องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 160

แม่ทัพฉีให้คนไปเตรียมเหล้าและอาหาร และแม่ทัพฉีก็ออกไปก่อน

เมื่อเห็นหนานกงเหยี่ยน แม่ทัพฉีก็ไม่พอใจมาก

ขืนอยู่ต่อคงต้องโมโหและไปหาเรื่องคนเป็นแน่

ทั้งสี่คนกินอาหาร ฉีเฟยอวิ๋นกินอย่างพอเหมาะสม นางชินกับการกินอาหารอย่างช้า ๆ แล้ว และกินเช่นนี้ทุกวัน นางกินอย่างพิถีพิถัน ฝีมือการทำอาหารของจวนอ๋องเย่ดีกว่าจวนแม่ทัพ และฉีเฟยอวิ๋นก็ชอบกินอาหารของจวนอ๋องเย่

อวิ๋นหลัวฉวนกินเก่งมากและกินได้มาก เหมือนไม่เคยกินมาก่อนเลยจริง ๆ

ในขณะที่กิน ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่อวิ๋นหลัวฉวน：“พระชายารองอวิ๋น ที่จวนอ๋องตวนไม่มีเนื้อให้เจ้ากินเลยจริง ๆ หรือ ？”

ความจริงแล้วอวิ๋นหลัวฉวนไม่กินผัก และนางถนัดที่จะกินเนื้อสัตว์

ใช่ นางเป็นแม่ทัพ และพูดได้ว่านางกินเนื้ออยู่ไม่ขาด แต่นางดูเหมือนคนที่ไม่เคยกินอิ่มเลย

อวิ๋นหลัวฉวนกินเนื้อสัตว์และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า：“ท่านพี่เสียนเฟย ท่านไม่รู้อะไร ตั้งแต่ข้าเข้ามาอยู่ สามวันแรกข้ากินแต่เนื้อสัตว์ ไม่รู้ว่านี่เป็นการดูแลจากอ๋องตวนหรือไม่ เวลาที่เขาอยู่มีแต่อาหารที่เป็นเนื้อสัตว์ แต่หลังจากที่เขาไปแล้ว ข้าก็กินแต่ผักทุกมื้อเลย

ในตอนแรกข้าได้กินแต่ของสดใหม่ แต่พอแต่งงานแล้ว ข้าก็ไม่ได้เห็นเนื้อสัตว์อีกเลย

โดยปกติแล้วท่านอ๋องจะไม่อยู่กับข้า ข้าจึงไม่ได้เห็นเนื้อสัตว์ แต่หากเขาอยู่ก็จะเตรียมไว้ให้ข้า

พอข้าถามพ่อบ้าน พ่อบ้านก็บอกว่าเป็นกฎของจวน ต้องเป็นท่านอ๋องจึงจะสามารถกินอาหารที่มีเนื้อสัตว์ได้”

“พูดจาไร้สาระ”

สีหน้าของหนานกงเหยี่ยนดูแย่มาก ในตอนแรกเขาก็ไม่เชื่อที่อวิ๋นหลัวฉวนพูด แต่หลังจากที่ได้พูดคุยกันแล้ว เขาก็รู้ว่านางไม่น่าจะพูดโกหก

เห็นว่านางชอบกินเนื้อสัตว์เช่นนั้น แต่นางก็ผอมมาก และหนานกงเหยี่ยนก็เข้าใจในทันที

ในตอนที่นางบอกว่าพ่อบ้านเป็นคนพูด หนานกงเหยี่ยนก็โกรธมากยิ่งขึ้น

อวิ๋นหลัวฉวนมองไปและกล่าวว่า：“ท่านจะโกรธมากขนาดนั้นทำไม ？ท่านไม่มีงานที่ทำอย่างจริงจัง ไม่เหมือนอ๋องเย่ที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ เป็นเรื่องปกติที่จะกินน้อยกว่าพวกเขา”

“……” ฉีเฟยอวิ๋นใจคอห่อเหี่ยว เกรงว่าจวนอ๋องตวนจะร่ำรวยกว่าพวกเขาถึงจะถูก

หนานกงเหยี่ยนยืนขึ้น：“ไปกันเถอะ ข้าอิ่มแล้ว”

เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนเห็นว่าหนานกงเหยี่ยนไม่พอใจจริง ๆ นางจึงลุกขึ้นและเช็ดปาก นางเหลือบมองไก่ขอทานที่อยู่บนโต๊ะ และติดใจจนต้องเอากลับไปด้วย

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก：“ไปกันเสียที”

“อืม อวิ๋นอวิ๋น วันนี้เราจะกลับกันหรือไม่ ？” หนานกงเย่เห็นว่าใกล้จะค่ำแล้ว

“เช่นนั้นเราก็อยู่ที่นี่ก่อน แล้วค่อยกลับพรุ่งนี้”

หนานกงเหยี่ยนพาอวิ๋นหลัวฉวนกลับไปที่จวนอ๋องตวน และไปหาพ่อบ้าน เมื่อเข้าไปแล้วเขาก็ถีบ：“ไอ้บ่าวสารเลว เจ้ากล้ากระด้างกระเดื่อง ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึ！”

อวิ๋นหลัวฉวนทำอะไม่ถูก ทำไมถึงโกรธมากเช่นนี้ ？

เพียงแต่……

ดูไม่ออกเลยว่าอ๋องตวนก็มีอารมณ์โกรธเช่นกัน

แววตาของอวิ๋นหลัวฉวนดูชื่นชม นี่สิถึงจะดูเหมือนผู้ชาย ！

พ่อบ้านคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจและก้มหน้าสำนึกผิด

หนานกงเหยี่ยนยืนเอามือไพล่หลัง สีหน้าของเขาเย็นชามาก：“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นบ่าวที่อยู่กับข้ามานาน และเริ่มที่จะวางอำนาจบาตรใหญ่

ข้าไม่อยากจะเข้าไปแทรกแซง ขอเพียงแค่ไม่ได้มีความผิดร้ายแรง ข้าก็จะปล่อยผ่านไป

แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะบังอาจเช่นนี้ เจ้ากล้าดียังไงมาหักค่าอาหารของพระชายารอง

ใครให้ความกล้านี้แก่เจ้า ใครกันแน่ที่เป็นนายและใครที่เป็นบ่าว แยกไม่ออกแล้วหรืออย่างไร ？”

หนานกงเหยี่ยนโกรธมาก และพ่อบ้านก็ตกใจกลัวจนตัวสั่น

“ข้าถามเจ้า ใครสั่งให้เจ้าหักค่าอาหารของพระชายารอง ？”

พ่อบ้านโขกศีรษะ：“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ บ่าวผิดไปแล้ว บ่าวไม่กล้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หนานกงเหยี่ยนถีบต่อไป：“เจ้าไม่กล้า！”

พ่อบ้านนอนหงายอยู่บนพื้น และรีบคลานกลับไปโขกศีรษะต่อ

อวิ๋นหลัวฉวนดูทนไม่ไหวแล้ว นางจึงดึงหนานกงเหยี่ยน：“ช่างเถอะ ข้าสบายดีและไม่ได้เป็นอะไร เหตุใดท่านอ๋องต้องทรงโมโหและทำร้ายร่างกายเช่นนี้ ข้าว่าช่างมันเถอะ พ่อบ้านทำไปเพื่อประหยัดเงินค่าใช้จ่าย ไม่เสียเปล่า”

หนานกงเหยี่ยนมองไปรอบ ๆ แววตาของเขาอ่อนโยนขึ้น：“เจ้าช่างใจกว้างเสียจริง”

“……” อวิ๋นหลัวฉวนเบะปากอย่างช่วยไม่ได้：“จะทำอย่างไรได้ อยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่น จำเป็นต้องก้มหัว”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พระชายารองทรงอยากเสวยอะไรก็จงจัดเตรียมอย่างนั้น หากพระชายารองผอมลง แล้วจวนกั๋งกงมาหาข้า ข้าจะส่งเจ้าไป” หนานกงเหยี่ยนกล่าวอย่างโกรธเคือง

พ่อบ้านยินยอม แล้วกล่าวว่าไม่กล้าแล้วซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หนานกงเหยี่ยนพาอวิ๋นหลัวฉวนหันหลังจากไป

พวกเขาไปที่ลานหน้าเรือนของอวิ๋นหลัวฉวน ระหว่างทางหนานกงเหยี่ยนกล่าวว่า：“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หากมีเรื่องอะไรก็มาหาข้า เจ้าไม่บอกแล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร ？”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าในจวนท่านอ๋องจะมีคนที่กินเนื้อ แล้วข้ากินผัก ข้าคิดว่าท่านอ่องทรงไม่มีงานมีการทำ และใช้ชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้น” อวิ๋นหลัวฉวนก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน นางคิดว่ายากจนเพราะแต่งงาน ที่แท้ก็เป็นคนรับใช้ที่กลั่นแกล้ง

หนานกงเหยี่ยนโกรธเคือง：“ไม่ใช่ว่าข้าไม่มีงานทำ แต่ข้าไม่ยอมไปทำงานอะไร”

“เพราะเหตุใดเพคะ ในฐานะบุรุษ แม้ว่าจะไม่ได้รับใช้ชาติ ก็ต้องหาเลี้ยงครอบครัว หรือว่าท่านอ๋องทรงไม่รู้ความจริงข้อนี้ ？” อวิ๋นหลัวฉวนยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ หนานกงเหยี่ยนโกรธจนหน้าซีด

นางเป็นเพียงแค่สาวน้อยคนหนึ่ง พูดไปนางก็ไม่เข้าใจ

เดิมทีหนานกงเหยี่ยนอยากจะสั่งสอนสักสองสามประโยค แต่เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็ช่างมันเถอะ

อวิ๋นหลัวฉวนกลับมาถึงในเรือน นางรีบถอนสายบัวด้วยใบหน้าที่เข้าถึงได้ง่าย：“ท่านอ๋อง ข้ายังมีเรื่องต้องทำ ท่านกลับกันเถอะ”

อวิ๋นหลัวฉวนรู้ว่าหนานกงเหยี่ยนไม่ชอบมาที่เรือนของนาง และนางก็ไม่ได้บังคับ จากนั้นนางก็ส่งเขาออกไป

หนานกงเหยี่ยนเหลือบมองเข้าไปในเรือน มีด หอก กระบอง มีครบทุกอย่าง เห็นแล้วก็ไม่ชอบจึงหันหลังเดินจากไป

หนานกงเหยี่ยนกลับมาที่เรือนของจวินฉูฉู่ เขาหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่จวินฉูฉู่