องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน นิยาย บท 8

มู่ซุ่นหัวเราะเหอะๆ แล้วเหงยหน้ามองหยุนเจิง

“ไม่ต้องมากพิธี!”

หยุนเจิงยกมือขึ้นเล็กน้อย ในใจคิดว่ามู่ซุ่นช่างเป็นผู้รู้ความจริงๆ

“ขอบพระทัยเพคะ”

ทั้งกลุ่มคนจึงยืดตัวยืนตรง

“ฮูหยินเสิ่น ยินดีด้วย ยินดีด้วยจริงๆ!”

เมื่อมู่ซุ่นเห็นฮูหยินเสิ่นเขาจึงรีบกล่าวยินดี

ฮูหยินเสิ่นยินดียิ่ง รีบถามขึ้นว่า “หัวหน้ามู่เจ้าคะ มีเรื่องอันใดให้ยินดีหรือ”

มู่ซุ่นลีลาเล็กน้อย ก่อนจะถามขึ้นอีกว่า “คุณหนูเสิ่นลั่วเยี่ยนอยู่ไหนหรือ”

เสิ่นลั่วเยี่ยนพอได้ยิน ก็รีบก้าวเท้าไปด้านหน้าหนึ่งก้าว “ข้าน้อยคาราวะท่านหัวหน้ามู่เจ้าค่ะ”

หยุนเจิงมองเสิ่นลั่วเยี่ยนอย่างละเอียด

ดวงตาสดใสฟันขาวสะอาด รูปร่างสูงเพรียว

มีร่องรอยของความกล้าหาญระหว่างคิ้ว

นับว่าเป็นสาวงามที่ห้าวหาญ!

มู่ซุ่นมองที่เสิ่นลั่วเยี่ยนแวบหนึ่ง แล้วส่งเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหัน “เสิ่นลั่วเยี่ยนรับราชโอการ!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนตกใจค้าง รีบคุกเข่าลงรับราชโองการ

“ฝ่าบาทมีราชโองการ: ตระกูลเสิ่น จงรักภักดีมิเสื่อมคลาย มีศีลธรรมอันดี สมเป็นมาตรฐานของราชวงศ์เรา! วันนี้เป็นฤกษ์ดี มีราชโองการให้พระราชทานเสิ่นลั่วเยี่ยนเป็นพระชายาเอกขงอองค์ชายหก เลือกวันสมรสเป็นวันที่…”

วิ้ง!

เมื่อเสียงของมู่ซุ่นดังขึ้น ในหูของคนตระกูลเสิ่นดังอื้ออึงวิ้งๆ

จักรพรรดิเหวินพระราชทานงานสมรสให้เสิ่นลั่วเยี่ยน?

แถมยังพระราชทานให้แก่องค์ชายหกผู้ไร้ความสามารถนั่น?

เสิ่นลั่วเยี่ยนเสียใจและโกรธแค้นยิ่งนัก ความโกรธเต็มใบหน้า

เมื่อครู่ที่สวนดอกไม้หลังจวน นางเพิ่งหัวเราะเยาะองค์ชายหกว่าเป็นเศษสวะไร้ความสามารถ ในชั่วพริบตา องค์ชายหกได้กลายมาเป็นสวามีของตน?

จนกระทั่งมู่ซุ่นอ่านพระราชโองการจบ ทุกคนยังคงตกอยู่ในภวังค์

“พระชายาองค์ชายหก โปรดรับราชโองการ!”

มู่ซุ่นหัวเราะเหอะๆ ไปทางเสิ่นลั่วเยี่ยน

เสิ่นลั่วเยี่ยนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองดูมู่ซุ่นที่ถือราชโองการมาทางตน นางลุกขึ้นพรวดทันที พูดด้วยสีหน้าโกรธแค้นว่า “รบกวนหัวหน้ามู่กราบเรียนฝ่าบาทด้วยว่า ข้าน้อยมิกล้ารรับราชโองการ”

“บังอาจ!”

มู่ซุ่นสีหน้าเปลี่ยนสี “เสิ่นลั่วเยี่ยน เจ้าจะขัดราชโองการรึ?”

“ใช่เจ้าค่ะ ข้าจะขัดราชโองการ!” เสิ่นลั่วเยี่ยนตะโกนสุดเสียง

จนถึงตอนนี้ ผู้คนในตระกูลเสิ่นเพิ่งจะหลุดออกจากภวังค์

พี่สะใภ้ใหญ่เว่ยซวงมองไปที่ลูกสาววัยหกขวบของตน จึงรีบดึงตัวเสิ่นลั่วเยี่ยน ร้องขอเสียงทุ้มต่ำว่า “เจ้าอย่าทำตามใจตัวเองเลยนะ หากเจ้าไม่นึกถึงตัวเอง ก็นึกถึงตระกูลเสิ่นบ้าง!”

พูดไป เว่ยซวงก็รีบหันหน้าไปมองแม่สามีของตน

ไฟโกรธในใจฮูหยินเสิ่นกระเพื่อมขึ้นอย่างแรง นางต้องรีบสยบไฟโกรธลง

สักพักใหญ่ ฮูหยินเสิ่นประสานสองมือยกขึ้นเหนือศีรษะ กัดฟันถาม “หัวหน้ามู่ ตระกูลเสิ่นข้ามีโทษสถานใดหรือ เหตุใดฝ่าบาทจึงได้ทำต่อตระกูลเสิ่นเราเช่นนี้”

มู่ซุ่นจ้องที่ฮูหยินเสิ่น “ฮูหยินเสิ่น นี่เป็นเพราะฝ่าบาททรงคำนึงถึงคุณงามความดีที่เหล่าแม่ทัพทั้งหลายของตระกูลเสิ่นได้เสียสละชีวิต จึงได้พระราชทานพิธีสมรสนี้ นับเป็นพระมหากรุณาอย่างยิ่ง!”

“พระมหากรุณา?”

ฮูหยินเสิ่นโกรธจนตาเบิกโพลง “เห็นชัดๆ ว่ากำลังรังแกพวกเราหญิงหม้ายตระกูลเสิ่น!”

“ฮูหยินเสิ่น ระวังคำพูดด้วย!”

มู่ซุ่นสีหน้าเย็นชา พูดขึ้นอย่างเข้มงวดว่า “จากนี้ไป ตระกูลเสิ่นก็จะเป็นเครือญาติของเชื้อพระวงศ์แล้ว! นี่ยังไม่นับเป็นพระมหากรุณาอีกรึ?”

มู่ซุ่นพูดไป แล้วจ้องมองไปทางเสิ่นลั่วเยี่ยนอย่างเย็นชา “คุณหนูเสิ่น เห็นแก่ความเสียสละของบิดาเจ้า ข้าขอให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง! หากเจ้ายังไม่ยอมรับพระราชโองการ ก็จะได้รับโทษตามนั้นแล้ว!”

สิ้นเสียงมู่ซุ่น เหล่าองครักษ์อวี่หลินที่ติดตามมาก็ได้วางมือไว้บนอาวุธแล้ว

ภายในพริบตาเดียว บรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้น

“แง้…”

ทันใดนั้น เสียงร้องไห้จ้าของเด็กสาวก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศที่หนักอึ้งนี้เสีย......