

"ท่านอ๋องมาแล้วเป็นแน่" ชิวซวงกระซิบบอก จากนั้นก็มาจัดระเบียบปิ่นพวงทองบนศีรษะของนาง และจัดชายกระโปรงที่ลากพื้นให้เรียบร้อย

หลังจากจัดการทั้งหมดนี้แล้ว ก็ได้มีเสียงตอบกลับมาที่ประตู

"หวางเฟยสามารถ..." น้ำเสียงของมู่เสี่ยวชะงักงั้นไปเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่ของซูเมิ่งเยียนได้ถูกแต่งแต้มให้เป็นรูปแบบที่กำลังได้รับความนิยมอย่างมากในเมืองหลวงตอนนี้ แววตาที่สั่นไหวราวสายน้ำต้องมองมา มันทำให้ภายในหัวใจของเขาหยุดนิ่ง และมันก็กลับไปเงียบสงบได้อย่างรวดเร็ว "ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดีแล้ว"

"เจ้าค่ะ" ซูเมิ่งเยียนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก็มองไปที่มู่เสี่ยวเช่นกัน เขาใส่ชุดปักลายงูเหลือมสีดำ มงกุฎสีดำบนหน้าผากสั่นไหวเล็กน้อยตามการเคลื่อนไหวของเขา ซึ่งให้ความรู้สึกราวบุรุษผู้งดงามดั่งหยก จะมีก็เพียงแต่คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยเท่านั้น ที่ทำให้เพิ่มบรรยากาศของคนมองโลกในแง่ร้ายขึ้นมาทันที เขาเป็นคนดูดีอยู่เสมอ และนางก็รู้มานานแล้ว "ท่านอ๋องมารับข้าด้วยตนเองช่างรบกวนยิ่งนัก"

นางหลุบสายตาลง จากนั้นก็ทักทายด้วยเสียงทุ้มต่ำ

มู่เสี่ยวขมวดคิ้วมุ่น แต่กลับไม่ได้พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็ถอยไปด้านข้างเพื่อให้มีที่ว่างข้างกายเขา

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันออกไปข้างนอก สายตาของซวนหยวนที่อยู่ด้านข้างดูตกใจเล็กน้อย มีชั่วขณะหนึ่ง รู้สึกขึ้นมาว่าทั้งสองท่านเหมาะสมราวกับสวรรค์สรรสร้างอย่างไรอย่างนั้น หากว่า...พวกเขาไม่แสดงสีหน้าที่ไร้อารมณ์ออกมาแล้วละก็

เมื่อขึ้นมาบนรถม้า บรรยากาศเงียบสนิท ซูเมิ่งเยียนหลับตาทั้งสองลง นางตื่นมาจัดการตนเองตั้งแต่เช้าตรู่ ฉะนั้นจึงเหนื่อยล้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"คิดไม่ถึงเลยว่าหวางเฟยจะแต่งด้วยความเอาใจใส่ถึงเพียงนี้" มู่เสี่ยวที่อยู่ด้านหน้าส่งเสียงฮึดฮัดออกมา

"ท่านอ๋องสังเกตเห็นแล้ว ช่างเป็นเกียรติของข้าจริง ๆ" ซูเมิ่งเยียนพูดอย่างทีเล่นทีจริง อย่างไรก็ตามเมื่อถึงงานเลี้ยงในวัง ความสนใจของเขาก็จะไม่ได้อยู่ที่นางอีกต่อไปแล้ว

ชีวิตที่แล้วเป็นนางเองที่โง่เง่า คิดว่าเขาถูกคนเหน็บแนมว่าเป็น "อ๋องแห่งความเกียจคร้าน" เช่นนั้นทุกครั้งที่มางานเลี้ยงของพระราชวังจึงได้ดูหดหู่ใจเป็นอย่างมาก ต่อมาถึงได้รู้ว่า เป็นเพราะเขาได้เห็นฮัวหย้วนที่แต่งองค์ทรงเครื่องนั่งอยู่บนพระที่นั่งต่างหาก เขาถึงได้หดหู่ใจถึงเช่นนั้น

เมื่อเจอกับการตอบโต้ที่มีไหวพริบ มู่เสี่ยวก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไรอีกเลย จากนั้นรถม้าก็ค่อย ๆ เดินทางไปยังพระราชวัง

วันนี้พระราชวังได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา องครักษ์ทั้งหมดต่างก็รออยู่ภายนอกของประตูพระราชวัง และไม่ว่าจะมีตำแหน่งใดก็ตามจะต้องลงจากรถม้า และเดินเข้าไปเท่านั้น 

ขุ่นนางขุนพลทหารและเหล่าภรรยาอย่างเป็นทางการมากมาย ที่หลังจากทักทายกันแล้ว ก็เดินตรงเข้าไปในพระราชวัง

"น้องเจ็ดวันนี้มาได้ตรงเวลาเสียจริงเลยนะ" ด้านหลัง มีเสียงดังขึ้นมา เดิมทีแล้วเป็นเสียงที่เสียงดังกังวานสดใส แต่ส่วนปลายของน้ำเสียง มักจะทำให้รู้สึกถึงความเจ้าเล่ห์ได้อยู่เสมอ

ซูเมิ่งเยียนหันไปมองตามเสียง จากนั้นก็หลุบตาลงเพื่อซ้อนความประชดประชันในแววตา

องค์ชายรัชทายาทมู่หนิ่ง เป็นอย่างที่ซูเจียงไห่ได้กล่าวไว้ทั้งหมด เขาเอาแต่ใจตนเองมากเกินไป ความแข็งแกร่งของเบื้องหลังไม่อาจหยุดยั้งโชคชะตาของตนเองได้ ชีวิตที่แล้วเขาได้ถูกใครบางคนยั่วยุให้ไปบีบบังคับฮ่องเต้สละบัลลังก์ และได้ถูกมู่เสี่ยวตามจับกุมด้วยชื่อที่ว่า "กำจัดขุนนางชั่วข้างกายฮ่องเต้" เขาได้ถูกจับขังคุก แล้วไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย

"คารวะเสด็จพี่" มู่เสี่ยวหลุบตาต่ำลง และกล่าวทักทายเช่นกัน

ซูเมิ่งเยียนก็โค้งตัวอวยพรเช่นกัน "คารวะเสด็จพี่"

"น้องชายน้องสะใภ้รีบลุกขึ้นเถิด" มู่หนิ่งยื่นมือมาประคองนาง ภายในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความประชดประชัน "น้องสะใภ้ร่างกายอ่อนแอ จะมากพิธีไปได้อย่างไร นอกจากนี้...ยังเป็นถึงหวางเฟย แต่กลับไม่ได้เพลิดเพลินกับความโปรดปรานของสามี..." ขณะที่พูด ก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

ตัวของซูเมิ่งเยียนยืนตรง และต้องเข้าใจความหมายของมู่หนิ่งแน่นอนอยู่แล้ว

คิดว่า เขาก็คงจะได้ยินข่าวลือระหว่างมู่เสี่ยวและฮัวหย้วนมาบ้างเช่นเดียวกัน

"เสร็จพี่ตรัสผิดแล้วเพคะ" ซูเมิ่งเยียนหรี่ตาของนางแล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน นางเอื้อมมือออกไป แล้วจับมือของมู่เสี่ยวเอาไว้ "สามีของหม่อมฉันปฏิบัติต่อหม่อมฉันเป็นอย่างดีเพคะ"

มือของมู่เสี่ยวเคลื่อนไหวเล็กน้อย แต่สุดท้ายแล้วก็ปล่อยให้นางจับ และไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

สีหน้าของมู่หนิ่งเปลี่ยนไปอย่างมาก เพียงไม่นานก็หัวเราออกมายกใหญ่ "ความทุกข์ยากภายใน ดั่งคนดื่มน้ำ เย็นร้อนรู้เอง ในเมื่อน้องสะใภ้กล่าวเช่นนี้ อย่างนั้น...เข้าไปในวังกันเถอะ" พูดจบ ก็หมุนตัวเดินเข้าไปในพระราชวังพร้อมกับหญิงสาวข้างกายทันที

ซูเมิ่งเยียนจ้องมองไปที่แผ่นหลังของคนผู้นั้น หากไม่ได้มีตำแหน่งสูงอย่างองค์ชายรัชทายาท ก็เป็นได้เพียงหนุ่มเจ้าสำราญเท่านั้นแหละ